Το παιδί συνέχεια ζητάει κάτι από τους γονείς του.
Η διάσταση του ασύμμετρου αιτήματος
είναι δομικό στοιχείο της σχέσης γονιών παιδιών.

Η καραντίνα και η πανδημία προκάλεσαν ένα πληθωρισμό αιτημάτων του παιδιού, που ενίοτε έφθανε στα όρια της αφόρητης πίεσης ή και της απόγνωσης. Το δομικό στοιχείο απέκτησε διαστάσεις συμπτώματος, με αρνητικές επιπτώσεις για όλους. Ανακινώντας με οξύτητα επείγοντος το ερώτημα: Μπορεί το παιδί να μάθει να ζητά λαβαίνοντας υπόψη και τον άλλον; Συναισθανόμενο τις δυνατότητές του, τις διαθεσιμότητές του, τη διάθεσή του; Και αν ναι, πώς;
Η ανάλυση των μηχανισμών του αιτήματος αναδεικνύει μια απλή και άμεσα εφαρμόσιμη μέθοδο που οδηγεί το παιδί σ’ αυτή την αναπτυξιακή κατάκτηση. Γονείς και παιδαγωγοί είναι αναγκαίοι και πολύτιμοι εταίροι του παιδιού στην πορεία από την ωμή ναρκισσιστική απαίτηση στο έντεχνο αίτημα.

Ο Νίκος Σιδέρης γνωρίζει βαθύτατα τον κόσμο και την ψυχή του παιδιού και οι ψυχοπαιδαγωγικές συνεισφορές του έχουν συναντήσει ευμενέστατη υποδοχή. Με αυτό το έργο εμπλουτίζει τη γνώση και την πράξη της ανατροφής του παιδιού, λαβαίνοντας υπόψη και τους γονείς του. Οι οποίοι, παραδόξως, είναι και αυτοί άνθρωποι ― όσο και αν κάποιες φορές τα παιδιά το παραβλέπουν, αλλά και οι ίδιοι το ξεχνούν προσπαθώντας να γίνουν σουπερ-γονείς, χωρίς να υπάρχει λόγος.

Πάλη με τον Θεό στο κενό του θανάτου

Ποῦ εἶσαι· Ἐσύ ὁ Θεός τῆς εὐσπλαχνίας καί τοῦ ἐλέους;

Αυτό το ερώτημα κυριαρχούσε βασανιστικά μέσα μου (με όλους τους φθόγγους σε διάτορη κραυγή) καθώς περνούσα την πύλη του κοιμητηρίου (όπως ο Ιωνάς το στόμα του κήτους) βλέποντας εκατοντάδες ανθρώπους να τα κατακλύζουν (νεκρούς καταποθέντας ήδη, αλλά και ζωντανούς σε αναμονή…).
Στάθμευσα το αυτοκίνητο μου και δυό κορίτσια, συμμαθήτριές της, βουβά κι απαρηγόρητα έκλαιγαν στην πλαϊνή της εκκλησίας θύρα. Άηχα όλα, παντού σιωπή. Μία στοιχειωμένη απουσία. Δεν είναι η σιωπή των νεκρών πού βαραίνει· η σιωπή τής απουσίας Σου είναι πού μας τυραννά.

Σε ψάχνουμε όλοι -γι’ αυτό μάλλον και δεν Σε βρίσκουμε- γύρω από τον πόνο, πριν από τη θλίψη, μετά από την απώλεια. Κανείς όμως δεν τολμά να σκύψει και να κοιτάξει μέσα στον πυρήνα του χάους, μέσα στην ίδια την οδύνη, μέσα στο κενό, στην απώλεια, στο οριακά μηδέν, γιατί τότε θα Σ’ έβλεπε ήδη να το σαρκώνεις, να το ενυλίσσεσαι, δικό Σου να το κάνεις.

Πολλές φορές λοιπόν δεν μας γλιτώνεις, δεν αποσοβείς το κακό, δεν επεμβαίνεις ανασταλτικά, αλλά βρίσκεσαι εκεί και συντροφεύεις. Σώζεις με το να συνοδοιπορείς, με το να μοιράζεσαι το βάρος, με το να δείχνεις μία έξοδο και ένα νόημα εκεί που όλα σταματούν. Σαν το φεγγάρι είσαι –κι ας ψάχνουμε εμείς για ήλιο– που καθώς βγαίνει, τη νύχτα αθωώνει, σχεδόν την εξυμνεί.

