Ο Θεός δεν αφήνει το πλάσμα Του να συντριβεί. Καλεί τον άνθρωπο. Είναι η κλήση του Μωυσή (Ἔξ. γ´, 3 – 14). Και στην σχετική ερώτηση του Μωυσή ο Θεός ονοματίζει τον εαυτό Του: “ο Ων”! Μυστηριώδες όνομα. Απορρίπτει κάθε όνομα που προέρχεται από την γη, από τούς ανθρώπους· Δηλώνει ότι ο τρόπος υπάρξεως του Θεού είναι το κατ᾿ εξοχήν “ον”. Αυτό εκφράζει την πραγματικότητα της ουσίας Του, της υπάρξεώς Του, της δυνάμεώς Του, της εξουσίας Του.
Με την ονοματοδότηση αυτή του Θεού, ονοματίζεται και ο άνθρωπος. Είναι αυτός πού καλείται από τον “Όντα” στο “είναι”. Και καλείται σε μία μόνιμη σχέση. Διαρρηγνύει αυτή την σχέση ο άνθρωπος; Δεν πλησιάζει τον τόπο, πού τον καλεί ο Θεός; Οδηγείται στην “ατοπία”. Και παρ᾿ όλα τα επιτεύγματά του τελικώς καταλήγει στην “ουτοπία”! Αυτή είναι δυστυχώς μια πικρή πείρα για τον άνθρωπο σήμερα.
Όταν χάσουμε το όνομα του ζώντος Θεού, χάνουμε όχι μόνο και το δικό μας όνομα, αλλά και το νόημα της ζωής μας. Και πελαγοδρομούμε τότε από το μηδέν στο πουθενά! Γιατί μόνο με το δικό μας αληθινό και αυθεντικό όνομα, πού πηγάζει από το όνομα του Θεού, μπορούμε να οδηγηθούμε σωστά και αταλάντευτα, μέσα από τον λαβύρινθο της ζωής και της ιστορίας στην αιωνιότητα της δόξης των τέκνων του Θεού.

“Συζητήσεις” του Ηλία Λιαμή με έναν ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΓΑΠΗΣ για ΝΕΟΥΣ και ΓΟΝΕΙΣ

Ανέκδοτες «συζητήσεις» του μακαριστού, ταλαντούχου και χαρισματικού Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Παύλου για νέους και γονείς.
Όπως και στο πρώτο βιβλίο με τίτλο «ΑΚΟΥΣΕ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ», κάθε σελίδα κι αυτού του βιβλίου, με απαράμιλλο τρόπο, μιλάει στην καρδιά του αναγνώστη και μάλιστα του νέου!
Ο π. Παύλος συζητά για τη μοναξιά, τα πάθη, τη σχέση γονέων παιδιών, την αγιότητα και την αγάπη με λόγια γλυκά, τόσο γλυκά που μόνο ένας αληθινός πατέρας μπορεί να προφέρει!
Με εξαιρετικά απλό τρόπο παρουσιάζει τις βαθύτερες πτυχές της πίστης μας και της ορθόδοξης πνευματικότητας.

Προλογίζει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η Μαρία εξακολουθούσε να βρίσκεται σε αταραξία. Πλησίασα το πρόσωπό μου όσο μπορούσα πιό κοντά στο άνοιγμα της θυρίδας και, χαϊδεύοντας την , της ψιθύρισα: “Μικρέ μου άγγελε, σ΄ αγαπώ τόσο πολύ. Το ξέρω, η καρδούλα σου δεν αντέχει άλλο. Θα φύγεις μακριά μου. Σου υπόσχομαι, όμως, πως εκεί που θα πας… θα έρθω! Σου το υπόσχομαι, λατρεία μου! Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να σ΄ ανταμώσω. Καλό ταξίδι, άγγελέ μου…”

Επτά μήνες. Τόσο ήταν η επίγεια ζωή της. Τόσο λίγο αλλά αρκετό για να πάρει μαζί της φεύγοντας μία υπόσχεση “Εκεί που θα πας… θα έρθω!”.

Ένα αυτοβιογραφικό οδοιπορικό. Μία κατάθεση ψυχής μέσα από την οποία η συγγραφέας θέλει να ενισχύσει τις νέες μητέρες να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες και να πουν το  “Γενηθήτω το θέλημά Σου”. Γιατί η σύλληψη, η κύηση, η γέννηση και η ανάπτυξη ενός παιδιού λειτουργούν μέσα στο πάνσοφο σχέδιο του Δημιουργού μας.

“Ο δρόμος για τον Θεό περνάει μέσα από την αγάπη για τους ανθρώπους. Στην τελική κρίση δεν θα ερωτηθώ εάν εξετέλεσα με επιτυχία τις ασκητικές μου πρακτικές, ή πόσες γονυκλισίες έκανα. Αντίθετα, θα ερωτηθώ αν έδωσα τροφή στους πεινασμένους, αν έντυσα τους γυμνούς, αν επισκέφθηκα τους ασθενείς και τους φυλακισμένους. Μόνο αυτό θα ερωτηθώ. Για κάθε φτωχό, πεινασμένο και φυλακισμένο ο Σωτήρας μας λέει “Εγώ”. “Εγώ πεινούσα και διψούσα, Εγώ ήμουν άρρωστος και στη φυλακή”. Νομίζω ότι βάζει στην ίδια μοίρα τον εαυτό του και κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη… Πάντα το γνώριζα αυτό, αλλά είναι μόνο τώρα που με κάποιο τρόπο η αντίληψη αυτή με διαπέρασε. Είναι κάτι που με πλημμυρίζει με δέος”.
(Μητέρα Μαρία Σκομπτσόβα, η μετέπειτα Αγία Μαρία των Παρισίων)