Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε καλοκαίρι στις 27 Ιουλίου, να πηγαίνουμε με τους γονείς μου στην Σπιναλόγκα, σε αυτό το νησί του πόνου, της απομόνωσης, της εξορίας – εκεί που η λέξη ζωή δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, καθώς όποιος εισερχόταν σε αυτό το νησί έπρεπε να έχει απολέσει «κάθε ελπίδα». Άκουγα ιστορίες γι’ αυτούς τους ανθρώπους, για το πώς ζούσαν, για το πώς βίωναν την αρρώστια τους, αλλά και για την αντιμετώπιση που είχαν από τον κόσμο, και ορισμένες φορές αναρωτιόμουν πως δεν έχασαν και την πίστη τους στον Τριαδικό Θεό… Τελικά, βρέθηκε το φάρμακο, για να ξεπεραστεί πλέον η νόσος του Χάνσεν.
Σίγουρα, στην πατρίδα μας υπήρχαν πολλά μέρη όπου ζούσαν σαν λεπροί, τα οποία αποκαλούσαν «Μεσκινιές». Βέβαια, στην σημερινή εποχή ο όρος αυτός δεν χρησιμοποιείται, αλλά μπορούμε να καταλάβουμε σε ποια τοπία ζούσαν οι λεπροί, καθώς κάθε τέτοιο μέρος αργότερα μετονομάστηκε (από Μεσκινιά) σε «Χρυσοπηγή».
Σε αυτά, λοιπόν, τα μέρη, όπως ονομάστηκαν/ονομάζονται ανά την Ελλάδα, ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι, οι λεπροί που τους είχε «ξεγράψει», τους είχε ξεχάσει ο κόσμος, αλλά, ωστόσο, δεν τους είχε «ξεγράψει» ούτε ξεχάσει ο Θεός. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είχαν ως μόνο στήριγμά τους την πίστη τους στον Θεό και πολλοί εξ αυτών θα έχουν καρπωθεί και θα γεύονται τα κάλλη της τρυφής του Παραδείσου.
Μία τέτοια ψυχή, πλήρους χάριτος του τριαδικού Θεού, είναι και ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός. Μί μορφή οικεία, γλυκύτατη, αγιασμένη. Παρηγορητής των πονεμένων ψυχών, των ανθρώπων που υποφέρουν από αρρώστιες και κακουχίες, αλλά και όλων όσοι τον επικαλούνται με πίστη και ευλάβεια. […]
(Απόσπασμα από το αφιερωματικό κείμενο του συγγραφέα που περιέχεται στο βιβλίο)

Αφηγηματική βιογραφία του Αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού.

Ο νεαρός Αλέξιος ήταν κάτι διαφορετικό. Πατούσε κάθε μέρα το χώμα όπως όλοι, βάδιζε κανονικά εδώ στη Ρώμη ανάμεσα στους συνανθρώπους του, αλλά το πνεύμα του πετούσε σε άγνωστους κόσμους. Βυθιζόταν σε πέλαγα, όπου οι χοϊκοί δεν κατάφερναν να αισθανθούν, να ψηλαφίσουν.
Σύντομα θα εγκαταλείψει τη Ρώμη και θα περιπλανηθεί στη Λαοδικεία της Συρίας, όπου πένης και ανέστιος θ’αρχίσει τον πνευματικό του αγώνα.
Μετά δεκαεπτά χρόνια στερήσεων, νηστειών, κακουχιών και θλίψεων θα επιστρέψει στη Ρώμη και θα ζητήσει φιλοξενία στην αυλή του άρχοντα πατέρα του, άγνωστος χωρίς να δώσει ούτε καν σημάδι της ταυτότητάς του. Εκεί συνεχίζονται οι καθημερινές ταπεινώσεις και τα βάσανα.
Άλλα δεκαεπτά χρόνια θλίψεων πέρασαν και μια Κυριακή την ώρα της Θείας Λειτουργίας … σε στιγμή γονυκλισίας, παρουσία του Πατριάρχου, του Βασιλέως και όλων των αρχών της πολιτείας των Καισάρων, παράδοξη λαλιά αντήχησε πάνω από την κόγχη του ιερού Θυσιαστηρίου … η φωνή ερχόταν από ψηλά, δεν ήταν ανθρώπινη, συνηθισμένη. Πέσανε όλοι στα γόνατα, ακολούθησε ταραχή.
“Την προσεχή Παρασκευή παραλαμβάνει ο Αρχιστράτηγος τον Αλέξιο τον άνθρωπο του Θεού μετά λεγεώνας αγγέλων.”

Περιέχει Ασματική ακολουθία.

Ένας άγιος Ποιμένας και γιατρός χειρούργος (1877-1961)

Ο σταυρός, ο διωγμός, η θλίψη, ο πειρασμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού χριστιανού. Δεν υπάρχει Ορθόδοξη Εκκλησία που να μην έζησε το δικό της διωγμό. Άλλα ούτε και υπήρξε άγιος που να μην πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών, των πειρασμών.
Μια συγκλονιστική σταυρική μαρτυρία είναι κι αυτή της μορφής του αγίου Λουκά, αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του Ιατρού, καθηγητού της τοπογραφικής ανατομίας και χειρουργικής.
Άνθρωπος με σπάνια ταλέντα και πνευματικά χαρίσματα, με εκπληκτική επιστημονική κατάρτιση, διακόνησε τον άνθρωπο ως ποιμένας και γιατρός, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη.
Η σκιαγράφηση της πολυκύμαντης ζωής του, των απίστευτων δοκιμασιών και περιπετειών του και του πολύπλευρου έργου του επιχειρείται στο βιβλίο αυτό με την ελπίδα πως το μαρτύριο και η πολύτιμη μαρτυρία του θα προσφέρουν πολλά στο λαό του Θεού και ιδιαίτερα στους ιατρούς τόσο των ψυχών, όσο και των σωμάτων.