Ανάσταση στα Μπαλκόνια

Η μεγάλη εικόνα του Εσταυρωμένου κόντευε να τελειώσει. Λίγες τελευταίες πινελιές είχαν απομείνει. Τελευταίες αλλά τόσο καθοριστικές, που χωρίς αυτές έμοιαζε τόσο λειψή η εικόνα. Τόσο μισοτελειωμένη. Έμοιαζε σχεδόν σαν όχι εικόνα Εσταυρωμένου. Γιατί, μπορεί ο μεγάλος Σταυρός του Χριστού να δέσποζε στο ψηλό, φαρδύ και παχύ ξύλο της εικόνας, μπορεί το γερμένο στην άκρη κεφάλι του Κυρίου, το δίχως πνοή, με σφαλισμένα μάτια, με τα κοντά γένια του και τα μακριά μαλλιά του, να είχε ζωγραφιστεί με μεγάλη μαστοριά, μπορεί το νεανικό, γυμνό, σταυρωμένο και πανάγιο κορμί του Δεσπότη, να είχε αποδοθεί αριστοτεχνικά, μπορεί τα μεταλλικά καρφιά που τρύπησαν τα τέσσερα άκρα του Σωτήρα να ήταν κι αυτά ευδιάκριτα, όμως υπολείπονταν εκείνες οι κατακόκκινες, λεπτές και τόσο επιδέξιες πινελιές, που θα σχημάτιζαν το άγιο αίμα του τρεχούμενο και ρέον γύρω από τα καρφιά, να στάζει από τα χέρια, κάτω από τα πόδια να ποτίζει την πετρώδη, ξερή γη του Γολγοθά, κι εκείνη ν’ ανθίζει. Υπολείπονταν κι εκείνες οι κοκκινόλευκες πινελιές που θα ζωντάνευαν το αίμα αναμεμιγμένο με νερό που κύλησε σαν τρυφερό ρυάκι από τη λογχισμένη πλευρά του ήδη αποθανόντος Ιησού, για να ξεδιψάσει ακόμη και φρεσκοπεθαμένος τους διψασμένους φίλους του, τους ίδιους τους σταυρωτές του ακόμη να ξεδιψάσει, τους κατατρεγμένους όλους της γης, αυτός που από τον ουρανό κατέβηκε. Πίσω από το ιταλικό καβαλέτο Cappelletto, το από ξύλο οξιάς κατασκευασμένο, με τοποθετημένο επάνω του το μεγάλο ξύλο της ζωγραφούμενης εικόνας που ξεπερνούσε το ένα μέτρο και είκοσι εκατοστά σε ύψος και τους ογδόντα πόντους σε φάρδος, με ένα μικρό πινελάκι στο δεξί του χέρι, καθόταν ο τριαντάχρονος Μάρκος, ο σιωπηλός καλλιτέχνης που δούλευε από την αρχή της σαρακοστής το μεγάλο έργο του Εσταυρωμένου και σήμερα που είχε φτάσει η Μεγάλη Παρασκευή, ήταν αποφασισμένος να το τελειώσει. Ο φωτοστέφανος του Χριστού και ο κάμπος της εικόνας είχαν ήδη κι αυτά χρωματιστεί.