Για την Πατρίδα
Το 1909 είναι η πρώτη χρονιά έκδοσης του βιβλίου. Μολονότι είναι το πρώτο έργο με μυθιστορηματική πλοκή της Πηνελόπης Δέλτα, διαφαίνεται η λογοτεχνική της δύναμη και η ικανότητά της στο πλάσιμο των χαρακτήρων.
Το Για την Πατρίδα μας μεταφέρει στην εποχή του Βασίλειου του Β’, του επονομαζόμενου Βουλγαροκτόνου, όταν οι Βούλγαροι, επωφελούμενοι από την απουσία του αυτοκράτορα στην Μικρά Ασία, επιτίθενται κατά της Μακεδονίας. Τότε ο Αλέξιος με την αγαπημένη του γυναίκα Θέκλα θα αναλάβουν την επικίνδυνη αποστολή να μεταφέρουν το μήνυμα στο δυνάστη του Δυρραχίου για να συνδράμει με το στόλο του. Περιπέτειες, Βούλγαροι κατάσκοποι, δυσχερείς συνθήκες πλέκουν μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Το κυρίαρχο όμως είναι η δύναμη των συναισθημάτων: η αγάπη της Θέκλας για τον άνδρα της αλλά η αφοσίωση και των δύο στην ιδέα της πατρίδας και στο πρόσωπο του αυτοκράτορα.
Εικονογράφηση: Αγγελική Πιλάτη
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 184
Α΄ Έκδοση: 11/2018
Γίνε… αυτό που είσαι, μπορείς και αντέχεις
Μην ΠΕΘΑΝΕΙΣ προτού γίνεις αυτό για το οποίο ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ. Μην πεθάνεις προτού συναντήσεις τον ΑΝΘΡΩΠΟ που θα μπορούσες να ΓΙΝΕΙΣ.
Μάθε τι ΕΙΣΑΙ, τι ΜΠΟΡΕΙΣ και τι ΑΝΤΕΧΕΙΣ. Στη ΖΩΗ δε γίνεται αυτό που λέμε αλλά εκείνο που πιστεύουμε ΒΑΘΥΤΕΡΑ για εμάς.
Τα πάντα είναι ιστορίες και αφηγήσεις. Άλλαξε την ΑΦΗΓΗΣΗ που έχεις για εσένα και θα αλλάξει η ΖΩΗ σου. Πες μια ΝΕΑ δυναμική ΙΣΤΟΡΙΑ για σένα.
Συνάντησε τον ΗΡΩΑ μέσα σου, τα χαρίσματα και τις ικανότητες σου. ΣΠΑΣΕ τις περιοριστικές πεποιθήσεις.
ΣΥΝΔΕΣΟΥ με την αλήθεια σου, το φως, τον Θεό που κουβαλάς. Μην κοιτάς τι έπαθες αλλά τι ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις.
Στα λάθη σου δες τις κρυμμένες ΔΥΝΑΜΕΙΣ σου. Στις δοκιμασίες τις ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΕΣ ευκαιρίες. Σήκω και πες ξανά την ιστορία σου με πείσμα, πάθος και ΔΙΨΑ για ζωή.
Σίγουρα ΜΠΟΡΕΙΣ πολύ περισσότερα από εκείνα που σου είπαν και σε προγραμμάτισαν .
ΓΙΝΕ αυτό που ΜΠΟΡΕΙΣ και δεν έγινες ακόμη.
Γυναίκες της μικρής Πατρίδας
Αν κάτι έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια που αξιώθηκα να ζήσω, είναι πως η ελευθερία και η αγάπη είναι αξεχώριστες. Γέννες της ίδιας σποράς, καρποί των αδείλιαστων ψυχών. Δεν αρκεί να επιθυμείς, δεν αρκεί να περιμένεις. Πρέπει να τολμήσεις, ν’ αγωνιστείς για όσα αξίζουν στη ζωή. Για να έχει νόημα. Για να μην ξοδευτεί άδικα. Εγώ ανήκω σε μια τέτοια γενιά. Στη γενιά που δε φοβήθηκε τη θυσία…
Γυναίκες της μικρής πατρίδας…
Ελληνίδες. Μακεδόνισσες.
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, άγριος κι αδυσώπητος ξεσπάει ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, τσέτες, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας…
Σαν την Αρετή. Σαν τη Φωτεινή.
Ζυμώθηκαν με τον κίνδυνο, πάλεψαν για το γένος, την πίστη, τη λευτεριά. Θέριεψαν οι ψυχές τους κι έκλαψαν συνάμα. Για τους φίλους που έπεσαν, τα μαρτύρια που άντεξαν, τα μυστικά που βάσταξαν. Για το λατρεμένο παιδί που έχασε τόσο άδικα η μία. Για τον άντρα που αγάπησε παράφορα και σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια η άλλη.
