“Μείνον μεθ΄ ημών”
Από τη ζωηφόρο Ανάσταση στην ένδοξη Ανάληψη
Το πρόσωπο του Χριστού και η ιστορική Παρουσία Του στον κόσμο και τη δική Του Δημιουργία, ως Τέλειος Θεός και Τέλειος Άνθρωπος, μας προσφέρεται από τις διηγήσεις των Ευαγγελιστών ως καθοριστικό κέντρο αναφοράς του κάθε Προσώπου. Ως πυρήνας του ανθρώπου ο Ενσαρκωμένος και Αναστημένος Χριστός είναι το μοναδικό Πρόσωπο στην ιστορία που καθορίζει την αρχή και το τέλος και της ιστορίας και την αρχή και το τέλος της σωτηρίας του ανθρώπου, ακριβώς επειδή έγινε Άνθρωπος όντας Θεός και δώρησε την Ανάσταση ως Θεάνθρωπος.
Η ιστορικότητα της Ένσαρκης Παρουσίας του Χριστού μετά το σωτηριώδες μέγα γεγονός της Αναστάσεως ολοκληρώνεται με την Ανάληψη του Κυρίου. Αυτή η περίοδος των τεσσαράκοντα ημερών από την Ανάσταση μέχρι την Ανάληψη μαρτυρείται από τις διηγήσεις των Ευαγγελιστών για γεγονότα που εθεάθησαν και στα οποία υπήρξαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες. Η ιδιαζόντως πνευματική και εξαιρέτως μυστηριακή αυτή περίοδος γεγονότων γίνεται αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης προς συγγραφή στο ανά χείρας πόνημα του συγγραφέα (από τον πρόλογο του βιβλίου).
Η Προσευχή ως Ατελεύτητη Δημιουργία
Όσο περισσότερο τρίβεται κάποιος με τη θεία ενέργεια στην πράξη της προσευχής, τόσο εξαλείφεται το κάλυμμα της καρδιάς. Όταν συσσωρευθεί αυτή η ενέργεια, το κάλυμμα αίρεται τελείως, η βαθειά καρδιά ανοίγει και τότε ο νους του ανθρώπου βρίσκει τον τόπο της, όπου τελεσιουργείται το φοβερόν της παραστάσεως. Ο ορατός κόσμος υποχωρεί και ο ανώτερος, ο πνευματικός, γίνεται ψαυστή πραγματικότητα. Ο νους παύει να διαλογίζεται και σιγά με άκρα προσοχή. Η καρδιά πληρούται από ένα ζωοποιό φόβο ευλαβείας. Η αναπνοή συστέλλεται και ο Θεός γίνεται “τα πάντα εν πάσι”.