Ο έσχατος πειρασμός

Η χριστιανική πίστη σε καιρό πανδημίας

Ο ελλαδικός εκκλησιαστικός χώρος είναι ίσως ο μόνος θεσμικός χώρος στην ελληνική κοινωνία όπου αφενός δημιουργήθηκαν οι περισσότερες διαφοροποιήσεις ως προς την αφετηρία, το σκοπό εμφάνισης και την αντιμετώπιση της πανδημίας, και αφετέρου εκφράστηκαν οι περισσότερες διαμαρτυρίες κατά των μέτρων, με έμφαση βέβαια εκείνα που αφορούν τον ίδιο, και ιδιαίτερα τον τομέα του εκκλησιασμού και της κοινής λατρείας.
Αυτό και μόνο δείχνει ότι πράγματι η πανδημία λειτούργησε ως πειρασμός δοκιμασίας όχι μόνο της ενότητας του σώματος της Εκκλησίας αλλά του εκκλησιαστικού ήθους και της ίδιας της ορθόδοξης πίστης. Δοκιμάστηκαν επίσης η σχέση της Εκκλησίας προς την επιστήμη, την κοινωνία και την Πολιτεία, η σχέση των πιστών προς τους ποιμένες τους, η σχέση επιμέρους Ιεραρχών αλλά και άλλων κληρικών προς την επίσημη Διοίκηση της Εκκλησίας, αλλά και η σχέση των πιστών μεταξύ τους.
Υπό αυτές τις συνθήκες κρίνεται χρήσιμος ένας θεολογικός, εκκλησιολογικός και εκκλησιαστικός αναβαπτισμός με βάση την ορθόδοξη βιβλική και αγιοπατερική Παράδοση, απαντώντας κυρίως στο ερώτημα για το πώς οφείλει ένας ορθόδοξος χριστιανός να στέκεται επάξια στη σημερινή πανδημική κρίση.