Μπορεί να τις κυνήγησαν, μπορεί να τις βασάνισαν.
Δεν τις δάμασαν όμως ποτέ.
Αυτές.
Τις γυναίκες της μικρής πατρίδας μας…
Ζακέτα να πάρεις!
Τελικά, το πιο ωραίο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου είναι να το… αφήσεις ήσυχο.
Βρείτε τα πρωτίστως εσείς οι δύο: ο μπαμπάς και η μαμά.
Μην πιέζεις το παιδί, θα αντιδράσει.
Μίλα του γλυκά, ώστε να σε ακούσει με την καρδιά του.
Η καρδιά είναι τα «αυτιά» του παιδιού.
Ακόμα και η σιωπή σου, όταν είναι εμποτισμένη με σοφία, εκπέμπει κύματα αγάπης που φτάνουν τον στόχο τους.
Προσπέρνα τα νεύρα και τους θυμούς του άτακτου παιδιού σου και δες την ψυχή του που δοκιμάζεται, που μεγαλώνει, που ψάχνεται και προβληματίζεται για όλα. Μάθε να βλέπεις «βαθιά».
Πίσω από καβγάδες, να διακρίνεις τις φοβίες του.
Πίσω από βρισιές και φωνές, τη μοναξιά του.
Πίσω από το αλλοπρόσαλλο «φαίνεσθαι», την ψυχική του ομορφιά.
Μαμά, μπαμπά, αφήστε το παιδί σας να πατήσει στην ιερή γη της καρδιάς σας, όχι για να κατασκηνώσει εκεί για πάντα, μα για να ανοίξει τα φτερά του, να πάρει φόρα και να πετάξει.
Σας θαυμάζω και υποκλίνομαι μπροστά σας και φιλάω τα χέρια σας τα ιερά, που κρατάνε μέσα τους το πιο αγνό κομμάτι του πλανήτη μας.
Και εύχομαι ολόψυχα όλα τα ωραία και ωφέλιμα να έρθουν στη ζωή και στο σπιτικό σας.
Είσαι ο πιο άξιος γονιός. Εσύ. Πίστεψέ το. Και ζήσε το!
Ζήσε. Τελικά φοβόμαστε να πεθάνουμε ή μήπως να ζήσουμε;
Την ζωή δεν την αναλύουμε αλλά τη ΖΟΥΜΕ.
Τη ΧΑΡΑ δεν την βρίσκουμε αλλά τη φτιάχνουμε.
Τελικά δεν είναι το ΣΚΟΤΑΔΙ που μας τρομάζει αλλά το ΦΩΣ που κουβαλάμε μέσα μας.
Καμία ΔΥΣΚΟΛΙΑ δεν πρέπει να μας φοβίζει, αφού ό,τι δυσκόλεψε το «εγώ» μας ελευθέρωσε την ΨΥΧΗ μας.
ΖΗΣΕ τώρα χωρίς να ζητάς όλα να είναι τέλεια. Δε χρειάζεται να είσαι ΤΕΛΕΙΟΣ για να είσαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.
Η ΖΩΗ δεν έχει κάποιο νόημα, η ίδια είναι το ΝΟΗΜΑ.
Γι’ αυτό ΤΟΛΜΗΣΕ να ζήσεις. Μην κρυφτείς από τις ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. Κοίταξε κατάματα τους φόβους σου. Οι ΦΟΒΟΙ είναι οι κρυμμένες μας ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Κάθε ΦΟΒΟΣ κρατάει στο σκοτάδι το δικό μας ΦΩΣ.
ΤΟΛΜΗΣΕ να κοιτάξεις κατάματα τον ΔΕΙΛΟ εαυτό σου εάν θέλεις να συναντήσεις τον ΗΡΩΑ που κουβαλάς μέσα σου. Κι αυτό μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το πραγματοποιήσεις: να ΖΗΣΕΙΣ. Διότι στο τέλος του ταξιδιού δε θα έχει σημασία πόσων χρόνων πέθανες αλλά πόσο ΕΖΗΣΕΣ!