Τα στιγμιότυπα ἀπό τήν ἐποχή τῶν Πατέρων ἀφοροῦν κυρίως άγνωστα περιστατικά ἀπό τή ζωή καί τή συμπεριφορά, τόσο τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, ὅσο καί τοῦ λαοῦ. Ἐπειδή πολλά ἀπό τά ἀνέκδοτα διακρίνονται ἀπό κάποια ιδιαιτερότητα καί πρωτοτυπία, προσφέρουν στόν ἀναγνώστη τους τήν εὐκαιρία γιά μιά εὐχάριστη καί ἐνδιαφέρουσα ἀπασχόληση, ἐνῶ ταυτόχρονα τοῦ παρουσιάζουν μιά νέα διάσταση στήν ἱστορία τῆς τότε ἐποχῆς.
Επιπλέον εἶναι χρήσιμα σέ ὅσους διδάσκουν, ἤ μέ ὁποιον δήποτε τρόπο ἀναφέρονται στήν ἐποχή τῶν Πατέρων, ὅπως στούς καθηγητές τῆς μέσης καί τῆς στοιχειώδους ἐκπαίδευσης, στούς κατηχητές, στούς ὁμιλητές σέ ἐκκλησιαστικά άκροατήρια, καί σέ κάθε ἐνδιαφερόμενο. Ἡ ἀπό μέρους τους χρησιμοποίηση τῶν καταλλήλων ἀνεκδότων μπορεῖ νά συμβάλλει, ὥστε ὁ λόγος τους νά εἶναι πιό ζωντανός καί πιό
ἀποτελεσματικός.

Οι αυτοβιογραφικές αφηγήσεις ενός αγίου της εποχής μας…

«Ταξιδεύοντας μέσα στόν πόνο» εἶναι ὁ τίτλος τῆς αὐτοβιογραφίας τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, ὁ ὁποῖος σέ πολύ λίγο διάστημα ἔγινε εὐρύτατα γνωστός στόν εὐσεβῆ λαό μας, ἀγαπήθηκε πολύ καί τιμᾶται πλέον εὐρύτατα, ἐνῶ διαρκῶς μνημονεύονται καί νέα θαύματα τοῦ Ἁγίου στή ζωή ὅσων τόν ἐπικαλοῦνται.
Ὁ Ἅγιος καταγράφει τήν πορεία του ἡ ὁποία εἶναι πορεία μέσα ἀπό ἕνα κοπάδι λύκων πού προσπαθοῦν νά τόν κατασπαράξουν, ἀλλά κάθε φορά ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ «διασκεδάζει βουλάς ἐθνῶν». Ἔτσι ἡ πορεία του ἦταν πραγματικά μιά πορεία μέσα στόν πόνο καί τήν ἴδια στιγμή μιά συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο αὐτός ὁ πόνος καί οἱ δοκιμασίες δέν ἔκαμψαν τό φρόνημα τοῦ Ἁγίου, ἀλλά τόν χαλύβδωσαν καί καλλιέργησαν μέσα στήν ψυχή του μιά ρωμαλέα πίστη, μιά ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Ὑπαγόρευσε τήν αὐτοβιογραφία του στή γραμματέα του τό 1958, τρία χρόνια πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, γιατί ὁ ἴδιος ἦταν τυφλός. Διαβάζοντας κανείς αὐτή τήν καταγραφή τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο κάθε φορά ἀντιμετώπιζε τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς, βλέπει ἕναν ἄνθρωπο πού βίωσε τή λειτουργική προτροπή «πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς δέν ἀνήκει σέ κάποια μακρινή ἐποχή. Εἶναι ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας. Στάθηκε ἀτρόμητος καί ἐλεύθερος ἀπέναντι σέ κάθε ἀπειλή καί κατέδειξε πῶς μπορεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος νά παραμένει ἐλεύθερος καί δυνατός ἀπέναντι σέ ὁποιοδήποτε καθεστώς δουλείας…