Έργα Ασκητικά
Έργα Ασκητικά του Αββά Δωροθέου. Εισαγωγή – Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια – Πίνακες.
Ο αββάς Δωρόθεος υπήρξε άγιος μοναχός και δραστήριος ιεραπόστολος. Τα δώρα του προσωπικού αγιασμού του δεν τα κράτησε για τον εαυτό του. Η ζωή της υποταγής του γέμιζε με έργα αγάπης που ανακούφιζαν από τους σωματικούς πόνους τον πλησίον και φτέρωναν την ψυχή του για τη ζωή του Πνεύματος. Ο διπλός αυτός σκοπός, της μοναχικής αγιότητας και της ιεραποστολικής δραστηριότητας, είναι και το κίνητρο των εκδόσεών μας “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”.
ΙΑ΄ Έκδοση: 2018 (Αναθεωρημένη και Βελτιωμένη)
Ζωντανή Προσευχή
Η προσευχή είναι βαθιά ριζωμένη στο πνεύμα του Ευαγγελίου και δεν είναι χωρίς νόημα το ότι οι μεγάλοι δάσκαλοι της Ορθοδοξίας πάντοτε επέμειναν στο γεγονός ότι η «Προσευχή του Ιησού» συνοψίζει ολόκληρο το Ευαγγέλιο. Να γιατί μόνο ένας πού η ζωή του έχει καλά ριζώσει πάνω στην Καινή Διαθήκη, πού είναι δηλαδή ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, μπορεί να χρησιμοποιεί με όλο της το νόημα την προσευχή του Ιησού.
Και όχι μόνο η διδασκαλία, αλλά ολόκληρη η θεανδρική πραγματικότητα που αποκαλύπτεται στην Καινή Διαθήκη, βρίσκεται μέσα στο Όνομα, στο πρόσωπο του Ιησού. Αν πάρουμε το πρώτο μισό μέρος της προσευχής, θα δούμε ότι εκφράζει την πίστη μας στον Κύριο· «Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ». Στη μέση αυτής της ευχής βρίσκουμε το όνομα του Ιησού. Είναι το όνομα πού μπροστά του «θα λυγίσει κάθε γόνατο» (Ησ. 45, 23) και όταν το προφέρουμε επιβεβαιώνουμε το ιστορικό γεγονός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου. Επιβεβαιώνουμε ότι ο Θεός, ο Λόγος του Θεού, ο “συναΐδιος” με τον Πατέρα, έγινε άνθρωπος. Και ολόκληρο αυτό το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί ανάμεσά μας σωματικά στο πρόσωπο του Χριστού (Κολ. 2, 9).
Ζ΄ Έκδοση
Θάνατος, Ανάσταση και Αιώνια ζωή
Αγιογραφική και αγιοπατερική προσέγγιση για το μυστήριο του θανάτου, την ανάσταση και την αιώνια ζωή.
Ερωτήσεις και απαντήσεις.
Σειρά: “Δομικά της πίστης”, 2
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 376
Β΄ Έκδοση: 2005
Τι ξέρεις εσύ για τις εικόνες;
Αισθητική – ιστορική – θεολογική προσέγγιση υπό την μορφή ερωταποκρίσεων.
Είπαν ότι «η ορθόδοξη εικονογραφία είναι ένας μυστικός θεολογικός τρόπος προσεγγίσεως της αλήθειας της Εκκλησίας, ένας αυθεντικός εικονισμός του θαύματος που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο· της κενώσεως του Θεού και της θεώσεως του ανθρώπου». Οι πιο πολλοί άνθρωποι όμως, όταν ατενίζουν τις ορθόδοξες εικόνες που είναι ιστορημένες με τη Βυζαντινή τεχνοτροπία, δεν καταλαβαίνουν τα μηνύματά τους και αισθάνονται κατά κάποιο τρόπο αποκομμένοι απ’ αυτές. Έχουν δε αυτά τα βιώματα διότι δεν γνωρίζουν τη “σημαντική” τους, την ιστορία τους, τη θεία τέχνη τους. Δεν έχουν μάθει, θα λέγαμε, να τις “διαβάζουν”, αφού για να αναγνώσεις μια εικόνα πρέπει να γνωρίζεις μια ιδιαίτερη γλώσσα, την εικονολογική γλώσσα. Πρόκειται για ένα “γλωσσικό κώδικα” ιδιότυπο, που για να τον αποκωδικοποιήσεις, χρειάζεται να μάθεις τα σύμβολά του, τα μυστικά κλειδιά του. Για να αναγνώσεις την εικαστική γλώσσα της εικόνας χρειάζεται να ξέρεις τι σημαίνουν τα χρώματα, και τα σχήματά της. Τί σημαίνουν οι αλλοιώσεις και οι αισθητικές υπερβολές της, η “παράλογη” προοπτική της, ο κεντρομόλος φωτισμός της. Πρέπει δηλαδή να μάθεις να “διαβάζεις” την παράδοξή της γλώσσα που είναι θεολογική γλώσσα και εφάμιλλη με την αγία Γραφή. Γιατί η εικονουργία είναι θεολογία, αφού εικονουργώ σημαίνει θεολογώ δια ποικίλων χρωμάτων τα άρρητα μυστήρια της θείας Οικονομίας”.
Οι εικόνες λοιπόν ομιλούν μια γλώσσα “καινή”, την τελειότερη γλώσσα, που είναι η γλώσσα των Ευαγγελίων και της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας.
Αυτή τη γλώσσα είναι ανάγκη να τη μάθουμε όλοι, για να μπορούμε να εισέλθουμε στην εξωκοσμική περιοχή του Πνεύματος, στο χώρο της Αγιότητας, της Υπερλάμπουσας Δόξας, στο μεταμορφωμένο κόσμο του Θεού που μας οδηγεί η εικόνα. Και με τη Χάρη και τη συνέργεια του Θεού να γίνουμε “θεομύητοι”, να διαβούμε, να περάσουμε προς το αόρατο πρωτότυπο, μεταμορφωμένοι πλέον και εμείς, ενδεδειμένοι την αγιότητα, “πάσχοντες τα θεία”.
Σειρά: “Δομικά της πίστης”
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 208
Β΄ έκδοση: 2006
Ωδή στο εφήμερο
Η Λύπη κατά τους Πατέρες
Η λύπη και η αθυμία είναι καταστάσεις που καθημερινά ταλαιπωρούν και βαραίνουν την ψυχή του ανθρώπου. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, όντας και αυτοί μέτοχοι των συνεπειών της πεσμένης ανθρώπινης φύσης, προβληματίσθηκαν πάνω στο θέμα της λύπης, το μελέτησαν βαθιά και μας άφησαν με το σοφό λόγο και τη γραφίδα τους τα συμπεράσματά τους, τόσο για τα αίτια και τις συνέπειες της λύπης, όσο και για τον τρόπο υπέρβασής της.