Καπετάν Κώττας
Σήμερα που τόσα γίνονται και ακούγονται στα Βαλκάνια, έχουμε χρέος να φωνάξουμε σ” ολόκληρο τον κόσμο την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Να μάθουν όλοι, και προπαντός οι νέοι, πώς πολέμησαν τα παιδιά της για τη λευτεριά του τόπου τους, πώς τα έβγαλαν πέρα με δυο εχθρούς δυνατούς, και μ” άλλους χίλιους: το κρύο, την πείνα, τη φτώχεια, τον κατατρεγμό, το ξύλο, τους σκοτωμούς. Η συγγραφέας, με τρόπο μοναδικό, τραγουδάει το Μακεδονικό Αγώνα και το δέντρο της Λευτεριάς που άνθισε με μύριες θυσίες, αλλά άνθισε.
Εικονογράφηση: Διατσέντα Παρίση
Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών
Λιανοκέρια της μικρής Πατρίδας
«Μόια μάικα… Μάνα μου…»
Της σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο η Αρετή, άνοιξε η μικρή τα βλέφαρά της και την κοίταζε με μάτια μουσκεμένα.
«Τη μάνα σου έβλεπες, Βάσιλκα; Τη φώναζες στον ύπνο σου…»
«Τη μάνα μου δεν τη θυμάμαι, δεν τη γνώρισα ποτέ, πώς να τη δω;» της αποκρίθηκε σιγαλόφωνα, ανάκατα, μισά ελληνικά, μισά βουλγαρικά. «Εσένα έβλεπα…» συνέχισε με χειλάκια τρεμάμενα. «Εσένα έβλεπα, κυρα-δασκάλα…»
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, αδυσώπητος μαίνεται ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας.
Δασκάλες, νοσοκόμες. Σαν την Αρετή, σαν τη Φωτεινή! Κι άγουρα βλαστάρια, με βάσανο μεγαλωμένα, με κίνδυνο αναστημένα. Σαν τη μικρούλα Βάσιλκα, που μάνα δε γνώρισε ποτέ, μια χούφτα μόνο τα χρόνια της, γιομάτα πείνα και κατατρεγμό, επτά χρόνων παιδί και την έχουν σαρώσει τα δεινοπαθήματα του κόσμου όλου. Σαν τον Μήλιο και την Ανθή, κλωνιά απογυμνωμένα καταμεσής ενός άγριου πολέμου, με σπίτι πυρπολημένο και γονιούς χαμένους στις επιθέσεις των κομιτατζήδων.
Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας.
Φύλλα σκόρπια στο άγιο χώμα της.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 624
Α΄ έκδοση: 11/2018
Μαζί. Ένα βιβλίο για τον γάμο και τις σχέσεις
Όποιος σου πει πως οι ερωτικές σχέσεις είναι εύκολες σου λέει ψέματα. Να ξέρεις.
Όποιος σου πει πως υπάρχουν συνταγές για επιτυχημένους γάμους σου λέει ψέματα και αυτός. Και όποιος σου πει πως μπαίνεις σε μια σχέση ή σε έναν γάμο για να περάσεις απλώς όμορφα, τότε, λυπάμαι, αλλά δεν ξέρει τι του γίνεται.
Σκοπός της σχέσης δεν είναι η καλοπέραση.
Σκοπός της σχέσης είναι η άσκηση.
Σκοπός του γάμου είναι η κοινή πορεία.
Να μάθει ο άνθρωπος να συνυπάρχει, να αντέχει και να ανέχεται.
Να μάθει ο άνθρωπος πώς να κοινωνεί με τον άλλον άνθρωπο.
Να μάθει ο άνθρωπος να αγαπάει…
Έχουμε θεοποιήσει την ηδονή και την προσκυνάμε κάθε μέρα. Γι’ αυτό και τόσος πόνος. Γι’ αυτό και τόσα «ψυχολογικά». Ώρα να σηκωθούμε από τον ύπνο μας. Ώρα να το πιάσουμε αλλιώς. Ώρα να χτίσουμε από την αρχή το ΜΑΖΙ στις σχέσεις…
Οι καιροί της μνήμης
Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη.
Η μια απέναντι από την άλλη μέχρι χτες. Η μια δίπλα στην άλλη τώρα. Γυναίκες και μάνες του Εμφυλίου, τραγικές μορφές, σύμβολα και σημεία των πικρών καιρών, Ιστορία ζωντανή, αργασμένη στα πρόσωπα, στα βλέμματα, στις καρδιές τους.
Μετά τον εμφύλιο σπαραγμό στα πεδία των μαχών, ένας εμφύλιος σπαραγμός στις ζωές των ανθρώπων˙ στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες. Μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, παρακράτος, προσφυγιά, κόμμα, παιδομάζωμα, διώξεις, φυλακές κι εξορίες.
Ένας λαός χωρισμένος στα δυο, ματωμένος, γονατισμένος. Ένας λαός θυσία, μια παράλογη θυσία χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς θύτες και θύματα. Μα κι ένας λαός που πορεύεται στους καιρούς της μνήμης παλεύοντας να σταθεί όρθιος, ν’ αντικρίσει ήλιο κι ελπίδα. Ο λαός μας.
