Στιγμιότυπα Ελληνορθοδοξίας
Ιστορικά και Θεολογικά Μηνύματα
Συλλογή κειμένων στο πλαίσιο της Ορθόδοξης παράδοσης, άμεσα σχετιζόμενα με το νέο παγκόσμιο μέγεθος, που αναδύθηκε στην ιστορία με τη συνάντηση και τη σύζευξη του Ελληνισμού, ως λυτρωτικής αναζήτησης, με τη χριστιανική αυθεντικότητα και την αποστολική και αγιοπατερική Ορθοδοξία.
Στην εποχή μας, που η ελληνορθόδοξη συνείδησή μας αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο, απειλώντας την ίδια την ταυτότητά μας, θεωρήθηκε απαραίτητη η αναδημοσίευση των άρθρων αυτών σ΄ αυτό το βιβλίο για να διευρυνθεί η μελέτη των μηνυμάτων και των νοημάτων τους και σε ένα ευρύτερο κύκλο αναγνωστών.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 176
Α΄ Έκδοση: 11/2017
Στο βάθος κήπος
Πίσω απ’ την ταραχή του νου, υπάρχει η ειρήνη της καρδιάς.
Ένα βιβλίο που σε βοηθά να βλέπεις αλλιώς: το Θεό, τη ζωή, τις σχέσεις, τους ανθρώπους, τον εαυτό σου. Διαβάζοντάς το, προσπερνάς την ταραχή και τις φοβίες του νου και μπαίνεις στον Κήπο της καρδιάς, για να βρεις τη θεία Χάρη του Βαπτίσματος, και το φιλί του Χριστού που σε ζωντανεύει. Συνοδεύεται από ακουστικό Mp3, με 8 ομιλίες.
Σειρά: Αθέατα Περάσματα 3
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 364
Στο ίδιο σπίτι ζούμε… κι όμως μπορούμε!
Στο ίδιο σπίτι ζούμε… κι όμως μπορούμε.
Οι ενότητες και τα κείμενα αυτού του βιβλίου έχουν να κάνουν με τα βιώματα της οικογενειακής, της ενοριακής, της σχολικής, της κοινωνικής πραγματικότητας και την απόφαση, μέσα από την εκκλησιαστική εμπειρία, να μην σιωπήσουμε, να μην παραιτηθούμε, να μην αφεθούμε στο “δεν πειράζει” των καιρών. Να μοιραστούμε την ελπίδα που η αγάπη στον Χριστό και η αγάπη σε όλους, ξεκινώντας από τους οικείους μας, γεννά χαρά και δίνει νόημα στην ζωή μας. Όχι με εξιδανικεύσεις, αλλά με ρεαλισμό.
Γονείς και νέοι, αλλά και όσοι νοιάζονται για την οικογένεια, μπορούν να προσθέσουν τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους βιώματα, τις δικές τους ελπίδες, τις δικές τους χαρμολύπες. “Λύπη μαζί, λύπη μισή, χαρά μαζί, χαρά διπλή”, λέει ο λαός μας…
Στο κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής
Λειτουργικά και κατανυκτικά κείμενα
Έργο αφιερωμένο στην ιερά περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής που αποσκοπεί στην πνευματική προετοιμασία της όλης Εκκλησίας και κάθε μέλους της ξεχωριστά.
