DÖNÜŞ
“DÖNÜŞ” σημαίνει “επιστροφή”. Επιστροφή στην αλήθεια, την ιστορική, την προσωπική, την πνευματική.
Με όχημα τα ντοκουμέντα της ίδιας της Τουρκίας και των συμμάχων της, η επιβεβλημένη ιστορική “πραγματικότητα” κατακρημνίζεται. Γενοκτονίες και διωγμοί την έχουν σημαδέψει βαθιά. Το “χτίσιμο” της νέας ταυτότητας αποδεικνύεται πολύ αιματηρό.
Η ανατροπή της ιστορικής γνώσης δεν είναι η μόνη που καλούνται να βιώσουν οι ήρωες. Έχει επιπτώσεις και στη δική τους πορεία. Το δίλημμα γίνεται ζωτική αναμέτρηση. Αν θα επιλέξουν να βαδίσουν τον δρόμο της επιστροφής. Κάποιοι το τόλμησαν. Κάποιοι άλλοι, όχι…
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την κρίση ταυτότητας
στη σύγχρονη Τουρκία, που έχει τις ρίζες της
στο αιματηρό ιστορικό παρελθόν. Αυτό που τα τελευταία
100 χρόνια επιμελώς κρύβεται “κάτω από το χαλί”.
H αποκάλυψη του Πορφυρού Κώδικα
840 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.
Ένα νεαρό αρχοντόπουλο, ο Ανδρόνικος μαθητεύει στη Μονή των Στουδίου, κοντά στον καλλιγράφο μοναχό Γεράσιμο. Τον βοηθά να ετοιμάσει έναν πορφυρό κώδικα τετραευαγγελίου, πανέμορφου και πολύτιμου σαν κόσμημα. Προορίζεται για δώρο στην Αυγούστα Θεοδώρα. Ο Ανδρόνικος περνά τις ημέρες του ξέγνοιαστος, ανάμεσα στο αρχοντικό σπίτι του, κοντά στον πατρίκιο πατέρα του και την αρχόντισσα μητέρα του, στο μοναστήρι, μαθαίνοντας την καλλιγραφία, αλλά και τα μυστήρια του Θεού κοντά στον μοναχό Γεράσιμο και στο φτωχόσπιτο της νεαρής του φίλης, της Ειρήνης. Από κοντά, ο παλιός φίλος του Ανδρόνικου, το αρχοντόπουλο Μιχαήλ, που κοιτά, απορεί και παραμονεύει… Μα λίγο προτού ολοκληρωθεί ο πορφυρός κώδικας, το μένος της εικονομαχίας ξεσπά και πάλι, αφήνοντας πίσω του νεκρούς και ζωντανούς, λαβωμένους βαθιά, με πληγές φανερές και πιο πολλές, κρυφές. Ο πορφυρός κώδικας εξαφανίζεται και μένει στον Ανδρόνικο και την Ειρήνη να ανακαλύψουν πού βρίσκεται κρυμμένος. Οδηγός τους τέσσερα ευαγγελικά χωρία και ένας γρίφος, που πρέπει να λύσουν πάση θυσία, αν θέλουν να βρουν τις απαντήσεις που και οι δυο αναζητούν. Ο δρόμος που έχουν πάρει είναι δύσκολος, γεμάτος συγκρούσεις και μοναξιά, ενώ ο κίνδυνος που παραμονεύει κρυμμένος στις σκιές, απειλητικός και διαρκώς παρών… Θα μπορέσουν οι δυο νέοι να βρουν τον πορφυρό κώδικα, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό τους;
Γυναίκες της μικρής Πατρίδας
Αν κάτι έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια που αξιώθηκα να ζήσω, είναι πως η ελευθερία και η αγάπη είναι αξεχώριστες. Γέννες της ίδιας σποράς, καρποί των αδείλιαστων ψυχών. Δεν αρκεί να επιθυμείς, δεν αρκεί να περιμένεις. Πρέπει να τολμήσεις, ν’ αγωνιστείς για όσα αξίζουν στη ζωή. Για να έχει νόημα. Για να μην ξοδευτεί άδικα. Εγώ ανήκω σε μια τέτοια γενιά. Στη γενιά που δε φοβήθηκε τη θυσία…
Γυναίκες της μικρής πατρίδας…
Ελληνίδες. Μακεδόνισσες.