Οι κόρες της λησμονιάς
Κοριτσάκι τόσο δα ήταν όταν την άρπαξαν από την αγκαλιά μου. Ένα μπουμπούκι το κορμάκι της που δεν αξιώθηκα να το δω ν’ ανθίζει. Δεν το χάρηκα. Δεν το χόρτασα. Μόνο τ’ αγκάθια˙ τ’ αγκάθια μόνο χόρτασα. Τα βράδια, όταν οι σκιές της αβάσταχτης απουσίας απλώνονταν και μ’ έπνιγαν, στα γόνατα έπεφτα, προσευχόμουν μόνο κι έλπιζα: «Κι αν σου ζητάω πολλά, Παναγιά μου, μάνα είσαι κι Εσύ και με νιώθεις. Σαν την αγάπη της μάνας, το ξέρεις –Θεέ μου!– όμοια δεν υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο που ’φτιαξες…».
Γυναίκες του εμφυλίου… Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορίας. Πατρίδα, κόμμα, προδοσίες, επαναστάσεις, αντάρτικα, σφαγές και, τέλος, το παιδομάζωμα. Η πιο απάνθρωπη, η πιο σκοτεινή σελίδα του αδελφοκτόνου σπαραγμού.
Γυναίκες του εμφυλίου… Κεριά αναμμένα. Σαν την Αγγέλα, τη Μέλπω και την Αριάδνη. Ρωτούσαν, έτρεχαν, πόρτες χτυπούσαν μέρα και νύχτα, με μια μονάχα ελπίδα. Πως ίσως ξανανταμώσουν μια μέρα τα βλαστάρια τους. Κάποιες τα κατάφεραν. Κάποιες άλλες όχι.
Γυναίκες του εμφυλίου…
Μάνες της άδειας αγκαλιάς.
Αυτή είναι η ιστορία τους…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 640
Α΄ Έκδοση: 10/2009 (Εικοστή έβδομη ανατύπωση: 11/2017)
Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς
Γυναίκες του Εμφυλίου…
Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας…
Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. “Αν υπάρχει ακόμη ζωή”, συλλογιέται βαριά.
Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ’ το εικονοστάσι. “Φέρ’ τους πίσω, Παναγιά μου”, ψιθυρίζει τρέμοντας, “φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω”.
Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο άντρας της, ίσως κι η κόρη της, η Κατερινούλα της, στον κάτω κόσμο πια να βρίσκονται. Εκεί… εκεί μαζί τους είναι η θέση μου, συλλογιέται θλιμμένα. Εκεί και πουθενά αλλού.
Μετά τις “Κόρες της λησμονιάς”, οι τρεις ηρωίδες αυτού του βιβλίου, μορφές και μοίρες του λαού μας, βορά σ΄ έναν απάνθρωπο εμφύλιο σπαραγμό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 496
ΙΔ΄ έκδοση: 10/2018
Όλα είναι σκέψεις
Για μια ζωή χωρίς άγχος
Γνώρισα ανθρώπους που ντρέπονταν να πουν ότι αγχώνονται. Γνώρισα ανθρώπους που προσπαθούσαν να κρύψουν πάση θυσία τις κρίσεις πανικού τους.
Γνώρισα ανθρώπους υπέροχους, που κλείνονταν στο σπίτι και στον εαυτό τους επειδή φοβούνταν. Φοβούνταν τα ψυχοσωματικά συμπτώματα αλλά και τα περίεργα βλέμματα του κόσμου.
Γνώρισα ανθρώπους που πάλευαν με τις φοβίες και με τους ψυχαναγκασμούς τους.
Γνώρισα ανθρώπους που τους παίδευαν οι σκέψεις τους, ανθρώπους που τους πολεμούσαν λογισμοί, ανθρώπους που μάχονταν μέρα νύχτα το ίδιο το μυαλό τους.
Με αυτούς τους ανθρώπους δουλέψαμε μαζί. Παλέψαμε. Κλάψαμε. Γελάσαμε. Και στο τέλος αναπνεύσαμε ελεύθερα.
