Ασκητικά έργα
Ο όσιος Βασίλειος της Ποϊάνα Μάρουλουι είναι ο πρώτος διδάσκαλος της νοεράς προσευχής και ο πρώτος ησυχαστής συγγραφέας των νεότερων χρόνων στην Ορθόδοξη Ανατολή, καθώς προηγήθηκε τόσο των οσίων Μακαρίου του Νοταρά, αρχιεπισκόπου πρώην Κορίνθου (1731-1805), και Νικοδήμου του Αγιορείτου (1749-1809), συλλογέα και επιμελητή αντίστοιχα των κειμένων της περίφημης Φιλοκαλίας των ιερών Νηπτικών (α’ έκδ. Βενετία 1782), όσο και του μεταφραστή του ίδιου έργου στη σλαβονική (α’ έκδ. Μόσχα 1793) οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι (1722-1794), του αναμορφωτή του σλαβικού και ρουμανικού μοναχισμού, ο οποίος μάλιστα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, δέχτηκε απ’ αυτόν το μικρό μοναχικό σχήμα.
Γυναίκες του πόνου και της ελπίδας
Η Αγγελική, η Αγνή, η Μάνια, μαζί με την Αλίκη και την Ελένη, είναι γυναίκες της διπλανής
μας πόρτας. Γυναίκες με αγωνιστικό πνεύμα, που ξεπέρασαν τις δυσκολίες, με πίστη και αποφασιστικότητα, γιατί θεώρησαν το καλό ως ανάγκη.
Μπορεί κάποτε να τις συναντήσαμε και εμείς, ίσως και να τις προσπεράσαμε αδιάφορα. Όμως
τώρα έρχονται να τις γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τις τρυφερές τους ιστορίες. Μας εμπιστεύονται τη ζωή τους αποκαλύπτοντας τον εαυτό τους και τον τρόπο, που άφησαν το αποτύπωμά τους στην οικογένεια, στον συνάνθρωπό τους, στην κοινωνία.
Αυτές έγιναν το προζύμι, όπως είπε ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, που σε κάθε δύσκολη περίοδο διατηρεί ο Καλός Θεός για να βοηθήσει τις επόμενες γενιές και να μη χαθεί αυτός ο κόσμος.
Ελθών εις εαυτόν – Μία περιπέτεια ψυχοθεραπείας
Ο συγγραφέας, εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Μιχάλης Λεβέντης μοιράζεται με τους αναγνώστες μια αληθινή περιπέτεια ψυχοθεραπείας. Ένα βιβλίο πολύ μεστά γραμμένο, ως ένα κείμενο εντατικής αυτογνωσίας, μιας αυτοβελτίωσης με κατά Χριστόν ματιά. Θέματα όπως ο εγωισμός, ο έρωτας, η αυτοπραγμάτωση, η κατάθλιψη, προσεγγίζονται με έναν διαφορετικό, πρωτότυπο τρόπο.
Ζήσε. Τελικά φοβόμαστε να πεθάνουμε ή μήπως να ζήσουμε;
Την ζωή δεν την αναλύουμε αλλά τη ΖΟΥΜΕ.
Τη ΧΑΡΑ δεν την βρίσκουμε αλλά τη φτιάχνουμε.
Τελικά δεν είναι το ΣΚΟΤΑΔΙ που μας τρομάζει αλλά το ΦΩΣ που κουβαλάμε μέσα μας.
Καμία ΔΥΣΚΟΛΙΑ δεν πρέπει να μας φοβίζει, αφού ό,τι δυσκόλεψε το «εγώ» μας ελευθέρωσε την ΨΥΧΗ μας.
ΖΗΣΕ τώρα χωρίς να ζητάς όλα να είναι τέλεια. Δε χρειάζεται να είσαι ΤΕΛΕΙΟΣ για να είσαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.
Η ΖΩΗ δεν έχει κάποιο νόημα, η ίδια είναι το ΝΟΗΜΑ.