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, άγριος κι αδυσώπητος ξεσπάει ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, τσέτες, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας…
Σαν την Αρετή. Σαν τη Φωτεινή.
Ζυμώθηκαν με τον κίνδυνο, πάλεψαν για το γένος, την πίστη, τη λευτεριά. Θέριεψαν οι ψυχές τους κι έκλαψαν συνάμα. Για τους φίλους που έπεσαν, τα μαρτύρια που άντεξαν, τα μυστικά που βάσταξαν. Για το λατρεμένο παιδί που έχασε τόσο άδικα η μία. Για τον άντρα που αγάπησε παράφορα και σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια η άλλη.
Μπορεί να τις κυνήγησαν, μπορεί να τις βασάνισαν.
Δεν τις δάμασαν όμως ποτέ.
Αυτές.
Τις γυναίκες της μικρής πατρίδας μας…
Η Νίκη της Φωτιάς
Μικρασία, Γη Μαρτυρική.
Ένας γέροντας και τρία παιδιά.
Δυο φίλες δεμένες με άρρηκτο δεσμό φιλίας. Η ευαίσθητη Μαρία και η δυναμική Νίκη. Με κοινό στοιχείο την ορφάνια, στην οποία τις καταδίκασε η Μικρασιατική Καταστροφή, και μόνο εφόδιο την πίστη στον Θεό.
Θα κατορθώσουν να επιβιώσουν και να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή; Μήπως όντως η πίστη κάνει θαύματα;
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον αγώνα των Ελλήνων κατοίκων της Μικρασίας για επιβίωση…
ΒΡΑΒΕΙΟ Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς
Λιανοκέρια της μικρής Πατρίδας
«Μόια μάικα… Μάνα μου…»
Της σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο η Αρετή, άνοιξε η μικρή τα βλέφαρά της και την κοίταζε με μάτια μουσκεμένα.
«Τη μάνα σου έβλεπες, Βάσιλκα; Τη φώναζες στον ύπνο σου…»
«Τη μάνα μου δεν τη θυμάμαι, δεν τη γνώρισα ποτέ, πώς να τη δω;» της αποκρίθηκε σιγαλόφωνα, ανάκατα, μισά ελληνικά, μισά βουλγαρικά. «Εσένα έβλεπα…» συνέχισε με χειλάκια τρεμάμενα. «Εσένα έβλεπα, κυρα-δασκάλα…»
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, αδυσώπητος μαίνεται ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας.
Δασκάλες, νοσοκόμες. Σαν την Αρετή, σαν τη Φωτεινή! Κι άγουρα βλαστάρια, με βάσανο μεγαλωμένα, με κίνδυνο αναστημένα. Σαν τη μικρούλα Βάσιλκα, που μάνα δε γνώρισε ποτέ, μια χούφτα μόνο τα χρόνια της, γιομάτα πείνα και κατατρεγμό, επτά χρόνων παιδί και την έχουν σαρώσει τα δεινοπαθήματα του κόσμου όλου. Σαν τον Μήλιο και την Ανθή, κλωνιά απογυμνωμένα καταμεσής ενός άγριου πολέμου, με σπίτι πυρπολημένο και γονιούς χαμένους στις επιθέσεις των κομιτατζήδων.
Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας.
Φύλλα σκόρπια στο άγιο χώμα της.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 624
Α΄ έκδοση: 11/2018
Μιλώντας με τους ήρωες του 1821
Με το βιβλίο αυτό η Θεοδώρα Λούφα-Τζοάννου δίνει στη νέα γενιά –και όχι μόνο– ολοζώντανη την Επανάσταση του 1821.
