Περνώντας το κατώφλι
Πρόκειται για 23 ιστορίες που γράφτηκαν σε μια μακρά χρονική περίοδο και αφηγούνται ότι ο άνθρωπος, όπου και αν πάει, συναντά κάποιο κατώφλι. Ορισμένα κατώφλια είναι γεμάτα χαρά, ενώ κάποια άλλα είναι φοβερά και ανυπόφορα. Από εμάς εξαρτάται το πώς θα διαβούμε το κατώφλι που θα συναντήσουμε κάθε φορά.
Πετκάνα
Ιστορικό μυθιστόρημα για την ζωή της Οσίας Παρασκευής της Επιβατηνής.
“Πρώτη φορά που πλησίασα στην όαση και ήρθε κατευθείαν στη σκηνή μου, σαν να είχε έρθει σε μας αμέτρητες φορές. Κουβαλούσε ένα βιβλίο, δυο εικόνες, με τη μορφή του Κυρίου της και της Μητέρας Του, κι ένα μικρό ασκί με νερό. Της πρόσφερα ψωμί. Και καινούργιο φόρεμα.
Μεγαλώσαμε φίλες. Ανταλλάξαμε λίγα λόγια. Εγώ περιτριγυρισμένη από τα εγγόνια των γιων μου, που εκείνη τα ονόμασε με τα ονόματα των τριών μάγων από την ανατολή. Εκείνη μόνη. Και οι δυό μας κλαίγαμε. Εγώ για εκείνη. Εκείνη για την έρημο και ίσως λίγο για μένα.
“Μικρή μου κουκουβάγια!”, μου είπε όταν αποχωριζόμασταν. Ούτε σήμερα γνωρίζω γιατί.
Την συνόδευσαν οι γιοι μου. Και οι γιοι των γιων μου. Μέχρι τον Ιορδάνη.
“Παρακάτω θα πάω μόνη”, τους είπε. Και σταμάτησαν τις καμήλες. Κατέβηκε. Κοίταξε τον καθένα τους ξεχωριστά. “Ας σας ευλογεί ο Κύριος”, τους είπε. Κι έφυγε. Χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Την είδαν να σημειώνει στην όχθη τον ποταμού το σημείο του σταυρού και να διασχίζει το νερό με ήρεμα βήματα, όπως λένε ότι έκανε ο Κύριός της.
Αυτό είναι το τελευταίο που ξέρουμε γι αυτή. Και ότι την αγαπούσα πολύ. Την αγαπούσα πάρα πολύ. Την Πετκάνα μου.”
Η διακεκριμένη Σερβίδα συγγραφέας μάς ταξιδεύει στα χρόνια του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου και μας παρουσιάζει την Πετκάνα, μια όμορφη νεαρή γυναίκα που από το παλάτι και το πλευρό τού αυτοκράτορα προτιμάει την άσκηση στην έρημο της Παλαιστίνης με απίστευτα παλαίσματα σε ένα κόσμο απόμακρο και διαφορετικό, σε ένα κόσμο πνευματικό.
Από τους δρόμους της Βασιλεύουσας, στην έρημο των πειρασμών γινόμαστε μάρτυρες μιας άνισης πάλης που ωστόσο έχει νικηφόρο αποτέλεσμα. Η νεαρή καλλονή Πέτκα, η Παρασκευή από το λιμάνι της Ανατολικής Θράκης, τους Επιβάτες, η Αγία Παρασκευή από την Καλλικράτεια, όχι πολύ γνωστή ακόμη στην Ελλάδα, αλλά λατρεμένη προστάτης και συμπαραστάτης Σέρβων, Βουλγάρων και Ρουμάνων μάς προσκαλεί σε ένα ταξίδι νοσταλγίας μιας άλλης πατρίδας… Αιώνιας και θεϊκής.
Πέτρα κι ουρανός
Αφουγκράσματα κι απόηχοι γης ελληνικής
Δύο φίλοι, ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτρης, διακατέχονται από αληθινό σεβασμό προς την παράδοση του τόπου τους, και μάλιστα τη μουσική. Ο έρωτάς τους γι’ αυτήν γίνεται το όχημα για να διεισδύσουν και στις υπόλοιπες γεμάτες ζωή διαστάσεις της παράδοσης της πατρίδας τους.
