Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β΄
Δημοσίευση των λόγων του μακαριστού γέροντος Παϊσίου, από τα πνευματικά του τέκνα, μοναχές της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Σουρωτής Θεσσαλονίκης.
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 390
Πνευματικό ψαλτήρι
Ήγουν απάνθισμα στοχασμών περί Θεού από τα έργα του Οσίου Εφραίμ του Σύρου.
Η ιστορία που περιγράφεται στους ψαλμούς, είναι η ιστορία του λαού του Θεού. Η Ιστορία που περιγράφεται στις προσευχές του οσίου Εφραίμ, είναι η ιστορία κάθε χριστιανού, που εξωτερικά οριοθετείται με τη γέννηση, την επίγεια ζωή, το θάνατο, την ανάσταση και τον αιώνιο προορισμό. Εσωτερικά αποτελείται κυρίως από τον αγώνα εναντίον της αμαρτίας, τις ανατάσεις και τις πτώσεις, τις φωτεινές περιόδους του καλού και τις σκοτεινές του πονηρού. Στα κείμενα του οσίου Εφραίμ όλ’ αυτά έχουν διατυπωθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια και λεπτομέρεια. Το μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου αυτού, που το τιτλοφορήσαμε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΨΑΛΤΗΡΙ, είναι αφιερωμένο στον αγώνα αυτόν.
Από τα έργα του οσίου Εφραίμ δανειστήκαμε κείμενα από τους “Μακαρισμούς” και τα “Ουαί”, με την προσθήκη περικοπών από τα κεφάλαιά του με τίτλο “Συμβουλές για την Πνευματική Ζωή” και “Παραινέσεις”, καθώς και άλλα κείμενα που έχουν μορφή προσευχής.
Παρουσιάζοντας το Ψαλτήριο αυτό, εκφράζουμε την ειλικρινή επιθυμία μας ώστε ο καθένας που το ανοίγει να βρει μέσα κάτι που νοσταλγεί το πνεύμα του, είτε διδαχή είναι αυτό είτε συντριβή είτε παραμυθία. (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Μετάφραση-Επιμέλεια: Πέτρου Μπότση
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 256
Α΄ έκδοση: 02/2017
Πνευματικός αγώνας. Λόγοι Γ’
Δημοσίευση των λόγων του μακαριστού γέροντος Παϊσίου, από τα πνευματικά του τέκνα, μοναχές της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Σουρωτής Θεσσαλονίκης.
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 320
Ποιμαντικός Κανόνας
“Να, καλέ μου φίλε, που αναγκασμένος από της επιτίμησής σου τον έλεγχο, πασχίζοντας να δείξω ποιος πρέπει να είναι ο ποιμένας, ζωγράφισα την εικόνα ανθρώπου ωραίου, αν και είμαι κάκιστος ζωγράφος, εγώ που ως πλοηγός οφείλω να οδηγήσω άλλους στην ακρογιαλιά της τελειότητας, ενώ ακόμη βρίσκομαι και παλεύω στων αμαρτιών μου τα κύματα”.
Με αυτά τα λόγια απευθύνεται ο Γρηγόριος Διάλογος στον φίλο του Ιωάννη Ραβέννας, συμπυκνώνοντας το νόημα του “Ποιμαντικού Κανόνα” ως θεολογικής αποτύπωσης και περιγραφής του άριστου ποιμένα που μέσα από τις αρετές του αντικατοπτρίζει το αρχέτυπό του, τον μοναδικό Καλό Ποιμένα.
Εισαγωγή – Μετάφραση – Σχόλια: Γιώργος Σταυρόπουλος
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 320
Α΄ Έκδοση: 03/2018
Πόλεμος και Βίβλος
Τα ερωτήματα που θέτει το βιβλίο είναι καυτά και επίκαιρα μια και οι πόλεμοι ουδέποτε σταμάτησαν…
Ο Άγιος Νικόλαος μάς καλεί να προβληματιστούμε μαζί του και μαζί να ανιχνεύσουμε τις αιτίες των πολέμων. Αφού μόνον όταν εξαλείψουμε τις αιτίες μπορούμε να ελπίζουμε στο τέλος τους. Δε στέκεται τόσο πολύ ο Άγιος στις εξωτερικές αιτίες, όσο στις εσωτερικές και καθοριστικές αιτίες του πολέμου.
