Γυναίκες στον δρόμο της Ιεραποστολής
Η γυναίκα ως θύμα, ως ύποπτη, ως ευαγγελίστρια
Αν η (ιερ)αποστολή είναι η μαρτυρία για έναν Θεό Τριαδικό (δηλαδή για έναν Θεό που είναι -σα να λέμε- μια αιώνια συντροφιά, της οποίας ο τρόπος ύπαρξης είναι η αγάπη) και για τον πονετικό Χριστό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε «θανάτω θάνατον πατήσας», τότε και τα δύο (αφενός η θεολογική διδαχή, και αφετέρου η έμπρακτη σύγκρουση με τις δυνάμεις της κοινωνικής αδικίας) εδράζονται στο έργο του Χριστού και στον τριαδικό τρόπο ύπαρξης.
Πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο μια αδρανής Εκκλησία, αλλά και μια Εκκλησία η οποία δρα αλαζονικά, με τη σιγουριά ότι έχει τάχα εξασφαλισμένη τη συγκατάθεση του Θεού και δεν ανατριχιάζει στην υποψία ότι μπορεί να εκπέσει της χάριτος! Την όποια δραστηριότητα τίποτα δεν τη δικαιώνει αυτομάτως· ούτε καν οι κόποι που μπορεί να καταβάλλονται, ούτε καν οι θυσίες που μπορεί να γίνονται, αν όλα αυτά είναι στεγνά από αγάπη, το έσχατο κριτήριο των πάντων, και αλλότρια της ελευθερίας του Πνεύματος, το οποίο «όπου θέλει πνει». Αλλιώς, καραδοκεί για όλους μας ο καυτηριασμός των Φαρισαίων από τον Χριστό, όταν τους αποδοκίμασε επειδή υποβάλλονταν μεν σε πλήθος ταλαιπωριών και θυσιών για να μεταστρέψουν έστω και έναν άνθρωπο στην πίστη του Θεού, αλλά τελικά τον έκαναν να αξίζει την κόλαση δυο φορές περισσότερο απ’ ότι οι ίδιοι!
Εκεί θα δεις όλον τον Παράδεισο…
«Εκεί θα δεις όλον τον Παράδεισο…
Θα τον διακρίνεις σε ένα φιλί, σε ένα χαμόγελο, σε μια ματιά και μέσα στη διάφανη, λες, κοιλιά μιας μέλλουσας μητέρας, όπου ένα τόσο δα μωρό φωλιάζει, ζει και μεγαλώνει…
Η καρδούλα του από την πρώτη στιγμή χτυπά, ώσπου…
…ώσπου να γεννηθεί! Και να μας δείξει για άλλη μια φορά τον Παράδεισο: στο φιλί του, στο χαμόγελό του, στη ματιά του…»
Οκτώ σημερινές και τόσο πραγματικές ιστορίες μας εμπιστεύεται με πολλή αγάπη ο πατήρ Διονύσιος Ταμπάκης. Μετά από κάθε ιστορία μας καταθέτει και ένα εμπεριστατωμένο, επιστημονικό υπόβαθρο σχετικά με τις αμβλώσεις: τί είναι και τί σημαίνουν για την Ιστορία του κόσμου και για τη στατιστική, για την κοινωνία γενικά, για τη χώρα μας ειδικά, αλλά και για την προσωπική μας πορεία στη ζωή. Και, στο τέλος του βιβλίου, θα βρούμε έναν μικρό, πρακτικό οδηγό για τη γυναίκα, που θέλει παρά τις αντιξοότητες να κυοφορήσει και να γεννήσει το παιδί της. Από τη στοργική ματιά του πατρός Διονυσίου έχουμε στα χέρια μας για άλλη μια φορά ένα πολύτιμο και πολυεπίπεδο βοήθημα αγάπης και έναν ύμνο στην αξία της μητρότητας!
Έχω αδελφάκι
Η κοιλιά της μαμάς μου μεγαλώνει… ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ.
Έγινε σαν ένα πολύχρωμο μπαλόνι!
Ένα μωράκι έρχεται για μένα… πλησιάζει…
Η οικογένειά μας πάλι αλλάζει!
Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει με πολύ όμορφο τρόπο τον ερχομό ενός ακόμα παιδιού στην οικογένεια, με στόχο να προετοιμάσει κατάλληλα τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας να υποδεχθούν το νέο αδελφάκι τους.
Ένα παραμύθι για παιδάκια από 18 μηνών.
Η Γένεσις – τόμος Γ΄
Χριστιανική Κοσμολογία και Ανθρωπολογία
Με τη χάρη και την ευλογία του Αγίου Τριαδικού Θεού μας, η αδελφότητα της Ιεράς Μονής Κομνηνείου εκδίδει τον τρίτο τόμο των κατηχητικών μαθημάτων του μακαριστού Γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου, που αναφέρονται στη χριστιανική Κοσμολογία και χριστιανική Ανθρωπολογία και είχαν ως βάση τα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Γενέσεως. Τα μαθήματα αυτά έγιναν στο ανώτερο κατηχητικό θηλέων του Αγίου Χαραλάμπους Λαρίσης.
