Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα 1870-1908
Μηνάς Δ. Χαμουδόπουλος (1843-1908): Μέγας ρήτωρ της μεγάλης Χριστού Εκκλησίας, δημοσιογράφος, ιστορικός, γεωγράφος, πολιτικός, φορέας της ελληνορθοδόξου παραδόσεως
Στα ελληνικά σχολεία δεν διδάσκεται ο τιτάνειος πνευματικός αγώνας των αλύτρωτων Ρωμηών του β΄ ημ. του 19ου αιώνος, απογόνων των “αυτηκόων” και “αυτοπτών” μαρτύρων του ανατολικού ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Οι Έλληνες αυτοί ζούσαν την πολυεθνική οθωμανική πραγματικότητα, διατηρώντας την εθνική τους ταυτότητα, χωρίς κραυγές και εθνικιστικές εξάρσεις, γιατί στόχευαν στην ενότητα και ισομοιρία όλων των λαών της Ανατολής. Για τους Έλληνες Μικρασιάτες Μεγάλη Ιδέα ήταν η αποκάλυψη της ιστορικής αληθείας και η ως εκ τούτου πρωτοκαθεδρία (όχι κυριαρχία) της αμιγούς Ελληνορθοδόξου Παραδόσεως, που κράτησε, επί αιώνες, το Γένος-Έθνος ζωντανό.
Το 1922 ακύρωσε το όραμα της πολιτικής ενώσεως όλων των Ελλήνων υπό το Ελλαδικό Κράτος, δεν μπόρεσε όμως να ακυρώσει τη “Ρωμαίικη Ιδέα”, που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα με πίστη, παιδεία και αγάπη στη λαϊκή μας Παράδοση. Οφείλουμε τιμή και δόξα σ’ εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία μας. Αφαιρώντας όμως από τη μεσαιωνική και νεώτερη ελληνική ιστορία την πανανθρώπινη δύναμη της Ορθοδοξίας, παραποιούμε την ελληνική πραγματικότητα, αφήνοντας τα Ελληνόπουλα χωρίς προσανατολισμό και χωρίς τη ζωογόνο επαφή με τις ιστορικές τους ρίζες.
Στα μονοπάτια του κόσμου
Ποιμαντικά βήματα στο σήμερα
Το εγχειρίδιο αυτό γράφτηκε για τους φοιτητές της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας, φιλοδοξεί όμως να αποβεί ωφέλιμο και για τους κληρικούς μας. Στόχος του είναι μια γενική επισκόπηση του πεδίου και μέθοδός του η πολυσυλλεκτική σπουδή σε πλήθος αποθησαυρισμένων κειμένων.Πράγματι,οι τελευταίες δεκαετίες είδαν μια εντυπωσιακή άνθηση των ποιμαντικών μελετημάτων, τόσο εκείνων που αναφέρονται στο άμεσο περιεχόμενο της Ποιμαντικής (και οι οποίες,σε αντίθεση με το παρελθόν,συνήθως διακρίνονται για επαρκή θεολογική τεκμηρίωση),όσο και εκείνων τα οποία εξετάζουν πτυχές του σύγχρονου κόσμου και αναζητούν απόπειρες ποιμαντικής προσέγγισής του. Στόχος μου υπήρξε να προσφέρω στους φοιτητές και στους κληρικούς μας ένα δειγματοληπτικό‘πανόραμα’ το οποίο θα τους διευκόλυνε να μαθητεύσουν στην καθολικότητα της αλήθειας και θα τους ‘άνοιγε την όρεξη’ για περαιτέρω σπουδή.
