Ιδού η μήτηρ σου
Το πρόσωπο, το έργο. η ικεσία της Θεοτόκου
Πόσο δύσκολα μπορούμε να ορίσουμε τι είναι για μας η Κυρία Θεοτόκος! Διότι για μας είναι τα πάντα! Υπερευλογημένη και δεδοξασμένη, πάναγνη και υπέραγνη, η γλυκυτάτη Μαριάμ, “του Θεού αμίμητον, μίμημα”.
Μια προσπάθεια περιγραφής του προσώπου, του έργου και της ικεσίας της Υπεραγίας Θεοτόκου για εμάς τους Χριστιανούς.
Ιδού, αναβαίνομεν εις την Ανάστασιν
Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου είναι ιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που διακονεί την Ιεραποστολή στο Καμερούν της Αφρικής. Όμως οι περιστάσεις το έφεραν να μείνει κοντά μας και να μας εμψυχώνει με τις ομιλίες του, ενσαρκώνοντας στη σύγχρονη εποχή τη φράση του αποστόλου Παύλου: «Θέατρον εγεννήθημεν τω κόσμω και αγγέλοις και ανθρώποις» (Α΄Κορ. 4, 9). Πράγματι ο πατήρ Ευάγγελος δεν διστάζει να κηρύξει, να φωνάξει, να αυτοσαρκαστεί, με στόχο να μας θυμίσει ποιοι είμαστε και προς τα πού πορευόμαστε. Και πάνω από όλα να μας θυμίσει την άπειρη αγάπη του Κυρίου μας.
Δεν είναι δικές του επινοήσεις τα όσα λέγει, μελετάει πολύ και επίπονα, έχει ακούσει φωτισμένους αγίους, αλλά και ιερείς με φώτιση Θεού, που δεν έχουν ακόμη αγιοκαταχθεί. Και όλη αυτή την κοπιώδη μελέτη των Γραφών και της Παράδοσης μας τη μεταφέρει και μας τη δίνει όπως ένας γονιός ταΐζει το παιδί του με το κουταλάκι, λέγοντας του ιστορίες και κάποτε μάλιστα κάνοντάς το και να γελάει.
Σε αυτό το βιβλίο ο πατήρ Ευάγγελος μας προσκαλεί να ζήσουμε μαζί με τους Αποστόλους τα Πάθη του Κυρίου και μέσα από αυτά να ξαναβρούμε το δικό μας, αναστημένο Πρόσωπο.
Είθε.
Τα έσοδα του συγγραφέα από αυτό το βιβλίο θα προσφερθούν υπέρ των έργων της Ιεράς Μητροπόλεως Καμερούν.
Ιεραποστολή
Η εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού.
Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης
Ο Άγιος Αθανάσιος είναι ένα από τα αστέρια που φωτίζουν τον νυχτερινό ουρανό της ζωής μας. Η ζεστασιά της καρδιάς του στηρίζει στις ανυπόφορες στιγμές του βίου μας και μας προσκαλεί να μοιραστούμε τον παράδεισο στον οποίο κατοικεί και δεν είναι άλλος από αυτόν της αγάπης, της χαράς και της συγνώμης. Σχεδόν είκοσι χρόνια από την οσιακή κοίμηση του π. Αθανασίου Χαμακιώτη στο 1997, και η παρουσία του είναι ακόμη ολοζώντανη στο μικρό εκκλησάκι της Νερατζιώτισσας όπου υπηρέτησε. ΄Άνθρωπος με σπάνια πνευματικά χαρίσματα. Πλημμυρισμένος από την αγάπη προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο. Στολισμένος με όλες τις άγιες αρετές. Πράος, ταπεινός, σεμνός, ειρηνικός, υπομονετικός, ασκητικός. Γνήσιος ποιμένας και πνευματικός πατέρας. Αληθινός αγωνιστής που με τη χάρη του Θεού και την αγία βιοτή του ενδύθηκε το ένδυμα της αγιότητας. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται μια σκιαγράφηση της ζωής και του έργου του. Παραδίδεται στο ελληνικό κοινό με την ευχή, ο βίος του μακαριστού γέροντα, που είναι μια καινούργια σελίδα της ζωής του Χριστού στη γη μας, να είναι μια κραυγή αφύπνισης για τις εφησυχασμένες συνειδήσεις μας. Στις 16 Νοεμβρίου 2023 κατατάχθηκε στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, από το Οικουμενικό Πατριαρχειο.
