Όσο μπορείς
Μικρό γεροντικό πόλεων
Πήγε κάποιος στον π. Ανδρέα για να συζητήσουν.
“Άκου πάτερ να σου διαβάσω κάτι. Λέει ένας άγιος πατέρας σε κάποιον άλλο: “Γιατί μας αποφεύγεις αββά;” Και ο άλλος άγιος απάντησε: “Ο Θεός ξέρει ότι σας αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να είμαι με τον Θεό και με τους ανθρώπους. Οι Ασώματες Δυνάμεις, οι Άγγελοι, που είναι χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν. Ενώ οι άνθρωποι πολλά. Δεν μπορώ λοιπόν να αφήσω τον Θεό και να πάω με τους ανθρώπους”.
Τι εννοεί, πάτερ, ο άγιος εκείνος πατέρας; Δεν είναι ο αδερφός μας το πρόσωπο του Θεού; Είναι δυνατόν να επιδοκιμάζει η παράδοση την απομάκρυνση από τον πλησίον;”.
Κι ο π. Ανδρέας είπε: “Από κάποιο βιβλίο με ιστορίες μοναχών και μάλιστα αναχωρητών θα το διάβασες αυτό, έτσι δεν είναι; “Ε, λοιπόν, για τον αναχωρητή φαίνεται πως η ησυχία είναι μεγάλο πράγμα… τι να σου πω… Εγώ δεν είμαι και κάνας “ειδικός επιστήμονας” επί των μοναστικών… δεν ξέρω απ’ αυτά…
Πάντως έχω την αίσθηση πως για μας τους ανθρώπους των πόλεων, έχει εφαρμογή ένα διαφορετικό χωρίο, από κάποιον άλλο “φωτισμένο” άνθρωπο… Ίσως μάλιστα να λέει και το ίδιο πράγμα με αυτό που μου διάβασες… αλλά με άλλο βηματισμό… Άκου το: “Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι’ εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική”.
Αν αυτό που μου διάβασες σου φαίνεται ξένο για μας τους ανθρώπους των πόλεων, κάνε αυτό που σου διάβασα εγώ. Όσο μπορείς…”
Εικαστικά: Χρήστος Γουσίδης
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 176
Γ΄ έκδοση: 05/2015
Όταν δεν θα είμαι πιά εδώ
Λόγος αληθινός ενώπιον του θανάτου.
“Όσο περισσότερη εξουσία έχουμε -κι αυτή που εγώ έχω δεχθεί είναι πελώρια- τόσο πιο χαμηλά πρέπει να κατεβαίνουμε. Ελάτε, παιδί μου, βοηθήστε με να ξαναβρώ το ύψος του Θεού.”
Ο Ζακ, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Η διάγνωση είναι οριστική: του μένουν σχεδόν έξι μήνες ζωής. Αποφασίζει λοιπόν να γράψει ένα γράμμα στο γιο του καθορίζοντας τις τελευταίες επιθυμίες του. Θέλει επίσης να πει στο γιο του να μη φοβάται και να μη λυπάται για τον επερχόμενο θάνατό του, επίσης να μη φοβάται το θάνατο γενικά μιας και είναι η κοινή ανθρώπινη μοίρα.
Μέχρι το τέλος του, θα προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει τις εμπειρίες του και το θησαυρό της εμπιστοσύνης και αγάπης προς τη γυναίκα του. Θα πιέσει το γιο του να αντιμετωπίσει το γεγονός της απώλειας, να το κοιτάξει κατάματα. Εκείνος που δεν είχε ενεργό συμμετοχή στην Εκκλησία και έβλεπε τη ζωή μόνο μέσα από το πρίσμα του γιατρού, εξομολογείται ότι θέλει να αφεθεί σε αυτό “που ονομάζουμε Θεό”.
Με αφετηρία αυτόν τον άνθρωπο, ο πατέρας Σορκίν θέλει να βοηθήσει τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν την ύστατη μάχη. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει παράλογο και μας κάνει να επαναστατούμε και να θυμώνουμε, τελικά μπορούμε να κατανοήσουμε το θάνατο.
Πρόλογος: π. Βασίλειος Χριστοδούλου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 128
Α΄ Έκδοση: 03/2017
Όταν η άψυχη ύλη απέκτησε «νοημοσύνη»
Ψηφιακή τεχνολογία: προσδοκίες και κίνδυνοι
Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να δώσει μια σφαιρική άποψη των επιτευγμάτων της ψηφιακής τεχνολογίας: από τους υπολογιστές μέχρι τα σύγχρονα κινητά και το διαδίκτυο· από τη διασύνδεση οικιακών και ενσώματων συσκευών μέχρι τα ρομπότ, από τα κοινωνικά δίκτυα μέχρι την παραβίαση της ιδιωτικότητας· από τη βιονική, μέχρι τα ουτοπικά οράματα του μετανθρωπισμού. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην τεχνητή νοημοσύνη σε σύγκριση με το μεγαλείο της θεόσδοτης νοημοσύνης του ανθρώπου.