Η διπλή αυτή εμβάθυνση στηνΘεολογία της Εκκλησίας,από τη μια,και στην περιβάλλουσα πραγματικότητα του κόσμου, από την άλλη, αποτελεί αδήριτη αναγκαιότητα αν θέλουμε να μιλούμε για μια αποτελεσματική Ποιμαντική – και, πολύ περισσότερο, αν επιθυμούμε να την υλοποιούμε καθημερινά. Η Εκκλησία, ως ποιμαίνουσα κοινότητα, καλείται να παραμείνει πιστή σε αμφότερα: στην αλήθεια και αγάπη του Θεού, καθώς και στην σύγχρονη πραγματικότητα των παιδιών της.Αυτό το όραμα της διπλής πιστότητας είναι απολύτως απαραίτητο να διακατέχει τους ποιμένες μας,αλλά εξίσου σημαντικό να καλλιεργηθεί από τα φοιτητικά έδρανα σε όσους σπουδάζουν την Ποιμαντική.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 480
Α΄ έκδοση: 09/2016
Στέφανος ο των Μαρτύρων πρώτος
Αγιολογική και πατερική προσέγγιση
Αναλύοντας κανείς την αγιολογική προσωπογραφία του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου, διαπιστώνει πως η αγιότητα του Αγίου εδράζεται στις βιβλικές απαρχές οι οποίες τον καθιστούν ένα διαχρονικό και οικουμενικό αγιολογικό πρότυπο, που σφραγίζει σύνολη την αγιολογική συνείδηση της χριστιανικής Εκκλησίας.
Στο «στεφάνι» που ονομάζεται Στέφανος συμπλέχτηκαν όλοι οι πολύτιμοι λίθοι της Εκκλησίας, οι κήρυκες των Ευαγγελίων, οι ομολογητές, οι μάρτυρες, όσοι διέλαμψαν με την αρετή τους, καθώς και οι Απόστολοι, ως στέφανοι της εκκλησιαστικής ευδοξίας.
«Πρῶτος ἐν Διακόνοις, πρῶτος καὶ ἐν Μάρτυσιν ἐδείχθης, πανάγιε Στέφανε· ὁδός γὰρ ἐγένου τοῖς ἁγίοις, καὶ πολλοὺς τῷ Κυρίῳ προσήγαγες Μάρτυρας· διὸ οὐρανός σοι ἠνοίγη, καὶ Θεὸς σοι ἐφάνη· Αὐτὸν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Στιγμιότυπα από την εποχή των Πατέρων
Τα στιγμιότυπα ἀπό τήν ἐποχή τῶν Πατέρων ἀφοροῦν κυρίως άγνωστα περιστατικά ἀπό τή ζωή καί τή συμπεριφορά, τόσο τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, ὅσο καί τοῦ λαοῦ. Ἐπειδή πολλά ἀπό τά ἀνέκδοτα διακρίνονται ἀπό κάποια ιδιαιτερότητα καί πρωτοτυπία, προσφέρουν στόν ἀναγνώστη τους τήν εὐκαιρία γιά μιά εὐχάριστη καί ἐνδιαφέρουσα ἀπασχόληση, ἐνῶ ταυτόχρονα τοῦ παρουσιάζουν μιά νέα διάσταση στήν ἱστορία τῆς τότε ἐποχῆς.
Επιπλέον εἶναι χρήσιμα σέ ὅσους διδάσκουν, ἤ μέ ὁποιον δήποτε τρόπο ἀναφέρονται στήν ἐποχή τῶν Πατέρων, ὅπως στούς καθηγητές τῆς μέσης καί τῆς στοιχειώδους ἐκπαίδευσης, στούς κατηχητές, στούς ὁμιλητές σέ ἐκκλησιαστικά άκροατήρια, καί σέ κάθε ἐνδιαφερόμενο. Ἡ ἀπό μέρους τους χρησιμοποίηση τῶν καταλλήλων ἀνεκδότων μπορεῖ νά συμβάλλει, ὥστε ὁ λόγος τους νά εἶναι πιό ζωντανός καί πιό
ἀποτελεσματικός.
