Λιανοκέρια της μικρής Πατρίδας
«Μόια μάικα… Μάνα μου…»
Της σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο η Αρετή, άνοιξε η μικρή τα βλέφαρά της και την κοίταζε με μάτια μουσκεμένα.
«Τη μάνα σου έβλεπες, Βάσιλκα; Τη φώναζες στον ύπνο σου…»
«Τη μάνα μου δεν τη θυμάμαι, δεν τη γνώρισα ποτέ, πώς να τη δω;» της αποκρίθηκε σιγαλόφωνα, ανάκατα, μισά ελληνικά, μισά βουλγαρικά. «Εσένα έβλεπα…» συνέχισε με χειλάκια τρεμάμενα. «Εσένα έβλεπα, κυρα-δασκάλα…»
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, αδυσώπητος μαίνεται ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας.
Δασκάλες, νοσοκόμες. Σαν την Αρετή, σαν τη Φωτεινή! Κι άγουρα βλαστάρια, με βάσανο μεγαλωμένα, με κίνδυνο αναστημένα. Σαν τη μικρούλα Βάσιλκα, που μάνα δε γνώρισε ποτέ, μια χούφτα μόνο τα χρόνια της, γιομάτα πείνα και κατατρεγμό, επτά χρόνων παιδί και την έχουν σαρώσει τα δεινοπαθήματα του κόσμου όλου. Σαν τον Μήλιο και την Ανθή, κλωνιά απογυμνωμένα καταμεσής ενός άγριου πολέμου, με σπίτι πυρπολημένο και γονιούς χαμένους στις επιθέσεις των κομιτατζήδων.
Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας.
Φύλλα σκόρπια στο άγιο χώμα της.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 624
Α΄ έκδοση: 11/2018
Μιλώντας με τους ήρωες του 1821
Με το βιβλίο αυτό η Θεοδώρα Λούφα-Τζοάννου δίνει στη νέα γενιά –και όχι μόνο– ολοζώντανη την Επανάσταση του 1821.
Μέσω του γνωστού πλέον ευρήματος, της «Πόρτας του Χρόνου και της Ιστορίας», ο αναγνώστης ζει σε πρώτο πρόσωπο τα γεγονότα που ιστορούνται, καθώς μεταφέρονται στο σήμερα σημαντικές περίοδοι της ιστορίας, μετατρέποντας τη γνώση σε απόλαυση.
Έτσι, η ιστορία γίνεται «βίωμα» και προσεγγίζεται με την ευχαρίστηση που δίνει η ανάγνωση ενός καλού λογοτεχνικού έργου. Με τη διαφορά ότι το συγκεκριμένο έργο, βασίζεται στην ιστορική πραγματικότητα.
Το βιβλίο «Μιλώντας με τους ήρωες του 1821», παρακολουθεί την Επανάσταση από τα πρώτα της βήματα, ιστορώντας με σεβασμό τις δυσκολίες που προέκυψαν, τις μεγάλες νίκες αλλά και τις ήττες, τις απογοητεύσεις και τη δύναμη της θέλησης των οπλαρχηγών και του λαού, τις διχόνοιες, τις αντιδράσεις των ξένων δυνάμεων, αλλά και το ψυχικό μεγαλείο εκείνων που τόλμησαν να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αναδεικνύονται τα άθλα των εθνικών μας ηρώων, που χάρη στον πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον Νικόλα, γίνονται τόσο οικείοι στον αναγνώστη, ώστε να του μείνουν αλησμόνητοι.
Το βιβλίο «Μιλώντας με τους ήρωες του 1821», είναι το τρίτο της ιστορικής σειράς «Η Πόρτα του Χρόνου και της Ιστορίας», μετά από το «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» και το «Στα χνάρια των Φιλικών», με τα οποία η συγγραφέας κάνει την ιστορία προσιτή και αγαπητή σε όλους.
