Η κλίμακα των μακαρισμών
Ο Jim Forest δεν γράφει, ταξιδεύει. Ανοίγοντας την «κλίμακα» νιώθεις την πρόσκληση, αισθάνεσαι την ώθηση. Είναι μια αρπαγή σε ένα μοναδικό ταξίδι. Κάθε λέξη του βιβλίου ένα βήμα. Κάθε σειρά ένας αεροδιάδρομος. Σε μεταφέρει από την Αγία πόλη Ιερουσαλήμ στη Βασιλεία του Αγίου, Ενός, Τριαδικού Θεού. Από την «ευτυχία» της κατάκτησης υλικών αγαθών και σαρκικών απολαύσεων στη μακαριότητα της μετοχής στη ζωή του Θεού. Από τη φτώχεια της χλιδής του Ματθαίου στον πλούτο της θεότητας. Από το ξεροκόμματο που έβαλε η χαροκαμένη Ρωσίδα γιαγιά στην τσέπη του πεινασμένου εχθρού, του Γερμανού στρατιώτη, στον Αμνό του Θεού, τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου. Από το πρώτο σκαλοπάτι, της επίγνωσης της αδυναμίας σου να σωθείς χωρίς το έλεος Του, βρίσκεσαι στο κατώφλι της βασιλείας και ποθείς, λαχταράς, επιθυμείς τον Ιησού που ακόμα και σήμερα Τον πετροβολούν μέχρι θανάτου με διακηρύξεις, βιβλία έρευνες, μελέτες και ζητούν να Τον σκοτώσουν με μεγαλύτερη μαεστρία απ’ ό,τι κατάφεραν οι Ρωμαίοι με το σταυρό. Εσύ, Αυτόν τον αιώνια καταδικασμένο σε θάνατο Χριστό ζητάς, γιατί ανεβαίνοντας την κλίμακα θα θανατώσει τον θάνατό σου και θα σε ελευθερώσει απ’ όλα τα νήματα που κινεί τυραννικά ο εγωισμός σου.
Ευχή το βιβλίο να το διαβάσεις… Ανεβαίνοντας!
Πρόλογος: π. Σπυρίδων Βασιλάκος
Μετάφραση: Θάνος Κιοσόγλου
Τα “αγρίμια” του Θεού
Αληθινές ιστορίες πίστεως
«Είναι ένα μικρό γεροντικό που μπορεί να δει κανείς αληθινές ιστορίες ανθρώπων μέσα από τον δρόμο της πίστης και της αγάπης στο πρόσωπο του Χριστού. Ζωντανό και βαθιά συγκινητικό.»
Τι είναι, άραγε, αυτό που φτιάχνει τους ανθρώπους; Ποια είναι τα υλικά της ψυχής και πώς γίνεται να είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί; Ακούς ιστορίες ανθρώπων, που δεν τις φαντάστηκε ούτε ο καλύτερος παραμυθάς. Ιστορίες με πόνο που πλακώνουν την καρδιά, και αλλού ιστορίες περίεργες με πράγματα στριμμένα και λοξά. Και μέσα σε όλα τούτα, και ιστορίες που μιλάνε για τα εσώψυχα του ανθρώπου, για την τρέλα του μυαλού να γευτεί τον Θεό…
…Άμα δεις τις ζωές των ανθρώπων, μοιάζουν τόσο ξένες η μία με την άλλη, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδιες στη βάση τους. Κυρίαρχο στοιχείο το «εγώ» του καθενός, και μαζί μ’ αυτό πόνος πολύς, φόβος τραχύς, ψέμα με παντιέρα. Ποιο αγρίμι θα οσμιστεί το αίμα και δεν θα σταθεί; Πόσοι βρίσκουν τη χαρά; Καλά, στον κόσμο τούτο δεν ονειρεύεται κανείς;
Κι όμως, υπάρχουν «αγρίμια», που ονειρεύονται πως δεν τρέφονται από τις σάρκες των αδελφών τους, που βρήκαν τη χαρά μέσα από τον αβάσταχτο πόνο και μαρτυρούν γι’ αυτή τη χαρά με το στίγμα της ζωής τους. Αγρίμια, που όχι μόνο ονειρεύονται, αλλά κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Αγρίμια, που, ενώ τσακίστηκαν στα βράχια της ζωής, απέκτησαν φτερά, έγιναν πουλιά και ανέβηκαν ψηλά.
Πρόλογος: π. Σπυρίδων Βασιλάκου