Τέλος, διαπιστώνεται με ανησυχία, ότι όλες οι εξελίξεις της τεχνολογίας αυτής οδηγούν σε ασφυκτική επιτήρηση των πολιτών.
Όταν ο Απόστολος Παύλος μίλησε στους αρεοπαγίτες
Περιγράφοντας γλαφυρά την αλεξανδρινορωμαϊκή εποχή οι E. Τσέλλερ και Γ. Νέστλε στην Iστορία της ελληνικής φιλοσοφίας (μτφ. Χ. Θεοδωρίδη) αναφέρουν ότι οι κοινωνίες των ελληνικών πόλεων έχοντας αποκτήσει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα ζούσαν την μεταφυσική αγωνία. Την εποχή εκείνη η επιστήμη χωρίζεται από την φιλοσοφία, και η δεύτερη προσεγγίζει τη θρησκεία, ενώ εξελληνισμένοι ανατολίτες παρουσιάζονται στις αθηναϊκές φιλοσοφικές σχολές ως μαθητές ή και δάσκαλοι.
Εκείνη την εποχή παρουσιάζεται ενώπιον του Αρείου Πάγου ένας Ασιάτης σπερμολόγος, ο Απόστολος Παύλος, και μίλησε για έναν άγνωστο Θεό. Φάνηκε κάτοχος της ελληνικής παιδείας. Τον άκουσαν με ευχαρίστηση, όταν όμως έκανε λόγο για την Ανάσταση, τον κατέβασαν από το βήμα. Η εκκλησία του Χριστού επικράτησε, όμως το αναστάσιμο μήνυμα ατόνησε. Στη σύγχρονη εποχή η φιλοσοφία ξανάσμιξε με την επιστήμη. Τους φιλοσοφημένους και μη ανθρώπους των σύγχρονων κοσμοπολίτικων κοινωνιών δεν απασχολεί ο λόγος του Αποστόλου. Την αντίδραση των Αρεοπαγιτών αλλά και τη στάση του νεωτερικού ανθρώπου απέναντι σ’ ένα τέτοιο χαρούμενο μήνυμα προσπαθεί να ανιχνεύσει το προκείμενο πόνημα.
Όταν ψιθυρίζει ο Θεός
Εμείς καταλήξαμε:
Όλα, όσα ο Θεός μάς στέλνει ή παραχωρεί και συμβαίνουν στη ζωή μας, μοιάζουν με ψίθυρους…
Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο από ιστορίες, όλες αυθεντικές, που προέκυψαν από το συναπάντημά μας με κάποιους ωραίους ανθρώπους.
Καθεμιά από αυτές είναι πιο ασυνήθιστη, ή καλύτερα πιο… «ψιθυριστή» από τις άλλες.
Αν πείστηκες και θέλεις να τις ακούσεις, κλείσε πρώτα τα αυτιά, εκείνα που βρίσκονται πάνω στο κεφάλι σου, και «άκου»…
Ίσως να θέλουν κάτι να σου πουν…
Στα ψιθυριστά…
Προλογίζει ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 112
Α΄ έκδοση: 03/2019
Πάθη και αρετές. Λόγοι Ε΄
Δημοσίευση των λόγων του μακαριστού γέροντος Παϊσίου, από τα πνευματικά του τέκνα, μοναχές της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Σουρωτής Θεσσαλονίκης.
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες:360
Παιδομαρτυρολόγιο
Η Ιστορία της Εκκλησίας μας, όπως καταγράφεται από τους Συναξαριστές με ειλικρίνεια, αποδεικνύει ότι οι νέοι, όποτε βρίσκουν άξιους οδηγούς να βαδίζουν μπροστά τους, κάνουν απροσδόκητες και θαυμαστές προόδους στην αρετή.
Το “Παιδομαρτυρολόγιον” αφιερώνεται στους νέους της πατρίδας μας, με την ευχή το παράδειγμα των παιδιών-μαρτύρων να γίνει οδηγός για τη ζωή τους.
