Μαθήματα ζωής
Κατανοώντας το περιεχόμενο της ποιμαντικής διακονίας
Σε κάθε επάγγελμα είναι άστοχο να θεωρηθή ότι οι καλές και ευγενικές προθέσεις μπορεί να είναι αρκετές για να αντιμετωπίσουν την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ζωής. Οι πνευματικές ανάγκες του δυσαρεστημένου παιδιού, της νευρικής μητέρας, του αλκοολικού πατέρα περιπλέκονται με βαθιά κίνητρα και σχέσεις που ερευνά η ψυχολογία. Για να είναι αποτελεσματικός ο ποιμένας στην εκκλησιαστική του διακονία, θα χρειασθή ψυχολογικές γνώσεις και ικανότητα να αντιμετώπιση αυτές και άλλες ειδικές ανάγκες. Η ψυχολογία δεν θα υποκαταστήση την πίστη στη φροντίδα της ψυχής, αλλά μπορεί να πληροφόρηση και να οδήγηση την έρευνα για βαθύτερη κατανόηση της εσωτερικής ζωής. (π.Φ.Φ.)
Στα “Μαθήματα ζωής” ο π. Φιλόθεος Φάρος καταθέτει το απόσταγμα των εμπειριών του ως ιερέας-ψυχολόγος. Μέσα από την καταγραφή πραγματικών περιστατικών-διαλόγων μάς δείχνει πώς, σε αντίθεση με την κοσμική ηγεσία, ο ποιμένας προσωποποιεί την προσοχή του στις ειδικές ανάγκες των ανθρώπων, προσπαθώντας να καταλάβη τί σημαίνει η ζωή για τον καθένα, εισερχόμενος με τρόπο συν-παθητικό, δηλαδή με εν-συναίσθηση, στις χαρές και τις λύπες του.
Ο άγιος Σωφρόνιος ο αγιορείτης και ησυχαστής
Βίος, πολιτεία και θεολογία του
«Μέσα στην “σκανδαλώδη αγάπη του Θεού”, όπως μου έγραψε ο μακαριστός π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, με αξίωσε ο Θεός να γνωρίσω, μεταξύ των άλλων, και τον άγιο Σωφρόνιο τον αγιορείτη και ησυχαστή, που στο τελευταίο διάστημα της ζωής του έζησε στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας και εκεί τελείωσε την ζωή του το έτος 1993 σε ηλικία 97 ετών.
Η γνωριμία μου μαζί του ήταν πολυετής και πολύ δυνατή. Είχα έντονες ανησυχίες και έμπονες αναζητήσεις και εκείνος ανταποκρινόταν με αγάπη και πατρικό ενδιαφέρον. Από την αρχή κατάλαβα ότι βρέθηκα μπροστά σε έναν “ογκόλιθο” ησυχαστικής ζωής, με απύθμενο βάθος μετανοίας, αυτομεμψίας και ησυχαστικής θεολογίας. Ο ίδιος είχε πολλές πνευματικές εμπειρίες, αλλά ήταν φορεύς μιας ησυχαστικής παραδόσεως, την οποία εξέφραζε “ο γίγας του πνεύματος” άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο οποίος ζούσε προφητικά και μετέδιδε τους θησαυρούς του πνευματικού βάθους του Αγίου Όρους».
Οι Τρεις Ιεράρχες προστάτες της παιδείας
Μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά το παράδειγμά τους είναι διαχρονικό, πάντα φωτεινό, σαν πυξίδα στη διαδρομή μας. Η προσφορά των Αγίων Τριών Ιεραρχών στην ανθρωπότητα είναι ανεκτίμητης αξίας. Αγάπησαν τον Θεό και τα γράμματα και έγιναν οι Προστάτες της Παιδείας.
Οίκος Νυφικών
Αληθινές ιστορίες
«Μα… τι γάμος ήταν αυτός! ενθουσιάστηκε η Άννα. Τι ωραία σχέση με όλους τους καλεσμένους! Τι ζεστασιά! Τι χαμόγελα! Θαυμάσια! Στόλισαν με κορδέλες ακόμη και το αναπηρικό καροτσάκι της γιαγιάς που ήταν παρούσα στις χαρές τους, δυναμική και ζωηρή…»
Ο Πέτρος και η Άννα, ιδιοκτήτες εργαστηρίου ειδών Γάμου ‒ Βαπτίσεων θυμούνται… Πραγματικά περιστατικά που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις, να προβληματιστείς, να εμπνευστείς…
Που σου θάνατε το κέντρον;
Λογισμοί της καρδιάς για τις ώρες του πόνου.
