1821 μύθος ή θαύμα;
Μέσα στό στερέωμα τῶν ἐπαναστάσεων, τῶν ἐθνικῶν κινημάτων, τῶν πολιτικῶν αἰτημάτων, τῶν κοινωνικῶν διεκδικήσεων, τῶν ἰδεολογικῶν ζυμώσεων, μέσα στήν ἱστορία τῶν λαῶν, ἐμφανίζονται κάποτε γεγονότα πού δοκιμάζουν τίς ἀντοχές τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Γεγονότα πού παραμένουν πεισματικά ἀνερμήνευτα μέ τίς συνήθεις ἐπιστημονικές μας μεθόδους. Κι εἶναι ἐδῶ ἀκριβῶς πού ζυγοσταθμίζεται τό πνευματικό μας οἰκοδόμημα. Θά τά χαρακτηρίσουμε μέ μιά μονοκοντυλιά ὡς μύθους; Ἤ θά ἀναγνωρίσουμε πώς στήν ἱστορία τῶν λαῶν οἱ ἀνθρώπινες πράξεις εἶναι μόνο τό ὁρώμενον;
Γιά τοῦτο ὁ ὑπέροχος ἀγώνας, ἡ ἐθνεγερσία τοῦ 1821 πολεμήθηκε ἀπό παλαιότερους καί νεότερους ἱστορικούς. Πολεμήθηκε καί πολεμεῖται. Χτυπήθηκε στίς ρίζες του, στά χρόνια τῆς πικρῆς ἀναμονῆς τοῦ Γένους καί τῆς ἐλπιδοφόρου ἑτοιμασίας του. Χτυπήθηκε, μήπως καί χαμηλώσει τό ἀνάστημά του καί χωρέσει στή γωνιά πού ἀφήσαμε γιά τά δυσερμήνευτα καί παράδοξα. Γιατί εἶναι σφόδρα ἐνοχλητικό γιά τόν ὑλόφρονα κόσμο μας ν’ ἀντικρίζει τό μέγα τοῦ 1821 θαῦμα. Τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀδούλωτης ψυχῆς τοῦ Ἕλληνα.
Γιορτάζω Χριστούγεννα
24 συναρπαστικά διηγήματα, πού προσφέρουν μία ζεστή καί τρυφερή προσέγγιση στό μεγάλο μήνυμα τῶν Χριστουγέννων.
Ένας ανεμιστήρας οροφής και άλλες ιστορίες
Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου και συνεργάτης του Ραδιοφωνικού Σταθμού “Πειραϊκή Εκκλησία” κυρία Μερόπη Ν. Σπυροπούλου, για άλλη μια φορά μας εκπλήσσει με το νέο της βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε!
Παίρνοντας πραγματικά καθημερινά γεγονότα της καθημερινής μας ζωής, με το εξαιρετικό συγγραφικό της χάρισμα, τα αναδεικνύει σε πρωτότυπα διηγήματα.
Δίνοντας κοινωνικές, συναισθηματικές και πνευματικές προεκτάσεις, δημιούργησε 12 διηγήματα που αποπνέουν ευαισθησία και αγάπη!
Αν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε το βιβλίο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα βιβλίο “συντροφιάς” για τις ώρες της ησυχίας και της μοναξιάς.
Το καθένα από τα κείμενα εμπλουτίζεται από σχετικά με το θέμα σχέδια του ζωγράφου Άγγελου Ξυπολιά.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 164
Α΄ Έκδοση: 12/2018
Περί αθανασίας ψυχής
Ἡ αἰώνια ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της, ἀλλὰ συνδέεται άμεσα μὲ τὸν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀναστημένου ἀνθρώπου θὰ εἶναι πνευματικό, μὲ τὴν ἔννοια όχι τοῦ ἄυλου, ἀλλὰ αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει ἐξαιτίας τῆς σχέσης του με τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ ἀνθρώπινο σώμα δεν είναι περιττό ἢ αὐτὸ ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἐξέλιξη τῆς ψυχῆς, ὅπως ήθελε ἡ ἀρχαιοελληνικὴ ἀντίληψη.
Η αἴσθηση τῆς θνητότητας μὲ κάνει νὰ κατανοῶ ὅτι δὲν ἔχω τὸν ἀπόλυτο έλεγχο σὲ ὅλα, ἄρα μπορεῖ νὰ θελήσω να σχετιστώ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, μὲ κάνει επίσης νὰ αἰσθάνομαι ὅτι ἡ ζωὴ αὐτὴ ἔχει μοναδικὴ ἀξία καὶ ὡς τέτοια, μὲ ὅλα τὰ καλά της, καὶ ὡς προστάδιο της αιώνιας ζωής: ζωῆς ποὺ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἀτέρμονη, ἀλλὰ κάτι πολύ ουσιωδέστερο. Θέλω νὰ πῶ ὅτι ἡ αἰωνιότητα δὲν εἶναι μία ἄνευ τέλους ὕπαρξη ὑπὸ ὄρους πλαδαρότητας καὶ πλήξης, ἀλλὰ ζωὴ μὲ ὅλη τὴ σημασία της λέξης, ζωὴ μὲ τὸν Χριστό.
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ὑπενθυμίζει: ὁ ἄνθρωπος εἶναι θνητός, ἀλλὰ φέρει τὴν αἴσθηση τοῦ ἀπείρου μέσα του, ἐπειδὴ ἔχει ἀθάνατη ψυχή. (Ἀπὸ τὸ Ἐπίμετρο του Γ. Μπάρλα).