Ένα βιβλίο πού ρίχνει γέφυρα ανάμεσα στον αναγνώστη και τον κόσμο των αοράτων. Τον κόσμο των αγαπημένων που “έφυγαν”, τον κόσμο των αγγέλων, τον κόσμο των αγίων.
Ένα βιβλίο βεβαιότητας πως δεν είμαστε μόνοι και πως αόρατες παρουσίες μάς συντροφεύουν και μας παρηγορούν. Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ και η συνέχειά της, μετά το τέλος, έχει τις ρίζες της σ᾽ αυτή τη ζωή. Η ζωή είναι μία.
Ένα βιβλίο ελπίδας για την αγάπη που δεν τελειώνει…
Ένα βιβλίο χαράς για το νικημένο θάνατο…

Πρόλογος: Μάρω Βαμβουνάκη

Στιγμές από τον βίο και την πολιτεία του στη Σοβιετική Ένωση

«Με απασχολούσε ο λόγος τoυ πατέρα μου, δηλαδή, τι να κάνω και πως να μπορέσω να ελέγξω τη σταθερότητα της πίστης μέσα στην καρδιά μου, τη νεανική καρδιά ενός ανώριμου παιδιού. Ήμουν ακόμα 17 χρονών· δεν ήξερα πως να σκεφτώ και τι να αποφασίσω. Από τη φύση μου ήμουν ζωηρός, χαρούμενος και εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Από τις πρώτες ήμερες σα σχολικά θρανία με επέλεξαν στην εκκλησιαστική χορωδία όπου έπαιζα φλάουτο. Η μουσική με συνέπαιρνε και περισσότερο μου άρεσαν τα ψαλτοτράγουδα, όπως επίσης και τα χαρούμενα κοσμικά τραγούδια, τα σεμνά, όμως, όχι τα αισχρά. Χαιρόμουν να διασκεδάζω ατελείωτα και να ψυχαγωγούμαι σεμνά.»

▶ Ποιος ήταν ο, ελληνικής καταγωγής, Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος;
▶ Πως βρέθηκαν στην Ουκρανία οι πρόγονοί του;
▶ Τί προσέφερε στη νέα πατρίδα της οικογένειάς του;
▶ Πως διέσωσε τα πιστεύω του;
▶ Πως στήριξε το ποίμνιό του σε δύσκολους και σκοτεινούς χρόνους;
▶ Ποιο αποτύπωμα άφησε η πίστη στη ζωή του;

Τις απαντήσεις μας τις δίνει ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος με το Ημερολόγιό του.

Κείμενα για τον αυτοεγκλωβισμό της Εκκλησίας

Η εικόνα που σήμερα διαμορφώνεται στη δημόσια πλατεία για την Εκκλησία δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Μια εικόνα, για την οποία δεν ευθύνονται πάντα οι εκτός των τειχών· αυτοί που συχνά και με απίστευτη ευκολία ονομάζονται «εχθροί» της Εκκλησίας. Αυτό, βέβαια, δεν αφαιρεί τις ευθύνες από τους πονηρούς της ιστορίας, οι οποίοι παραμονεύουν πάντα την Εκκλησία. Ξέρουμε, όμως, πως τα κάστρα πέφτουν από μέσα, από τους αλλοτριωμένους φρουρούς τους, από τους υπερασπιστές μιας τσαλακωμένης ή και ανύπαρκτης ιδεολογίας, τους μαχητές μιας χυδαίας ιδιοτέλειας, που μάχεται μετά μανίας την προφητεία. Εκείνη δηλαδή τη φλόγα η οποία με οδηγό την κριτική της διάθεση δεν διστάζει να κάψει βεβαιότητες και ασφάλειες που οδηγούν σε καθεστωτική νοοτροπία και στάση.

Λόγος εις το “ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός”

Δεν υπάρχει εποχή που να μην πλήττονται οι άνθρωποι από μεγάλα δεινά, όπως είναι οι σεισμοί, τα ναυάγια, οι ασθένειες, οι πόλεμοι, η πείνα, η ξηρασία, οι επιδημίες, οι θάνατοι. Κάθε δε φορά που παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα, ανακύπτει το ερώτημα με τις ποικίλες διατυπώσεις του: Ποιος φταίει και επέρχονται τέτοια γεγονότα; Γιατί να πονάμε τόσο πολύ και τόσο πολλοί; Που είναι ο Θεός; Μήπως για όλα αυτά τα κακά είναι αίτιος ο Θεός;

Ένας επίκαιρος λόγος του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος ενισχύει την εμπιστοσύνη μας στην
πρόνοια του Θεού.