Στο Μυστρά με Πανσέληνο
Τι μυστικά κρύβει ένας παλιός πύργος στη Μάνη και ποια σχέση μπορεί να έχουν δυο παιδιά της εποχής μας με τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου; Ζούμε συγχρόνως στο σήμερα και στο χθες; Είναι απίστευτο… κι όμως γίνεται! Κι αν όλη αυτή την περιπέτεια δεν την οργάνωσε ο θείος Βασίλης; Αν η ιστορία της θείας Γκαγκούλ ήταν αληθινή κι οι δείχτες στο ρολόι του Οδυσσέα γύριζαν πράγματι προς τα πίσω; Πού σταματά άραγε η πραγματικότητα και που αρχίζει το παραμύθι; Όμως, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είναι πάντα εκεί, στο κάστρο, στα στενά δρομάκια, στις εκκλησίες και στα παλάτια της δοξασμένης πολιτείας του Μυστρά…
Εικονογράφηση: Χρήστος Γουσίδης
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 202
Α΄ έκδοση: 03/2015
Στο πλάι ενός αθώου
Η δίκη του Χριστού και η δική μας
Τούτο το βιβλίο δεν είναι θεολογικό αλλά αγγίζει την καρδιά της θεολογίας. Δεν είναι <<πνευματικό>> αλλά μιλά για την ουσία της πνευματικής ζωής. Δεν έχει τίποτε να πει σε βολεμένους και επαναπαυμένους χριστιανούς• δεν έρχεται να επαληθεύσει βεβαιότητες, αλλά να τους κλονίσει. Πυρήνας του βιβλίου είναι ένα πρόσωπο και ένα γεγονός. Το πρόσωπο είναι ο Ιησούς ,το γεγονός είναι η δίκη Του.
Ο Rowan Williams, ένας από τους κορυφαίους Χριστιανούς στοχαστές σήμερα, ζωντανεύει τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων για τη δίκη και την καταδίκη ενός Αθώου, επιχειρώντας απρόσμενες προεκτάσεις στις κρυμμένες γωνιές του κόσμου μας. Μας ξεβολεύει, διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις της προστατευμένης ασφαλείας που τρέφουμε και που μας τρέφουν. Και μας υπενθυμίζει πως η θέση μας ως μαθητών του Ιησού είναι μία και μόνη: πλάι στον Χριστό την ώρα που δικάζεται. Από αυτή τη θέση και μόνο, μπορούμε να δούμε Εκείνον ως αυτό που όντως είναι• τον κόσμο ως αυτό που Εκείνος θέλησε• κι εμάς ως αυτό που Εκείνος με άφατη αγάπη ατενίζει…
Πρόλογος: π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος
Στο τελείωμα της ημέρας
Πόνος, μοναξιά. Κι όλα αυτά σε μικρή ηλικία.
Τι κάνεις όταν όλες σου οι ελπίδες σβήσουν;
Τι κάνεις όταν όλες οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείψουν;
Περίμενε Ιόλη, περίμενε λίγο, όχι, μην το κάνεις αυτό, υπάρχει κι άλλος τρόπος. Υπάρχει κι άλλος ένας δρόμος που ως τώρα δεν τον φανταζόσουν, παρά μόνο σε κάποια τρελά παραμύθια όταν διάβαζες μικρή και κάπου, κάπως, μέσα σου ήξερες, ότι υπάρχει στ’ αλήθεια αυτός ο κόσμος… Τώρα είναι η στιγμή. Σήκωσε τα μάτια σου ψηλά και κάνε ένα βήμα πίσω.
Άλλωστε, ένα «περίμενε» η ζωή μας όλη, Ιόλη…
Θα ζήσεις, στο υπόσχομαι!
Ένα βιβλίο αφιερωμένο στα διαχρονικά προβλήματα μεταξύ των παιδιών και των γονέων. Μια αληθινή ιστορία μέσα στην οποία η χάρις του Οσίου Πατρός Παϊσίου του Αγιορείτου υπήρξε καταλυτική αλλάζοντας την ζωή μιας ακόμη νέας κοπέλας της σύγχρονης εποχής.
“Όταν φτάσεις στο τέρμα, δύο επιλογές έχεις: Ή να πέσεις, ή να σηκώσεις τα μάτια σου ψηλά στον ουρανό…”
Στο Χριστό στο Κάστρο – Χριστούγεννα με τους ναυαγούς
Ένα από τα ωραιότερα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, παρουσιάζεται στην έκδοση αυτή μαζί με τη θεατροποιημένη απόδοσή του σε ηχητικό δίσκο με κεντρική αφηγήτρια τη Σοφία Χατζή και πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μπίσαλα.