Γι’ αυτό ΤΟΛΜΗΣΕ να ζήσεις. Μην κρυφτείς από τις ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. Κοίταξε κατάματα τους φόβους σου. Οι ΦΟΒΟΙ είναι οι κρυμμένες μας ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Κάθε ΦΟΒΟΣ κρατάει στο σκοτάδι το δικό μας ΦΩΣ.
ΤΟΛΜΗΣΕ να κοιτάξεις κατάματα τον ΔΕΙΛΟ εαυτό σου εάν θέλεις να συναντήσεις τον ΗΡΩΑ που κουβαλάς μέσα σου. Κι αυτό μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το πραγματοποιήσεις: να ΖΗΣΕΙΣ. Διότι στο τέλος του ταξιδιού δε θα έχει σημασία πόσων χρόνων πέθανες αλλά πόσο ΕΖΗΣΕΣ!
Η «Μεγάλη Πυρκαγιά» έναν αιώνα μετά…
ΜΝΗΜΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ
Μια «κυρα-Στρατήγα» από τη Σμύρνη, που σχεδιασμένα πυρπολείται για να σβήσει κάθε ίχνος ελληνικής και χριστιανικής «κατάθεσης» στον πολιτισμό, στην αγωνιζόμενη να δει άσπρη μέρα ελλαδίτικη μιζέρια…
Oύτε «χρονικό» ούτε «τοιχογραφία» ούτε τίποτα τέτοιο: επικλήσεις της άμεσης ανθρώπινης μοίρας, σαν να «διαβάζεις Ιστορία» και σιγά σιγά να θυμάσαι ότι «έτσι μου τα έλεγε ο/η… στην παιδική γειτονιά»…
Ένα ατελές και ίσως κάπως «αφηρημένο», σπασμωδικό και μεταπαραδοσιακό πορτρέτο, που στα «χαντάκια» και τους ασύνδετους ήχους του πυκνώνει η αίσθηση του «νεοέλληνα» ότι τα γεγονότα δεν έχουν καμιά συνοχή και, άρα, είναι φυσική η «μνήμη χρυσόψαρου»…
Συμβάντα, εκρηκτική πρόοδος ουσίας, «προκυμαίες» και «τάγματα εργασίας», θάνατοι, τυραννίες, πολιτικά λάθη και εγκλήματα, «προοδευτικοί» και «αντιδραστικοί» σε μια ισότιμη επαναθεμελίωση της βασικής στρέβλωσης που γεννά αδιάκοπα την Ελλάδα σαν «από θαύμα ζούμε», «σύμμαχοι» που εξευτελίζουν κάθε έννοια «φιλίας» και ανθρωπιάς, «συνέλληνες» από πυρωμένο σίδερο να αφήνει ανεξίτηλα σημάδια κακίας και «λαός» ταγμένος να υπηρετεί τη ρωμέικη πίστη της δοτικότητας και της γης ως κοινού αγαθού.
Η δύναμη της ελπίδας κάνει θαύματα
Κατέληξαν ναυαγοί σε μια βραχονησίδα, όταν, μετά από μια θαλασσοταραχή, το κρουαζιερόπλοιό τους το ανέτρεψε η θάλασσα. Δυο παιδιά, ο Αλεσσάντρο και η Λυδία, και ένας ναύτης Τζαμαϊκανός, ο Τόμας, προσπαθούν απεγνωσμένα, πιασμένοι από ένα κατάρτι, να κολυμπήσουν ενάντια στα μανιασμένα κύματα ελπίζοντας να βρουν κάποια ξέρα και να σωθούν. Πράγματι ο δυνατός αέρας, σύμμαχός τους, τους παρέσυρε και έτσι το κύμα τούς ξέβρασε σ’ ένα ερημονήσι. Σε ένα μικρό νησί καταμεσής του Αιγαίου… “Επιτέλους στεριά” ψέλλισαν και οι τρεις και έπεσαν μισολιπόθυμοι στο έδαφος. Έπρεπε να δώσουν μάχη για τη ζωή τους μέχρι να τους ανακαλύψουν και να σωθούν. Άραγε θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν στο άγονο αυτό νησάκι;
Παιδεία και αγωγή των νέων
«Να κάνετε τα παιδιά να αισθανθούν το καλό ως ανάγκη» μας είπε ο Γέροντας Παΐσιος σε μια επίσκεψή μας, μιας παρέας δασκάλων και καθηγητών. Και με αυτή τη σύντομη διδαχή του μας παρέδωσε το καλύτερο μάθημα περί παιδαγωγικής. Διότι ο Γέροντας, εκτός των άλλων πολλών χαρισμάτων, είχε και το χάρισμα του παιδαγωγού, δηλαδή του οδηγού των παιδιών -τουτέστιν όλων μας- στην Αλήθεια.
