Απολογία Χριστιανική
Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, Διδάσκαλος του Γένους και εκ των πρωτεργατών του Φιλοκαλικού κινήματος των “Κολλυβάδων”, υπήρξε πολυγραφότατος συγγραφέας, πολυτάλαντος και πολυμερής. Ακολουθώντας την παράδοση των αγίων Πατέρων, συνέγραψε έργα ανταποκρινόμενα πάντοτε σε συγκεκριμένες ανάγκες ή προκλήσεις, για την πληροφόρηση, οικοδομή και νουθεσία του Ορθοδόξου ποιμνίου.
Το έργο του “ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ”, καταγγέλλει την αλλοτρίωση της Γαλλίας και την διαμετρική αποστασιοποίησή της από κάθε έννοια Χριστιανικότητας, κάτι που ενσαρκώνεται στην Επανάσταση του 1789. Εντοπίζει δε την αλλοτρίωση αυτή σε όλο το φάσμα της ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητάς της: Η Γαλλική Επανάσταση αντικατέστησε τον Χριστιανισμό με την “θρησκεία της λογικής”, με την λατρεία του “Υπέρτατου Όντος”, που δεν ήταν παρά πρόσχημα για την απόκρουση της κατηγορίας της αθεΐας και στην ουσία τεκτονικό εφεύρημα (Ροβιεσπέρος). Η “φυσική θρησκεία” όμως, δεν είναι παρά άρνηση του αληθινού Θεού και απόρριψή Του. Πηγή της γαλλικής αθεΐας είναι η “αφοβοθεΐα” (απουσία του θείου φόβου) και η “παντελής αλησμονησία του Θεού”. Ήταν επόμενο συνεπώς, η εσωτερική διαστροφή να οδηγήσει σε ψευδείς και απατηλές διακηρύξεις για την εξαπάτηση του κόσμου.
Σ’ αυτό το πλαίσιο βλέπει και τις γαλλικές διακηρύξεις για ελευθερία και ισότητα. Οι κατ’ ουσίαν Χριστιανικές αυτές έννοιες έχουν λάβει την φόρτιση, που απορρέει από την γαλλική επαναστατική ιδεολογία. Η ψευδής ελευθερία καθιστά τον άνθρωπο δούλο των επιθυμιών του, ενώ η εν Χριστώ ελευθερία, αποδεχόμενη την “υπακοή” στην εξουσία, δεν παύει να σώζει την εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου (αδούλωτο φρόνημα), που είναι η αληθινή ελευθερία. Το υπόβαθρο του Παρίου είναι και εδώ αγιογραφικό και Πατερικό.
Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, πολέμησε με σφοδρότητα τις ιδέες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και έγινε γι’ αυτό στόχος των ηγετών του φιλοδυτικού ρεύματος και κυρίως του “πατριάρχη” του Αδαμαντίου Κοραή (1748 – 1833). Η σύγκρουσή τους εσφράγισε την πορεία της διαπάλης παραδοσιακών – αντιπαραδοσιακών ή, ακριβέστερα, αντιδυτικών και φιλοδυτικών, στην ελληνική κοινωνία.
Προλεγόμενα: π. Γεώργιος Μεταλληνός
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 312
Α΄ έκδοση: 4/2015
Και ο κλήρος έπεσε στα δάκρυα
Το θέμα, που ομολογώ πως από παιδί με πλήγωνε, είναι εκείνο του αναίτιου και πρόωρου χαμού των ανθρώπων, το αναπάντεχο του θανάτου, ο επώδυνος και μαρτυρικός τρόπος της εξόδου πολλών ανθρώπων απ’ τη ζωή, παρά τις όσες για “ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τέλη” ικεσίες Τόν είχαμε ανά τους αιώνες παρακαλέσει.
Μεγαλώνοντας βέβαια και παίρνοντας μυρουδιά από τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια ιστορία, ακόμα βασανιστικότερο γινόταν για μένα και το δέμα της διαφαινόμενης απουσίας και σιωπής του Θεού, όταν οι δίκαιοι αφανίζονται και η ηχώ των κραυγών τους πολλαπλασιάζεται ανατριχιαστικά μέσα σ’ ένα βουβό κενό. Όταν ο Θεός παρακαλείται να επέμβει και δεν το κάνει. Όταν κάποιοι που υποφέρουν Τού φωνάζουν και ο ουρανός σιωπά.
Οκτώ κινηματογραφικές ταινίες σε θεολογική παρακολούθηση, με θέμα τους αυτό το βασανιστικό ζεύγος της απώλειας και απουσίας, των αγαπημένων αδελφών και του σπλαχνικού Πατέρα· το ζεύγος που πάντα θα μας στοιχειώνει.
Τα δάκρυα, στοιχείο σωματικό αλλά και σημείο πνευματικό, διαρρέουν όλη την υπόστασή μας και εκφράζουν τα ανείπωτα. Όσα ο λόγος και οι λέξεις αδυνατούν να μεταφέρουν. Πάντοτε κλαίμε. Στην υπέρτατη χαρά και στην πιο αβάσταχτη θλίψη. Πάντοτε η αγάπη του Θεού θα μας υπερβαίνει αλλά και η αίσθηση της απουσίας Του θα μας κατακλύζει. Το περίσσευμα κι απ’ τα δύο, όσο αδυνατούμε εμείς να χωρέσουμε, υπερεκχειλίζει.
Με τα δάκρυα Σου μιλάμε καλύτερα. Με τα δάκρυα Σε αναζητούμε. Μα τα δάκρυα πιστώνουμε την παρουσία Σου μέσα μας και με τα ίδια δάκρυα σπαράζουμε την απουσία Σου.
Οι ειλικρινείς πάντοτε θα κλαίνε. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πάντοτε κλαμμένοι μπροστά Σου θα ’μαστε και τα δάκρυα οι αποσκευές μας. Μ’ αυτά θα ξεπλένουμε το χώμα από πάνω μας αλλά και θα ποτίζουμε στάλα-στάλα την ελπίδα.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 472
Α΄ Έκδοση: 11/2018
Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας στον 20ο και 21ο αιώνα – β΄τόμος
Θεμέλιο πνευματικό και στήριγμα αήττητο της Εκκλησίας μας αποτελεί η θυσία του Κυρίου μας Ιησού-Σωτήρα. Από τότε, ως σήμερα, η προσφορά αίματος είναι αναγκαία για τη λειτουργία του Σώματος της Εκκλησίας, ένεκα που τα πιστά μέλη της αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν τα μύρια δεινά από τους πολεμίους Της μιμούμενοι τον πρώτο σταυροφόρο του Γολγοθά. Από τότε, έως σήμερα, η προσφορά αίματος αποτελεί την αληθινή λατρεία, το ευλογημένο περίδοξο στοιχείο για την λειτουργία του Σώματος της Εκκλησίας, το οποίο ρέει στις φλέβες της ως δύναμις, ως δόξα και μεγαλείο της Πίστεως από τα εκατομμύρια των Μαρτύρων, των Νεομαρτύρων και Ομολογητών. Αυτοί, ως “άνθη εύοσμα και μυρόπνοα” έδωσαν, κατά καιρούς και δίνουν το δικό τους αίμα, ώστε να ανθεί η χριστιανική ζωή, να αυξάνεται η Πίστι των Χριστιανών και να μεγαλύνεται το έργο της Εκκλησίας στον κόσμο.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 244
Α΄ έκδοση: 11/2018