Μέσω του γνωστού πλέον ευρήματος, της «Πόρτας του Χρόνου και της Ιστορίας», ο αναγνώστης ζει σε πρώτο πρόσωπο τα γεγονότα που ιστορούνται, καθώς μεταφέρονται στο σήμερα σημαντικές περίοδοι της ιστορίας, μετατρέποντας τη γνώση σε απόλαυση.
Έτσι, η ιστορία γίνεται «βίωμα» και προσεγγίζεται με την ευχαρίστηση που δίνει η ανάγνωση ενός καλού λογοτεχνικού έργου. Με τη διαφορά ότι το συγκεκριμένο έργο, βασίζεται στην ιστορική πραγματικότητα.
Το βιβλίο «Μιλώντας με τους ήρωες του 1821», παρακολουθεί την Επανάσταση από τα πρώτα της βήματα, ιστορώντας με σεβασμό τις δυσκολίες που προέκυψαν, τις μεγάλες νίκες αλλά και τις ήττες, τις απογοητεύσεις και τη δύναμη της θέλησης των οπλαρχηγών και του λαού, τις διχόνοιες, τις αντιδράσεις των ξένων δυνάμεων, αλλά και το ψυχικό μεγαλείο εκείνων που τόλμησαν να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αναδεικνύονται τα άθλα των εθνικών μας ηρώων, που χάρη στον πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον Νικόλα, γίνονται τόσο οικείοι στον αναγνώστη, ώστε να του μείνουν αλησμόνητοι.
Το βιβλίο «Μιλώντας με τους ήρωες του 1821», είναι το τρίτο της ιστορικής σειράς «Η Πόρτα του Χρόνου και της Ιστορίας», μετά από το «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» και το «Στα χνάρια των Φιλικών», με τα οποία η συγγραφέας κάνει την ιστορία προσιτή και αγαπητή σε όλους.
Ιστορικό Μυθιστόρημα
Εικονογράφηση: Εύα Καραντινού
Ο ξύλινος σταυρός
“Είναι κάποιες μνήμες που δεν ξεχνιούνται… Γιατί δε γράφονται στο νου. Σα πυρωμένο σίδερο πληγώνουν την καρδιά ως να αφήκουν πάνω της ανεξίτηλο σημάδι. Υπάρχουν μνήμες που, άδικα προσπαθείς, ποτέ δε θα μπορέσεις να τις σβήσεις…
Το ξέρω, φούλα μου, γιατί κι εγώ μία τέτοια κουβαλώ. Αυτή είναι που οδηγάει τη ζωή μου. Όσο κι αν θέλω να το κρύψω, δεν μπορώ. Το πυρωμένο της αχνάρι στην καρδιά πάντα θα μαρτυρεί για με, ποια είμαι, πού ανήκω…”
Μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων, με πρωταγωνιστή έναν ξύλινο σταυρό, αργά-αργά ξεδιπλώνεται ένα άγνωστο σχεδόν κομμάτι της Ιστορίας. Η τρισχιλιόχρονη διαδρομή της Βορείου Ηπείρου, που λιμνάζει μπερδεμένη στα γρανάζια των διπλωματικών σκοπιμοτήτων και της πολιτικής, παραμένοντας ατελείωτη. Ίσως γι’ αυτό και η διήγηση αυτού του βιβλίου μοιάζει να μην έχει τέλος, αφήνοντας στον αναγνώστη ένα ζωντανό δίλημμα και μαζί, την ευθύνη της προσωπικής του επιλογής. Αν οι ήρωες θα δικαιωθούν ή θα παραμείνουν θλιβερά ξεχασμένοι. Ο καθένας ας αποφασίσει για το τέλος που θα ‘θελε να δώσει, όχι τόσο στο βιβλίο, όσο στην ίδια την Ιστορία…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 750
Β΄ έκδοση: 2016
Οι καιροί της μνήμης
Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη.