Η βιωματική προσέγγισή της – η επιτόπια παρουσία τους στους τόπους που ζει και εκφράζεται η παράδοση – τους κάνει να νιώσουν από κοντά τους ντόπιους ανασασμούς. Μέσα απ’ το παραμύθι που λέει μια γιαγιά. Μέσα απ’ το τραγούδι ενός παππού καραβοκύρη. Μέσα απ’ τους τρανταγμούς του χορού σε μια χωριάτικη πλατεία.
Ένα λαογραφικό περιδιάβασμα σε μέρη που χτυπάει η καρδιά της παράδοσης… Μία φανταστική ιστορία βγαλμένη από τις ρίζες του τόπου μας… Ένα παραμύθι γεμάτο ήχους κι αρώματα από Ελλάδα…
Εικονογράφηση: Χριστίνα Παπαθέου-Δουληγέρη
Πριν γίνουν πρόσφυγες τα παραμύθια
Δυτική Μικρά Ασία, Καππαδοκία, Πόντος
Λόγιες και Επιστημονικές καταγραφές 1850-1921
Ογδόντα μία ιστορίες του συλλογικού φαντασιακού απαγκιάζουν σε τούτη τη συλλογή μνήμης. Είναι γεννημένες σε χώματα μικρασιάτικα και ειπωμένες στον τόπο τους στην περίοδο 1850-1921, πριν γίνουν πρόσφυγες τα παραμύθια, όταν ακόμα ακούγονταν στα ανταμώματα των μακρινών μας αδερφών, γνωστών και αγνώστων συγγενών με την κοινή μοίρα κι ανάσα.
Παραμύθια λαϊκά ταξιδεμένα από τους παραμυθάδες και τις αφηγήτριες, αλλά και πληροφορητές από τη Δυτική Μικρά Ασία των παραλίων, την ευρύτερη ηπειρωτική ενδοχώρα της Καππαδοκίας και του ακριτικού Πόντου, ένα προσφάι πολιτισμού, κατά τα εννιά δέκατά τους, άγνωστα, σπάνια, δυσεύρετα και αδημοσίευτα μέχρι σήμερα στη νεοελληνική γλώσσα και στο παραμυθόφιλο κοινό. Ξετυλίγοντας τη μυθοπλαστική προφορική παράδοση από γενιά σε γενιά, μας αποκαλύπτουν έναν καλά κρυμμένο κόσμο στα φανερά, ένα ψηφιδωτό αντιλήψεων, ηθοεθιμικών αρχών και πρακτικών, πολιτισμικών επιρροών και συνηθειών αλλά και αποτυπώσεις εθνικής ταυτότητας και συνέχειας. Αποτελούν μιαν ιδιότυπη σκυταλοδρομία προφορικότητας των Μικρασιατών Ελλήνων, μέσα από την ανθρώπινη ανάσα του μαγικού και πολλαπλά δυνητικού παραμυθιακού λόγου, που μπορεί να δημιουργεί και να ελπίζει μέσα στο άθωρο…
Μια σημαντική παραμυθολογική παρακαταθήκη, συμβολή στο ορόσημο των εκατό χρόνων απ’ τον τραυματικό ξεριζωμό μέρους του Ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου.
Πρωτάτο
Η προσδοκία του γέροντα Μωυσή του Αγιορείτη
Την κορυφή του κόσμου δεν την έχω γνωρίσει ποτέ. Την κοιτάζω ωστόσο απ’ τους πρόποδες, βέβαιος ότι με γνώρισε εκείνη∙ με κατέκτησε, δηλαδή, με την τελευταία ματιά της. Εδώ ιστορώ όσα βλέπουν τα μάτια της. Ήμουν μέσα σ’ ένα σύννεφο / Την ώρα εκείνη αυτοκτονούσα / Τώρα πια δεν μπορώ να κάνω πίσω / Τώρα είμαι πεθαμένος / Τρεις φορές έδωσα το μαχαίρι με τα χέρια μου, τρεις / Και φίλησα το χέρι του τρεις / Τι θέλω τώρα και γράφω ο πεθαμένος; / Τώρα πια δεν μπορώ να κάνω πίσω / Γιατί θέλω να ξαναζήσω; / Γέροντά μου φονιά μου. Το ποίημα απ’ όπου αντιγράφω έχει τίτλο «Η κουρά». Τον ποιητή, τον γέροντα Μωυσή τον Αγιορείτη, τον συνάντησα πριν από χρόνια στον Άθωνα. Ήταν ένας αυτόχειρας και φονιάς, ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Του δίνω λοιπόν το μαχαίρι, ασπάζομαι το χέρι του τρις, του ζητώ να σκοτώσει κι εμένα – κι εσάς. Και περιμένω, περιμένω. Τα ύψη στα χαμηλά.