Παΐσιος, Ορθοδοξίας Άνθος Εύοσμον
“Ο π. Παΐσιος, ο Γέροντας του καιρού μας, αποτελεί πρότυπο ζωής και άρωμα αγιότητας, πολύ ωφέλιμο για το σύγχρονο άνθρωπο. Η ζωή του είχε περισσότερο αξία για τους άλλους παρά για τον ίδιο τον εαυτό του. Επιβεβλημένη και αναγκαία λοιπόν κρίνεται σήμερα η μελέτη και η σπουδή της βιοτής του Γέροντα. Χρειάζεται να μαθητεύσουμε στο σεπτό του πρόσωπο, στις θείες εμπειρίες του, στις θεωρίες του, στις χαρμολύπες του, στις εξάρσεις του, στις ουράνιες μεταρσιώσεις του, στην απλότητά του, στην αυθεντικότητά του, στην θεολογία του, στον αγώνα του, στην άσκησή του, στην ποιμαντική διακονία του, στην κοίμησή του και στα αιώνια που μας κληροδότησε, με ένα λόγο στη θεία πραγματικότητα της μακαριστής παρουσίας του”.
Πάλεψε με τα κύματα
Σύγχρονες αληθινές ψυχωφελής ιστορίες που ωφελούν και ενισχύουν τον αναγνώστη.
Σελίδες: 280
Εξώφυλλο: Άδετο
Πάλι απ΄ την αρχή
Κείμενα για το καθημερινό και το αιώνιο
Είσαι σαν μια ντουλάπα… Σαν μια μεγάλη ντουλάπα, ασφυκτικά γεμάτη μέχρι πάνω.
Ρούχα, εσώρουχα, κουβέρτες, σεντόνια, παπλώματα, μαξιλαροθήκες, τσάντες, καπέλα και παπούτσια… Άλλα παλιά, άλλα καινούργια, άλλα από αυτά σκισμένα, άλλα πεντακάθαρα, άλλα βρώμικα, άλλα φθαρμένα. Ένας αχταρμάς…
Και με τόσο πράγμα που έχει μαζευτεί μέσα σου, έχεις μπουκώσει… Έχεις φτάσει στο αμήν. Πρέπει να κάνεις ένα ξεκαθάρισμα.
Να ανοίξεις τα φύλλα της ντουλάπας και να τα βγάλεις όλα έξω…
Ό,τι είναι για πέταμα, να πεταχτεί. Ό,τι είναι για μπάλωμα, να μπαλωθεί.
Ό,τι είναι για πλύσιμο, να πλυθεί. Ό,τι είναι για σίδερο, να σιδερωθεί. Σιγά-σιγά. Χωρίς βιασύνες.
Και, αφού πάρεις απόφαση τι κρατάς και τι πετάς, αφού πλύνεις και σιδερώσεις τα όσα μείνουν, να τα βάλεις ξανά μέσα σου, όμορφα και τακτοποιημένα…
Σαν μια ντουλάπα είσαι…
Μια μεγάλη ντουλάπα, ασφυκτικά γεμάτη μέχρι πάνω.
Δε θες πολλά.
Ένα καλό ξεκαθάρισμα στη ζωή σου θέλεις…
Παναγία
Σκέψεις και ομιλίες για το πρόσωπο της Θεοτόκου.
Στο παρόν βιβλίο μεταφέρονται σκέψεις γύρω από το πρόσωπο της “Υπεραγίας, ενδόξου Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας”. Δεν είναι τυχαίο, ότι με το πρόσωπό της ασχολείται προτυπωτικά η Παλαιά Διαθήκη, από το πρώτο βιβλίο, τη Γένεση, μέχρι και το τελευταίο της βιβλίο, τον Δανιήλ. Ο ευαγγελισμός από τον άγγελο Γαβριήλ αποτελεί “της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον”. Όλη η χαρά της εν Χριστώ σωτηρίας συνοψίζεται στο “Χαίρε” του αγγέλου. Και όλη η λάμψις της αγιότητάς της στην ουράνια προσφώνηση “Κεχαριτωμένη”. Σωστή τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου, όπως την βλέπουμε στη θεολογία της Εκκλησίας, προφυλάσσει από τα δύο άκρα, την υπερτίμηση και την υποτίμηση της θεομητορικής μορφής της.
Πάντων Άνασσα – Φανερώσεις και Θαύματα της Θεοτόκου
Με τρόπο ελκυστικό, εκφραστικό και μεθοδικό, με πλούσια αγιογραφική, πατερική και υμνολογική καταγραφή και θεμελίωση, το βιβλίο αναδεικνύει και ζωντανεύει το μεσιτευτικό έργο της Παναγίας, παρουσιάζει πολλές εμφανίσεις Της σε άγιες μορφές της Εκκλησίας μας, καθώς και θαυμαστές και ωφέλιμες διηγήσεις από το Άγιον Όρος, το θεοτίμητο Περιβόλι Της.
Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής
Ιερομόναχος Χαράλαμπος Διονυσιάτης, ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 336
Δ΄ έκδοση: 2010
Παρά τους πόδας οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ
Παράκλησις
Ψάλλουν οι μοναχοί της Ιεράς Μονής Σιμωνόπετρας του Αγίου Όρους. Περιέχει τον Μικρό Παρακλητικό Κανόνα για την Υπεραγία Θεοτόκο.