Η μια απέναντι από την άλλη μέχρι χτες. Η μια δίπλα στην άλλη τώρα. Γυναίκες και μάνες του Εμφυλίου, τραγικές μορφές, σύμβολα και σημεία των πικρών καιρών, Ιστορία ζωντανή, αργασμένη στα πρόσωπα, στα βλέμματα, στις καρδιές τους.
Μετά τον εμφύλιο σπαραγμό στα πεδία των μαχών, ένας εμφύλιος σπαραγμός στις ζωές των ανθρώπων˙ στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες. Μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, παρακράτος, προσφυγιά, κόμμα, παιδομάζωμα, διώξεις, φυλακές κι εξορίες.
Ένας λαός χωρισμένος στα δυο, ματωμένος, γονατισμένος. Ένας λαός θυσία, μια παράλογη θυσία χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς θύτες και θύματα. Μα κι ένας λαός που πορεύεται στους καιρούς της μνήμης παλεύοντας να σταθεί όρθιος, ν’ αντικρίσει ήλιο κι ελπίδα. Ο λαός μας.
Οι κόρες της λησμονιάς
Κοριτσάκι τόσο δα ήταν όταν την άρπαξαν από την αγκαλιά μου. Ένα μπουμπούκι το κορμάκι της που δεν αξιώθηκα να το δω ν’ ανθίζει. Δεν το χάρηκα. Δεν το χόρτασα. Μόνο τ’ αγκάθια˙ τ’ αγκάθια μόνο χόρτασα. Τα βράδια, όταν οι σκιές της αβάσταχτης απουσίας απλώνονταν και μ’ έπνιγαν, στα γόνατα έπεφτα, προσευχόμουν μόνο κι έλπιζα: «Κι αν σου ζητάω πολλά, Παναγιά μου, μάνα είσαι κι Εσύ και με νιώθεις. Σαν την αγάπη της μάνας, το ξέρεις –Θεέ μου!– όμοια δεν υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο που ’φτιαξες…».
Γυναίκες του εμφυλίου… Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορίας. Πατρίδα, κόμμα, προδοσίες, επαναστάσεις, αντάρτικα, σφαγές και, τέλος, το παιδομάζωμα. Η πιο απάνθρωπη, η πιο σκοτεινή σελίδα του αδελφοκτόνου σπαραγμού.
Γυναίκες του εμφυλίου… Κεριά αναμμένα. Σαν την Αγγέλα, τη Μέλπω και την Αριάδνη. Ρωτούσαν, έτρεχαν, πόρτες χτυπούσαν μέρα και νύχτα, με μια μονάχα ελπίδα. Πως ίσως ξανανταμώσουν μια μέρα τα βλαστάρια τους. Κάποιες τα κατάφεραν. Κάποιες άλλες όχι.
Γυναίκες του εμφυλίου…
Μάνες της άδειας αγκαλιάς.
Αυτή είναι η ιστορία τους…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 640
Α΄ Έκδοση: 10/2009 (Εικοστή έβδομη ανατύπωση: 11/2017)
Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς
Γυναίκες του Εμφυλίου…
Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας…
Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. “Αν υπάρχει ακόμη ζωή”, συλλογιέται βαριά.
Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ’ το εικονοστάσι. “Φέρ’ τους πίσω, Παναγιά μου”, ψιθυρίζει τρέμοντας, “φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω”.
Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο άντρας της, ίσως κι η κόρη της, η Κατερινούλα της, στον κάτω κόσμο πια να βρίσκονται. Εκεί… εκεί μαζί τους είναι η θέση μου, συλλογιέται θλιμμένα. Εκεί και πουθενά αλλού.