Μεγάλο πράγμα η ελευθερία…
Αυτοί οι άνθρωποι στάθηκαν η αφορμή για να γραφτεί τούτο εδώ το μικρό βιβλίο, με την ελπίδα να βοηθηθεί όσο περισσότερος κόσμος γίνεται· με την ελπίδα να μπορέσουν να αναπνεύσουν, ελεύθερα ξανά, άνθρωποι που παλεύουν με τις σκέψεις τους αλλά και με το άγχος…
Πάσχα, Κυρίου Πάσχα
Να το γαϊδουράκι κι απάνω του ο Κύριος. «Ωσαννά, ωσαννά!» κραυγάζει ο κόσμος. Στο ανώγι μαζεμένοι οι μαθητές ακούν τον Ιησού να τους δίνει την τελευταία εντολή· την εντολή της αγάπης. Κι ύστερα… τα Πάθη. Κι ύστερα… ένα κόκκινο αυγό φίλησε ένα άλλο κόκκινο αυγό και είπαν μαζί με όλο τον κόσμο «Χριστός Ανέστη». Η αγαπημένη συγγραφέας των παιδιών μας διηγείται με γλαφυρό τρόπο στιγμές απ’ αυτές που άλλαξαν την ανθρώπινη Ιστορία.
Εικονογράφηση: Πέγκυ Φούρκα
Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών
Στα μυστικά του Βάλτου
Η υπόθεση εκτυλίσσεται το 1907, όταν ο Μακεδονικός Αγώνας βρίσκεται στο απόγειό του και οι Έλληνες μακεδονομάχοι, καπετάν Άγρας και καπετάν Νικηφόρος, έχουν εξασφαλίσει σημαντικές επιτυχίες με τις οποίες υποστηρίζονται οι διωκόμενοι ελληνικοί πληθυσμοί. Όμως, οι Βούλγαροι κομιτατζήδες αποδεικνύονται βίαιοι και σκληροί αντίπαλοι, και οι ηρωικοί Έλληνες αγωνιστές, προερχόμενοι από την ελεύθερη Ελλάδα, μαζί με τους ντόπιους πρέπει να συνεχίσουν να μάχονται για να αντεπεξέλθουν σε έναν δύσκολο και άνισο αγώνα. Μέσα σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα και δίπλα στα πραγματικά ιστορικά πρόσωπα μπλέκονται και οι μυθοπλαστικοί χαρακτήρες – κυρίως τα παιδιά, ο Αποστόλης και το τρυφερό «Βουλγαράκι», ο Γιωβάν. Η ιστορία, λοιπόν, και η διαπαιδαγώγηση σε υψηλά ιδανικά –της φιλοπατρίας, του θάρρους, της φιλαλήθειας και της αξιοπρέπειας– αλλά και η κατανόηση της ανθρώπινης φύσης αποτελούν τον καμβά του ξεχωριστού αυτού ιστορικού μυθιστορήματος, που εκδόθηκε το 1937.
Εικονογράφηση: Αγγελική Πιλάτη
Από 10 ετών
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 680
Α΄ Έκδοση: 06/2017
Συναξάρια της μικρής Πατρίδας
“Άραγε θα ξεχάσουμε ποτέ; Θα γιατρευτούμε απ’ τις πληγές;” “Παρακαλώ να μην ξεχάσω. Τούτος ο αγώνας από τον νου και την καρδιά μου να μη σβηστεί. Τόσες θυσίες, τόσες αδικοχαμένες ψυχές, ούτε μια να μη λησμονηθεί…”
Πήρε το βλέμμα της από πάνω του και κοίταξε με μάτια βουρκωμένα τη Θεσσαλονίκη που έσβηνε αργά στην πρωινή ομίχλη.
“Έχεις δίκιο…” ψιθύρισε στο τέλος. ” Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών…”
Ο Μήλιος, η Ανθή, η μικρούλα Βάσιλκα, λιανοκέρια της σκλάβας Μακεδονίας. Μια χούφτα χρόνια μόνο η ζωή τους, στεριωμένα σε φωτιά και πόλεμο.
Η Αρετή και η Φωτεινή, γυναίκες της μικρής πατρίδας, ταγμένες σε αγώνα αντρειωμένο για το γένος και τη λευτεριά. Θέριεψαν οι ψυχές τους κι έκλαψαν συνάμα. Για το παιδί που έχασε τόσο άδικα η μία. Για τον άντρα που αγάπησε παράφορα και σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια η άλλη.
Σιμά τους ο Παύλος Μελάς, ο Τέλλος Άγρας, ο καπετάν Κώστας, ο καπετάν Γαρέφης. Κείνοι που θυσιάστηκαν κι αναπαύτηκαν αιώνια στα σπλάχνα της μακεδονικής γης, αντάμα με χιλιάδες άλλους άνδρες και γυναίκες του λαού μας. Συναξάρια της μικρής πατρίδας.
Μαρτύρων και ηρώων αίμα.
Αυτή είναι η ιστορία τους.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 624
Α΄ έκδοση: 03/2019