Για να ζήσει ο κόσμος
Το βιβλίο του Αλέξανδρου Σμέμαν καταγίνεται με τον κόσμο καταπώς τον δίδαξε στους ανθρώπους η Ορθοδοξία και θα μπορούσε να βοηθήσει το σημερινό Έλληνα σε ορισμένες αναζητήσεις σχετικές με την πνευματική παράδοσή του και με το γενικότερο πολιτιστικό, αλλά και τον πρακτικό – στους δύσκολους καιρούς όπου μπαίνομε – προσανατολισμό του.
Μετάφραση: Ζήσιμος Λορεντζάτος
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 176
Κοινωνία Θεώσεως
Η σύνθεση Χριστολογίας και Πνευματολογίας στο έργο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Μια από τις κυριότερες διαφορές ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση είναι ο προσδιορισμός της θέσης μέσα στην ιστορία των προσώπων του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, αυτού που ονομάζομε σχέση Χριστολογίας και Πνευματολογίας. Συχνά εμφανίστηκαν μονομέρειες, όχι μόνο στη Δύση αλλά και στην ορθόδοξη θεολογία του 20ού κυρίως αιώνα, είτε ως χριστιανισμός που γεννάει την ηθικολογία και την ατομική θρησκευτικότητα είτε ως μυστικισμός που παράγει τη συναισθηματική αιχμαλωσία. Η σύνθεση Χριστολογίας και Πνευματολογίας που χαρακτηρίζει την ορθόδοξη παράδοση συχνά παραβιάστηκε -και παραβιάζεται-, με αποτέλεσμα τη σύγχυση ανάμεσα στο θεσμικό και το χαρισματικό στοιχείο της εκκλησιαστικής ζωής. Μορφές τέτοιας σύγχυσης μπορεί να είναι ο υπερτονισμός ενός θεσμικού χαρακτήρα της Εκκλησίας (όπου οι αξιωματούχοι της διαχειρίζονται τη ζωή της ή η ένταξη στο σώμα της και η εφαρμογή των κανόνων της αρκούν για τον εφησυχασμό των μελών της) ή ο υπερτονισμός ενός χαρισματικού χαρακτήρα (όπου οι χαρισματούχοι προσδιορίζουν και κατευθύνουν τη ζωή των πιστών).
Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται, με βάση το έργο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, να διευκρινιστεί ότι η οδός της σωτηρίας είναι διαρκής σύνθεση θείας Ευχαριστίας και άσκησης, αποτέλεσμα δράσης μελών ενός σώματος, που αφενός συγκροτούνται ως σώμα στην ευχαριστηριακή τους σύναξη και τη συμμετοχή τους στα μυστήρια της Εκκλησίας, αφετέρου ασκούνται για την υπέρβαση της ατομικότητας και την ανάδειξη της σχέσης. Συγχρόνως στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι αντιπαλαμικές επικρίσεις και οι αντιησυχαστικές θέσεις της Δυτικής θεολογίας, οι οποίες έχουν διολισθήσει και σε ορθόδοξους κύκλους, και επισημαίνονται οι κίνδυνοι μιας ολισθηρής περιπέτειας που αφορά τη σωτηρία του ανθρώπου.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 488
Α΄ Έκδοση: 10/2001
Ντοστογιέβσκι, Τα ύστατα όρια του ανθρώπου
Ο Εδουάρδος Τουρνέιζεν (1888-1974), πάστορας της Ευαγγελικής Εκκλησίας στη γερμανόφωνη Ελβετία, μελετά τα έργα του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκι και πιάνει το νόημά του. Ωθούμενος από τον Τουρνέιζεν, ο Καρλ Μπαρτ διαβάζει τον Ντοστογιέβσκι, ενθουσιάζεται και μεταδίδει τη σκέψη του στα δικά του συγγράμματα. Η συνάντηση αμφοτέρων με τον Ντοστογιέβσκι τους οδήγησε, εν αγνοία τους, να ποτιστούν με τη διδασκαλία του Αββά Ισαάκ του Σύρου, η οποία είναι διάχυτη στο έργο του Ντοστογιέβσκι.
