Μητέρα Μαρία Σκομπτσόβα (1891-1945)

Ποιά λοιπόν είναι η σωστή στάση απέναντι στον ψυχικό μας κόσμο; Μια πνευματικότητα που αρκείται να θρέψει το άτομο, που το διαχωρίζει από τον εξωτερικό κόσμο και το περιορίζει μονάχα στο πεδίο των προσωπικών συναισθημάτων και συγκινήσεων, που συγκεντρώνεται στην λεπτομερή εξέταση των παραμικρών εσωτερικών κινημάτων της ψυχής, δεν είναι πνευματικότητα άξια του ονόματος της. Μια πνευματικότητα που επιτρέπει στον άνθρωπο να είναι πιο κοντά και πιο προσεκτικός για τον πλησίον του, που του αποκαλύπτει τα αίτια και τα εσώτερα κίνητρα για την διαγωγή μιας άλλης ψυχής, που εγκαθιστά γέφυρες με τον άλλο, που διδάσκει την αγάπη του πλησίον, να μια αληθινή πνευματικότητα.

Το παρόν βιβλίο περιγράφει με γλαφυρό και μυθιστορηματικό ύφος μια ιστορία που διαδραματίζεται σ’ ένα χωριό της Ρουμανίας, στο οποίο οι καμπάνες δεν χτυπούσαν ποτέ… Χρόνια είχε να λειτουργήσει ιερέας σ’ εκείνα τα μέρη! Λες κι όλοι τούς είχαν ξεχάσει…
Μια μέρα, κάποιο αυτοκίνητο σταμάτησε στην είσοδο του χωριού… και ο επιβάτης του άλλαξε για πάντα τις ζωές των φτωχών χωρικών.
Η ιστορία βασίζεται σε προφορικές παραδόσεις Ρουμάνων προσκυνητών, που συρρέουν κατά χιλιάδες τα τελευταία χρόνια στο Άγιο Όρος αλλά και στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, προκειμένου να προσκυνήσουν το τίμιου λείψανο του Αγίου.

Α΄ Βραβείο – Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

Πολλοί έχουν μιλήσει για το ναυτικό και το βίος του νησιού μας. Όμως από τις σελίδες του δικού μου βιβλίου ήθελα να βγαίνει και κάτι άλλο. Ο πολιτισμός του. Είχε πολιτισμό φυσικό και πηγαίο το Καστελλόριζο. Έναν πολιτισμό κατάλοιπο από την ελληνική κλασική παιδεία και τον Χριστιανισμό. Στο σύνολό τους λίγο-πολύ οι άνθρωποι εκείνοι σκέφτονταν και ενεργούσαν πνευματικά, εδραιωμένες ψυχές και ατρόμητες καρδιές, ζώντας τις θάλασσες και τους βυθούς των θαλασσών. Ως προς τον πολιτισμό που είπαμε, ας μη θεωρηθεί σαν μια ιδιότητα θεωρητική. Ήταν πράξη… Δέκα χρονών έφυγα από την πατρίδα και μερικά πράγματα μου μένουν αλησμόνητα…
Μ’ ένα λόγο είναι αλήθεια πως η αγάπη της πατρίδας είναι ένα πολύ γλυκό πράγμα…

Το πρωί πέσανε οι πρώτες ακτίνες στο καλυβάκι του Γρηγορίου. Κουράστηκαν ζητώντας να τρυπώσουνε μέχρι μέσα. Το είχανε τάμα, να μπαίνουνε το πρωί νωρίς, ν’ ακουμπάνε απαλά στην ιερή κεφαλή του γέροντα, έτσι για να πάρουνε την ευλογία του. Το ‘χαν καλύτερο, να βλέπουνε το ιερό καλυβάκι από το να φωτίζουνε ανίερα παλάτια. Και σήμερα, μόλις είδανε το μικρό φεγγίτη, μπήκανε διακριτικά στο ιερό βήμα της προσευχής. Βρήκανε το γέροντα γονατιστό. Ακούμπαγε το κεφάλι σε οριζόντιο ξύλο, καρφωμένο σε κάθετο κοντόξυλο. Ο γέροντας τώρα δεν έκλαιγε γοερά. Τα δάκρυα μόνο κύλαγαν ήρεμα. Κύλαγαν απαλά και τα μάζευε ο Θεός, τα ‘βαζε προσεχτικά στη ζυγαριά. Μ’ αυτά μέτραγε τη χάρη του. Πολλά δάκρυα, πολλή χάρη. Και είχανε τόσο πολύ βάρος αυτά τα δάκρυα, που δεν πρόφταινε ο Θεός να δίνει χάρη. Έδινε, έδινε… λευτερωνόταν ο Γρηγόριος από το παράπονό του, γέμιζε μέσα του με παρουσία του Θεού… Μέχρι που ένιωσε στο πλευρό, στο κεφάλι, τη θωπεία της ακτίνας του ήλιου… κουνήθηκε να σηκωθεί, να βγει στην πορτούλα, να δει το Θεό στο πρόσωπο του ήλιου.
Να σηκωθεί… μία κουβέντα ήταν… Πως να σηκωθεί; Τ’ άρρωστα μέλη του είχανε ξυλιάσει σε κείνη τη στάση. Είδε κι έπαθε, προσπάθησε πολλή ώρα, κάποτε σύρθηκε στο κατώφλι να πει καλημέρα του ήλιου. Άπλωσε τα χέρια του να χαϊδέψει το αεράκι, έφερε γύρω τα μάτια να συνεννοηθεί με τα δέντρα, το χώμα… Κούνησε τα χείλη να πει δύο κουβέντες και στα μικρά πουλάκια.
…Ξημέρωσε αλλιώτικη, χαριτωμένη, εποχή για το Γρηγόριο. Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν’ αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν’ αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας, να…

1οη έκδοση