Με την χάρη του Κυρίου, προβαίνουμε στη συγγραφή του παρόντος πονήματος με τίτλο «Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο χριστιανός» με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να ρίξουμε λίγο φως εις το ψηλαφητό σκοτάδι, που υπάρχει σ΄ αυτό το θέμα.

Καθ΄ ότι όπου και αν στραφούμε δεν ακούμε τίποτα άλλο, παρά μόνο δικαιολογίες και αυτοδικαιώσεις.

Είναι, δυστυχώς, η ψυχική ασθένεια της εποχής μας. Όλοι πιπιλίζουν με πεποίθηση, που δεν επιδέχεται αντίρρηση, ότι είναι καλοί, δεν έχουν κάνει κανένα κακό, δεν σκότωσαν και δεν έβλαψαν κανένα.

Πολλοί μάλιστα προβάλλουν και τον εαυτό τους προς μίμηση λέγοντας: «Μακάρι να ήσαν όλοι σαν εμένα!». Ή προβάλλονται από άλλους, γονείς, παιδιά, συζύγους, αδελφούς, ότι είναι καλοί, άγιοι. Και όλοι τους μαζί με μία φωνή, ψάλλουν την επωδόν. «Εμείς κάνουμε πάντα το καλό, είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας, τι και αν δεν εκκλησιαζόμαστε, δεν εξομολογούμαστε, δεν κοινωνούμε, δεν παραδεχόμαστε τον Χριστό και τον Κλήρο Του;

Εμείς έχουμε τη θρησκεία μέσα μας, στην ψυχή μας. Άλλωστε για εμάς θρησκεία είναι να κάνουμε το καλό, όλα τα άλλα είναι υπερβολές των παπάδων και όλων αυτών που έχουν συμφέροντα να φοβίζουν τον κόσμο, να τον εκμεταλλεύονται με τα λεγόμενα Μυστήρια κ.τ.τ.».

Αυτά λοιπόν, και χίλια άλλα που ακούμε γύρω μας, αισθανόμαστε ιερή υποχρέωση, να μιλήσουμε με τη δύναμη του ενός ταλάντου μας, διαφωτιστικά στους αγνοούντες και ελεγκτικά σε όσους εθελοτυφλούν.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι εκ πρώτης όψεως κάπως οξύμωρος, καθ΄ ότι προφανώς κηρύττει, ότι μπορεί ένας Χριστιανός, να μην είναι καλός άνθρωπος, διότι λέμε: «Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο χριστιανός». Εντούτοις, με αυτό θέλουμε να πούμε ότι ένας κατά κόσμον καλός άνθρωπος είναι δυνατόν να μην είναι καν Χριστιανός. Αυτό άλλωστε είναι και το κατεξοχήν πνεύμα όλης αυτής της πραγματείας.