Πυρρίχιος δρόμος
Γνωρίστε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου:
τη νεαρή κοπέλα που, κρατώντας σφιχτά την εικόνα της Παναγίας, τρέχει στον ποταμό Λύκο για να ξεφύγει από τους Τούρκους που την έχουν περικυκλώσει,
τους Πόντιους αντάρτες Αλέξανδρο και τον Νικήτα, που αποφασίζουν, όχι μόνο να δραπετεύσουν από τα αμελέ ταμπουρού, μα και να απελευθερώσουν πάνω από εκατό γυναικόπαιδα από το στρατόπεδο των Τούρκων με τη βοήθεια του Μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθου,
τη συγκλονιστική μονομαχία του Πόντιου αντάρτη με τον γιγαντόσωμο Τούρκο παλαιστή Τζαναβάρ,
τη μυστηριώδη γυναίκα από την Άρδασσα πάνω στο πλοίο στο ταξίδι της προσφυγιάς και τη θαυμαστή κατάπαυση της τρικυμίας,
…και άλλες, άγνωστες ή λιγότερο γνωστές ιστορίες από τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που, αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος και της θυσίας.
Σαν να με διάλεξε η ζωή
Μία συγκλονιστική μαρτυρία διάσωσης και μεταστροφής στα χρόνια της ναζιστικής Ευρώπης
Η δραματική ιστορία μιας εβραϊοπούλας στην Ολλανδία του 1939-1945. Η οικογένειά της οδηγείται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ η ίδια βιώνει μια συναρπαστική και θαυματουργή απόδραση από την ίδια μοίρα. Ένα θήραμα που βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τους ναζιστές διώκτες της, φιλοξενούμενη μυστικά από διάφορες ολλανδικές οικογένειες μέχρι το τέλος του πολέμου.
Στο κρησφύγετό της έρχεται σε επαφή με μια Βίβλο, στις σελίδες της οποίας συναντά έναν “συμπατριώτη” της, που της ήταν τελείως άγνωστος: Ανακαλύπτει τον Ιησού και συνειδητοποιεί ότι έχει επιλεγεί να ζήσει με περισσότερους τρόπους από έναν.
Η Τζοάνα-Ρουθ Ντόμπσινερ αφηγείται τη γεμάτη δραματικές περιπέτειες ζωή της. Τη διαφυγή από έναν παραλογισμό που δεν μπορούσε να κατανοήσει και την ανακάλυψη μίας αγάπης που ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 416
Α΄ Έκδοση: 01/2019
Σπυρίδων ο Τριμυθούντος – Ορθοδόξων καύχημα
Μέσα σ’αυτό το βιβλίο περιγράφεται η ζωή του ταπεινού ολιγογράμματου βοσκού από την Τρεμετουσιά (Τριμυθούντα) της Κύπρου, του Επισκόπου Σπυρίδωνα.
Οι περιγραφές των θαυμάτων του Αγίου (στην Κύπρο, στη Νίκαια, στην Κέρκυρα και όπου αλλού ο Άγιος βρέθηκε σωματικά ή μετά την κοίμησή του) αληθινά συγκλονίζουν.
Το σεπτό σκήνωμα που η Αγία Χάρις του Παρακλήτου διατηρεί άφθορο επί αιώνες και βρίσκεται στην Κέρκυρα, αποτελεί κυματοθραύστη της Ορθοδοξίας μαζί με τα σκηνώματα των άλλων δύο Αγίων του Ιονίου Πελάγους.
Περιέχει Ασματική Ακολουθία και Παρακλητικό Κανόνα
Σταυρολούλουδα και Πασχαλιές
Συνταίριασμα Σταυρού και Ανάστασης είναι το μήνυμα των είκοσι οκτώ διηγημάτων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο. Οι ήρωες του απλοί καθημερινοί άνθρωποι, ζυμωμένοι με τον πόνο και τη θλίψη της ζωής, μας μεταφέρουν το βίωμα της χαρμολύπης, της αναστάσιμης χαράς που περνά απ’ το καμίνι του Σταυρού. Δίχως Σταυρό δεν έρχεται η Ανάσταση!
