Όσο περισσότερο τρίβεται κάποιος με τη θεία ενέργεια στην πράξη της προσευχής, τόσο εξαλείφεται το κάλυμμα της καρδιάς. Όταν συσσωρευθεί αυτή η ενέργεια, το κάλυμμα αίρεται τελείως, η βαθειά καρδιά ανοίγει και τότε ο νους του ανθρώπου βρίσκει τον τόπο της, όπου τελεσιουργείται το φοβερόν της παραστάσεως. Ο ορατός κόσμος υποχωρεί και ο ανώτερος, ο πνευματικός, γίνεται ψαυστή πραγματικότητα. Ο νους παύει να διαλογίζεται και σιγά με άκρα προσοχή. Η καρδιά πληρούται από ένα ζωοποιό φόβο ευλαβείας. Η αναπνοή συστέλλεται και ο Θεός γίνεται “τα πάντα εν πάσι”.