Εόρτια Ποιμαντικά Μηνύματα

Συμπληρώθηκαν εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια ἐπισκοπικῆς διακονίας. Δοξάζω γι ̓ αὐτό τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μέ τήν καρδιά μου πλημμυρισμένη ἀπό εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία. Ἐπιλογή μου ὅλα αὐτά τά χρόνια ἦταν νά παραμείνω ἐν μέσω τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τῶν ἀδελφῶν μου χριστιανῶν «ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. 22, 27).
Δέν πρόκειται νά προβῶ σέ ἀπολογισμούς ἤ νά ἀποτιμήσω τήν ἐπισκοπική διακονία μου. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «Οὕτω καί ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τά διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμέν, ὅτι ὅ ὀφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17, 10), μέ συνεῖχε πάντα. Τήν εὐφρόσυνη ἐπέτειο τῶν εἴκοσι ἐτῶν ἐπισκοπικῆς διακονίας συνοδεύει ἡ παρούσα ἔκδοση τῶν ἑορτίων μηνυμάτων μου τῆς δεύτερης δεκαετίας.
Ἀποτυπώνουν τά αἰσθήματα πού γεννοῦσαν στήν ψυχή μου οἱ κορυφαῖοι σταθμοί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας ἑορτολογίου καί τά ὁποῖα ἐπιθυμοῦσα νά μεταδώσω καί στούς ἀδελφούς μου «διά χάρτου καί μέλανος» (Β ́ Ἰω. 12). Συγκεντρωμένα ἐδῶ, σέ μορφή βιβλίου, γίνονται πιό προσιτά στούς κληρικούς καί τούς χριστιανούς μας πρός τούς ὁποίους ἀπεστάλησαν, ἐπωφελῆ δέ, ἴσως, καί γιά ὅσους θά προσφύγουν στίς σελίδες του. Τό εὔχομαι ἀπό καρδιᾶς.

Συμεών, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης

Ο τίτλος “ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ” στεγάζει 8 ομιλίες του γνωστού καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου και πρώην Μητροπολίτου Βανάτου, Αθανασίου (Γιέβτιτς).
Όλα τα κείμενα, από το πρώτο, που δίνει και τον γενικό τίτλο στον τόμο, ως το τελευταίο, “Ο εσχατολογικός χαρακτήρας της Εκκλησίας”, στρέφονται γύρω από το ίδιο θέμα: τον άνθρωπο. Κι όμως δεν είναι ανθρωποκεντρικά· γιατί ο άνθρωπος δεν στέκει μόνος του ως άνθρωπος, αλλά ως ανθρωποθεός, όπως τον ονομάζει μερικές φορές ο ομιλητής. Άνθρωπο-Θεός, αφού ο Θεός έγινε Θεάνθρωπος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, και ιδίως οι θεμελιωτές του ησυχασμού, είναι παρόντες· εμπνέουν και στηρίζουν τους λόγους του π. Αθανασίου.
Ο τόμος αυτός προσφέρει αληθινή θεολογία και πνευματική καθοδήγηση στον εκκλησιαζόμενο πιστό, αλλά και σοβαρή έκθεση της ησυχαστικής ανθρωπολογίας για κάθε ενδιαφερόμενο.

Η επανέκδοση του βιβλίου «Φως Ιλαρόν», του επισκόπου πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης Αθανασίου Γιέβτιτς (1938-2021) συνέπεσε μοιραία με την ημερομηνία της ξαφνικής και αναπάντεχης κοίμησής του.
Το παρόν βιβλίο, χρόνια εξαντλημένο συμβάλλει αποφασιστικά στη διάσωση της πρόσφατης μνήμης της ιστορίας της Ορθόδοξης θεολογίας του 20ού αιώνα. Χωρίς να αποτελεί ένα συστηματικό έργο με αυστηρά επιστημονικό χαρακτήρα, η παρούσα συλλογή ομιλιών και μελετημάτων αναδύει ένα βαθύ άρωμα αυθεντικής και βιωματικής θεολογίας. Μια θεολογία, η οποία δεν εξαντλείται σε άγονες φιλολογικές, κειμενικές αναλύσεις, πολύ περισσότερο σε ατέρμονους αφαιρετικούς φιλοσοφικούς στοχασμούς, αλλά είναι ακλόνητα θεμελιωμένη στη βιβλική και πατερική παράδοση, και με έντονο λειτουργικό και ησυχαστικό χρώμα επιχειρεί να ανατάμει με έναν μοναδικό τρόπο και ύφος θεμελιώδεις πτυχές της χριστιανικής πίστης (από το κατ’ εικόνα, μέχρι την εσχατολογία, και την πνευματική ζωή). (Από τον πρόλογο του Νικ Ασπρούλη).
Η παρούσα έκδοση συνοδεύεται από μια περιεκτική εισαγωγή του Δρ. Διονυσίου Σκλήρη στη θεολογία του επισκόπου Αθανασίου και αφιερώνεται στη μνήμη του Σεβαστού Επισκόπου.