Ιερουργείν τον λόγον της αληθείας Σου
Μέχρι τώρα έχουν υψωθεί αρκετές φωνές που ζητούν αναβάπτιση της Λατρείας μας στην πρωτοχριστιανική της μήτρα. Οι περισσότερες, όμως, συνδέουν το αίτημα αυτό με την ανάγκη για επιστροφή στην απλότητα, για απαλλαγή από το εξεζητημένο και διασπαστικό. Έχουν απόλυτο δίκιο, αλλά δεν είναι αρκετό, γιατί στο σημερινό καθεστώς διακυβεύεται η αλήθεια της Εκκλησίας. Η λειτουργική ευσέβεια και αγωγή δεν μπορεί να είναι παρά εφαρμοσμένη αλήθεια, διαφορετικά αποτελεί συνθηματικό υποκειμενισμό.
Από την άλλη το κήρυγμα, που όλοι έχουμε την εμπειρική βεβαιότητα ότι πάσχει βαριά. Το κήρυγμα δεν απαιτεί απλώς αναβαπτισμό στην εκκλησιολογία, αλλά επιπλέον και επάνοδο της κοινής λογικής, συναισθηματική νοημοσύνη, ανάκτηση επαφής με την εποχή μας και άλλες δεξιότητες οι οποίες δεν αποκτώνται με τεχνικές. Αν πραγματικά ενδιαφέρεται να αποκαταστήσει το κήρυγμα στην ποιότητα την οποία έχουμε ανάγκη, η Εκκλησία μας έχει να πάρει στα σοβαρά τις ιερατικές κλίσεις, την εκπαίδευση των κληρικών μας, την εσωτερική της οργάνωση, την επιμόρφωση και εν γένει σχεδόν όλες τις πτυχές της ζωής της.
Πόσα από τα παραπάνω μπορούν, λοιπόν, να πραγματοποιηθούν; Το τι μπορούμε να καταφέρουμε θα εξαρτηθή από την ειλικρίνεια της προαίρεσής μας. Τα υπόλοιπα είναι εργασία του Αγίου Πνεύματος.
Ίμβρος, εκεί που ο ουρανός ποτέ δεν ξεχνά
Πολλοί σήμερα αναφέρονται σ’ αυτήν σαν να έχει τελειώσει. Μα η ιστορία της Ίμβρου δεν τελείωσε ακόμη. Το τέλος το θέλουν αυτοί που έχουν μια παρηκμασμένη και αποτυχημένη πορεία και βιάζονται να προχωρήσουν στην επόμενη ημέρα, αποποιούμενοι τα πάθη και τα λάθη του παρελθόντος. Δυστυχώς, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το τέλος της ιστορίας κάπου αλλού γράφεται και κάποιος άλλος το σχεδιάζει. Η προσδοκία του τέλους της ιστορίας που άρχισε για την Ίμβρο αλλά δεν τελείωσε ακόμη, περιγράφεται στη φράση του τίτλου: «ο ουρανός ποτέ δεν ξεχνά».
Σελίδες: 168
Α΄ Έκδοση: 2017
Ιωβ ο άγιος της υπομονής
Ο δίκαιος και πολύαθλος Ιωβ, ο Άγιος της Υπομονής
Το βιβλίο αυτό απευθύνεται στον απλό άνθρωπο που δοκιμάζεται, θλίβεται, λοιρωδείται, χάνει προσφιλή πρόσωπα, χάνει την περιουσία του, αδικείται, χλευάζεται, εμπαίζεται, αλλά υπομένει και το σπουδαιότερο δεν χάνει τη πίστη του. Απορεί όμως και θέτει ορισμένα ερωτήματα, ίσως ακόμα προκαλεί τη δίκη του από τον Θεό. Η φράση “γιατί Θεέ μου;” ακούγεται όλο και πιο συχνά στις μέρες μας. Και όχι μόνο η αμάθεια αλλά και το θράσος αναμεμειγμένα με τον πόνο και τον εγωισμό οδηγούν έως και την ύβριν.
