“…Θεωρούμε, όμως, οφειλήν προς τον αγιορείτην Γέροντα Παΐσιον και εις µνηµόσυνον τούτου, να είπωµεν µετά βεβαιότητος, ότι εις το πρόσωπόν του συνεκέντρωνεν την ποικιλίαν του αποστόλου, του προφήτου, του ευαγγελιστού, του διδασκάλου και, προ πάντων, του πατρός. Όλη η ζωή του Γέροντος ήτο αναστάσιµος. Εµαρτύρει την Ανάστασιν, ήτο δηλαδή, τύπος αναστάσεως, ο οποίος επτέρωνε µέ ελπίδας όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που τον επεσκέπτοντο.
… ο Γέροντας Παΐσιος είχε και τα αληθή χαρίσµατα της διοράσεως, της διακρίσεως και της προοράσεως, του Παρακλήτου.
… Και τούτο, διότι ο πατήρ Παΐσιος έζη µέ ταπεινοφροσύνην, αγάπην, νηστείαν, προσευχήν αδιάλειπτον, µε καρδιακόν πένθος, υπακοήν και µε συχνήν συµµετοχήν εις το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Έγινε, δηλαδή, δοχείον της Θείας Χάριτος”.
Ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιος

Βίος και διδαχές του γέροντα Αρσενίου Παπατσιόκ

Πολλές φορές στη ζωή του ο Γέροντας έλεγε την εξής παραβολή.
Ρώτησαν κάποτε ένα φύλλο: “Είσαι τριαντάφυλλο”;
“Όχι δεν είμαι”, είπε το φύλλο,
“Γιατί τότε μυρίζεις σας τριαντάφυλλο”;
“Είμαι απλά ένα φύλλο, κάποτε όμως στάθηκα δίπλα σε ένα τριαντάφυλλο”.

Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, τους οποίους τόσο πολύ μνημόνευε ο Γέροντας στις προσευχές του, επρόκειτο να διατηρήσουν και να μεταδώσουν το “άρωμα” του, επειδή και αυτοί κάποια στιγμή, σαν το φύλλο, στάθηκαν με τη χάρη του Θεού δίπλα σε ένα τριαντάφυλλο.

Ο βίος, οι δοκιμασίες και η διδασκαλία του μεγάλου Ρουμάνου γέροντα ασκητή Αρσενίου (Παπατσιόκ).

Πατέρες καὶ ἀδελφοί μου.

Διακονώντας ὡς Μητροπολίτης στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Μόρφου, μὲ ὅλη αὐτὴν τὴν προαναφερθεῖσα συναναστροφή μου μὲ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἐν Ἑλλάδι καὶ Κύπρῳ, στὰ ἐλεύθερα χωριὰ τὴς ἡμικατεχόμενης Μητροπόλεώς μας, ἀλλὰ καὶ στοὺς προσφυγικοὺς συνοικισμοὺς τῆς λαβωμένης Κύπρου συναντῶ, μετ’ ἐκπλήξεως καὶ χαρᾶς, πάσης ἡλικίας καὶ βιοτῆς ἀνθρώ-πους ποὺ ζοῦν ἐν μετανοίᾳ καὶ γνωρίζουν καρδιακὰ τὸν Χριστό. Συναντῶ νέους, ποὺ θέλουν καὶ ποθοῦν νὰ διδαχθοῦν τὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ καὶ ἁγιότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ διαπιστώνω ὅτι δὲν ἔχω τίποτα δικό μου νὰ τοὺς δώσω, παρὰ μόνο τοὺς βίους, τὴν ἐμπειρία καὶ θεοφάνεια, καὶ τοὺς λόγους τῶν θεόμορφων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ ποὺ γνωρίσαμε.

Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι ὁ λόγος κυκλοφορίας αὐτοῦ τοῦ βιβλίου εἶναι ἡ εὐχαριστία, ἡ ἱκεσία καὶ ἡ τιμὴ πρὸς τοὺς ζῶντας καὶ κεκοιμημένους, ἐπίγειους καὶ ἐπουράνιους ἀνθρώπους τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Εὐελπιστοῦμε καὶ εὐχόμαστε ἡ ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ νὰ γίνει ἀφορμὴ ἔστω καὶ σὲ ἕνα ἀναγνώστη νὰ ὠφεληθεῖ, νὰ ἁγιάσει. Κι ἀπὸ τώρα εὐχαριστῶ αὐτὸν τὸν ἕνα, ποὺ θὰ ἀγαπήσει τὸν Ἕνα «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του, ἀλλὰ καὶ τὸν πλησίον του ὡς ἑαυτόν».

Εὐχαριστώντας τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ

† Ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

Η πείνα για τον Θεό στους αγίους Πορφύριο και Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Δεν πρόκειται για ένα εγχειρίδιο ευτυχίας. Με αφορμή τη ζωή των αγίων Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη και Ιωσήφ Ησυχαστή το βιβλίο εξετάζει τη δυνατότητα να καλλιεργηθεί η επιθυμία προς τον Θεό και η χαρά που προκύπτει από τη συνάντηση μαζί Του. Οι δύο άγιοι φαίνεται να κατέκτησαν τη χάρη του αγίου Πνεύματος με διαφορετικό τρόπο. Ο άγιος Πορφύριος είχε τη σφοδρή επιθυμία για τον Θεό από μικρός, ήθελε την πνευματική ζωή να γίνεται χωρίς άγχος αλλά με έρωτα, ενώ ο άγιος Ιωσήφ δίνει σημασία στη «βία» που ελεύτερα ασκεί κάποιος στον εαυτό του στην προσπάθεια τήρησης των εντολών.
Και οι δύο εργάζονται στο πλαίσιο της θεϊκής αγάπης και γι’ αυτό οι δρόμοι τους είναι κοινοί. Αισθάνθηκαν ότι καλούνται από τον Θεό και είχαν τη δύναμη να ανταποκριθούν σε αυτή την κλήση ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Μας δείχνουν πώς πρέπει να πορευτούμε για να βρούμε αυτή τη χαρά που γεύθηκαν και οι ίδιοι, ακόμα κι αν δεν έχουμε αισθανθεί μια παρόμοια κλήση ή επιθυμία. Μια χαρά που, σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι πολύ εύθραυστη, «μια μολυβιά που σβήνει» αν ο κάτοχός της δεν σπεύσει να τη ζωογονήσει όταν τύχει να τη συναντήσει.