Ας κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια
…Ασφαλώς υπάρχει μία τραγωδία στη σχέση μας με τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας δεν χόρτασαν την αγκαλιά – ανάπαυση των γονιών τους. Είναι ανανούριστα, ακανάκευτα, αχάιδευτα, αφώτιστα. Αναπνέουν όχι τον αέρα της αθωότητας, όπως τους ταιριάζει, αλλά τον μολυσμένο αέρα της κακίας και της αισχρότητας. Δε βλέπουν ειρηνικά πρόσωπα με ήρεμα καλοσυνάτα μάτια, αλλά νευριασμένους ή ξετσιπωμένους γονείς, που βλέπουν τα παιδιά τους χωρίς να τα κοιτάζουν.
Πόσα δάκρυα μετάνοιας αρκούν γι’ αυτά τα εγκλήματα που κάνουμε στα παιδιά μας εμείς οι γονείς τους…
Μπορούμε άραγε να κοιμόμαστε ήσυχοι όταν έχουμε πλέον διαπιστώσει δραματικά το ότι τα παιδιά μας δεν ονειρεύονται, δεν προσεύχονται, δεν κλαίνε, δεν αγαπιούνται, δεν πιστεύουν σε τίποτα πραγματικό; Τελικά δεν μας αγαπούνε;
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 280
Β΄ Έκδοση: 03/2015
Κωνσταντής, ο γενίτσαρος που δεν ξέχασε
Ο Κωνσταντής, ένα δωδεκάχρονο ελληνόπουλο, αρπάζεται από τους Τούρκους στο παιδομάζωμα και γίνεται γενίτσαρος. Θα μπορέσει μέσα στο ασφυκτικά μουσουλμανικό περιβάλλον να κρατήσει την πιστή του. Να μην ξεχάσει την καταγωγή του. Να κρατήσει την ελευθερία του.
Ο Κωνσταντής θα περάσει πολλές και δύσκολες στιγμές μέχρι τη λύτρωση, αλλά η περιπετειώδης ζωή του και οι αγώνες του, διδάσκουν και εμάς για κάποιες αξίες που σήμερα μοιάζουν ξεθωριασμένες, όπως την πίστη στο Χριστό που μας δίνει ελπίδα, θάρρος και δύναμη, την ανάγκη του κάθε ανθρώπου για ελευθερία και ειρήνη, την μητρική αγάπη, τη φιλία που μπορεί να γεννηθεί μέσα στις χειρότερες συνθήκες.
Εικονογράφηση: Σταμάτης Μπονάτσος
Στάρετς Ζηνόβιος – Στη χαρά και στη λύπη δόξα τω Θεώ
Ο στάρετς Ζηνόβιος είναι μία μεγάλη πνευματική μορφή του 20ου αιώνα που από το 2010 συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αγίους της σκήτης του Γκλινσκ. Η σκήτη ή έρημος του Γκλινσκ υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα πνευματικά κέντρα του 20ου αιώνα ανάμεσα στην Ουκρανία και στη Ρωσία. Ο στάρετς Ζηνόβιος παρά το γεγονός ότι ήταν ολιγογράμματος και ρώσος στην καταγωγή εκλέχθηκε από την εκκλησία της Γεωργίας μητροπολίτης και διακόνησε τον λαό της πολύπαθης αυτής χώρας με μεγάλη αυταπάρνηση. Ο συγγραφέας του βιβλίου Ζηνόβιος Τσεσνοκώφ εμπνεύστηκε την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον στάρετς Ζηνόβιο από τον πατέρα του πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρο Τσεσνοκόφ, ο οποίος έζησε κοντά του. Με ιδιαίτερη επιμέλεια και συστηματική έρευνα συγκέντρωσε και μας παραδίδει μαρτυρίες από όσους γνώρισαν τον στάρετς Ζηνόβιο. Για το έργο του τιμήθηκε το 2015 με το πανρωσικό βιβλίο ορθόδοξης γραμματείας. Ο στάρετς Ζηνόβιος (μητροπολίτης Σεραφείμ) έζησε πολύπαθη ζωή σε μια περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για τις εκκλησίες της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος έζησε εξόριστος επί πέντε χρόνια. Όμως, ακόμη και τα πιο δύσκολα γεγονότα της ζωής του τα αφηγείτο με ιλαρή διάθεση, προς οικοδομήν των άλλων. Ποτέ κανέναν δεν κατηγορούσε και κανέναν δεν επέπληττε. Ό,τι και να του συνέβαινε έλεγε: Είναι Πρόνοια του Θεού. Με το παράδειγμα της ζωής του δίδασκε στους ανθρώπους τα καλά έργα και για όλα προσέφερε αίνο στον Θεό, όπως ο στάρετς στο λαϊκό τραγούδι: Ζούσε κάποτε μακριά στάρετς έμπειρος, σοφός, που όλο διαλαλούσε: Δόξα τω Θεώ στη λύπη, στη χαρά! Δόξα τω Θεώ για όλα! Δόξα τω Θεώ για όλα! Δόξα τω Θεώ στη λύπη, στη χαρά!….