Ιστορικό Μυθιστόρημα
Εικονογράφηση: Εύα Καραντινού
Μονάχα 2 λέξεις
Ο Κώστας και η Λένα. Δυο πορείες δυναμικές, συνυφασμένες με την αμφισβήτηση, την απόρριψη, τη διεκδίκηση, την αποδοχή.
Κι όμως! Μια ασυνήθιστη εργασία Λυκείου, ένα αναπάντεχο ταξίδι για την Πρωτεύουσα, μια δυνατή εμπειρία στη εντατική κι ένα βιβλίο με τσακισμένες σελίδες θ᾿ αλλάξουν τα πάντα. Επειδή υπάρχουν στιγμές ανεκτίμητες που συγκλονίζουν την ψυχή. Στιγμές μοναδικές, από εκείνες που για να τις αδράξει κανείς, αρκούν μονάχα δυο λέξεις.
Ο γητευτής των ανθρώπων
Μάης του ’68 στο Παρίσι. Ο ήρωας, ένας Έλληνας φοιτητής, εμπνευσμένος ζωγράφος, ζει την απογείωση ενός φλογερού έρωτα και μιας αυθόρμητης επανάστασης. Ώσπου, στο ψυχορράγημα του Μάη, ήλθε εν ριπή οφθαλμού η ανατροπή κι έγινε αθέλητος θύτης σ’ ένα φονικό που σφράγισε τη ζωή του. Αναζήτησε την αλήθεια κι εκείνη τον απελευθέρωσε. Ύστερα τη μεταλαμπάδευσε και στους άλλους. Άγρευε ανθρώπους που αλιεύονταν στη σαγήνη της ανδρείας ψυχής του, της μακρόθυμης και φωτεινής. Τους τύλιγαν, σαν αόρατα μαγνάδια, με γητειές ανομολόγητες, το λαμπερό του πρόσωπο, η γαλήνια, ιλαρή, διαλλακτική και προσηνής του παρουσία, η γενναιοφροσύνη κι η ανιδιοτέλειά του, ο όλος άνθρωπος που είχε γίνει ένσαρκη αγάπη. Ξεκίνησε ως θηρευτής της ηδονής, πέρασε μέσα από το καμίνι της ενοχής, από την κόλαση του πόνου, κι έγινε ο γητευτής.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 200
Β΄ έκδοση: 2008
Ο ξύλινος σταυρός
“Είναι κάποιες μνήμες που δεν ξεχνιούνται… Γιατί δε γράφονται στο νου. Σα πυρωμένο σίδερο πληγώνουν την καρδιά ως να αφήκουν πάνω της ανεξίτηλο σημάδι. Υπάρχουν μνήμες που, άδικα προσπαθείς, ποτέ δε θα μπορέσεις να τις σβήσεις…
Το ξέρω, φούλα μου, γιατί κι εγώ μία τέτοια κουβαλώ. Αυτή είναι που οδηγάει τη ζωή μου. Όσο κι αν θέλω να το κρύψω, δεν μπορώ. Το πυρωμένο της αχνάρι στην καρδιά πάντα θα μαρτυρεί για με, ποια είμαι, πού ανήκω…”
Μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων, με πρωταγωνιστή έναν ξύλινο σταυρό, αργά-αργά ξεδιπλώνεται ένα άγνωστο σχεδόν κομμάτι της Ιστορίας. Η τρισχιλιόχρονη διαδρομή της Βορείου Ηπείρου, που λιμνάζει μπερδεμένη στα γρανάζια των διπλωματικών σκοπιμοτήτων και της πολιτικής, παραμένοντας ατελείωτη. Ίσως γι’ αυτό και η διήγηση αυτού του βιβλίου μοιάζει να μην έχει τέλος, αφήνοντας στον αναγνώστη ένα ζωντανό δίλημμα και μαζί, την ευθύνη της προσωπικής του επιλογής. Αν οι ήρωες θα δικαιωθούν ή θα παραμείνουν θλιβερά ξεχασμένοι. Ο καθένας ας αποφασίσει για το τέλος που θα ‘θελε να δώσει, όχι τόσο στο βιβλίο, όσο στην ίδια την Ιστορία…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 750
Β΄ έκδοση: 2016
Ο Υπ(ν)οτακτικός
«Ξέρεις τι είναι να φοράς ράσο και να νιώθεις πως είσαι απλά μια κρεμάστρα;