Οδηγός του η Αγία Γραφή και η Ορθόδοξη Παράδοση που κατέχουν τη βαθύτερη αλήθεια του ανθρώπου και είναι σε θέση να μας δώσουν πλήρη εικόνα τόσο για την ασθένεια του πολέμου όσο και για τη θεραπεία του.
Μετάφραση: Ηλίας Σαραγούδας
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 224
Α΄ έκδοση: 11/2016
Πολιτιστική έκρηξη 2700 π.Χ.
Ο κατακλυσμός, η σύγχυση των γλωσσών και η γένεση του ελληνικού έθνους.
Οι λαμπρότεροι αρχαίοι πολιτισμοί έχουν ως αφετηρία την περίοδο γύρω στο 2700 π.Χ., μετά το οποίο αναπτύσσονται ραγδαία, με κοινό στοιχείο τη μνημειώδη αρχιτεκτονική και την υψηλή τεχνογνωσία σε πολλά επίπεδα. Ένα μυστήριο αρχαιολογικό φαινόμενο, μια πολιτιστική έκρηξη που ερμηνεύεται μέσω της αλήθειας της Αγίας Γραφής. Ο συγγραφέας, ιστορικός και αρχαιολόγος, συνδυάζοντας την παράδοση και τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας με ποικίλα αρχαιολογικά, γλωσσολογικά και μυθολογικά δεδομένα, αποδεικνύει πώς συνδέονται ο κατακλυσμός του Νώε, ο πύργος της Βαβέλ και η ανάπτυξη των μεγάλων πολιτισμών, με έμφαση στην Ελλάδα και την καταγωγή του ελληνικού έθνους. Παράλληλα, καταδεικνύει τη σκόπιμη παραπλάνηση, που συντελείται εδώ και χρόνια, ώστε να μη συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι ότι τελικά η επιστήμη αποδεικνύει την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητα της Αγίας Γραφής.
Πορεία και συνάντηση
Οδοιπορικό στην ορθόδοξη γνησιότητα
Ο Θεός δεν κωφεύει στις προσευχές μας, αλλά εμείς είμαστε συχνά ανίκανοι να εννοήσουμε τη σιωπή του Θεού σαν απάντηση στις κραυγές μας. Αν αναγνωρίζαμε ότι βρισκόμαστε έξω από μια κλειστή πόρτα, τότε θα ήταν δυνατό να μετρήσουμε την ανθρώπινη μοναξιά καθώς επίσης και το πόσο απέχουμε ακόμα από τη χαρά για την οποία έχουμε κληθεί, πόσο μακριά είμαστε από την πληρότητα που μας προσφέρει ο Θεός.
Ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε -και αυτό είναι πολύ σπουδαίο- πόσο πλούσιοι είμαστε παρά την απέραντη φτώχια μας. Γνωρίζουμε τόσο λίγο τον Θεό, ζούμε τόσο ελάχιστα “εν Χριστώ” και όμως, τι πλούτος υπάρχει για μας σ’ αυτή τη σπίθα της θείας παρουσίας, της γνώσης, της επικοινωνίας! Σ’ αυτή τη σπίθα που λάμπει στο βαθύ σκοτάδι στο οποίο βρισκόμαστε. Αν το σκοτάδι είναι τόσο πλούσιο σε φως, αν η απουσία είναι τόσο πλούσια σε παρουσία, αν η ζωή που χαράζει είναι τόσο γεμάτη, με τι ελπίδα, με τι απέραντη χαρά, μπορούμε να στεκόμαστε μπροστά σ’ αυτή την κλειστή πόρτα έχοντας τη γλυκιά προσδοκία ότι μια μέρα θ’ ανοίξει! Και όταν ανοίξει θα γνωρίσουμε μια τέτοια έκρηξη ζωής που όμοιά της δεν μπορεί σήμερα να χωρέσει μέσα μας!
Μετάφραση: Ελένη Γκανούρη
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 224
Α΄ έκδοση: 02/2017
Πορεία προς τη Βηθλεέμ με τους ποιμένες και τους μάγους
Η συμμετοχή μας στη δοξολογία των αγγέλων είναι το αποτέλεσμα της εσωτερικής πορείας μας στη Βηθλεέμ της καρδιάς μας. Εκεί όπου ο Χριστός γεννάται. Μέσα στην απόλυτη ησυχία του πνεύματός μας, μέσα στην άγρυπνη προσμονή της ψυχής, μέσα στην καθαρή καρδιά. Το σπήλαιο της καρδιάς γίνεται τότε ουρανός! «Ιδού ο ουρανός έσωθέν σου, ει καθαρός έση». Στην καθαρή καρδιά έρχονται οι άγγελοι του Θεού. Εκεί λάμπει το φως τους. Εκεί ακούγονται οι υπέροχοι ύμνοι τους. Εκεί κατοικεί ο Δεσπότης Χριστός. Η μικρή ανθρώπινη καρδιά γίνεται ουρανός και «χωρίον εν ω ανακλίνεται ο αχώρητος». Και ο άνθρωπος δεν έχει παρά να απορεί και να θαυμάζει, να χαίρεται και να δοξάζει τον υπεράγαθο Θεό για την άπειρη αγάπη και την ανέκφραστη συγκατάβασή Του, να κατέρχεται στη γη των αμαρτωλών ανθρώπων, να κατοικεί στην αμαρτωλή γη της καρδιάς μας.
