Το άγγιγμα του Αρχάγγελου
Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που το μυστήριο φωτίζεται. Είναι οι στιγμές που συναντιούνται και σμίγουν οι διαδρομές των ανθρώπων.
Το φως για λίγο φανερώνει τα πρόσωπα και το μυστήριο ξεδιψά της ψυχής τα ανοίγματα. Και τότε σβήνονται όλες οι απορίες και τα ερωτηματικά.
Κι έστω για λίγο ανοίγει η θύρα του παραδείσου και η ζωή γίνεται αληθινή γιορτή.
“Το άγγιγμα του Αρχαγγέλου”, μας ανοίγει για μια στιγμή αυτή την θύρα και μας κάνει όλους μύστες της αθανασίας.
Β΄ έκδοση: 03/2018
Το κήρυγμα της Κυριακής Α΄
2003-2004
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το Ιερόν προσεύξασθαι· ο εις Φαρισαίος, και ο έτερος Τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο· Ο Θεός, ευχαριστώ σοι, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο Τελώνης. Νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο Τελώνης μακρόθεν εστώς, ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτε το στήθος αυτού λέγων· Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού, ή εκείνος. Ότι πας ο υψών εαυτόν, ταπεινωθήσεται· ο δε ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται.
Το μεγάλο ελληνικό μυθιστόρημα
Ο υπαρξιακός ρεαλισμός το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Το θέμα του παρόντος βιβλίου είναι ένας ισχυρισμός, ο ακόλουθος: ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν γράφει αυτόνομα διηγήματα, αλλά ένα μεγάλο μυθιστόρημα σε συνέχειες, ένα έργο ουσιωδώς ανοικτό και ασυντέλεστο, που απαρτίζεται από σχετικώς αυτοτελή αφηγήματα (ας πούμε: επεισόδια∙ ή κεφάλαια), όσα αποτελούν οργανικά μέρη μιας ευρύτερης και ιδιάζουσας μυθιστορηματικής σύνθεσης. Καίτοι φαίνεται εξωφρενικός, ο ισχυρισμός αυτός δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, δεν έχει ίχνος φαντασίας και δεν υπαγορεύεται από καμιά διάθεση πρόκλησης∙ αντιθέτως: όσα προσπαθώ να αναδείξω στο ανά χείρας δοκίμιο τα αισθάνομαι περίπου αυτονόητα, και γι’ αυτό τολμώ να τα καταθέσω, ελπίζοντας λίγο να εμπλουτίζουν την αντίληψή μας για τον Σκιαθίτη, άρα και την απόλαυση που μας χαρίζει το έργο του. Αυτό (το παπαδιαμαντικό έργο) είναι και το μοναδικό επιχείρημα της εισήγησής μου. Πιστεύω ν’ αρκεί∙ πιστεύω να είναι ισχυρό σαν κισμέτι. Θέλω να πω: σαν την Αποκάλυψη.
Το μήλο πάνω από τη μηλιά
Το αλφαβητάρι του “καταπληκτικού” γονιού.
Το μεγάλωμα των παιδιών έχει κόπο.
Και ο κόπος γίνεται μεγαλύτερος όταν ο γονιός δεν κατέχει τον τρόπο.
Αν οι γονείς αποκτήσουν τις απαραίτητες γνώσεις και χρησιμοποιούν τους κατάλληλους τρόπους, τότε το φορτίο γίνεται ελαφρύτερο. Στην αντίθετη περίπτωση η κούραση έρχεται γρήγορα, τα λάθη πολλαπλασιάζονται και ο κόπος βιώνεται ως βάσανο.
Θα έχετε ακούσει την φράση: “Παιδί είναι αυτό ή βάσανο;”
Οι γονείς επικρίνονται για τα λάθη και τις παραλείψεις που κάνουν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Όμως…
– ποιος τούς έχει εκπαιδεύσει;
– ποιος τούς έχει προετοιμάσει επαρκώς για το απαιτητικό “επάγγελμα” του γονιού;
Πορευόμαστε ανυποψίαστοι και με άγνοια βασικών θεμάτων ψυχολογίας και παιδαγωγικής…
Το βιβλίο αυτό “εκπαιδεύει” και βοηθά αποτελεσματικά τους γονείς να χτίσουν μία τρυφερή και ουσιαστική σχέση με τα παιδιά τους.