Η παιδαγωγική του πατρός Παϊσίου δεν έχει καμμιά σχέση με τις σύγχρονες θεωρίες, οι οποίες φέρουν εντός τους την σύντομη ημερομηνία λήξεώς τους, ανατρεπόμενες από άλλες θεωρίες αντάξιές τους ή μη. Η παιδαγωγική του δεν βασιζόταν σε καμμιά ηθικιστική προσέγγιση της ζωής, αλλά στην οντολογική θεώρηση της Αλήθειας, την οποία ο ίδιος βίωνε. Η Αλήθεια είναι πρόσωπο, έχει όνομα, λέγεται Χριστός, και ο δάσκαλος και ο μαθητής είναι επίσης πρόσωπα που αντανακλούν αυτήν την Αλήθεια. Συνεπώς, μεταξύ τους δεν μπορούν να παρεμβάλλονται τα απρόσωπα.
Ο Γέροντας Παΐσιος δίδασκε πάντοτε δια του παραδείγματος. Τα παραδείγματά του τα αντλούσε από τα πρόσωπα-πρότυπα, δηλαδή από τους Αγίους, από τους ήρωες και από τους συνανθρώπους του, μοναχούς ή λαϊκούς, που έβλεπε με το χάρισμά του την θεία παρέμβαση στη ζωή τους.
Όσοι εφαρμόζουμε στην διδασκαλία μας το δίδαγμα του πατρός Παϊσίου βλέπουμε τα αποτελέσματα. Τα παιδιά συγκεντρώνονται και ακούνε με πολύ ενδιαφέρον, μόνο όταν λέμε ιστορίες με δρώντα πρόσωπα. Όταν δε ο βίος του Γέροντα γίνεται πλέον διδακτέα ύλη, εκεί μεταμορφώνονται τα πάντα και μοσχοβολούν. Είναι εκπληκτικό το πόσο αρέσουν στα παιδιά τα θαύματά του αλλά και οι διδαχές του!
Σπυρίδων ο Τριμυθούντος – Ορθοδόξων καύχημα
Μέσα σ’αυτό το βιβλίο περιγράφεται η ζωή του ταπεινού ολιγογράμματου βοσκού από την Τρεμετουσιά (Τριμυθούντα) της Κύπρου, του Επισκόπου Σπυρίδωνα.
Οι περιγραφές των θαυμάτων του Αγίου (στην Κύπρο, στη Νίκαια, στην Κέρκυρα και όπου αλλού ο Άγιος βρέθηκε σωματικά ή μετά την κοίμησή του) αληθινά συγκλονίζουν.
Το σεπτό σκήνωμα που η Αγία Χάρις του Παρακλήτου διατηρεί άφθορο επί αιώνες και βρίσκεται στην Κέρκυρα, αποτελεί κυματοθραύστη της Ορθοδοξίας μαζί με τα σκηνώματα των άλλων δύο Αγίων του Ιονίου Πελάγους.
Περιέχει Ασματική Ακολουθία και Παρακλητικό Κανόνα
Της λευτεριάς ματοβαμμένες ρίζες
Οι Νεομάρτυρες αποτελούν δόξα της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και σέμνωμα του Γένους μας. Το αίμα της θυσίας τους πότισε τις ρίζες της λευτεριάς. Η ιστορία τους διαβεβαιώνει περίτρανα πως οι Έλληνες χωρίς κράτος επιζούν και αναδεικνύουν ήρωες και μάρτυρες, αλλά χωρίς πίστη στον Χριστό η Ρωμιοσύνη κινδυνεύει.