Σύγχρονη αθεΐα και ορθόδοξη θεολογία
Προοπτικές και όρια ενός διαλόγου
Εισαγωγικές παρατηρήσεις
Η πίστη στη διαρκή εξέλιξη και πλήρη χειραφέτηση του ανθρώπινου υποκειμένου μέσω της επιστήμης, που διήρκησε περίπου τρεις αιώνες, δέχτηκε σοβαρότατα πλήγματα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, οπότε διαμορφώνεται η συνείδηση ότι οι επιστημονικοί θρίαμβοι δεν οδηγούν στην ποιοτική εξέλιξη των κοινωνιών και του πολιτισμού, ούτε μπορούν να φωτίσουν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης πραγματικότητας. Παρατηρεί καίρια ο Γιώργος Γραμματικάκης: «Από τη στιγμή που ο άνθρωπος διακηρύσσει τους επιστημονικούς του θριάμβους, είναι υποχρεωμένος να δεχτεί όχι μόνο την αλλοτρίωσή του από ένα επίπλαστο σύστημα αξιών, αλλά και το υπερβολικά κοντόθωρο και αλαζονικό της οράσεώς του». Αναδύεται, λοιπόν, μέσα από τις συντελούμενες διεργασίες ένας νέος άνθρωπος, «ο μετέωρος άνθρωπος, που υποπτεύεται ήδη ότι μόνο ένας κόσμος που ξεκινά από αυτόν και καταλήγει στον Άλλο –τους άλλους μετέωρους ανθρώπους– έχει κάποια λογική υπάρξεως ή δυνατοτήτων να επιβιώσει. Αυτή είναι η προσωπική ευθύνη, αλλά και η χάρις του: τον μετέωρο άνθρωπο θα ισορροπήσει μόνο το άπλωμα του χεριού στους άλλους κατοίκους του πλανήτη, και στη φύση ή τη θάλασσα». Το άπλωμα του χεριού στον Άλλο αποτελεί τον πυρήνα της ευαγγελικής και εκκλησιαστικής παράδοσης, το σημείο σύγκλισης με τον νέο ανθρωπισμό, προκειμένου να μην ματαιωθούν οι βαθύτερες προσδοκίες της ανθρωπότητας για το παρόν και το μέλλον της.
ISBN: 9789606156328
Συγχώρηση ο δύσκολος δρόμος
Η λέξη συγχώρηση (ή συγγνώμη) είναι οικεία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Ως έννοια βρίσκεται σε κείμενα της ελληνικής αρχαιότητας, αλλά έγινε ευρύτατα γνωστή ως κεντρική διδασκαλία τού Ευαγγελίου. Αποτελεί ακόμη και αντικείμενο έρευνας της Ψυχολογίας. Αφορά κυρίως στις σχέσεις που τραυματίζονται από την αδικία, την επιθετικότητα και τον εκφοβισμό. Λειτουργεί όμως αποτελεσματικά για την απαλλαγή από τις πληγές που προκαλεί η εχθρότητα και ἡ κακοποίηση, καθώς και για την αποκατάσταση πολύτιμων σχέσεων που έχουν διαταραχθεί.
Στο βιβλίο αυτό γίνεται προσπάθεια να αναδειχθεί η έννοια και η σημασία της συγχώρησης για την προσωπική και κοινωνική ζωή. Να αναλυθεί ως ουσιαστικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, ως κεντρική λειτουργία της καλλιεργημένης κοινωνικότητας και ως κορύφωση της αγάπης στις ανθρώπινες σχέσεις. Να αναζητηθεί η συμπληρωματική σχέση της ψυχολογικής γνώσης με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής.