Την έκδοση εμπλουτίζουν κείμενα του φιλολόγου Κώστα Γανωτή και κοσμούν τα έργα του ζωγράφου Χρήστου Κεχαγιόγλου. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου περιλαμβάνονται κείμενα άλλων λογοτεχνών προς τιμήν του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, όπως του Κώστα Βάρναλη, του Ανδρέα Καρκαβίτσα και του Λάμπρου Πορφύρα. Ένα σύντομο χρονολόγιο της ζωής του κυρ Αλέξανδρου, καθώς και ένα γλωσσάρι σχετικό με το διήγημα, συμπληρώνουν την έκδοση.
Το διήγημα μας ταξιδεύει στη χειμωνιάτικη Σκιάθο, όπου μία παρέα τολμηρών χωρικών μαζί με τον ιερέα τους ετοιμάζονται να ταξιδέψουν παρά τον άσχημο καιρό για να σώσουν δύο συμπατριώτες τους, που αγνοούνται. Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, μαζί με τους ναυαγούς…
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Μπάρλας
H μουσική είναι του Στέφανου Δορμπαράκη
Στον Άγιον Όρος προσκυνητής ή επισκέπτης;
Μερικές μέρες στο περιβόλι της Κυρά Παναγιάς…
Όπου γυρίσει το μάτι σου, τη βλέπεις παντού!
Πορταΐτισσα στην Ιβήρων,
Γερόντισσα στην Παντοκράτορος,
Γλυκοφιλούσα στη Φιλοθέου,
Κουκουζέλισσα στη Λαύρα…
Μια γαλήνη, γεμάτη Χάρη κι ευωδία, ανακατεύεται στον αέρα.
Το καταλαβαίνεις κι εσύ μαζί με τους άλλους προσκυνητές.
Οι έγνοιες καταλαγιάζουν, οι σκέψεις γαληνεύουν… Άλλωστε ο εσπερινός, το απόδειπνο, η βραδινή ακολουθία βάλσαμο ρίχνουν στην ψυχή σου.
Βαδίζοντας στα αγιορείτικα μονοπάτια, προσκυνώντας μοναστήρια και μακρινά κελιά, πλησιάζεις πιο κοντά σ’ Αυτόν που αναζητάς, στον Κύριο και Πλάστη σου, στον Δημιουργό σου.
Ελπίζοντας, όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα κι αφήσεις αυτόν τον κόσμο και πας σε κόσμο… ομορφότερο, να σε αναγνωρίσει, γιατί ήδη Του είσαι γνωστός, σαν διαβάτης των μονοπατιών του Αγίου Όρους, των μονοπατιών… του Ουρανού!
Θυμήσου με…
Εικονογράφηση: Σέργιος Παπαϊωάννου
Εξώφυλλο: Μαλακό (πλαστικοποιημένο)
Σελίδες: 136
Α΄ Έκδοση: 04/2018
Στον Θεό να με πας
Κυριακάτικες κατηχητικές συνάξεις στα ευαγγελικά αναγνώσματα
Είναι μεγάλη πρόκληση να απευθύνεσαι σε μια ζωντανή και ενεργό σύναξη νέων ανθρώπων, που αμφισβητούν και πολλές φορές απορρίπτουν όσα για σένα είναι δεδομένα. Το βιβλίο αυτό είναι το απόσταγμα έξι χρόνων κυριακάτικων συνάξεων με νέους αλλά και μεγαλύτερους αδελφούς στο Ενοριακό Στέκι του Ναού της Ζωοδόχου Πηγής Χατζηκυριακείου Πειραιώς. Τα κείμενά του είναι γραμμένα με σύγχρονο τρόπο, ώστε να είναι κατανοητά και από εκείνους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησιαστική ζωή, διψούν όμως να την γνωρίσουν. Ταυτόχρονα περιέχονται αγιογραφικές και πατερικές προεκτάσεις για όσους θέλουν να μη μείνουν σε μία επιφανειακή προσέγγιση, αλλά επιθυμούν να εμβαθύνουν στον ερμηνευτικό πλούτο της ορθόδοξης παράδοσής μας. Σημαντική προσθήκη είναι διάφορες ιστορίες, παραδείγματα, βίοι αγίων, θαυμαστά περιστατικά και ερανίσματα από την σοφία των Πατέρων και των Γερόντων. Ευχόμαστε τα κείμενα αυτά να γίνουν αφορμή για προβληματισμό και, γιατί όχι, για ένα καινούργιο, ενοριακό στέκι…
Αν πάμε σε ένα άγνωστο μέρος, ψάχνουμε να ρωτήσουμε έναν ντόπιο να μας κατευθύνει στον προορισμό μας. Να μας πει ότι «θα πάρεις αυτόν τον δρόμο και θα πας από αυτό» ή «από εκείνο το σημείο». Αυτό, λοιπόν πρωτίστως ζητάμε από τους αγίους, από τους Γέροντες, από όσους γνωρίζουν το δρομολόγιο του Θεού. Όπως το λέει και το τραγούδι: «Μη με πας απ’ το σπίτι! Ακούς; Στον Θεό να με πας!»