Περιέχει τις προσευχές του Ιωβ.
Απόδοση στην Νεοελληνική: Γ. Μ. Σπηλιώτης
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 88
Α΄ έκδοση: 2016
Ιώβ, ο Άτλαντας του πόνου, ο ήρωας του Θεού
Ιώβ: ο Άτλαντας του πόνου, ο ήρωας του Θεού.
Τα ανθρώπινα λάθη του μας διδάσκουν, όμως κυρίως οι αρετές του, αυτές της πίστεως, της απέραντης καρτερίας, της ελεημοσύνης, της αγαθής καρδιάς, της ευσυνειδησίας.
Παρακολουθήστε βήμα προς βήμα τη διήγηση της ζωής του μέσα από τον γλαφυρό λόγο και τον εμπνευσμένο σχολιασμό του μακαριστού Μητροπολίτου Πενταπόλεως κυρού Ιγνατίου.
Κάθε τέλος μια αρχή
Κείμενα αυτογνωσίας για ζωή δίχως φόβο και ενοχή.
Εγώ θα σ’ το πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις.
Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις. Δεν θα συμβεί ποτέ.
Μην περιμένεις να βρεθούν οι τέλειες συνθήκες για να πεις «θα ζήσω». Ζήσε σήμερα.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα για να μην έχεις τραύματα.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγο, γιατί απλά δεν θα τον βρεις ποτέ.
Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Μην περιμένεις να συναντήσεις τους τέλειους φίλους, γιατί ούτε εσύ είσαι.
Μην περιμένεις να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά, γιατί απλά θα μείνεις άνεργος.
Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ένα «ον» που κατεβαίνει από τους ουρανούς σε μορφή χολιγουντιανής ταινίας. Απλά δεν θα συμβεί ποτέ και θα χάσεις την ευκαιρία να Τον συναντήσεις στην καθημερινότητά σου.
Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.
Ξεκίνα έστω και μόνος. Στην διαδρομή, θα συναντήσεις συνοδοιπόρους.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 126
Α΄ έκδοση: 11/2015
Και ο κλήρος έπεσε στα δάκρυα
Το θέμα, που ομολογώ πως από παιδί με πλήγωνε, είναι εκείνο του αναίτιου και πρόωρου χαμού των ανθρώπων, το αναπάντεχο του θανάτου, ο επώδυνος και μαρτυρικός τρόπος της εξόδου πολλών ανθρώπων απ’ τη ζωή, παρά τις όσες για “ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τέλη” ικεσίες Τόν είχαμε ανά τους αιώνες παρακαλέσει.
Μεγαλώνοντας βέβαια και παίρνοντας μυρουδιά από τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια ιστορία, ακόμα βασανιστικότερο γινόταν για μένα και το δέμα της διαφαινόμενης απουσίας και σιωπής του Θεού, όταν οι δίκαιοι αφανίζονται και η ηχώ των κραυγών τους πολλαπλασιάζεται ανατριχιαστικά μέσα σ’ ένα βουβό κενό. Όταν ο Θεός παρακαλείται να επέμβει και δεν το κάνει. Όταν κάποιοι που υποφέρουν Τού φωνάζουν και ο ουρανός σιωπά.
Οκτώ κινηματογραφικές ταινίες σε θεολογική παρακολούθηση, με θέμα τους αυτό το βασανιστικό ζεύγος της απώλειας και απουσίας, των αγαπημένων αδελφών και του σπλαχνικού Πατέρα· το ζεύγος που πάντα θα μας στοιχειώνει.