71 απομαγνητοφωνημένα κατηχητικά μαθήματα
Τόμος Γ΄
Καλοκαιρινή συντροφιά
Μια ευλογημένη συντροφιά με πολλή ευωδία Χριστού για ένα Καλοκαίρι καλό με δύναμη, αγάπη, φωτισμό, σεβασμό σε όλους!
Καλό Καλοκαίρι, μέσα στην γενναιόδωρη, στη φιλόξενη, στην αληθινή, στην ηρωική κι αγιασμένη πατρίδα μας, την Ελλάδα!
Ένα υπέροχο καλοκαιρινό ταξίδι για τα μικρά παιδιά, τα οποία γνωρίζουν διάφορες εκκλησιαστικές εορτές του καλοκαιριού και παίρνουν όμορφα μηνύματα για τις ημέρες αυτές.
Το βιβλίο αυτό είναι ιδανικό για «καλοκαιρινή συντροφιά» των παιδιών, καθώς περιέχει μεγάλη ποικιλία από δραστηριότητες, χειροτεχνίες, παιχνίδια και άλλα.
Κατάλληλο για παιδιά από 7 ετών.
Να ονειρεύομαι, να ζω!
Ποιος είμαι και από πού έρχομαι;
Γιατί γεννήθηκα και τι να την κάνω τη ζωή μου;
Πού να κρύψω, να χωρέσω ή να μοιραστώ την ένταση της επιθυμίας μου για τον άλλο;
Πώς να τολμήσω να εμπιστευτώ τον έρωτα, όταν την ίδια στιγμή θα ζω και θα πεθαίνω;
Τι μου συμβαίνει και η φθορά με αλλοιώνει;
Τα κείμενα του βιβλίου αυτού προσπαθούν να θέσουν τα ερωτήματα και να ανιχνεύσουν τη σύνδεση πίστης, ύπαρξης και σχέσης σε ένα περιβάλλον απώλειας του προσώπου. Χωρίς να υποκύπτουν στην ουτοπία των έτοιμων απαντήσεων, ψηλαφούν την ελπίδα μιας άλλης ζωής, μέσα από την αληθινή ενηλικίωση.
Σειρά: Πίστη, Ύπαρξη και Σχέση 1
Ορθόδοξο Νηπιαγωγείο
Με αυτό το βιβλίο, τη δική σας καθοδήγηση και με φώτιση Άνωθεν, το παιδί σας μαθαίνει πως να κάνει σωστά το σημείο του Σταυρού, να αναγνωρίζει τις Εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου, των Αρχαγγέλων και μεγάλων Αγίων. Ακόμα μαθαίνει απλές προσευχές, ποιοί υπηρετούν στον Ναό όπως και ποια είναι τα λειτουργικά αντικείμενα που βλέπει στον ιερό Ναό.
Εικονογράφηση: Αίγλη-Αικατερίνη Ποταμίτου
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 58
Β΄ Έκδοση: 05/2019
Όρια ζωής
Πρέπει να έχεις έναν εαυτό για να μπορείς να τον προσφέρεις
Όλοι γνωρίζουμε τα περίπλοκα προβλήματα της μοναξιάς, της αποξένωσης, και εν γένει της συναισθηματικής απαιτητικότητος τα οποία δημιουργεί η σημερινή σχεδόν ιδιοληπτική προσπάθεια αυτοπροστασίας και οριοθετήσεως του ατόμου. Το πρόβλημα των ορίων, με το οποίο ασχολείται το βιβλίο, αποτελεί καρπό της παραπάνω προβληματικής. Ουσιαστικά, προσπαθεί να αναδείξει ερωτήματα του τύπου: «πως μπορώ να αγαπώ χωρίς να αυτοκαταργηθώ;» ή «πως να είμαι ταπεινός χωρίς να διαλυθώ;» ή «πως να βοηθώ χωρίς να καταργώ τον άλλο;». Με διεξοδικό λόγο και άφθονα παραδείγματα, αποπειράται να καταδείξει πώς οι άνθρωποι δεν αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και ότι χρειάζεται κάθε στιγμή να γνωρίζουν τίνος είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα και ποιός καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του.
Κυκλοφορεί σε μετάφραση Δήμητρας Καπελούζου.
Στο ίδιο σπίτι ζούμε… κι όμως μπορούμε!
Στο ίδιο σπίτι ζούμε… κι όμως μπορούμε.
Οι ενότητες και τα κείμενα αυτού του βιβλίου έχουν να κάνουν με τα βιώματα της οικογενειακής, της ενοριακής, της σχολικής, της κοινωνικής πραγματικότητας και την απόφαση, μέσα από την εκκλησιαστική εμπειρία, να μην σιωπήσουμε, να μην παραιτηθούμε, να μην αφεθούμε στο “δεν πειράζει” των καιρών. Να μοιραστούμε την ελπίδα που η αγάπη στον Χριστό και η αγάπη σε όλους, ξεκινώντας από τους οικείους μας, γεννά χαρά και δίνει νόημα στην ζωή μας. Όχι με εξιδανικεύσεις, αλλά με ρεαλισμό.
Γονείς και νέοι, αλλά και όσοι νοιάζονται για την οικογένεια, μπορούν να προσθέσουν τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους βιώματα, τις δικές τους ελπίδες, τις δικές τους χαρμολύπες. “Λύπη μαζί, λύπη μισή, χαρά μαζί, χαρά διπλή”, λέει ο λαός μας…