Κάθε φορά που απομακρυνόμαστε από την αγάπη του Θεού, ας μελετούμε την παραβολή του ασώτου. Τότε είναι που μας αγαπά περισσότερο, διότι γνωρίζει καλά πόσο περισσότερο ανάγκη Τον έχουμε, καθώς βρισκόμαστε σε «χώραν μακράν», πληγωμένοι από τα βέλη της αμαρτίας.
Στον ουρανό, όπως και στη γη
Ημερολόγιο σχολικής ζωής
Θεία Λειτουργία για το Σχολείο μας. Τα φώτα όλα αναμμένα. Ο ιεροψάλτης κατανυκτικά αποδίδει τους ύμνους.
Έφθασε η στιγμή που τα παιδιά μπαίνουν στον ναό. Ησυχία και λίγα λόγια από τις δασκάλες για την τακτοποίηση τους. Ακούστηκε το Ευαγγέλιο. Πραγματοποιήθηκε κι η Μεγάλη Είσοδος. Φθάσαμε στην Αγία αναφορά. Πήρα στα χέρια μου τα τίμια δώρα λέγοντας “Τα Σα εκ των Σων…”. Ο ψάλτης σιγόψελνε: “Σε υμνούμεν… σε ευλογούμεν…”.
Πρώτη φορά -είκοσι χρόνια ως ιερέας- κοίταξα προς το εκκλησίασμα αυτή τη στιγμή. Είδα τα παιδιά γονατισμένα. Πλάι τους οι δασκάλες. “Κατάπεμψον το Πνεύμα Σου το Άγιον εφ’ ημάς…”.
Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή. Ψέλισα τα λόγια που λέγαμε και στις κατασκηνώσεις: “Θεέ μου, να ‘μαστε μαζί, στον Ουρανό όπως και στη γη”.
Τελείωσε η Λειτουργία. Κατά τη διανομή του αντιδώρου θυμάμαι την φράση που είπα στη διευθύντρια: “Μην φοβάσαι τίποτα!”.
Στους Αγίους Τόπους
“Με τους Σαββαΐτες Μοναχούς στην έρημο της Ιουδαίας”
«…Ὁ Βασίλης ἐνθουσιάστηκε μὲ αὐτὸν τὸν παράξενο προσκυνητὴ ποὺ εἶχε ἀποφασίσει ἕνα τόσο μεγάλο ὁδοιπορικό. Ὁ ἴδιος εἶχε ἐπισκεφτεῖ ὡς τουρίστας προσκυνητὴς στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ γνώριζε μέσης ἄκρης τοὺς ἀγῶνες ποὺ δίνουν καθημερινὰ οἱ Ἑλληνορθόδοξοι μοναχοὶ στοὺς Ἁγίους Τόπους, γιὰ νὰ διατηρήσουν σὲ Ὀρθόδοξα χέρια τὰ σημαντικότερα προσκυνήματα τῆς Χριστιανοσύνης, τὴ στιγμὴ μάλιστα ὅπου οἱ λοιπὲς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτερόδοξα χριστιανικὰ δόγματα, ἐπιβουλεύονται τὴν κυριαρχία τῶν προσκυνημάτων τὰ ὁποῖα βρίσκονται σὲ ὅλη τὴν περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης καὶ τοῦ Ἰσραήλ.