Πότε και πως να εκκλησιάζεσαι
Για να καταλάβουμε και να νιώσουμε ότι ο εκκλησιασμός, δεν είναι μία τυπική μας υποχρέωση, αλλά μια ουσιαστική συμμετοχή και κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, αλλά και με το σώμα της Εκκλησίας.
Εξώφυλλο: Χαρτόδετο
Σελίδες: 112
Έκδοση Ζ΄
Πότε και πως να εξομολογήσαι
Η μετάνοια του ανθρώπου και η αγάπη του Θεού. Η μετάνοια είναι χάρισμα της φιλανθρωπίας του Θεού. Πρόκειται για ευκαιριακό δώρο. Μόνο, δηλαδή, σε τούτη τη ζωή αξιοποιείται η μετάνοια του αμαρτωλού και μεταβάλλεται το πικρό σε γλυκό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες:128
ΙΒ΄ Έκδοση: 02/2019
Πότε και πως να κοινωνής
Τι λένε η Γραφή και οι Πατέρες για τη συχνή και σωστή θεία Μετάληψη.
Κάθε φορά, που τελείται η θεία Λειτουργία, ουράνιο γεύμα και δείπνο ετοιμάζεται. Καλεσμένοι όλοι οι πιστοί. Ακούμε τα ίδια λόγια του Χριστού να μας προσκαλούν: “Λάβετε φάγετε. Τούτό μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον… Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί το αίμα μου…” (Λουκ. 22,17-20. Α’ Κορ. 11,24-26).
Αμφιβάλλει κανείς, ότι οι λέξεις αυτές μας παρακινούν να λαμβάνουμε όλοι τη θεία Κοινωνία σε κάθε θεία Λειτουργία; Στην αρχαία Εκκλησία μόνο οι αβάπτιστοι, οι ανήκοντες στην ταξί των κατηχουμένων και οι λεγόμενοι μετανοούντες ή “προσκλαίοντες”, που είχαν αποκλεισθεί για κάποιο διάστημα από τη θεία Κοινωνία, λόγω μεγάλων αμαρτημάτων, μόνο αυτοί δεν συμμετείχαν στα Τίμια Δώρα. Άλλωστε αυτοί δεν άκουγαν καν την πρόσκληση του Χριστού, αφού είχαν αναχωρήσει προτού ν’ αρχίσει η Λειτουργία των Πιστών.
Στην αρχαία Εκκλησία ήταν λαχτάρα να μετέχουν της θείας Κοινωνίας όλοι όσοι παρέμεναν στη Λειτουργία των Πιστών.
Σταδιακά, με την ψύξη της χριστιανικής αγάπης, με τη μείωση της πνευματικότητας, με την απομάκρυνση από τη γνησιότητα και την παρθενικότητα των πρώτων ημερών της ζωής της Εκκλησίας, επικράτησε η κάκιστη συνήθεια, να κοινωνούν, οι περισσότεροι χριστιανοί, ωρισμένες μόνο φορές το χρόνο, και τότε όχι κατάλληλα προετοιμασμένοι. Σε πολλές περιπτώσεις στο Τραπέζι της θείας Λειτουργίας μετέχουν μόνο μερικά βρέφη ή νήπια, ελάχιστοι μεγαλύτερης ηλικίας, κάποτε δε μόνο ο λειτουργός ιερεύς!
Οι τελευταίες δεκαετίες διακρίνονται και για την αναζήτηση της παλαιάς γνησιότητας. Η στροφή στην Παράδοση, στις αρχαίες ρίζες, έδωσε τη δυνατότητα να επανεύρουν οι πιστοί τον “κεκρυμμένον θησαυρόν”, τη συχνή θεία Κοινωνία. Ο πόθος προς επάνοδο στην αρχαία, την Αποστολική Παράδοση οδήγησε υποχρεωτικά στην αναβίωση της αρχαίας χριστιανικής πρακτικής, δηλαδή, της κανονικής θείας Κοινωνίας.
