Το πρωί πέσανε οι πρώτες ακτίνες στο καλυβάκι του Γρηγορίου. Κουράστηκαν ζητώντας να τρυπώσουνε μέχρι μέσα. Το είχανε τάμα, να μπαίνουνε το πρωί νωρίς, ν’ ακουμπάνε απαλά στην ιερή κεφαλή του γέροντα, έτσι για να πάρουνε την ευλογία του. Το ‘χαν καλύτερο, να βλέπουνε το ιερό καλυβάκι από το να φωτίζουνε ανίερα παλάτια. Και σήμερα, μόλις είδανε το μικρό φεγγίτη, μπήκανε διακριτικά στο ιερό βήμα της προσευχής. Βρήκανε το γέροντα γονατιστό. Ακούμπαγε το κεφάλι σε οριζόντιο ξύλο, καρφωμένο σε κάθετο κοντόξυλο. Ο γέροντας τώρα δεν έκλαιγε γοερά. Τα δάκρυα μόνο κύλαγαν ήρεμα. Κύλαγαν απαλά και τα μάζευε ο Θεός, τα ‘βαζε προσεχτικά στη ζυγαριά. Μ’ αυτά μέτραγε τη χάρη του. Πολλά δάκρυα, πολλή χάρη. Και είχανε τόσο πολύ βάρος αυτά τα δάκρυα, που δεν πρόφταινε ο Θεός να δίνει χάρη. Έδινε, έδινε… λευτερωνόταν ο Γρηγόριος από το παράπονό του, γέμιζε μέσα του με παρουσία του Θεού… Μέχρι που ένιωσε στο πλευρό, στο κεφάλι, τη θωπεία της ακτίνας του ήλιου… κουνήθηκε να σηκωθεί, να βγει στην πορτούλα, να δει το Θεό στο πρόσωπο του ήλιου.
Να σηκωθεί… μία κουβέντα ήταν… Πως να σηκωθεί; Τ’ άρρωστα μέλη του είχανε ξυλιάσει σε κείνη τη στάση. Είδε κι έπαθε, προσπάθησε πολλή ώρα, κάποτε σύρθηκε στο κατώφλι να πει καλημέρα του ήλιου. Άπλωσε τα χέρια του να χαϊδέψει το αεράκι, έφερε γύρω τα μάτια να συνεννοηθεί με τα δέντρα, το χώμα… Κούνησε τα χείλη να πει δύο κουβέντες και στα μικρά πουλάκια.
…Ξημέρωσε αλλιώτικη, χαριτωμένη, εποχή για το Γρηγόριο. Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν’ αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν’ αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας, να…

1οη έκδοση

Ο Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα (1866-1949)

Όπου κι αν κρυφτείς ο Θεός θα σε βρει. Ξανά και ξανά θα χτυπάει η πόρτα της καρδιάς σου και συ κάποτε, δεν μπορεί, θα θελήσεις να του ανοίξεις. Ίσως τότε καταλάβεις πόσο άργησες , πόσο γρήγορα περνάει η ζωή. Μα πάλι δεν πειράζει, η θεία Χάρη αναπληρώνει τα ελλείποντα. Και κει, στη δύση του βίου, πιο ώριμος από ποτέ, καταλαβαίνεις πως ο χρόνος, ο τόσο λίγος για να προφτάσει ο άνθρωπος να πραγματοποιήσει όσα άπειρα ονειρεύεται από τα νεανικά του χρόνια, παίρνει κάτι από την άνεση της αιωνιότητας, χωράει πράξεις κι ενέργειες κι αγάπη που δεν χωρούν με τίποτα στο ανθρώπινό μας σύμπαν. Είναι τότε που αφέθηκες, τότε που έπαψες να λογαριάζεις και κόπο και χρόνο και ιστορικά συμβάντα, για χάρη του Θεού και των εν Χριστώ αδελφών σου. Είναι τότε που έρχεται ο Θεός να σταματήσει τα ρολόγια και να χωρέσει σ’ ένα εικοσιτετράωρο αμέτρητες ζωές ανθρώπων, που ζητούν θαλπωρή, στήριγμα κι ελπίδα…
Ο στάρετς Σεραφείμ έζησε με δυο «πόδια»: με το ένα βάδισε χρόνια πολλά, δεκαετίες, ως έμπορος γουναρικών, απλώνοντας τις δραστηριότητές του και έξω από τα ρωσικά σύνορα με το άλλο του «πόδι» πορεύθηκε το υπόλοιπο της ζωής του ως μοναχός και ιερέας δοσμένος ολοκληρωτικά σε Θεό και ανθρώπους, προικισμένος με το χάρισμα του πνευματικού οδηγού (στάρετς). Έζησε «δυο ζωές» και, τι σύμπτωση, σε δύο σημαδιακές για τη Ρωσία εποχές: στην τσαρική στις τελευταίες της αναλαμπές και στα σκληρά χρόνια που η πατρίδα του αναζητούσε νέους δρόμους μέσα από την Οκτωβριανή επανάσταση. Ο στάρετς Σεραφείμ συμπυκνώνει με το βίο του σύνολη την ανθρώπινη περιπέτεια: όλα όσα ο άνθρωπος καταστρέφει, όλα όσα ο άνθρωπος της πίστης ανορθώνει, όλα όσα ο Θεός από τις στάχτες ανασταίνει…

Έκδοση Ε΄

-Ποια είναι η σημασία και η θέση του Τίμιου Σταυρού στην Εκκλησία μας και στη ζωή κάθε Χριστιανού;
-Πώς θα φέρει και σ᾿ εμάς θαυμαστά αποτελέσματα;
-Πώς πρέπει να τιμούμε τον Τίμιο Σταυρό;

Σε αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα έρχεται να απαντήσει το μικρό αυτό βιβλίο.