Ξέρεις πως είναι το βαρύτερο ένδυμα που φτιάχτηκε ποτέ;»
«Κανείς δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει σε κανέναν τίποτα. Ο Θεός μάς έδωσε το δικαίωμα της ελεύθερης προαίρεσης, το περιβόητο “αυτεξούσιο”. Έπρεπε να τους πω ποιο είναι το σωστό και τις συνέπειες του λάθους και μετά να τους αφήσω να αποφασίσουν μόνοι τους. Τότε κατάλαβα πως δεν αρκεί να γνωρίζεις το σωστό και το πρέπον. Αν δεν το κηρύττεις με αγάπη στον άλλο και με κατανόηση στις αδυναμίες και τις ιδιαιτερότητές του, δεν κάνεις ούτε για ιεροκήρυκας, ούτε για Πνευματικός. Έτσι πρέπει να κάνει ο καλός Πνευματικός. Έπρεπε να ήμουν ο παπα-Χαράλαμπος, μα ήμουν περισσότερο ο παπα-Ράμπο…».
Η ιστορία ενός ζηλωτή ιερέα και του νωχελικού υποτακτικού του.
Μια πορεία ανακάλυψης του βαθύτερου εαυτού,
που κρύβουμε όλοι μέσα μας…
Οι κόρες της λησμονιάς
Κοριτσάκι τόσο δα ήταν όταν την άρπαξαν από την αγκαλιά μου. Ένα μπουμπούκι το κορμάκι της που δεν αξιώθηκα να το δω ν’ ανθίζει. Δεν το χάρηκα. Δεν το χόρτασα. Μόνο τ’ αγκάθια˙ τ’ αγκάθια μόνο χόρτασα. Τα βράδια, όταν οι σκιές της αβάσταχτης απουσίας απλώνονταν και μ’ έπνιγαν, στα γόνατα έπεφτα, προσευχόμουν μόνο κι έλπιζα: «Κι αν σου ζητάω πολλά, Παναγιά μου, μάνα είσαι κι Εσύ και με νιώθεις. Σαν την αγάπη της μάνας, το ξέρεις –Θεέ μου!– όμοια δεν υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο που ’φτιαξες…».
Γυναίκες του εμφυλίου… Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορίας. Πατρίδα, κόμμα, προδοσίες, επαναστάσεις, αντάρτικα, σφαγές και, τέλος, το παιδομάζωμα. Η πιο απάνθρωπη, η πιο σκοτεινή σελίδα του αδελφοκτόνου σπαραγμού.
Γυναίκες του εμφυλίου… Κεριά αναμμένα. Σαν την Αγγέλα, τη Μέλπω και την Αριάδνη. Ρωτούσαν, έτρεχαν, πόρτες χτυπούσαν μέρα και νύχτα, με μια μονάχα ελπίδα. Πως ίσως ξανανταμώσουν μια μέρα τα βλαστάρια τους. Κάποιες τα κατάφεραν. Κάποιες άλλες όχι.
Γυναίκες του εμφυλίου…
Μάνες της άδειας αγκαλιάς.
Αυτή είναι η ιστορία τους…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 640
Α΄ Έκδοση: 10/2009 (Εικοστή έβδομη ανατύπωση: 11/2017)
Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς
Γυναίκες του Εμφυλίου…
Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας…
Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. “Αν υπάρχει ακόμη ζωή”, συλλογιέται βαριά.
Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ’ το εικονοστάσι. “Φέρ’ τους πίσω, Παναγιά μου”, ψιθυρίζει τρέμοντας, “φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω”.
Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο άντρας της, ίσως κι η κόρη της, η Κατερινούλα της, στον κάτω κόσμο πια να βρίσκονται. Εκεί… εκεί μαζί τους είναι η θέση μου, συλλογιέται θλιμμένα. Εκεί και πουθενά αλλού.