Κάτι εντελώς αφύσικο για την εικόνα του Θεού -της πηγής της ζωής – ο θάνατος είναι απόρροια της πτώσης του ανθρώπου. Τον επέτρεψε ο Θεός «φιλανθρώπως, … ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται» – και μαζί μ’ αυτόν, το κεντρί του πόνου, της σύγχυσης και της αβεβαιότητας. Το καίριο μήνυμα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, η Ανάσταση, καταργεί θεραπευτικά το κεντρί του θανάτου. Τον μετατρέπει σε «κοίμησιν» και τον αναδεικνύει ως «φοβερώτατον μυστήριον».
Χαμογέλα μου…
Ένα βιβλίο πολύτιµο, αφιερωµένο στη µνήµη µιας γυναίκας δυνατής. Ένα κείµενο οδηγός για όποιον σηκώνει τις ανατροπές της ζωής έχοντας το βλέµµα στραµµένο στη µοναδική, αληθινή Ελπίδα…
Μέρος των εσόδων αυτού του βιβλίου θα προσφερθεί στο Σπίτι της Μαρίας, ξενώνα φιλοξενίας άγαμων μητέρων και κακοποιημένων γυναικών, στη Θέρμη Θεσσαλονίκης.
Το βιβλίο αυτό εγκαινιάζει στις εκδόσεις ΘΥΡΑ την σειρά Ιστορίες Αληθινής ζωής.
Ψυχή που γεννήθηκε για ν΄αγιάσει
Ο ιεραπόστολος, λόγιος ασκητής και πνευματικός, Γέροντας Ευσέβιος Βίττης.
“Ω Κύριε Ιησού μου, πράε και ταπεινέ τη καρδία,
Σε παρακαλώ και Σε ικετεύω με όλη μου την καρδιά:
Από την επιθυμία να με εκτιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με αγαπούν, ελευθέρωσε με…”
Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο μοναδικός Γέροντας Ευσέβιος ήταν ένας πολύεδρος αδάμαντας της αρετής, τον οποίο από όποια οπτική γωνία και αν τον κοίταζες αισθανόσουν θάμβος, τόλμησα να τον δω με τα μάτια της ψυχής μου και η ακτινοβολία του με θάμπωσε. Στην ιερή μνήμη του, έτσι θαμπωμένος, τόλμησα ο ανάξιος να καταθέσω αυτές τις σκέψεις νομίζοντας αφελώς ότι κάτι προσφέρω. Το έκανα, για να εξωτερικεύσω την ανάγκη μου να προσφέρω από το άντλημα της καρδιάς μου «ευσεβείας νάματα». Το έκανα ενθυμούμενος τις προσωπικές πνευματικές στιγμές μαζί του, διαβάζοντας τις επιστολές που μου έστελνε και συζητώντας με στενά πνευματικά του παιδιά, όπως τον γιατρό μας Η.Π. Ο Γέροντας δεν έχει ανάγκη προβολής ως ουρανοπολίτης, ούτε ήθελε προβολές και παρουσίες στην επίγεια ζωή του. Ζούσε στην αφάνεια και τον γέμιζε η πανταχού παρουσία του Κυρίου μας, το κάλλος της μορφής του οποίου τώρα απολαμβάνει με τα ίδια του τα μάτια. Εμείς, όμως, οι ζώντες, «οι περιλειπόμενοι», έχουμε ανάγκη να δροσισθούμε με νάματα σωτηρίας. Το άντλημά μου, δυστυχώς, είναι μικρό. Ίσως, όμως, δροσίσει κάποιες διψασμένες καρδιές, οδηγώντας τες στην πηγή της ζωής, τον Χριστό μας, που τόσο ο Γέροντας Ευσέβιος αγάπησε. Έτσι, δροσισμένες στο καύμα του σύγχρονου κόσμου, του κόσμου του αιώνος τούτου, του απατεώνος, ας ανάψουν ένα κερί στην μνήμη του και ας τον επικαλεσθοῦν στα προβλήματά τους ως «Πατερούλη του ουρανού».
Είπε ο π. Ευσέβιος: «Η αγάπη είναι η ζωή της καρδιάς μου. Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε τις διάφορες ασθένειες να πονώ, για να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους που πονούν και υποφέρουν.»