Το Φυλλαράκι που ήθελε να ταξιδέψει
Χριστουγεννιάτικη ιστορία με θεατρική διασκευή και παρτιτούρες
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα φύλλο, ένα Φυλλαράκι, που δεν ξεχώριζε από τα αδέρφια του που κρεμόταν από τα κλαδιά ενός μεγάλου γέρικου δέντρου. Ένα Φυλλαράκι που είχε μεγάλα σχέδια: ονειρευόταν πως μια μέρα θα ταξίδευε και θα γνώριζε ολόκληρο τον κόσμο!
Και η μέρα αυτή έφτασε!
Κι εκείνο, παρ’ όλους τους δισταγμούς και τους φόβους του, ρίχτηκε με λαχτάρα σ΄ αυτούς τους νέους κόσμους. Άραγε συνάντησε όσα ονειρεύτηκε;
Τί του χάρισε αυτό το ταξίδι, αυτή η νέα ζωή;
Εικονογράφηση: Κατερίνα Παϊσίου
Τραύμα και θαύμα
Ιστορίες Ψυχικής Ανθεκτικότητας και Συγχώρησης
Ζούμε μια ζωή παραμορφωμένη, με πολλές ανοιχτές πληγές και νεκρές στιγμές. Καλούμαστε να μεταμορφώσουμε το προσωπικό μας τραύμα που μας πονάει και δεν μας αφήνει να ζήσουμε, σε κάτι πιο δυνατό που θα μας αφυπνίσει και θα μας δώσει πίσω τη χαμένη μας ζωτική δύναμη.
Κάθε πόνος μέσα μας, αντί να μας μολύνει, μπορεί να γίνει ένας ανεκτίμητος θησαυρός στον βαθμό που τον αποδεχόμαστε και γνωρίζουμε πώς να τον αντιμετωπίσουμε. Αν τον μεταχειριστούμε σωστά και δεν τον απωθήσουμε, θα αποτελέσει την εφαλτήρια δύναμη για μεταμόρφωση.
Μέσα από την επίπονη αλλά θεραπευτική διαδικασία της συγχώρησης, σιγά σιγά η καρδιά μαλακώνει. Όλα τα δυσλειτουργικά προστάγματα που κουβαλούσαμε τόσα χρόνια και μας καθήλωναν, όλα τα βαρίδια που δεν μας άφηναν να πετάξουμε και μας κρατούσαν ακινητοποιημένους στο έδαφος, τώρα ως εκ θαύματος εξαφανίζονται. Αρχίζουμε να γινόμαστε συμπονετικοί και ελεήμονες προς όλον τον κόσμο. Διαπιστώνουμε ότι αν δεν αγαπάμε στενεύουμε μέσα μας. Όταν αγαπάμε, πλαταίνει η καρδιά και μετά θέλουμε να τους αγκαλιάσουμε όλους. Ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά με άλλο τρόπο. Η νέα ζωή, με την αρχή που κάθε μέρα βάζουμε, ανοίγεται μπροστά μας συνοδευόμενη από μια αίσθηση προσωπικής ευθύνης και ελπίδας. Η πορεία τώρα δεν είναι καθοδική, όπως παλιά˙ νιώθουμε πως ανεβαίνουμε, ακόμα και όταν πονάμε. Κι όλο αυτό είναι ένα θαύμα.
Το θαύμα δεν πρέπει να το περιμένουμε αλλά να το πραγματώνουμε…
Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι
Φέτος (2021) γιορτάζονται τα 200 χρόνια από την γέννηση και 140 από την κοίμηση του μεγάλου Ρώσου λογοτέχνη Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι…
…Τιμώντας την μνήμη του Ντοστογιέφσκι με την έκδοση αυτή, επιδιώκουμε να προσφέρουμε στον αναγνώστη μια προσέγγιση στη μορφή και το έργο του, που ήταν και μία μαρτυρία της πίστης του στο πρόσωπο του Χριστού.
Μέσα στα 60 χρόνια της πολυκύμαντης ζωής του ο Ντοστογιέφσκι μας έδωσε ένα τεράστιο έργο, που ξεπέρασε τα όρια της πατρίδας του, αλλά και το χρόνο. Γιατί είναι επίκαιρος και σήμερα. Υπήρξε μάλιστα, όπως θα δούμε, ο προφήτης της εποχής μας.
Σειρά: Πίστη και Λογική Α΄
Χαριτωμένα Θεολογήματα
Eύθυμα κείμενα για το ήθος και τη θρησκευτικότητα που ξεγελούν τον εαυτό τους
Είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς με τρόπο αστείο για πράγματα πολύ σοβαρά; Επιτρέπεται να θεολογείς χαριτολογώντας και να υπαινίσσεσαι τις παθογένειες του εκκλησιαστικού χώρου με χιουμοριστικές ιστορίες; Από την εποχή του Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη μέχρι τις πιο λαμπρές στιγμές της σύγχρονης σάτιρας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα όπου σοβαρά ζητήματα της κοινωνίας σχολιάστηκαν με τρόπο διασκεδαστικό, ρίχνοντας μια πιο ανάλαφρη ματιά στις στενάχωρες αποκλίσεις της ανθρώπινης πεπτωκυίας φύσης.
Όταν η σάτιρα δεν είναι προσβλητική και χυδαία και το χιούμορ έχει σκοπό να θυμίσει τις πλάνες μας κι όχι να κρίνει δηκτικά, μπορεί να μας ευαισθητοποιήσει να καταλάβουμε «τα δικά μας πταίσματα και να μην κατακρίνουμε τον αδελφό μας», και να έχουμε ματιά αγαπητική πάνω στους άλλους, αφού έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι πόσο αδύναμοι είμαστε.
Κέντρο της πνευματικής ζωής είναι η αυτογνωσία που οδηγεί στην μετάνοια, κι όπως λέει ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος, «σε κάθε βήμα που κάνεις να εξετάζεις αν βαδίζεις στην οδό ή μήπως παρεξέκλινες απ’ αυτήν και βαδίζεις σε κανένα μονοπάτι έξω από αυτή». Αυτά τα μονοπάτια που μας ξεστρατίζουν ψηλαφούν οι συγγραφείς του βιβλίου, μας ψυχαγωγούν και μας υποδεικνύουν πως πρέπει διαρκώς να αυτοεξεταζόμαστε…