Μετά τις “Κόρες της λησμονιάς”, οι τρεις ηρωίδες αυτού του βιβλίου, μορφές και μοίρες του λαού μας, βορά σ΄ έναν απάνθρωπο εμφύλιο σπαραγμό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 496
ΙΔ΄ έκδοση: 10/2018
Παίρνω τον πόνο σου μακριά
Ένα παράξενο και ανεξήγητο όνειρο έρχεται να ταράξει την καθημερινή ζωή της Αμάλθειας. Από πού έρχεται αυτό το όνειρο; Είναι ανάμνηση ενός πραγματικού γεγονότος ή εκδήλωση κάποιων ασυνείδητων καταπιεσμένων συναισθημάτων;
Από τα παιδικά της χρόνια, η ζωή της Αμάλθειας είναι γεμάτη από μια σειρά βίαιων συγκρούσεων αλλά και απογοητεύσεων. Η γνωριμία της όμως µε μια παρέα από ξεχωριστά παιδιά, που θα γίνουν η οικογένειά της, επουλώνει τις πληγές της και την κάνει να ελπίζει. Η αγάπη χτυπάει την πόρτα της.
Η ζωή την ανεβάζει στην κορυφή της επαγγελματικής καταξίωσης. Και από εκεί τη ρίχνει βαθιά σ’ έναν πόνο χωρίς παρηγοριά. Τι μπορεί να γιατρέψει αυτόν τον πόνο; Τι μπορεί να την κάνει να τακτοποιήσει τον ταραγμένο κόσμο της και να μπορέσει να αγαπήσει αληθινά; Υπάρχει ένα δυνατό παυσίπονο, ένα παυσί-λυπο που να κρατάει για πάντα; Και ποια είναι τελικά η αποκρυπτογράφηση του ονείρου που επιμένει να αναδύεται ξανά και ξανά από τα βάθη του αγνώστου παρελθόντος της;
Η ιστορία της Αμάλθειας και των φίλων της, γεμάτη από απροσδόκητες ανατροπές και αποκαλύψεις, είναι ένα ψυχολογικό ταξίδι μέσα στα στενά μονοπάτια των ανθρωπίνων σχέσεων. Ο λαβύρινθος είναι γνωστός: οικογένεια, φιλία, έρωτας, απόγνωση, θάνατος. Μέχρι πόσο μπορεί να κρατά κανείς ζωντανή την ελπίδα μέσα στο σκοτεινιασμένο πέλαγος της ζωής;
Στα χνάρια των Φιλικών
Ακολουθώντας «Τα χνάρια των Φιλικών», μέσα από την «Πόρτα του Χρόνου και της Ιστορίας», ο Νικόλας –και μαζί του ο αναγνώστης– γνωρίζει από κοντά τους μεγάλους πρωτεργάτες της λευτεριάς μας, από την παιδική τους ηλικία.
Γεύεται την πίκρα της σκλαβιάς τους, μοιράζεται τον φόβο και τον κατατρεγμό τους από τους τυράννους και παίρνει μαζί τους τον δρόμο του ξεριζωμού και της ξενιτιάς.
Και έχοντας έτσι συμμεριστεί την πικρή παιδική τους ηλικία, μπορεί να κατανοήσει –όταν τους ξανασυναντά, άντρες πια μα πάντα σκλάβους και ξενιτεμένους– πώς μπόρεσαν εκείνοι οι απλοί άνθρωποι να τολμήσουν ό,τι δεν μπόρεσαν οι ισχυροί και οι μεγάλοι της εποχής τους: Να ορθώσουν το ανάστημά τους στον κατακτητή, να βάλουν φωτιά στα μπαρούτια και στις ψυχές των ραγιάδων και να φέρουν την πολυπόθητη Λευτεριά στην πατρίδα μας.