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 176
Β΄ έκδοση: 2009
Στερέμνιος Ένστασις άχρι θανάτου
Αφηγηματική βιογραφία του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού.
Ο τίτλος Στερέμνιος σημαίνει στερεός, σκληρός, σταθερός, έμπεδος, ισχυρός. Ένστασις σημαίνει αντίσταση. Η φράση “Στερέμνιος Ένστασις” συναντάται συχνά στην υμνογραφία, για να δείξει την ισχυρή και σταθερή αντίσταση των θεοφόρων Πατέρων κατά των αιρέσεων.
Όλος ο βίος του Αγίου Μαξίμου ήταν μια Στερέμνιος Ένστασις κατά της αιρέσεως άχρι θανάτου
Στέφανα από λυγαριά
Με αφορμή αληθινές διηγήσεις αναψηλάφησα βιώματα ανθρώπων, που άγγιξαν την ψυχή μου και χάραξαν την προσωπική μου ζωή. Στάθηκα με σεβασμό απέναντι σε τραύματα του παρελθόντος, που πλήγωσαν και δίχασαν τον λαό μας.
Με ενέπνευσε ο τρόπος ζωής καθημερινών ανθρώπων, που έζησαν κατά τα χρόνια του Μεσοπολέμου και της προσφυγιάς, της Κατοχής και του Εμφυλίου στην αφάνεια, αθόρυβα, με πνεύμα θυσίας και άθελά τους βρέθηκαν να τους παρασύρει η δίνη της Ιστορίας.
Σ’ ένα άγραφο χαρτί ακούμπησα τις σκέψεις μου με την ελπίδα να δώσω φωνή στην αντινομία της ιστορίας μας, που κρύβει τόσο την αθωότητα όσο και την πονηριά. Το δίκαιο, που οραματίζεται ο καθένας μας, μα και την αδικία, που κυριαρχεί γύρω μας. Τη μάχη για ελευθερία, ιδίως σε εποχές που απειλείται από την τραγικότητα του πολέμου, και την πίστη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο.
Στη σκιά του πληγωμένου Μυστρά – Κρυφό Σχολειό
Ένα συναρπαστικό ταξίδι στα σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας, στην άγνωστη Ελλάδα του 1500 μ.Χ., λίγο μετά την Άλωση της Πόλης… Ένα ολόκληρο χωριό παλεύει με νύχια και με δόντια να μείνει Ορθόδοξο και ελληνικό.
Ένα μοναδικό ιστορικό μυθιστόρημα για εφήβους –κι όχι μόνο!
Α΄ Βραβείο εφηβικού βιβλίου από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών το 2018.
Στο τελείωμα της ημέρας
Πόνος, μοναξιά. Κι όλα αυτά σε μικρή ηλικία.
Τι κάνεις όταν όλες σου οι ελπίδες σβήσουν;
Τι κάνεις όταν όλες οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείψουν;
Περίμενε Ιόλη, περίμενε λίγο, όχι, μην το κάνεις αυτό, υπάρχει κι άλλος τρόπος. Υπάρχει κι άλλος ένας δρόμος που ως τώρα δεν τον φανταζόσουν, παρά μόνο σε κάποια τρελά παραμύθια όταν διάβαζες μικρή και κάπου, κάπως, μέσα σου ήξερες, ότι υπάρχει στ’ αλήθεια αυτός ο κόσμος… Τώρα είναι η στιγμή. Σήκωσε τα μάτια σου ψηλά και κάνε ένα βήμα πίσω.
Άλλωστε, ένα «περίμενε» η ζωή μας όλη, Ιόλη…
Θα ζήσεις, στο υπόσχομαι!
Ένα βιβλίο αφιερωμένο στα διαχρονικά προβλήματα μεταξύ των παιδιών και των γονέων. Μια αληθινή ιστορία μέσα στην οποία η χάρις του Οσίου Πατρός Παϊσίου του Αγιορείτου υπήρξε καταλυτική αλλάζοντας την ζωή μιας ακόμη νέας κοπέλας της σύγχρονης εποχής.
“Όταν φτάσεις στο τέρμα, δύο επιλογές έχεις: Ή να πέσεις, ή να σηκώσεις τα μάτια σου ψηλά στον ουρανό…”
Στο Χριστό στο Κάστρο – Χριστούγεννα με τους ναυαγούς
Ένα από τα ωραιότερα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, παρουσιάζεται στην έκδοση αυτή μαζί με τη θεατροποιημένη απόδοσή του σε ηχητικό δίσκο με κεντρική αφηγήτρια τη Σοφία Χατζή και πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μπίσαλα.