Ἡ ἰδέα τοῦ Βασίλη νὰ μεταβοῦμε καὶ ἐμεῖς στὴν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας, γιὰ προσκυνηματικὴ διακονία στὴν Ἱερὰ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, μὲ βρῆκε ἐξ ἀρχῆς σύμφωνο. Ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἕνα τέτοιο προσκυνηματικὸ ὁδοιπορικὸ στοὺς θεοβάδιστους τόπους, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο ἡ διακονία στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Σάββα, μὲ εἶχε καταλάβει γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 2008, ὅταν μελετοῦσα τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο, τοῦ μεγάλου ὑμνογράφου τῆς ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ, γιὰ τὶς ἀνάγκες ὁμιλίας μου, σὲ ἐκδήλωση τῆς Ἕνωσης Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν στὴν Ἀθήνα, στὰ πλαίσια τῆς θεματικῆς ἑνότητας, ποὺ ἀφοροῦσε τοὺς Βυζαντινοὺς Λογοτέχνες.
Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς διαδόθηκε μέσω τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ προσκυνήματα, διατηρήθηκαν στοὺς αἰῶνες, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ Ἕλληνες μοναχούς, οἱ ὁποῖοι εὑρισκόμενοι πάντα ἐν μέσῳ ἀλλόθρησκων καὶ φανατισμένων πληθυσμῶν, ἔδωσαν καὶ τὴ ζωή τους γιὰ τὴν πίστη τους, μᾶς προέτρεπε στὴν ἰδέα νὰ προσφέρουμε καὶ ἐμεῖς τὶς ὑπηρεσίες μας, σὲ ἕνα ἑλληνορθόδοξο προσκύνημα στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἡ Χριστιανικὴ πίστη συντελεῖται πρωτίστως, ὡς βιωματικὴ ὑπόθεση ἐσωτερικῆς διεργασίας πνευματικοῦ χαρακτήρα, ἀέναης ἀναζήτησης, μετὰ τῆς ἀπαιτούμενης ἑκούσιας προσωπικῆς κοπιώδους προσπάθειας, πρὸς τὴ Θεία προσέγγιση. Τὸ νὰ ὑπηρετήσουμε καὶ ἐμεῖς τὸ κατὰ δύναμη, στὸ χῶρο ποὺ θεωρεῖται ὡς ἡ μεγαλύτερη παλαίστρα τοῦ μοναχισμοῦ τῆς Παλαιστίνης, τὸ νιώθαμε ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα δικιᾶς μας προσφορᾶς στὸν ἀγώνα τῶν μοναχῶν, γιατί ἀκριβῶς, δὲν θὰ πηγαίναμε ἁπλὰ γιὰ μία τουριστικοῦ τύπου προσκυνηματικὴ ἐπίσκεψη, ἀλλὰ γιὰ οὐσιαστικὴ προσκυνηματικὴ διακονία. Κάτι σὰν μία μεγάλη πρόκληση καὶ ἐμπειρία ταυτόχρονα….»
Στους πρόποδες του Σινά
Παραδείγματα και εικόνες από την ΚΛΙΜΑΚΑ
• Όπως είναι αδύνατο να βαδίζει ο νεκρός, έτσι είναι αδύνατο να σωθεί ο απελπισμένος.
• Εκείνος που λέει ότι αγαπά τον Κύριο και συγχρόνως οργίζεται κατά του αδελφού του, μοιάζει μ’ εκείνον που τρέχει στον ύπνο του.
• Την ψυχή που συνηθίζει να εξομολογείται, η σκέψη της εξομολογήσεως τη συγκρατεί σαν χαλινάρι και δεν την αφήνει ν΄ αμαρτήσει. Αντίθετα, τις αμαρτίες που δεν σκέπτεται κανείς να εξομολογηθεί, συνεχώς σαν σε σκοτάδι τις διαπράττει άφοβα.
Ας δούμε, μέσα από μία συλλογή παραδειγμάτων και εικόνων της Κλίμακας, τα μονοπάτια του νου και της ψυχής έτσι όπως τα κατέγραψε ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης στους πρόποδες του Σινά αιώνες πριν, με τρόπο που θα ζήλευε σήμερα και ο πιο σύγχρονος ψυχολόγος.
Στους Χαιρετισμούς
Ομιλίες στον Ακάθιστο Ύμνο.