Να προταθεί ως σκοπός της αγωγής και της παιδείας και ως διαδικασία αντιμετώπισης φαινομένων επιθετικότητας και εκφοβισμού μεταξύ των παιδιών και των νέων. Να αναδειχθεί η συγχώρηση ως ο δύσκολος δρόμος, αλλά και ο ποιοτικά ανώτερος τρόπος προσέγγισης και επίλυσης αντιθέσεων και συγκρούσεων μεταξύ των ανθρώπων.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 232
Α΄ έκδοση: 11/2016
Συμβουλές ενός αγίου για την ανατροφή των παιδιών
O άγιος Θεοφάνης o Έγκλειστος (1815-1894) γεννήθηκε στο Τσερνάβσκ, κοντά στο Ορλώφ, στην κεντρική ρωσική επαρχία του Βιάτκα. Σπούδασε στη Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου. Το 1847 εστάλη να υπηρετήσει για επτά χρόνια στην Παλαιστίνη, την Κωνσταντινούπολη και την Μέση Ανατολή, ως μέλος της Ορθόδοξης Ιεραποστολής των Αγίων Τόπων. Το 1859 χειροτονήθηκε επίσκοπος. Υπηρέτησε επί τέσσερα χρόνια στην Έδρα του Ταμπώφ και κατόπιν μεταφέρθηκε στην επισκοπή του Βλαντιμίρ. Το 1866 παραιτήθηκε από την ενεργό δράση στη διοίκηση της επισκοπής και, αφού κήρυξε για τελευταία φορά ενώπιον ενός τεράστιου πλήθους στον Καθεδρικό Ναό του Βλαντιμίρ, αποσύρθηκε σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι κρυμμένο στα πυκνά δάση του Βίσεν. Εκεί επρόκειτο να παραμείνει έγκλειστος μέχρι τον θάνατό του, εικοσιοκτώ χρόνια αργότερα.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 110
Α΄ έκδοση: 02/2012
Συνοπτική ιστορία του Χριστιανισμού – τόμος Α΄
Τόμος Α΄ Η πρώτη χιλιετία
Μια ιστορία του Χριστιανισμού μας φέρνει αναγκαστικά αντιμέτωπους μ’ ένα παλιό αλλά κρίσιμο ερώτημα: μπορεί αυτή η ιστορία μέσα από τα κριτήρια που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Χριστιανισμός για τον εαυτό του, να αποτελέσει ένα βασικό πεδίο απολογητικής ή, αντίθετα, καταλήγει να υποδεικνύει την πλήρη ιστορική αποτυχία του; Το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο βασανιστικό ανάμεσα στους Χριστιανούς γιατί και σ’ αυτούς η ιστοριογράφηση του Χριστιανισμού εντάχθηκε σε ποικίλες προσπάθειες για επιχειρηματολογία υπέρ μίας ή άλλης θεολογικής άποψης ή υπέρ των ιστορικών δικαίων του ενός ή του άλλου θεσμού.
Εισερχόμενοι στην περιπέτεια μιας ακόμη, έστω και σύντομης, ιστορίας του Χριστιανισμού, ζούμε τη σύνθετη δυσκολία όχι απλά της τεκμηρίωσης των ιστορικών δεδομένων, αλλά και της ερμηνείας τους μέσα από την οπτική γωνία της χριστιανικής θεολογίας και μάλιστα της ορθόδοξης, μιας ερμηνείας που δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε διάλογο με όλα τα ιστοριογραφικά ρεύματα της καθαυτό αλλά και της ύστερης νεωτερικότητας (κοινωνικές θεωρίες, πολιτιστικές σπουδές κλπ.). Ο στόχος, όμως, είναι ακριβώς αυτό το δύσκολο άθλημα να αποτελέσει ένα γόνιμο ερέθισμα για τον κάθε αναγνώστη (και ειδικά το φοιτητή) να συνεχίσει την έρευνα μόνος του αναστοχαζόμενος την ιστορική πορεία του Χριστιανισμού σήμερα, με πρόσθετο οπλισμό το ιστορικό διάγραμμα, τα κείμενα και τη βιβλιογραφία αυτού του βιβλίου.
Συνοπτική ιστορία του Χριστιανισμού – τόμος Β΄
Τόμος Β΄ Από το σχίσμα έως τους νεώτερους χρόνους
Προχωρώντας στον δεύτερο αυτό τόμο στη συνέχεια της συνοπτικής ιστορίας του Χριστιανισμού, βλέπουμε ότι αυτός κατά τη δεύτερη χιλιετία του βίου του σημαδεύεται από μια επώδυνη εσωτερική διάσπαση πού καθιστά τη μυστηριακή ενότητά του, όπως κατανοούνταν στην πρώτη χιλιετία, μια άπιαστη πραγματικότητα. Μέσα από κατακλυσμιαίες αλλαγές στην ιστορία του πολιτισμού (Μεσαίωνας, Νεώτεροι Χρόνοι) η χριστιανική Εκκλησία πρέπει να εργασθεί για να εγγυηθεί στα μέλη της τη σωτηρία από το θάνατο (κάθε είδους), δρώντας σε μια κοινωνία πού δεν φαίνεται να έχει καμμία γέφυρα επικοινωνίας με τίς έννοιες αυτές κι ούτε ενδιαφέρεται ν’ αποκτήσει.