Την έκδοση εμπλουτίζουν κείμενα του φιλολόγου Κώστα Γανωτή και κοσμούν τα έργα του ζωγράφου Χρήστου Κεχαγιόγλου. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου περιλαμβάνονται κείμενα άλλων λογοτεχνών προς τιμήν του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, όπως του Κώστα Βάρναλη, του Ανδρέα Καρκαβίτσα και του Λάμπρου Πορφύρα. Ένα σύντομο χρονολόγιο της ζωής του κυρ Αλέξανδρου, καθώς και ένα γλωσσάρι σχετικό με το διήγημα, συμπληρώνουν την έκδοση.
Το διήγημα μας ταξιδεύει στη χειμωνιάτικη Σκιάθο, όπου μία παρέα τολμηρών χωρικών μαζί με τον ιερέα τους ετοιμάζονται να ταξιδέψουν παρά τον άσχημο καιρό για να σώσουν δύο συμπατριώτες τους, που αγνοούνται. Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, μαζί με τους ναυαγούς…
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Μπάρλας
H μουσική είναι του Στέφανου Δορμπαράκη
Στοχασμοί και απόηχοι
Στοχάζομαι –που σημαίνει ότι «κατευθύνω τις σκέψεις μου σε συγκεκριμένο στόχο, σκέπτομαι βαθιά, συλλογίζομαι…»– είναι το ρήμα από το οποίο προκύπτει ο στοχασμός, ο οποίος μπορεί να πάρει διάφορες κατευθύνσεις. Αναφέρω μόνο κάποια σχετικά παραδείγματα.
Με αφορμή κάτι που μου συνέβη, κάτι που θυμήθηκα η κάτι που άκουσα και με τρόμαξε με τον κρότο του, η με γαλήνεψε με την γλυκιά μουσική του κι άφησε πίσω του έναν απόηχο, αρχίζουν να γνέθονται στο μυαλό μου κάτι πολύχρωμα νήματα σκέψεων, τα οποία θα επιθυμούσα να τα ταιριάξω και να τα συνδέσω, για να υλοποιήσω ένα υφαντό. Άλλοτε πάλι, μέσα από λεωφόρους, παράδρομες ατραπούς, μονοπάτια, ανηφοριές και τρίστρατα, φτάνω με τις σκέψεις σ’ ένα ξέφωτο, όπου με περιμένει μια ωραία θέα, την οποία θα ήθελα να οριοθετήσω και να την καταγράψω. Κι άλλοτε, ταξιδεύοντας στοχαστικά, σε φουρτουνιασμένα και μύχια συνειδησιακά νερά, αναζητώ έναν φάρο, που να μου δίνει σήμα ότι υπάρχει κάποιο λιμάνι, εκεί μακριά, στο βάθος του ορίζοντα. Κι αναρωτιέμαι, αν μπορώ άραγε να φτάσω ως εκεί και πως;
Τότε είναι που οι λέξεις γίνονται, άλλοτε, υφάντρες, άλλοτε, οδοδείκτες και, άλλοτε, πλοηγοί, για να με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω τον εκάστοτε σκοπό μου. Πως είναι λοιπόν δυνατόν, να μην νιώθω την αντίστοιχη οφειλόμενη ευγνωμοσύνη;
Μ’ αυτήν την μικρή εισαγωγή, προσπάθησα να διευκρινίσω ότι, τα δεκαοκτώ κείμενα που ακολουθούν, έχουν μια ποικίλη θεματολογία, με διαφορετικά μηνύματα. Έφτασαν ν’ ακουμπήσουν στο χαρτί, άλλοτε, με αφορμή κάτι από την σύγχρονη επικαιρότητα και άλλοτε, με κάτι που, κατά την γνώμη μου, διατηρεί διαχρονικά την επικαιρότητά του. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν χωριστεί σε δύο μέρη, με τους αντίστοιχους διευκρινιστικούς υπότιτλους. Στο Πρώτο Μέρος, ο υπότιτλος αναφέρει ότι τα κείμενα έχουν «μηνύματα από τα γύρω», ενώ, στο Δεύτερο Μέρος, τα μηνύματα είναι «από την καρδιά».