Η Μητέρα, η Θεοτόκος, έκανε στους ανθρώπους το μεγαλύτερο δώρο. Μας προσέφερε τον Ωραίο του κόσμου, το Σωτήρα των ψυχών μας. Πως να της ανταποδώσουμε το δώρο;
Το μεγάλο δώρο στην Παναγία της το έκανε ο Υιός της. Πήρε απ’ τη Μητέρα Του την ανθρώπινη φύση. Χωματένια ήταν. Της την επέστρεψε χρυσαφένια.
Αυτό που πήρε ο Χριστός απ’ την Παρθένο Μαρία ονομάζεται “πρόσλημμα”. Μας προσέλαβε όλους. Προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και τη θέωσε. “Και Θεός ανθρώποις, εκ Παρθένου, πεφανέρωται, μορφωθείς το καθ’ ημάς και θεώσας το πρόσλημμα”.
Στον πρώτο άνθρωπο, που χάρισε το θεώμενο “πρόσλημμα”, τη θέωση, είναι η Μητέρα Του.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 272
Γ΄ έκδοση: 2004
Στοχασμοί και απόηχοι
Στοχάζομαι –που σημαίνει ότι «κατευθύνω τις σκέψεις μου σε συγκεκριμένο στόχο, σκέπτομαι βαθιά, συλλογίζομαι…»– είναι το ρήμα από το οποίο προκύπτει ο στοχασμός, ο οποίος μπορεί να πάρει διάφορες κατευθύνσεις. Αναφέρω μόνο κάποια σχετικά παραδείγματα.
Με αφορμή κάτι που μου συνέβη, κάτι που θυμήθηκα η κάτι που άκουσα και με τρόμαξε με τον κρότο του, η με γαλήνεψε με την γλυκιά μουσική του κι άφησε πίσω του έναν απόηχο, αρχίζουν να γνέθονται στο μυαλό μου κάτι πολύχρωμα νήματα σκέψεων, τα οποία θα επιθυμούσα να τα ταιριάξω και να τα συνδέσω, για να υλοποιήσω ένα υφαντό. Άλλοτε πάλι, μέσα από λεωφόρους, παράδρομες ατραπούς, μονοπάτια, ανηφοριές και τρίστρατα, φτάνω με τις σκέψεις σ’ ένα ξέφωτο, όπου με περιμένει μια ωραία θέα, την οποία θα ήθελα να οριοθετήσω και να την καταγράψω. Κι άλλοτε, ταξιδεύοντας στοχαστικά, σε φουρτουνιασμένα και μύχια συνειδησιακά νερά, αναζητώ έναν φάρο, που να μου δίνει σήμα ότι υπάρχει κάποιο λιμάνι, εκεί μακριά, στο βάθος του ορίζοντα. Κι αναρωτιέμαι, αν μπορώ άραγε να φτάσω ως εκεί και πως;
Τότε είναι που οι λέξεις γίνονται, άλλοτε, υφάντρες, άλλοτε, οδοδείκτες και, άλλοτε, πλοηγοί, για να με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω τον εκάστοτε σκοπό μου. Πως είναι λοιπόν δυνατόν, να μην νιώθω την αντίστοιχη οφειλόμενη ευγνωμοσύνη;
Μ’ αυτήν την μικρή εισαγωγή, προσπάθησα να διευκρινίσω ότι, τα δεκαοκτώ κείμενα που ακολουθούν, έχουν μια ποικίλη θεματολογία, με διαφορετικά μηνύματα. Έφτασαν ν’ ακουμπήσουν στο χαρτί, άλλοτε, με αφορμή κάτι από την σύγχρονη επικαιρότητα και άλλοτε, με κάτι που, κατά την γνώμη μου, διατηρεί διαχρονικά την επικαιρότητά του. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν χωριστεί σε δύο μέρη, με τους αντίστοιχους διευκρινιστικούς υπότιτλους. Στο Πρώτο Μέρος, ο υπότιτλος αναφέρει ότι τα κείμενα έχουν «μηνύματα από τα γύρω», ενώ, στο Δεύτερο Μέρος, τα μηνύματα είναι «από την καρδιά».