Τους βοηθάει να αναθρέψουν παιδιά: υπεύθυνα, χαρούμενα, συνεργάσιμα, ανεξάρτητα, προσφέροντάς τους ό, τι χρειάζονται για να ζήσουν μια ζωή με πληρότητα.
Να βιώνουν καθημερινά τo ευ ζην.
Το μυστήριο του γνωστού και η γοητεία του αγνώστου
Όταν η Φυσική Επιστήμη συναντά τη Θρησκεία
Οι σχέσεις της Φυσικής Επιστήμης με τη Θρησκεία μπορούμε να πούμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή της Αναγεννήσεως ήταν σχέσεις συνεργασίας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρξαν κατά την μακρά αυτή περίοδο και περιπτώσεις αμφισβήτησης της θρησκείας εν ονόματι της επιστήμης. Αυτές όμως ήσαν μεμονωμένες και σποραδικές.
Μετά την Αναγέννηση όμως και κυρίως στην εποχή του Διαφωτισμού η αμφισβήτηση της θρησκείας εντείνεται εν ονόματι της αυτονομίας της ανθρώπινης λογικής. Στη συνέχεια η αθεϊστική αυτή τάση εντείνεται ακόμη περισσότερο, για να κορυφωθεί κατά το β΄ μισό του 19ου αιώνα, εξαιτίας των ταχύτατα αναπτυσσόμενων φυσικών επιστημών κατά τους χρόνους εκείνους.
Ο 20ός αιώνας όμως φέρνει τροπή προς το πνεύμα και την αναζήτηση του Θεού. Η τροπή αυτή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, καθώς προβάλλεται με τα έργα των κορυφαίων εκπροσώπων της σύγχρονης Φυσικής Επιστήμης, όπως του Μαξ Πλανκ, του Αϊνστάιν, του Βέρνερ Χάιζενμπεργκ κ.ά.
Η εξέλιξη αυτή ωστόσο δεν σημαίνει ότι το εχθρικό προς την Θρησκεία ρεύμα έχει εξαφανιστεί. Αντίθετα, είναι δυναμικά παρόν. Τελευταίως μάλιστα ενισχύεται από τους λεγόμενους «νέους αθεϊστές», οι οποίοι δεν αμφισβητούν απλώς τη θρησκεία, αλλά την καταπολεμούν μετά μανίας, επειδή τη θεωρούν επιζήμια για τον άνθρωπο.
Οι διαπιστώσεις αυτές μας ώθησαν στην συγγραφή της παρούσης μελέτης με την ελπίδα ότι μέσω αυτής θα βοηθήσουμε τον αναγνώστη να προσεγγίσει κάπως καλλίτερα το θέμα της σχέσεως της φυσικής επιστήμης με τη θρησκεία.
Το σκαμνί
Μυθολογία αναμνήσεων
Βρισκόμαστε στα 1775 και ο μοναχός Κοσμάς, με καταγωγή από την Αιτωλία, περιοδεύοντας στον τουρκοκρατούμενο ελληνισμό, όπου κηρύττει την αναγκαιότητα των σχολείων, περνά και από τις «ποδιές του Χολομώντα». Εκεί φιλοξενείται από μια οικογένεια μελισσοκόμων και κληροδοτεί στους οικοδεσπότες του το σκαμνί που έχει πάντα φορτωμένο στο μουλάρι του. Το σκαμνί αυτό θα αλλάξει διαδοχικά χέρια και θα συντροφεύσει τους επιγόνους της οικογένειας τα επόμενα διακόσια χρόνια. Προφητείες και διδαχές, γάμοι και έρωτες, κατάρες και πείσματα, ακρωτηριασμοί και πρόωροι θάνατοι σμιλεύουν τους χαρακτήρες των ηρώων τριών διαφορετικών χρονικών περιόδων –τέλη 18ου αιώνα, αρχές 20ού, δεκαετία του ’70– και σε καθεμιά από αυτές οι ήρωες βαδίζουν το δικό τους μοναχικό μονοπάτι: του χρέους στην οικογένεια, του κοινωνικού στιγματισμού και της υπαρξιακής αναζήτησης.
