Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης

– Μπράβο, παιδιά, συγχαρητήρια! Παιδιά, τώρα μου θυμίσατε μια κοπέλα από το Πέραμα.
Την είχα πάρει στο ταξί περίπου πριν από ένα χρόνο και, ύστερα από αρκετή συζήτηση, μου υποσχέθηκε πως θα έκανε αποτοξίνωση. Ας είναι καλά, όπου κι αν βρίσκεται αυτό το γλυκό και πονεμένο κορίτσι! Ξαφνικά, ακούω πίσω την κοπέλα να κλαίει με λυγμούς. Σταμάτησα δεξιά. Γύρισα προς το μέρος της:
– Τι έχεις, κορίτσι μου; μπορώ να κάνω κάτι για σένα;
– Όχι, μου λέει μέσα από τα αναφιλητά της. Όμως εγώ είμαι αυτή που λέτε και κράτησα την υπόσχεσή μου!
– Εσύ;
– Ναι, εγώ!
Κατέβηκα από το ταξί, κατέβασα και την κοπέλα, αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε και οι δυο μαζί.
– Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ, αγάπη μου! της έλεγα συνέχεια.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα πως θα κρατήσεις το λόγο σου.
– Μου έδωσες τόση δύναμη, που δεν γινόταν να μην κρατήσω τον λόγο μου. Εγώ σ’ ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες για μένα, τότε που μπήκα άγνωστη στο ταξί σου. Και βρήκα και πνευματικό, όπως μου είπες, και πάω και στην Εκκλησία. Αυτή ήταν η ομορφότερη ημέρα της ζωής μου μέσα στο ταξί!