Μετά τις “Κόρες της λησμονιάς”, οι τρεις ηρωίδες αυτού του βιβλίου, μορφές και μοίρες του λαού μας, βορά σ΄ έναν απάνθρωπο εμφύλιο σπαραγμό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 496
ΙΔ΄ έκδοση: 10/2018
Στα μυστικά του Βάλτου
Η υπόθεση εκτυλίσσεται το 1907, όταν ο Μακεδονικός Αγώνας βρίσκεται στο απόγειό του και οι Έλληνες μακεδονομάχοι, καπετάν Άγρας και καπετάν Νικηφόρος, έχουν εξασφαλίσει σημαντικές επιτυχίες με τις οποίες υποστηρίζονται οι διωκόμενοι ελληνικοί πληθυσμοί. Όμως, οι Βούλγαροι κομιτατζήδες αποδεικνύονται βίαιοι και σκληροί αντίπαλοι, και οι ηρωικοί Έλληνες αγωνιστές, προερχόμενοι από την ελεύθερη Ελλάδα, μαζί με τους ντόπιους πρέπει να συνεχίσουν να μάχονται για να αντεπεξέλθουν σε έναν δύσκολο και άνισο αγώνα. Μέσα σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα και δίπλα στα πραγματικά ιστορικά πρόσωπα μπλέκονται και οι μυθοπλαστικοί χαρακτήρες – κυρίως τα παιδιά, ο Αποστόλης και το τρυφερό «Βουλγαράκι», ο Γιωβάν. Η ιστορία, λοιπόν, και η διαπαιδαγώγηση σε υψηλά ιδανικά –της φιλοπατρίας, του θάρρους, της φιλαλήθειας και της αξιοπρέπειας– αλλά και η κατανόηση της ανθρώπινης φύσης αποτελούν τον καμβά του ξεχωριστού αυτού ιστορικού μυθιστορήματος, που εκδόθηκε το 1937.
Εικονογράφηση: Αγγελική Πιλάτη
Από 10 ετών
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 680
Α΄ Έκδοση: 06/2017
Στα χνάρια των Φιλικών
Ακολουθώντας «Τα χνάρια των Φιλικών», μέσα από την «Πόρτα του Χρόνου και της Ιστορίας», ο Νικόλας –και μαζί του ο αναγνώστης– γνωρίζει από κοντά τους μεγάλους πρωτεργάτες της λευτεριάς μας, από την παιδική τους ηλικία.
Γεύεται την πίκρα της σκλαβιάς τους, μοιράζεται τον φόβο και τον κατατρεγμό τους από τους τυράννους και παίρνει μαζί τους τον δρόμο του ξεριζωμού και της ξενιτιάς.
Και έχοντας έτσι συμμεριστεί την πικρή παιδική τους ηλικία, μπορεί να κατανοήσει –όταν τους ξανασυναντά, άντρες πια μα πάντα σκλάβους και ξενιτεμένους– πώς μπόρεσαν εκείνοι οι απλοί άνθρωποι να τολμήσουν ό,τι δεν μπόρεσαν οι ισχυροί και οι μεγάλοι της εποχής τους: Να ορθώσουν το ανάστημά τους στον κατακτητή, να βάλουν φωτιά στα μπαρούτια και στις ψυχές των ραγιάδων και να φέρουν την πολυπόθητη Λευτεριά στην πατρίδα μας.
Αυτούς τους ταπεινούς ανθρώπους μα απαράμιλλους ήρωες, γνωρίζουμε, αγαπάμε και τιμούμε ακολουθώντας τα χνάρια τους από την παιδική τους ηλικία μέχρι τη μεγάλη ώρα της φοβερής τους απόφασης που χώρεσε σε μια μόνο φράση: «Ή Ελευθερία ή Θάνατος».
Ιστορικό Μυθιστόρημα
Στη σκιά του πληγωμένου Μυστρά – Κρυφό Σχολειό
Ένα συναρπαστικό ταξίδι στα σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας, στην άγνωστη Ελλάδα του 1500 μ.Χ., λίγο μετά την Άλωση της Πόλης… Ένα ολόκληρο χωριό παλεύει με νύχια και με δόντια να μείνει Ορθόδοξο και ελληνικό.
Ένα μοναδικό ιστορικό μυθιστόρημα για εφήβους –κι όχι μόνο!
