Ο Rowan Williams είναι ένας θεολόγος που γνωρίζει πολύ καλά τη χριστιανική παράδοση στο σύνολο της. Διαχειρίζεται με απίστευτη ευχέρεια την πατερική γραμματεία, ιδιαιτέρως τον λόγο της ερήμου με την απλή αλλά βαθιά σοφία του. Συγχρόνως η ευρυμάθειά του τού επιτρέπει να κινείται στη σύγχρονη θεολογία, λογοτεχνία, θέατρο, σινεμά και τέχνες, δίνοντας στα κείμενά του μια φρεσκάδα.
Mέσα από τις διηγήσεις των τεσσάρων Ευαγγελιστών μάς μεταφέρει στην πιο σκοτεινή νύχτα της ανθρώπινης ιστορίας. Εκείνη την νύχτα που οι άνθρωποι προσπάθησαν να δικάσουν τον Θεό. Αυτό δηλαδή που κι εμείς πράττουμε καθημερινά στον βίο μας, κάθε φορά που πιστεύουμε ότι ο Θεός δεν απαντάει στις απαιτήσεις, τις επιθυμίες και τα δικά μας σχέδια.
Ο Williams μας παρουσιάζει τον «άλλον» τρόπο του Θεού που σαφέστατα απέχει από τον δικό μας. Μια άλλη αντίδραση, στάση και κατάσταση απέναντι στις εξουσίες του κόσμου αυτού. Ο κόσμος έχει παραχαράξει την ουσία της αποκεκαλυμμένης αλήθειας. Δεν μπορεί να καταλάβει ή να ερμηνεύσει πρόσωπα, πράγματα και νοήματα. Για Εκείνον οι άνθρωποι δίχως φωνή, εκείνοι που έχουν μπει στο περιθώριο της ιστορίας, λαμβάνουν ρόλο πρωταγωνιστικό.
Δεν υπάρχουν τέλειες ανθρώπινες συνθήκες. Ο Χριστός αγαπά το παρόν της ζωής μας όσο αδύναμο κι αν είναι. Ο Θεός δεν αποστρέφεται τις σκοτεινές πλευρές μας, δεν ζητά να συνεργαστεί με ένα ιδεατό κομμάτι του εαυτού μας, αλλά με εκείνο το περιθωριακό, αποκλεισμένο και ανέκφραστο μέρος της ύπαρξης.
“Ποθούμε να αλλάξουμε, ποθούμε να ωριμάσουμε, είμαστε δικαίως καχύποπτοι με όσους επαναπαύονται σ’ αυτό που είναι, θεωρώντας αδιανόητη οποιαδήποτε περαιτέρω αλλαγή. Ωστόσο, αν βιώνουμε ως μαρτύριο την προσπάθειά μας να απωθήσουμε ή να υπερβούμε αυτό που είμαστε σήμερα, αν από την επίγνωση των ελλείψεών μας γεννιέται πικρή αυτοπεριφρόνηση, αν αναβάλλουμε για αύριο τη χαρά και τη γαλήνη επειδή δεν μπορούμε να αγαπήσουμε σήμερα τον εαυτό μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να οικοδομήσουμε μια αποτελεσματική αλλαγή. Θα προσπαθούμε διαρκώς να ξεκινήσουμε από άλλο τόπο από εκεί που βρισκόμαστε.
«Ζῆν ἀληθῶς» σημαίνει την οικείωση με τον ίδιο μας τον εαυτό, όχι αυτάρεσκα αλλά εν υπομονή, συνειδητοποιώντας ότι αυτό που είμαστε σήμερα, αυτή εδώ τη στιγμή, περιβάλλεται από τον Θεό με τέτοια αξία και αγάπη, ώστε αυτή μας η κατάσταση να καθίσταται στα δικά Του χέρια το υλικό με το οποίο Εκείνος θα εργαστεί· κι ακόμα, συνειδητοποιώντας πως η πολυπόθητη μεταμόρφωση δεν θα έρθει εάν αρνούμαστε την αγάπη και την αξία που απλώς υπάρχει εδώ, στην παρούσα στιγμή.”
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχουν αξιολογήσεις ακόμη.