Περιγράφοντας γλαφυρά την αλεξανδρινορωμαϊκή εποχή οι E. Τσέλλερ και Γ. Νέστλε στην Iστορία της ελληνικής φιλοσοφίας (μτφ. Χ. Θεοδωρίδη) αναφέρουν ότι οι κοινωνίες των ελληνικών πόλεων έχοντας αποκτήσει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα ζούσαν την μεταφυσική αγωνία. Την εποχή εκείνη η επιστήμη χωρίζεται από την φιλοσοφία, και η δεύτερη προσεγγίζει τη θρησκεία, ενώ εξελληνισμένοι ανατολίτες παρουσιάζονται στις αθηναϊκές φιλοσοφικές σχολές ως μαθητές ή και δάσκαλοι.
Εκείνη την εποχή παρουσιάζεται ενώπιον του Αρείου Πάγου ένας Ασιάτης σπερμολόγος, ο Απόστολος Παύλος, και μίλησε για έναν άγνωστο Θεό. Φάνηκε κάτοχος της ελληνικής παιδείας. Τον άκουσαν με ευχαρίστηση, όταν όμως έκανε λόγο για την Ανάσταση, τον κατέβασαν από το βήμα. Η εκκλησία του Χριστού επικράτησε, όμως το αναστάσιμο μήνυμα ατόνησε. Στη σύγχρονη εποχή η φιλοσοφία ξανάσμιξε με την επιστήμη. Τους φιλοσοφημένους και μη ανθρώπους των σύγχρονων κοσμοπολίτικων κοινωνιών δεν απασχολεί ο λόγος του Αποστόλου. Την αντίδραση των Αρεοπαγιτών αλλά και τη στάση του νεωτερικού ανθρώπου απέναντι σ’ ένα τέτοιο χαρούμενο μήνυμα προσπαθεί να ανιχνεύσει το προκείμενο πόνημα.

Όταν η Φυσική Επιστήμη συναντά τη Θρησκεία

Οι σχέσεις της Φυσικής Επιστήμης με τη Θρησκεία μπορούμε να πούμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή της Αναγεννήσεως ήταν σχέσεις συνεργασίας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρξαν κατά την μακρά αυτή περίοδο και περιπτώσεις αμφισβήτησης της θρησκείας εν ονόματι της επιστήμης. Αυτές όμως ήσαν μεμονωμένες και σποραδικές.
Μετά την Αναγέννηση όμως και κυρίως στην εποχή του Διαφωτισμού η αμφισβήτηση της θρησκείας εντείνεται εν ονόματι της αυτονομίας της ανθρώπινης λογικής. Στη συνέχεια η αθεϊστική αυτή τάση εντείνεται ακόμη περισσότερο, για να κορυφωθεί κατά το β΄ μισό του 19ου αιώνα, εξαιτίας των ταχύτατα αναπτυσσόμενων φυσικών επιστημών κατά τους χρόνους εκείνους.
Ο 20ός αιώνας όμως φέρνει τροπή προς το πνεύμα και την αναζήτηση του Θεού. Η τροπή αυτή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, καθώς προβάλλεται με τα έργα των κορυφαίων εκπροσώπων της σύγχρονης Φυσικής Επιστήμης, όπως του Μαξ Πλανκ, του Αϊνστάιν, του Βέρνερ Χάιζενμπεργκ κ.ά.
Η εξέλιξη αυτή ωστόσο δεν σημαίνει ότι το εχθρικό προς την Θρησκεία ρεύμα έχει εξαφανιστεί. Αντίθετα, είναι δυναμικά παρόν. Τελευταίως μάλιστα ενισχύεται από τους λεγόμενους «νέους αθεϊστές», οι οποίοι δεν αμφισβητούν απλώς τη θρησκεία, αλλά την καταπολεμούν μετά μανίας, επειδή τη θεωρούν επιζήμια για τον άνθρωπο.
Οι διαπιστώσεις αυτές μας ώθησαν στην συγγραφή της παρούσης μελέτης με την ελπίδα ότι μέσω αυτής θα βοηθήσουμε τον αναγνώστη να προσεγγίσει κάπως καλλίτερα το θέμα της σχέσεως της φυσικής επιστήμης με τη θρησκεία.

Από την εκστατική πίστη στις κατηγοριοποιήσεις τού ορθού λόγου

Στην εδώ μελέτη επιχειρείται η “ένταξη” των θεωριών και της διδασκαλίας τού Χριστιανισμού τής Ανατολής σε ορισμένους κλάδους οι οποίοι προέρχονται από την περιοχή της Φιλοσοφίας. Καταρχάς, ορίζονται οι προκείμενες υπό τις οποίες θα αρθρωθεί η εν λόγω εξέταση καθώς και το ποία είναι η παρουσία τής Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας (και εν μέρει Επιστήμης) στις περιοχές τής, χαρακτηριζόμενης ως, Ελληνικής Πατερικής Θεολογίας. Επίσης, οι επεξεργασίες “φωτίζονται” και από ερευνητικά πονήματα της Νεώτερης και της Σύγχρονης χριστιανικής διανόησης. Υπό την εν λόγω οπτική, η μελέτη θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως κριτική. Η δομή της εγγράφεται στον κλάδο τής Συστηματικής Θεολογίας αλλά με σαφείς τις ενισχύσεις από την ιστορική ανάπτυξη του Χριστιανισμού. Τα κεφάλαια τα οποία περιλαμβάνονται στην εκτύλιξή της είναι τρία. Το πρώτο αναφέρεται στην «Μεταφυσική», το δεύτερο στην «Κοσμολογία» και το τρίτο στην «Επιστημολογία» και αναλαμβάνεται να δειχθεί το πώς λειτουργεί ή πρέπει να λειτουργεί η παρουσία τους στο Ορθόδοξο χριστιανικό πεδίο.

Ομιλίες για το Τριώδιο, την Αγία Τεσσαρακοστή και την Μεγάλη Εβδομάδα Αγίου Γαβριήλ Επισκόπου Ιμερετίας

Μέσα στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε τις θεόπνευστες ομιλίες του Αγίου Γαβριήλ Επισκόπου Ιμερετίας για τοΤριώδιο, την Αγία Τεσσαρακοστή και την Μεγάλη Εβδομάδα. Τον σύγχρονο άνθρωπο απασχολούν βαθιά τα θέματα της αυτογνωσίας, της γαλήνης, της ισορροπίας, της αγάπης. Τι λέει για όλα αυτά η ορθόδοξη νηπτική παράδοση; Μέσα από τις ομιλίες του αγίου επισκόπου, ο οποίος αφουγκράστηκε τα μύχια χιλιάδων ψυχών του ποιμνίου του, παίρνουμε τις απαντήσεις, που δίνει η βιωμένη πίστη στον Χριστό.