Αν υπάρχει κάποιος λόγος να προσπαθεί κανείς ακόμη να ευαγγελισθεί αυτό το μήνυμα, είναι η πίστη ότι η Εκκλησία διασώζει ακόμη το έργο του Αγίου Πνεύματος, πίστη πού μεγεθύνει την ευθύνη του ορθόδοξου θεολόγου πού κηρύττει την απόλυτη συνέχεια με την αρχαία Εκκλησία και επομένως τη συνεχιζόμενη πληρότητα του Πνεύματος σ’ αυτήν. Αυτό εμπεριέχει απαραίτητα και την απροκατάληπτη και ενδελεχή μελέτη της Ιστορικής πορείας της μέσα στο σύνολο του ιστορικού φαινομένου Χριστιανισμός και αυτού μέσα στην παγκόσμια Ιστορία. Στην αποπειρώμενη μελέτη ο αναγνώστης θα χρησιμοποιήσει ως πυξίδα το κείμενο αλλά και θα ανατρέξει σε πολλές περιπτώσεις στην ειδικότερη βιβλιογραφία, πού παρατίθεται για να μπορέσει ο ίδιος να σπουδάσει και να κατανοήσει την πορεία αυτή.
Συνύπαρξη: Ειρήνη, φύση, φτώχεια, τρομοκρατία, αξίες
Θρησκειολογική θεώρηση.
Η συνύπαρξη υπήρξε βασικό συστατικό του βίου της ανθρωπότητος… Η συνύπαρξη υπονομεύεται και δηλητηριάζεται συχνά. Η εξασθένησή της κατά κανόνα οφείλεται στον ιό του εγωκεντρισμού, ατομικού ή ομαδικού, που εκδηλώνεται πολύτροπα… Οι αδικίες, η διαφθορά και η φτώχεια δεν έπαψαν να καταστρέφουν την αρμονική συμβίωση της ανθρωπότητας. Τις τελευταίες μάλιστα δεκαετίες η βία έχει πάρει νέες ανεξέλεγκτες μορφές, με αποκορύφωμα την πολύμορφη τρομοκρατία. Η ανθρώπινη επιθετικότητα επεκτάθηκε στην εκμετάλλευση, ακόμη και την περιφρόνηση της κτίσεως, με οδυνηρές συνέπειες τόσο για το φυσικό περιβάλλον, όσο και για την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Γι’ αυτά τα προβλήματα, τα μεγάλα θρησκεύματα που επηρέασαν τον πολιτισμό διαφόρων λαών έχουν διαμορφώσει ορισμένες αντιλήψεις και αρχές. Στα κείμενα που περιλαμβάνονται στην παρούσα συλλογή προσεγγίζονται από μία θεολογική και θρησκειολογική οπτική γωνία τα εξής παγκόσμια προβλήματα:
-Ειρήνη σε οικουμενική διάσταση, και σε μια συγκεκριμένη χώρα,
-Άνθρωπος και φυσικό περιβάλλον,
-Φτώχεια,
-Σύγχρονη τρομοκρατία,
-Πανανθρώπινες αξίες
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 200
Α’ Έκδοση: 11/2015
Σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους
Τι συμβαίνει στην Ευρώπη.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
•μισθοδοσία
•περιουσία
•φορολογία
•θρησκευτικά