Το συναξάρι του γένους
Ο κόσμος που προσπαθούμε να ζωντανέψουμε στο «Συναξάρι», δεν είναι γνωστός στο πλατύ αναγνωστικό κοινό. Οι βιογραφίες που ακολουθούν γράφτηκαν από αγάπη και θαυμασμό. Πιστεύουμε δικαιολογημένα, διότι δεν υπάρχουν πρόσφορες στον σημερινό αναγνώστη, με τη μορφή που παρουσιάζονται εδώ. Ο σκοπός που επιδιώξαμε είναι η καθεμιά να έχει την αυτοτέλειά της, παρότι τα σκιαγραφούμενα πρόσωπα κινούνται τις πιο πολλές φορές στον ίδιο χώρο, επηρεάζουν και επηρεάζονται από τα ίδια γεγονότα, αντανακλούν τις ίδιες καταστάσεις, συγχέονται στο ίδιο όραμα και έχουν τους ίδιους στόχους και τα ίδια ιδανικά. Δώσαμε, κατά τη γνώμη μας, όλα εκείνα τα στοιχεία που εκφράζουν την ψυχή, τον δυναμισμό, την αγωνιστικότητα, τη θυσία και εθελοθυσία. Ας μη νομισθεί ότι οι λόγοι ιδιαίτερης προτίμησης μας έκαμε να περιλάβουμε στη συλλογή τούτη τις σκιαγραφούμενες μορφές. Παρότι ανάμεσά τους υπάρχουν οι περισσότερες από τις πιο αξιόλογες, ο χώρος της τουρκοκρατίας είναι τόσο πλούσιος, ώστε να μην τον καλύπτουν.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 558
Γ΄ Έκδοση: 03/2018
Το τέλος του ανθρώπου ή η παραμόρφωσή του
Ο κόσμος πρέπει να αναρωτηθεί σε βάθος μήπως ο άνθρωπος της Νεωτερικότητας που θέλησε, αδειάζοντας τη θρησκευτική του υπόσταση, να τη γεμίσει η να την αντικαταστήσει με τον αέρα της φυσιοκρατίας, των θετικών επιστημών, της οικονομοκρατίας και της τεχνολογίας, κλείνοντας τον άνθρωπο στην αυτονομημένη του διάνοια, χρειάζεται να ξαναπιάσει τον παλιό μίτο που βρίσκεται πάντα στη θέση του –‘εντός υμών’, που λέει το Ευαγγέλιο– για να ξαναβρεί τις αληθινές διαστάσεις και όψεις του εαυτού του, του κόσμου και του Θεού, όπως στις ‘Ιστορίες του Αλαδίνου’ από τις Χίλιες και Μία Νύχτες, ο αφρικανός μάγος διαλαλώντας «–αλλάζω παλιά λυχνάρια με καινούργια», έτσι που να τον κοροϊδεύει ο κόσμος, ξεγελά την πριγκίπισσα κι αυτή δίνει στον μάγο το θαυματουργό λυχνάρι του Αλαδίνου. Ο μάγος δεν ξαναφώναξε. Είχε πάρει στα χέρια του το παλιό θαυματουργό λυχνάρι.
Το Φυλλαράκι που ήθελε να ταξιδέψει
Χριστουγεννιάτικη ιστορία με θεατρική διασκευή και παρτιτούρες
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα φύλλο, ένα Φυλλαράκι, που δεν ξεχώριζε από τα αδέρφια του που κρεμόταν από τα κλαδιά ενός μεγάλου γέρικου δέντρου. Ένα Φυλλαράκι που είχε μεγάλα σχέδια: ονειρευόταν πως μια μέρα θα ταξίδευε και θα γνώριζε ολόκληρο τον κόσμο!