Οι πρώτοι χριστιανοί, κατά την Καινή Διαθήκη, κοινωνούσαν καθημερινά. Αν σήμερα δεν μπορούμε να φθάσουμε σ’ αυτό το σημείο, είναι όμως εφικτή η μετοχή στο Ποτήριο της Ζωής τουλάχιστον κατά την Κυριακή, που είναι η ημέρα του Κυρίου· η ημέρα της Αναστάσεως. Κατ’ αυτήν τελείται η Λειτουργία σε όλους τους Ναούς, όπου διακονούν πρεσβύτεροι της Εκκλησίας. Τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται ικανό να μας εμποδίζει την ημέρα αυτή στο να λαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Κυρίου μας. Μετέχουμε του μυστηρίου της απολυτρώσεως σαν μία οικογένεια, στη Λειτουργία της Ημέρας του Κυρίου.
Εξώφυλλο: Χαρτόδετο
Σελίδες: 112
Έκδοσις δέκατη τέταρτη
Πότε και πως να μελετάς τη Γραφή
Ο λόγος του Θεού είναι καθημερινή τροφή. Ποιος μπορεί να σωθεί χωρίς την μελέτη της Αγίας Γραφής;
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 128
Γ΄ Έκδοση: 2008
Πού πάμε;
Για όλους ας οι δρόμοι της ζωής είναι πάντοτε δύο: της αρετής και της κακίας, της αγάπης και του μίσους, του θελήματος του Θεού και της αποστασίας, της εν Χριστώ δημιουργίας και της αυτοκαταστροφής, της πίστεως και της απιστίας, αθεΐας, θεομαχίας, του Χριστού και του αντιχρίστου.
Στο τέλος του πρώτου υπάρχει η δόξα, το αιώνιον φως και η Βασιλεία του Θεού. Το τέλος του άλλου ευρίσκεται εκεί όπου “το πυρ ου σβέννυται” (Μαρκ. 9,44), εκεί όπου “ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων” (Ματθ. 8,12).
Εσύ, ποιον δρόμο επιλέγεις;
Που σου θάνατε το κέντρον;
Λογισμοί της καρδιάς για τις ώρες του πόνου.
Κάτι εντελώς αφύσικο για την εικόνα του Θεού -της πηγής της ζωής – ο θάνατος είναι απόρροια της πτώσης του ανθρώπου. Τον επέτρεψε ο Θεός «φιλανθρώπως, … ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται» – και μαζί μ’ αυτόν, το κεντρί του πόνου, της σύγχυσης και της αβεβαιότητας. Το καίριο μήνυμα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, η Ανάσταση, καταργεί θεραπευτικά το κεντρί του θανάτου. Τον μετατρέπει σε «κοίμησιν» και τον αναδεικνύει ως «φοβερώτατον μυστήριον».
Πρεσβυτέρα
Η ζωή, η αποστολή και η διακονία της συζύγου του ιερέα.
Η ζωή της πρεσβυτέρας είναι ζωή πλήρης, γεμάτη ικανοποιήσεις. Ενόσω προσπαθεί καθημερινά να την απολαμβάνει, μπορεί να γεύεται πολύτιμες στιγμές με τον σύζυγο και τα παιδιά της, και να χαίρεται όλες τις ευκαιρίες και τις ευλογίες που της χαρίζει ο Θεός. Το σημαντικότερο όλων, ας μην ξεχνά να Τον δοξάζει για όλα. Η πρεσβυτέρα, λόγω της θέσης της, μεταμορφώνει την κοινωνία γύρω της. Αποτελεί θετικό παράγοντα και στην οικογένειά της και στην ενορία. Στο πλευρό του ιερέα, η πρεσβυτέρα καλείται να γίνει η σύντροφός του στην προσευχή, στη διακονία, στον ευαγγελικό τρόπο ζωής. Ποιο είναι το έργο της, ο ρόλος της, τα απαραίτητα προσόντα της; Ποια είναι εν τέλει η δύναμή της;
Η μαρτυρία μιας πρεσβυτέρας που διακόνησε στο πλευρό του συζύγου της επί πολλές δεκαετίες φωτίζει κάθε πτυχή της ζωής αυτής που καλείται να είναι η «μητέρα» της ενορίας.