Α΄ Βραβείο εφηβικού βιβλίου από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών το 2018.
Συναξάρια της μικρής Πατρίδας
“Άραγε θα ξεχάσουμε ποτέ; Θα γιατρευτούμε απ’ τις πληγές;” “Παρακαλώ να μην ξεχάσω. Τούτος ο αγώνας από τον νου και την καρδιά μου να μη σβηστεί. Τόσες θυσίες, τόσες αδικοχαμένες ψυχές, ούτε μια να μη λησμονηθεί…”
Πήρε το βλέμμα της από πάνω του και κοίταξε με μάτια βουρκωμένα τη Θεσσαλονίκη που έσβηνε αργά στην πρωινή ομίχλη.
“Έχεις δίκιο…” ψιθύρισε στο τέλος. ” Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών…”
Ο Μήλιος, η Ανθή, η μικρούλα Βάσιλκα, λιανοκέρια της σκλάβας Μακεδονίας. Μια χούφτα χρόνια μόνο η ζωή τους, στεριωμένα σε φωτιά και πόλεμο.
Η Αρετή και η Φωτεινή, γυναίκες της μικρής πατρίδας, ταγμένες σε αγώνα αντρειωμένο για το γένος και τη λευτεριά. Θέριεψαν οι ψυχές τους κι έκλαψαν συνάμα. Για το παιδί που έχασε τόσο άδικα η μία. Για τον άντρα που αγάπησε παράφορα και σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια η άλλη.
Σιμά τους ο Παύλος Μελάς, ο Τέλλος Άγρας, ο καπετάν Κώστας, ο καπετάν Γαρέφης. Κείνοι που θυσιάστηκαν κι αναπαύτηκαν αιώνια στα σπλάχνα της μακεδονικής γης, αντάμα με χιλιάδες άλλους άνδρες και γυναίκες του λαού μας. Συναξάρια της μικρής πατρίδας.
Μαρτύρων και ηρώων αίμα.
Αυτή είναι η ιστορία τους.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 624
Α΄ έκδοση: 03/2019
Τα δάκρυα των αγγέλων
Η πρώτη φωτιά άναψε ύστερα από την ολοκληρωτική νίκη του Στρατού στον Εμφύλιο, το βράδυ της 30ής Αυγούστου του 1949, στο ύψωμα Κάμενικ, έπειτα στην Κιάφα, στο Τσάρνο, στην Αλεβίτσα. Όλη η πατρίδα μια φωτιά, ίδια ρομφαία των αγγέλων και των δακρύων. Όλη η πατρίδα μια παράλογη θυσία χωρίς θύτες και θύματα. Φαντάροι κι αντάρτες ρημαγμένες ψυχές, γονατισμένες, λιανισμένες από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα.
Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη.
Έτσι απόμειναν να κοιτάνε τις φωτιές ανήμπορες και ν’ αποχαιρετούν βουβά˙ μορφές και μοίρες του λαού μας αδικοχαμένες. Έτσι απόμειναν να σκέφτονται αυτούς που έφυγαν κι έσβησαν˙ τη Γιάννα από την Καστοριά, τη Φανή από τη Σαλονίκη, την Κατερίνα από την Αθήνα, τον Νίκο από την Ήπειρο, τον Θάνο από τη Θράκη.
Έτσι απόμειναν οι δόλιες μάνες να συλλογιούνται και να πεθυμούν απελπισμένα, να στραγγίζουν το μέσα τους για το λειψό που τους απόμεινε˙ μια εικόνα, ένα χαμόγελο, μια λέξη έστω. Έτσι απόμειναν να καρτεράνε μια επιστροφή…
Μετά τις Κόρες της λησμονιάς και τις Μάνες της άδειας αγκαλιάς, η τρίτη πράξη στην τραγωδία του λαού μας. Μια τραγωδία δίχως «από μηχανής θεό». Δίχως κανένα Θεό. Χωρίς κανένα Έλεος.