Οἱ ἀββάδες τοῦ Γεροντικοῦ δέν λένε πράγματα τοῦ μυαλοῦ τους. Διατυπώνουν μέ τόν δικό τους τρόπο ὅ,τι λέει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο ὅμως ἐκεῖνοι ἔκαναν πράξη στή ζωή τους κι ἐπιβεβαίωσαν ἔτσι ἐμπειρικά τήν ἀλήθεια του. Ὁ Χριστός εἶπε νά μένουμε σταθεροί στή δική Του ἀγάπη, πού θά πεῖ νά ’μαστε στόν «χῶρο» πού θά δεχόμαστε τήν ἀγάπη Του αὐτή, ἀγάπη κι ὅλης τῆς ἁγίας Τριάδος. Καί ὁ «χῶρος» αὐτός, σημεῖο συντονισμοῦ καί ἐπαφῆς μαζί Του ἐν Ἐκκλησίᾳ, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν πλησίον μας, τόν συνάνθρωπό μας. Πού θά πεῖ: ἐκτεινόμενοι ἐν ἀγάπῃ πρός τόν συνάνθρωπο βρίσκουμε τόν Θεό μέσα μας. Στόν χῶρο τοῦ Θεοῦ καί τῆς καρδιᾶς μας βρισκόμαστε μέ τούς ὅσιους ἀββάδες – ἡ δροσιά τῆς χάρης τους διαπερνᾶ τήν ὕπαρξή μας. Κι αὐτό εἶναι ἡ ἀνάπαυση καί ἡ παρηγοριά μας.

Καταρτίζοντας ένα καθημερινό πνευματικό πρόγραμμα

Το δεύτερο βιβλίο, του αρχιμ. Μελετίου Κατσουρού, αδελφού του ιερού Ησυχαστηρίου, με τίτλο “Βάζε ξύλα στη φωτιά” και υπότιτλο “Καταρτίζοντας ένα καθημερινό πνευματικό πρόγραμμα” (με πρόλογο του καθηγουμένου π. Μεθοδίου).

Πρόκειται για πολύ πρακτικές προτάσεις (για την προσευχή, τη μελέτη της αγίας Γραφής, τη μελέτη πνευματικών βιβλίων, την εργασία κ.ά.) από τον έμπειρο στην πνευματική ζωή ιερομόναχο, που πράγματι βοηθούν τον κάθε χριστιανό, αρχάριο αλλά και προχωρημένο, να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα για την ταυτότητά του ως χριστιανού. Το βιβλίο κοσμείται από πολλές εικόνες και σχέδια του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος είναι και γνωστός ζωγράφος και αγιογράφος, όπως και ιατρός και θεολόγος. Οι παραπομπές του επίσης στο τέλος των παραγράφων του σε κείμενα αγίων της Εκκλησίας και σοφών ανθρώπων όχι μόνο εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας αλλά πρωτίστως τρέφουν την καρδιά μας.

Κανείς δε νοιάστηκε τον κήπο, χρόνια τώρα.
Ωστόσο εφέτος –Μάης, Ιούνης–
άνθησε από μόνος του και πάλι, λαμπάδιασε όλος ως τα κάγκελα,
χίλια τριαντάφυλλα, χίλια γαρύφαλλα,
χίλια γεράνια, χίλια μοσχομπίζελα
μενεξελί, πορτοκαλί, πράσινο, κόκκινο και κίτρινο,
χρώματα – χρώματα – φτερά –
τόσο που πρόβαλε ξανά η γυναίκα με το παλιό της ποτιστήρι
να ποτίσει – ωραία και πάλι, γαλήνια, με μια αόριστη καλή πεποίθηση.
Κι ο κήπος την έκρυψε ως τους ώμους, την αγκάλιασε,
την κέρδισε όλη, τη σήκωσε στα χέρια του.
Κι είδαμε τότε, μέρα μεσημέρι, που ο κήπος κι η γυναίκα
με το ποτιστήρι αναλήφθηκαν
κι όπως κοιτούσαμε ψηλά, κάτι σταγόνες απ’ αυτό το ποτιστήρι
έπεσαν ήσυχα στα μάγουλά μας, στο πηγούνι μας, στα χείλη.
Γιάννης Ρίτσος, Αναγέννηση,
3.VI. 69, ΚΑΡΛΟΒΑΣΙ – ΣΑΜΟΣ

Το ποίημα του Ρίτσου (έστω και μέσα από μια ετεροχρονισμένη οικοφεμινιστική κατανόησή του) αποτέλεσε μία ποιητική έμπνευση για την παρούσα εργασία, η οποία αναφέρεται στη “νέα γυναίκα”, την Θεοτόκο, ως το κεντρικό πρόσωπο στην Ορθόδοξη θεολογία η οποία μπορεί να φωτίσει τα πλαίσια διαμόρφωσης μιας Ορθόδοξης οικοφεμινιστικής σκέψης και θεολογίας.
Η Θεοτόκος είναι η “γυναίκα που έρχεται ξανά” στον “κήπο”, όπως στο ποίημα, (η “νέα Εύα” κατά την Ορθόδοξη διδαχή) και μέσα από τη ζωή της και τον κόπο της (“το ποτιστήρι της”), γίνεται “συναίτιος της σωτηρίας”.