Mε σκοπό να καλύψει ένα εμφανές κενό στη φερέγγυα αποτύπωση των ισχυόντων στοιχείων σε Ελλάδα και Ευρώπη ως προς τις σχέσεις εκκλησίας-κράτους, η μελέτη αυτή εξετάζει ζητήματα όπως το μάθημα των θρησκευτικών, η χρηματοδότηση και φορολόγηση των θρησκευτικών κοινοτήτων σε Ελλάδα και Ευρώπη, η μισθοδοσία του κλήρου και οι δυνατότητες μετεξέλιξής της, η ιστορία των σχέσεων εκκλησίας και κράτους στην Ελλάδα, ο διοικητικός κατακερματισμός της εκκλησίας στην Ελλάδα και η πολιτική χρήση των πολώσεων γύρω από το θέμα των σχέσεων εκκλησίας-κράτους (και του ενδεχομένου χωρισμού τους) στον ελληνικό δημόσιο λόγο. Αντί να στοχεύει στην κατάθεση μιας συνεισφοράς στο δημόσιο διάλογο για το θέμα, η παρούσα μελέτη εγείρει μια ακόμα πιο φιλόδοξη αξίωση: να συγκροτήσει την προϋπόθεση που θα καταστήσει έναν τέτοιο διάλογο εφικτό, καθ’ ότι σήμερα κάθε σχετική συζήτηση μάλλον εξαντλείται σε μια εκατέρωθεν μάχη συμβόλων, σημαιών και αξιών αντί για να αφορά το ζήτημα που υποτίθεται πως εξετάζει. Στην εδώ μελέτη τον πρώτο λόγο έχουν τα στοιχεία.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 214
Α΄ Έκδοση: 02/2019
Τα θρησκευτικά στο σύγχρονο σχολείο
Ο διάλογος και η κριτική για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 516
Α΄ έκδοση: 08/2013
Τα Φραγκοστάφυλα
Στο κορυφαίο του διήγημα «Τα φραγκοστάφυλα» ο Αντόν Τσέχοφ περιγράφει την αλλοτρίωση του ανθρώπου που εγκλωβίζεται στον εγωκεντρισμό και αδιαφορεί για τον συνάνθρωπό του. Έτσι, αυτοτιμωρείται να μην χαίρεται την αρμονική συνύπαρξη, την αμοιβαία συνδημιουργία, τη μέθεξη της ζωντανής ζωής. Ο ήρωας του διηγήματος, Nικολάι Ιβάνιτς, υπενθυμίζει στον καθένα ότι ανάλογα με τα «φραγκοστάφυλα» που επιθυμεί διαμορφώνεται η ζωή του. Αν τα «φραγκοστάφυλά» του είναι απότοκα φιλαυτίας ―φιλοδοξίας, φιληδονίας, φιλοχρηματίας― τότε θα καταλήξει άταφος νεκρός.
Μετάφραση: Χρύσανθος Χρυσάνθου
Επιμέλεια-Επίμετρο: Σταύρος Σ. Φωτίου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 56
Α΄ έκδοση: 2016
Ταπεινοφροσύνη και αγάπη
Οι μεγάλοι Ασκηταί ομιλούν περί ταπεινοφροσύνης, ανεξικακίας, αγάπης, Διορατικών Γερόντων και Σημειοφόρων.
Μικρό Γεροντικό Η΄
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 190
Α΄ έκδοση: 02/2011
Τι σημαίνει να πιστεύεις σήμερα
Να πιστεύεις σημαίνει να νοηματοδοτείς κάθε πτυχή της ζωής υπό το πρίσμα της χριστιανικής πίστης: να κοινωνείς την αγάπη του Θεού και να μεριμνάς για τον συνάνθρωπο· να θεωρείς τη συζυγία ως ψυχοσωματική μέθεξη και την τέχνη ως δημιουργική ανάταση· να εκλαμβάνεις την πολιτική ως τέχνη συνένωσης των ανθρώπων και την οικονομία ως προσφορά του ενός προς τον άλλο.
Να πιστεύεις σήμερα σημαίνει να αντιστέκεσαι στον ατομικισμό και τη μαζοποίηση, να απορρίπτεις την ιδιωτική ευδαιμονία και την αδιαφορία για τον άλλο, να συγκρούεσαι με ό, τι εξαθλιώνει τον άνθρωπο και ευτελίζει την κοινωνία.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 110
Α΄ Έκδοση: 06/2018