Μετάφραση από τα Γερμανικά: Μάρκελλος Πιράρ
Εξώφυλλο: Χαρτόδετο μαλακό
Σελίδες: 120
Α΄ Έκδοση: 04/2016
Σχόλια στην Αποκάλυψη του Ιωάννη
Tο βιβλίο αυτό αποτελεί επεξεργασμένη καταγραφή μιας ενιαίας σειράς εικοσιπέντε περίπου μαθημάτων που έγιναν σε ένα άτυπο «θεολογικό εργαστήρι», περισσότερες από μία φορές. Τα μαθήματα αυτά ξεκίνησαν το 1987 στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν και επαναλήφθηκαν κατά καιρούς είτε στην πολιτιστική εταιρεία Άλσος Γραμμάτων και Τεχνών, είτε στην πολιτιστική εταιρεία Αίνος. Τελευταία ανάπτυξη αυτών των μαθημάτων έγινε το 2018-2019 στον χώρο Βιβλίου και Πολιτισμού των εκδόσεων Εν Πλω, και αυτή η σειρά αποτελεί τη βάση του παρόντος βιβλίου. Η μέθοδος προσεγγίσεως του κειμένου της Αποκάλυψης έχει έναν συγκεκριμένο στόχο: να αποτελέσει ένα διαρκές μάθημα κατήχησης για ενηλίκους μέσω της Ιωάννειας θεολογίας. Άλλωστε, το ίδιο το κείμενο αποτελεί μια μυσταγωγική κατήχηση για βαπτισμένους πιστούς, οι οποίοι έχουν σφραγιστεί με τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος κατά τη βάπτισή τους.
Η ερμηνευτική προσέγγιση και ο σχολιασμός του βιβλίου της Αποκάλυψης επιχειρείται με βάση τον θεολογικό λόγο των Πατέρων της Εκκλησίας και, κυρίως, με βάση τη βιούμενη εκκλησιαστική εμπειρία. Οι ερμηνευτές αυτοί μας λένε ότι ο καιρός της Αποκάλυψης δεν είναι ούτε του παρελθόντος, ούτε του παρόντος, ούτε του μέλλοντος. Είναι ο καιρός της Εκκλησίας, της πάντοτε παρούσης Εκκλησίας. Κατά τούτο, το περιεχόμενο της Αποκάλυψης μας εισάγει στην ιστορία της Εκκλησίας και τελικά μας περιγράφει ποια είναι η διαρκής ιστορία της. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας καιρός των εσχάτων, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε Β’ Παρουσία. Αυτός όμως ο καιρός δεν μετράει με τους χρονικούς προσδιορισμούς που μετράμε εμείς τη φθορά μας και τον θάνατό μας. Δεν είναι ο καιρός του κόσμου τούτου. Το μέρος, ή μάλλον ο τόπος στον οποίο ψηλαφούμε αυτή την πραγματικότητα της Εκκλησίας είναι η θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία μας βοηθάει, όπως μας την εκτυλίσσουν οι Πατέρες μας, να καταλάβουμε τί σημαίνει αυτό το «εδώ και τώρα και όχι ακόμα». Αυτή η Β’ Παρουσία του Κυρίου συμβαίνει τώρα, αλλά επίσης δεν έχει συμβεί ακόμα. Αυτό ψηλαφούμε σε κάθε θεία Λειτουργία. Τελικά η Αποκάλυψη θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια επανεύρεση της ευχαριστιακής διάστασης του εκκλησιαστικού μας βίου, δηλαδή της ευχαριστιακής διάστασης του κατ’ αλήθειαν βίου μας.
Επιμέλεια: Δημήτρης Μαυρόπουλος
Διορθώσεις: Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή
Σημείωμα για τον αναγνώστη
Κεφάλαια Α΄-ΚΒ΄
Ανακεφαλαίωση και συμπεράσματα
Ενδεικτική βιβλιογραφία
Ευρετήριο αγιογραφικών χωρίων
Ευρετήριο ονομάτων και όρων