Και η μέρα αυτή έφτασε!
Κι εκείνο, παρ’ όλους τους δισταγμούς και τους φόβους του, ρίχτηκε με λαχτάρα σ΄ αυτούς τους νέους κόσμους. Άραγε συνάντησε όσα ονειρεύτηκε;
Τί του χάρισε αυτό το ταξίδι, αυτή η νέα ζωή;
Εικονογράφηση: Κατερίνα Παϊσίου
Το φως που ξυπνά την καρδιά
Διαλεχτές σελίδες της Φιλοκαλίας για την αυτοσυγκέντρωση, την αυτογνωσία και την νοερά προσευχή.
Η Φιλοκαλία είναι μία συλλογή ασκητικών κειμένων, τα οποία χρονολογούνται από τον 4ο έως τον 15ο αιώνα. Αποτελεί όμως και έργο τεράστιας σημασίας για τον νεώτερο ελληνισμό.
Διαβάζοντας τη Φιλοκαλία ανοίγει ο δρόμος για να κατανοήσουμε δυσνόητα χαρακτηριστικά του συλλογικού μας προσώπου μαζί με καθοριστικές ιδέες για τις αξίες μας. Η σπουδή της είναι απαραίτητη κατ’ εξοχήν για όποιον ενδιαφέρεται να ορίσει τα πλαίσια μιας προσέγγισης της νεοελληνικής ιδεολογίας και πνευματικότητας.
Η επιλογή των κειμένων που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο έγινε με ιδιαίτερο κριτήριο την ασκητική εμπειρία της προσευχής, που είναι η καρδιά του βιβλίου της Φιλοκαλίας.
Η νεοελληνική μετάφραση είναι της Ντίνας Σαμοθράκη
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 1296
Α΄ Έκδοση: 11/2011
Τρυφερή ενδοχώρα
Η μυθιστορηματική βιογραφία του Οσίου Λουκά από το Στείρι
Ένα συναξάρι. Αφήγηση μιας ζωής. Το ξεδίπλωμα των εκφάνσεων στη βιοτή μιας ξεχωριστής προσωπικότητας. Ένας μακρινός βίος, που φώτισε βυζαντινές ημέρες, αλλά και αυτές που ακολούθησαν .
Η πολιτεία, ο χρόνος, οι πράξεις, τα λόγια, οι λογισμοί, τα βήματα ενός Αναχωρητή. Μιά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας, με απόλυτο σεβασμό στα στοιχεία που τη συγκρότησαν. Η ποιητική εκδοχή. Η μυθιστορηματική βιογραφία. Ο Λουκάς από το Στείρι.
Τρώμε και ομορφαίνουμε
Πολύτιμα μυστικά της υγείας μας, κρυμμένα στην Ελληνική κουζίνα.
Τούτο το μικρό βιβλιαράκι έχει ως κύριο σκοπό να αναδείξει τα οργανοληπτικά των τροφών και να οδηγήσει την κουζίνα σ’ ένα δρόμο απλότητας και νοστιμιάς. Απευθύνεται κυρίως σε εραστές της νοστιμιάς και της υγιεινής διατροφής και θα ξεδιαλύνει μικρά μυστικά αξιοποίησης των τροφών.