Τα δάκρυα, στοιχείο σωματικό αλλά και σημείο πνευματικό, διαρρέουν όλη την υπόστασή μας και εκφράζουν τα ανείπωτα. Όσα ο λόγος και οι λέξεις αδυνατούν να μεταφέρουν. Πάντοτε κλαίμε. Στην υπέρτατη χαρά και στην πιο αβάσταχτη θλίψη. Πάντοτε η αγάπη του Θεού θα μας υπερβαίνει αλλά και η αίσθηση της απουσίας Του θα μας κατακλύζει. Το περίσσευμα κι απ’ τα δύο, όσο αδυνατούμε εμείς να χωρέσουμε, υπερεκχειλίζει.
Με τα δάκρυα Σου μιλάμε καλύτερα. Με τα δάκρυα Σε αναζητούμε. Μα τα δάκρυα πιστώνουμε την παρουσία Σου μέσα μας και με τα ίδια δάκρυα σπαράζουμε την απουσία Σου.
Οι ειλικρινείς πάντοτε θα κλαίνε. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πάντοτε κλαμμένοι μπροστά Σου θα ’μαστε και τα δάκρυα οι αποσκευές μας. Μ’ αυτά θα ξεπλένουμε το χώμα από πάνω μας αλλά και θα ποτίζουμε στάλα-στάλα την ελπίδα.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 472
Α΄ Έκδοση: 11/2018
Κανών Παρακλητικός εις την Παναγίαν την απαλύνουσαν τας σκληράς καρδίας
Κανών Παρακλητικός εις την Παναγίαν την απαλύνουσαν τας σκληράς καρδίας ή Παναγία με τα επτά σπαθιά.
Β΄ Έκδοσις
Καρδιά… Ο δρόμος που ξέχασες
Μικρές ιστορίες για την αγάπη πού ξεχάσαμε!
«…Μέσα στον άνθρωπο, πέρα από τα λάθη, τις αστοχίες και αμαρτίες του, υπάρχει ένας χώρος, μία πνευματική γη, που παραμένει απολύτως αθώα και καθαρή. Αυτή είναι η «καρδιά» του ανθρώπου, το κέντρο της υπάρξεώς μας!
Τα κείμενα του Ηλία Λιαμή σε απίστευτα ρέοντα χαριτωμένο λόγο, εαρινό και αναστάσιμο, δίχως τα βαρίδια του ευσεβισμού και τη θανατηφόρα σπορά των ενοχών, μας εισάγουν στην αγάπη και τον έρωτα του Χριστού.
Ευχαριστούμε τον Ηλία Λιαμή για αυτό το νέο του πόνημα, για αυτές τις εξομολογήσεις που δεν δίστασε να μοιραστεί μαζί μας. Ευχή, να ανακαλύψουμε μέσα από αυτά τα κείμενα τον τρόπο να μιλάμε στην καρδιά μας δίχως τη λογοκρισία του νου.
Καλή ανάγνωση!»
(Από τον Πρόλογο του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου-Λίβυου)
Καρδιακός Λόγος περί Μοναχισμού και Ιερωσύνης
Το βιβλίο του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου “Καρδιακός Λόγος” περιέχει δεκαέξι ομιλίες του που έγιναν κατά καιρούς σε συνέδρια και σε εκδηλώσεις όπου είχε προσκληθεί και είχαν ως θέμα τον μοναχισμό και την ιερωσύνη. Ο λόγος του είναι Πατερικός, εμπειρικός και διακριτικός που μπορεί να φωτίσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος βιώνει άγχος, ανασφάλεια, σύγχυση, αποπροσανατολισμό από τον πραγματικό και ουσιαστικό σκοπό του, που είναι ο προσωπικός αγιασμός του, η σωτηρία, η θέωση. Έχει ιδιαίτερα ο Πανιερώτατος το χάρισμα του λόγου. Ο ίδιος αποτελεί μία αστείρευτη πηγή λόγου. Μπορεί να ομιλεί για το ίδιο θέμα πολλές φορές και να μην επαναλαμβάνει ποτέ τα ίδια. Πάντοτε έχει να προσφέρει στον ακροατή κάτι νέο. Τούτο συμβαίνει, διότι ο λόγος του είναι καρδιακός. Και όταν γράφουμε καρδιακός, δεν εννοούμε ότι μιλά με καρδιά, με συναίσθημα, όπως λένε συνήθως. Αλλά ότι ο λόγος είναι έκφραση και διατύπωση, δημιούργημα της καρδίας που ενώνεται και κοινωνεί εμπειρικά με τον ενυπόστατο Θεό Λόγο. Ο λόγος αυτός έχει πνευματική δύναμη, είναι “ζων και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος” (Εβρ. 4, 12) και είναι ικανός να θεραπεύσει και να αναγεννήσει την “κοπιώσαν και πεφορτισμένην καρδίαν” των ανθρώπων.
Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 25
Κατηχήσεις Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου του Ομολογητού
Οι επιστολές του Θεόδωρου Στουδίτη αποτελούν έργου μεγάλο και σπουδαίο που μας μεταφέρει νοερά στην εποχή εκείνη της αναδιοργανώσεως του Κοινοβιακού τρόπου της Μοναχικής Πολιτείας, τον οποίο εγκωμιάζει σε πολλές επιστολές. Οι αποδέκτες των επιστολών του Θεοδώρου ανήκαν σε όλα τα στρώματα της τότε βυζαντινής κοινωνίας και απευθύνονται από τον απλούστερο μέχρι τον πλέον ενάρετο μόναχο ή λαϊκό στέλεχος της Εκκλησίας.
Ο αριθμός των επιστολών που έγραψε συνολικά ο Θεόδωρος Στουδίτης ήταν πολύ μεγάλος και περιλαμβανόταν σε πέντε βιβλία. Σήμερα αναφέρει ο Π. Παπαευαγγέλου που σώζονται κάπου 550 επιστολές.
Στην παρούσα εργασία έγινε χρήση της εκδόσεως του Ιερομονάχου Ζαχαρίου, η οποία εξεδόθη το 1887 στην Ερμούπολη Σύρου, επειδή αυτή χρησιμοποιείται σε αρκετές Μόνες του Αγίου Όρους.
Οι Κατηχήσεις του αγίου Θεοδώρου Στουδιτου αποτελούν πηγή πολύτιμη για την ζωή και την οργάνωση του μοναχικού βίου κατά το δεύτερο μισό του 8ου και τις αρχές του 9ου αιώνα. Ο άγιος δεν παρέλειψε μέσα στο χώρο της μονής να ιδρύσει σχολείο για τους αγράμματους, καθώς και άλλα εργαστήρια, ώστε το Μοναστήρι έγινε μία κοινωνία πνευματικών ανθρώπων, μία αδελφότητα οδεούσα στην σωτηρία, κυψέλη, όπου “εκηροπλαστείτο” το νοητό μέλι της εν Θεώ εργασίας.
Κηλίδες από μέλι
Γυρεύοντας την πίστη στον καιρό της πανδημίας
Όσοι χριστιανοί ισχυρίζονται ότι εντός του ναού οπωσδήποτε δεν κολλάμε κορονοϊό θέλουν να είναι σίγουροι ότι το θαύμα υπάρχει, ότι είναι ορατό, χειροπιαστό.
Ότι ναι µεν ζούμε µμέσα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, αλλά να «για δείτε µμέσα στον ναό είμαστε ασφαλείς, αισθανόμαστε το θαύμα, το επέκεινα το ακουμπάνε οι αισθήσεις µας!».
Δεν είναι τίποτε άλλο από το γεγονός ότι ο άνθρωπος θέλει να δει για να πιστέψει. Δεν θυμάται όμως ότι ο Χριστός τού αρνείται αυτά τα θαύματα. Ένα ορατό, επαναλαμβανόμενο θαύμα δεν υπάρχει. Ο Θεός µάς αφήνει µέσα στην ανασφάλεια, σε µια ανασφάλεια τρομακτική. Αλλά ακριβώς µέσα σε αυτή µπορεί να γεννηθεί το κατεξοχήν θαύμα: η πίστη.