Αυτούς τους ταπεινούς ανθρώπους μα απαράμιλλους ήρωες, γνωρίζουμε, αγαπάμε και τιμούμε ακολουθώντας τα χνάρια τους από την παιδική τους ηλικία μέχρι τη μεγάλη ώρα της φοβερής τους απόφασης που χώρεσε σε μια μόνο φράση: «Ή Ελευθερία ή Θάνατος».
Ιστορικό Μυθιστόρημα
Στέφανα από λυγαριά
Με αφορμή αληθινές διηγήσεις αναψηλάφησα βιώματα ανθρώπων, που άγγιξαν την ψυχή μου και χάραξαν την προσωπική μου ζωή. Στάθηκα με σεβασμό απέναντι σε τραύματα του παρελθόντος, που πλήγωσαν και δίχασαν τον λαό μας.
Με ενέπνευσε ο τρόπος ζωής καθημερινών ανθρώπων, που έζησαν κατά τα χρόνια του Μεσοπολέμου και της προσφυγιάς, της Κατοχής και του Εμφυλίου στην αφάνεια, αθόρυβα, με πνεύμα θυσίας και άθελά τους βρέθηκαν να τους παρασύρει η δίνη της Ιστορίας.
Σ’ ένα άγραφο χαρτί ακούμπησα τις σκέψεις μου με την ελπίδα να δώσω φωνή στην αντινομία της ιστορίας μας, που κρύβει τόσο την αθωότητα όσο και την πονηριά. Το δίκαιο, που οραματίζεται ο καθένας μας, μα και την αδικία, που κυριαρχεί γύρω μας. Τη μάχη για ελευθερία, ιδίως σε εποχές που απειλείται από την τραγικότητα του πολέμου, και την πίστη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο.
Συναξάρια της μικρής Πατρίδας
“Άραγε θα ξεχάσουμε ποτέ; Θα γιατρευτούμε απ’ τις πληγές;” “Παρακαλώ να μην ξεχάσω. Τούτος ο αγώνας από τον νου και την καρδιά μου να μη σβηστεί. Τόσες θυσίες, τόσες αδικοχαμένες ψυχές, ούτε μια να μη λησμονηθεί…”
Πήρε το βλέμμα της από πάνω του και κοίταξε με μάτια βουρκωμένα τη Θεσσαλονίκη που έσβηνε αργά στην πρωινή ομίχλη.
“Έχεις δίκιο…” ψιθύρισε στο τέλος. ” Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών…”
Ο Μήλιος, η Ανθή, η μικρούλα Βάσιλκα, λιανοκέρια της σκλάβας Μακεδονίας. Μια χούφτα χρόνια μόνο η ζωή τους, στεριωμένα σε φωτιά και πόλεμο.
Η Αρετή και η Φωτεινή, γυναίκες της μικρής πατρίδας, ταγμένες σε αγώνα αντρειωμένο για το γένος και τη λευτεριά. Θέριεψαν οι ψυχές τους κι έκλαψαν συνάμα. Για το παιδί που έχασε τόσο άδικα η μία. Για τον άντρα που αγάπησε παράφορα και σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια η άλλη.
Σιμά τους ο Παύλος Μελάς, ο Τέλλος Άγρας, ο καπετάν Κώστας, ο καπετάν Γαρέφης. Κείνοι που θυσιάστηκαν κι αναπαύτηκαν αιώνια στα σπλάχνα της μακεδονικής γης, αντάμα με χιλιάδες άλλους άνδρες και γυναίκες του λαού μας. Συναξάρια της μικρής πατρίδας.
Μαρτύρων και ηρώων αίμα.
Αυτή είναι η ιστορία τους.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 624
Α΄ έκδοση: 03/2019
Τα δάκρυα των αγγέλων
Η πρώτη φωτιά άναψε ύστερα από την ολοκληρωτική νίκη του Στρατού στον Εμφύλιο, το βράδυ της 30ής Αυγούστου του 1949, στο ύψωμα Κάμενικ, έπειτα στην Κιάφα, στο Τσάρνο, στην Αλεβίτσα. Όλη η πατρίδα μια φωτιά, ίδια ρομφαία των αγγέλων και των δακρύων. Όλη η πατρίδα μια παράλογη θυσία χωρίς θύτες και θύματα. Φαντάροι κι αντάρτες ρημαγμένες ψυχές, γονατισμένες, λιανισμένες από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα.
Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη.
Έτσι απόμειναν να κοιτάνε τις φωτιές ανήμπορες και ν’ αποχαιρετούν βουβά˙ μορφές και μοίρες του λαού μας αδικοχαμένες. Έτσι απόμειναν να σκέφτονται αυτούς που έφυγαν κι έσβησαν˙ τη Γιάννα από την Καστοριά, τη Φανή από τη Σαλονίκη, την Κατερίνα από την Αθήνα, τον Νίκο από την Ήπειρο, τον Θάνο από τη Θράκη.
Έτσι απόμειναν οι δόλιες μάνες να συλλογιούνται και να πεθυμούν απελπισμένα, να στραγγίζουν το μέσα τους για το λειψό που τους απόμεινε˙ μια εικόνα, ένα χαμόγελο, μια λέξη έστω. Έτσι απόμειναν να καρτεράνε μια επιστροφή…
Μετά τις Κόρες της λησμονιάς και τις Μάνες της άδειας αγκαλιάς, η τρίτη πράξη στην τραγωδία του λαού μας. Μια τραγωδία δίχως «από μηχανής θεό». Δίχως κανένα Θεό. Χωρίς κανένα Έλεος.
Το άγγιγμα του Αρχάγγελου
Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που το μυστήριο φωτίζεται. Είναι οι στιγμές που συναντιούνται και σμίγουν οι διαδρομές των ανθρώπων.
Το φως για λίγο φανερώνει τα πρόσωπα και το μυστήριο ξεδιψά της ψυχής τα ανοίγματα. Και τότε σβήνονται όλες οι απορίες και τα ερωτηματικά.
Κι έστω για λίγο ανοίγει η θύρα του παραδείσου και η ζωή γίνεται αληθινή γιορτή.
“Το άγγιγμα του Αρχαγγέλου”, μας ανοίγει για μια στιγμή αυτή την θύρα και μας κάνει όλους μύστες της αθανασίας.
Β΄ έκδοση: 03/2018
Το αγόρι με το ποδήλατο, το κορίτσι με τα πατίνια
Tο αγόρι είχε ένα ποδήλατο. Όχι πολύ ιδιαίτερο. Ο πατέρας του ήταν ένας από εκείνους τους λιμενεργάτες. Του είχε διηγηθεί ιστορίες φοβερές που άκουσε από ναύτες και καπετάνιους. Ιστορίες απίστευτες. Μύθους αληθινούς. Για φουρτούνες και κύματα πελώρια, που σαν δράκοι άνοιγαν τα γιγάντια στόματά τους να καταπιούνε τα καράβια. Για λιμάνια που άνοιγαν την αγκαλιά στους ναυτικούς και πρόσφεραν στον καθένα ό,τι ποθούσε. Για σπάνια αντικείμενα που θα συμπλήρωναν κάποια ιδιόρρυθμη συλλογή. Για φαγητά και αρώματα των λιμανιών του κόσμου. Για κορίτσια που ονειρεύτηκαν ότι μια μέρα ένας ναύτης θα τ’ αγαπήσει αληθινά και θα τα πάρει μαζί του σε χώρα μακρινή. Για εκκλησίες κάθε θρησκείας, για καφενεία, για γέφυρες μεγάλες κρεμαστές και δρόμους εμπορικούς. Για τη μάνα εκείνη που γύρευε τον δικό της γιο, ο οποίος είχε μπαρκάρει πριν χρόνια πολλά και δεν ήξερε αν ζει ή αν πέθανε. Για δέντρα φορτωμένα με λογής καρπούς, που σε προκαλούσαν να τα γευτείς ακόμα κι αν έχανες για πάντα τον Παράδεισο…
Είδε ένα κορίτσι να τρέχει φορώντας στα πόδια της φανταστικά πατίνια…