Το βιβλίο αυτό έχει σκοπό να συμβάλει στην προσπάθεια να αποδείξουμε επιστημονικά την αξία των Ελληνικών τροφίμων και φυσικά να μάθουμε πράγματα ξεχασμένα που έχουν να κάνουν με την υγεία και τη δική μας αλλά και των παιδιών μας. (Δημήτρης Κουρέτας)
Η εξαιρετικά απλή πρόταση που κάνουμε είναι: ακολουθήστε την εποχικότητα στην μαγειρική και θα έχετε μεγάλο κέρδος, και οικονομικό, αλλά και υγείας και γεύσης. (Ηλίας Μαμαλάκης)
Εξώφυλλο: Μαλακό πλαστικοποιημένο
Σελίδες: 208
Α΄ Έκδοση: 04/2017
Υπό την σκιάν της Θείας Χάριτος και την Σκέπην της Θεομήτορος
Στιγμές από τον βίο και την πολιτεία του στη Σοβιετική Ένωση
«Με απασχολούσε ο λόγος τoυ πατέρα μου, δηλαδή, τι να κάνω και πως να μπορέσω να ελέγξω τη σταθερότητα της πίστης μέσα στην καρδιά μου, τη νεανική καρδιά ενός ανώριμου παιδιού. Ήμουν ακόμα 17 χρονών· δεν ήξερα πως να σκεφτώ και τι να αποφασίσω. Από τη φύση μου ήμουν ζωηρός, χαρούμενος και εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Από τις πρώτες ήμερες σα σχολικά θρανία με επέλεξαν στην εκκλησιαστική χορωδία όπου έπαιζα φλάουτο. Η μουσική με συνέπαιρνε και περισσότερο μου άρεσαν τα ψαλτοτράγουδα, όπως επίσης και τα χαρούμενα κοσμικά τραγούδια, τα σεμνά, όμως, όχι τα αισχρά. Χαιρόμουν να διασκεδάζω ατελείωτα και να ψυχαγωγούμαι σεμνά.»
▶ Ποιος ήταν ο, ελληνικής καταγωγής, Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος;
▶ Πως βρέθηκαν στην Ουκρανία οι πρόγονοί του;
▶ Τί προσέφερε στη νέα πατρίδα της οικογένειάς του;
▶ Πως διέσωσε τα πιστεύω του;
▶ Πως στήριξε το ποίμνιό του σε δύσκολους και σκοτεινούς χρόνους;
▶ Ποιο αποτύπωμα άφησε η πίστη στη ζωή του;
Τις απαντήσεις μας τις δίνει ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος με το Ημερολόγιό του.
Φάγαμε ήττα
Κείμενα για τον αυτοεγκλωβισμό της Εκκλησίας
Η εικόνα που σήμερα διαμορφώνεται στη δημόσια πλατεία για την Εκκλησία δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Μια εικόνα, για την οποία δεν ευθύνονται πάντα οι εκτός των τειχών· αυτοί που συχνά και με απίστευτη ευκολία ονομάζονται «εχθροί» της Εκκλησίας. Αυτό, βέβαια, δεν αφαιρεί τις ευθύνες από τους πονηρούς της ιστορίας, οι οποίοι παραμονεύουν πάντα την Εκκλησία. Ξέρουμε, όμως, πως τα κάστρα πέφτουν από μέσα, από τους αλλοτριωμένους φρουρούς τους, από τους υπερασπιστές μιας τσαλακωμένης ή και ανύπαρκτης ιδεολογίας, τους μαχητές μιας χυδαίας ιδιοτέλειας, που μάχεται μετά μανίας την προφητεία. Εκείνη δηλαδή τη φλόγα η οποία με οδηγό την κριτική της διάθεση δεν διστάζει να κάψει βεβαιότητες και ασφάλειες που οδηγούν σε καθεστωτική νοοτροπία και στάση.
Φιλία χωρίς όρια
Τι είναι αυτό που μετατρέπει τις απλές συμμαθήτριες σε αχώριστες φίλες. Πόσο μπορεί η φιλία να αλλάξει τη ζωή κάθε παιδιού. Μέσα από απρόσμενα γεγονότα, αγωνίες αλλά και ευχάριστες στιγμές, η Ιωάννα και η παρέα της ανεβαίνουν ένα-ένα τα σκαλοπάτια της εμπειρίας και της γνώσης. Γεμάτες δυναμισμό, κέφι και χιούμορ καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα δύσκολα της ζωής και να ανακαλύψουν πολλά από τα μυστικά της. Κυρίως όμως γνωρίζουν καλύτερα τον ίδιο τον εαυτό τους και κάνουν ένα βήμα προς την ωριμότητα. Διαπιστώνουν με όλα αυτά πως η αληθινή φιλία δεν έχει όρια.