Η ζωή του, το έργο του, οι πόλεις όπου δίδαξε

Ο απόστολος Παύλος διέδωσε τον χριστιανισμό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Πέρασε μεγάλες και δύσκολες περιπέτειες: λιθοβολήθηκε, μαστιγώθηκε, φυλακίστηκε, ναυάγησε, ασθένησε, συκοφαντήθηκε και στο τέλος μαρτύρησε. Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να μεταδίδει το Ευαγγέλιο και να συντελεί στην αλλαγή του κόσμου και της ζωής του καθενός μας.

Ο βίος του αποστόλου Παύλου, γραμμένος από τους πατέρες της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού, μας δείχνει, μέσα από μία συναρπαστική εξιστόρηση, πώς διαμορφώθηκαν οι ρίζες όλου του χριστιανικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού. Άλλωστε, τίποτε δεν χάνεται στη Ιστορία, απλώς μεταμορφώνεται και περνάει στις επόμενες γενιές!

Ελάτε μαζί μας να ταξιδέψουμε μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου σε ένα πλήρες οδοιπορικό στις μεγάλες ή μικρές πολιτείες που επισκέφθηκε ο απόστολος Παύλος. Κάποιες από αυτές είναι μέχρι και σήμερα μεγάλα κέντρα, είτε τουριστικά είτε εμπορικά. Άλλες πάλι πόλεις έχουν καταστραφεί και μόνον τα ερείπια μαρτυρούν την αλλοτινή τους δόξα. Έτσι είναι! Η δόξα αυτού του κόσμου έρχεται και παρέρχεται, ο λόγος όμως του Κυρίου δεν θα παρέλθει ποτέ!

Οἱ «Προσευχές στήν Λίμνη», πού ἐφέτος συμπληρώνουν ἑκατό χρόνια ἀπό τήν πρώτη ἔκδοσί τους, θά μποροῦσαν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς σύγχρονο βιβλίο ψαλμῶν, ἀνθοδέσμη ποιητική ἀσμάτων πού ἔχουν γραφῆ ὑπό τήν σκιά εὐσκιόφυλλου δένδρου μέ θέα τήν ἀπέραντη λίμνη τῆς Ἀχρίδος ἤ ἔχουν ἀνυψωθῆ γονυπετῶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τοῦ μόνου καί ζῶντος καί ἀληθῶς ὄντος Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου προσφιλής μέριμνα εἶναι νά συνομιλῆ, ἐγκάρδια καί νυχθημερόν, πρόσωπον πρός πρόσωπον, ὡς φίλος πρός φίλον, μέ τό πλάσμα Του, τόν κατ’ εἰκόνα Του πλασθέντα ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος καθημερινῶς προσκαλεῖται εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν».
Από τον Πρόλογο τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἀρχιμ. Ἐλισαίου

Στοχάζομαι –που σημαίνει ότι «κατευθύνω τις σκέψεις μου σε συγκεκριμένο στόχο, σκέπτομαι βαθιά, συλλογίζομαι…»– είναι το ρήμα από το οποίο προκύπτει ο στοχασμός, ο οποίος μπορεί να πάρει διάφορες κατευθύνσεις. Αναφέρω μόνο κάποια σχετικά παραδείγματα.
Με αφορμή κάτι που μου συνέβη, κάτι που θυμήθηκα η κάτι που άκουσα και με τρόμαξε με τον κρότο του, η με γαλήνεψε με την γλυκιά μουσική του κι άφησε πίσω του έναν απόηχο, αρχίζουν να γνέθονται στο μυαλό μου κάτι πολύχρωμα νήματα σκέψεων, τα οποία θα επιθυμούσα να τα ταιριάξω και να τα συνδέσω, για να υλοποιήσω ένα υφαντό. Άλλοτε πάλι, μέσα από λεωφόρους, παράδρομες ατραπούς, μονοπάτια, ανηφοριές και τρίστρατα, φτάνω με τις σκέψεις σ’ ένα ξέφωτο, όπου με περιμένει μια ωραία θέα, την οποία θα ήθελα να οριοθετήσω και να την καταγράψω. Κι άλλοτε, ταξιδεύοντας στοχαστικά, σε φουρτουνιασμένα και μύχια συνειδησιακά νερά, αναζητώ έναν φάρο, που να μου δίνει σήμα ότι υπάρχει κάποιο λιμάνι, εκεί μακριά, στο βάθος του ορίζοντα. Κι αναρωτιέμαι, αν μπορώ άραγε να φτάσω ως εκεί και πως;
Τότε είναι που οι λέξεις γίνονται, άλλοτε, υφάντρες, άλλοτε, οδοδείκτες και, άλλοτε, πλοηγοί, για να με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω τον εκάστοτε σκοπό μου. Πως είναι λοιπόν δυνατόν, να μην νιώθω την αντίστοιχη οφειλόμενη ευγνωμοσύνη;
Μ’ αυτήν την μικρή εισαγωγή, προσπάθησα να διευκρινίσω ότι, τα δεκαοκτώ κείμενα που ακολουθούν, έχουν μια ποικίλη θεματολογία, με διαφορετικά μηνύματα. Έφτασαν ν’ ακουμπήσουν στο χαρτί, άλλοτε, με αφορμή κάτι από την σύγχρονη επικαιρότητα και άλλοτε, με κάτι που, κατά την γνώμη μου, διατηρεί διαχρονικά την επικαιρότητά του. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν χωριστεί σε δύο μέρη, με τους αντίστοιχους διευκρινιστικούς υπότιτλους. Στο Πρώτο Μέρος, ο υπότιτλος αναφέρει ότι τα κείμενα έχουν «μηνύματα από τα γύρω», ενώ, στο Δεύτερο Μέρος, τα μηνύματα είναι «από την καρδιά».