Με την πρώτη από τις δύο λέξεις που συνθέτουν το λιτό τίτλο, Οσιότης, δηλώνεται εκείνη η εκδοχή της αγιότητας που απασχολεί το παρόν βιβλίο, ενώ η δεύτερη λέξη του τίτλου, Ιστορουμένη, αποτελεί παθητική μετοχή του ρήματος ιστορώ, το οποίο έχει διπλή σημασία: αφηγούμαι, εξιστορώ, αλλά και ζωγραφίζω, θέματα από τη ζωή και την παράδοση Εκκλησίας. Έτσι, εάν αναλογιστεί κανείς ότι η εκκλησιαστική εικονογραφία χαρακτηρίζεται μόνιμα από μία – άλλοτε φτωχότερη και άλλοτε πλουσιότερη – αφηγηματικότητα, τότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ότι το αντικείμενο της παρούσας μελέτης δεν είναι άλλο από τον τρόπο με τον οποίον η οσιακή αγιότητα εξιστορείται, μέσα από την τέχνη της εικονογραφίας. Ο υπότιτλος του βιβλίου, από τα συναξάρια στις εικόνες, προδηλώνει τη μεθοδολογία με την οποία αναπτύσσεται η μελέτη. Ειδικότερα, εξετάζονται δώδεκα διαφορετικές περιπτώσεις οσίων. Για κάθε όσιο, αρχικά επιχειρείται μία λεκτική αφήγηση της ζωής του, θεμελιωμένη στα διάφορα συναξάρια, ενώ στη συνέχεια πραγματοποιείται μία εικαστική αφήγηση της ζωής του, μέσα από συγκεκριμένες εικόνες. Ο σχολιασμός που έπεται και τα σχετικά συμπεράσματα καθιστούν χειροπιαστό στον αναγνώστη και θεατή – των κειμένων και των εικόνων αντίστοιχα – αυτό για το οποίο πασχίζει η μελέτη: τον τρόπο με τον οποίον η οσιότητα ιστορείται.

Περιγράφοντας γλαφυρά την αλεξανδρινορωμαϊκή εποχή οι E. Τσέλλερ και Γ. Νέστλε στην Iστορία της ελληνικής φιλοσοφίας (μτφ. Χ. Θεοδωρίδη) αναφέρουν ότι οι κοινωνίες των ελληνικών πόλεων έχοντας αποκτήσει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα ζούσαν την μεταφυσική αγωνία. Την εποχή εκείνη η επιστήμη χωρίζεται από την φιλοσοφία, και η δεύτερη προσεγγίζει τη θρησκεία, ενώ εξελληνισμένοι ανατολίτες παρουσιάζονται στις αθηναϊκές φιλοσοφικές σχολές ως μαθητές ή και δάσκαλοι.
Εκείνη την εποχή παρουσιάζεται ενώπιον του Αρείου Πάγου ένας Ασιάτης σπερμολόγος, ο Απόστολος Παύλος, και μίλησε για έναν άγνωστο Θεό. Φάνηκε κάτοχος της ελληνικής παιδείας. Τον άκουσαν με ευχαρίστηση, όταν όμως έκανε λόγο για την Ανάσταση, τον κατέβασαν από το βήμα. Η εκκλησία του Χριστού επικράτησε, όμως το αναστάσιμο μήνυμα ατόνησε. Στη σύγχρονη εποχή η φιλοσοφία ξανάσμιξε με την επιστήμη. Τους φιλοσοφημένους και μη ανθρώπους των σύγχρονων κοσμοπολίτικων κοινωνιών δεν απασχολεί ο λόγος του Αποστόλου. Την αντίδραση των Αρεοπαγιτών αλλά και τη στάση του νεωτερικού ανθρώπου απέναντι σ’ ένα τέτοιο χαρούμενο μήνυμα προσπαθεί να ανιχνεύσει το προκείμενο πόνημα.

Ο προφήτης της Ρωμιοσύνης προσωπογραφούμενος μέσα από άγνωστα ή λίγο γνωστά κείμενα

Στόχος αυτού του βιβλίου δεν είναι η σύνταξη μιας συστηματικής μελέτης για τον π. Ιωάννη, ούτε η κριτική αποτίμηση του έργου του και αξιολόγηση της θεολογικής προσφοράς του. Αυτό έγινε ήδη κατά τρόπο μάλιστα ικανοποιητικό από τον καθηγητή Andrew J. Sopko, στην πολύ καλή μονογραφία του για τον π. Ιωάννη με τίτλο: Προφήτης Ρωμαίικης Ορθοδοξίας(Αρμός, 2020). Σκοπός μας είναι η συγκέντρωση χαρακτηριστικών κειμένων που φανερώνουν τον άνθρωπο π. Ιωάννη και ενσαρκώνουν τη θεολογία του. Κάποιοι μιλούν για τον π. Ιωάννη και σε όλους μας απαντάει εκείνος με τη γνωστή θεολογική πληρότητα και ακρίβειά του. Έτσι γίνεται ολοφάνερο το στίγμα της παρουσίας του στο θεολογικό μας στερέωμα, που επί πενήντα περίπου χρόνια άνοιξε νέους δρόμους στην δογματική, στην ιστορία και τη λατρεία προς την αυθεντική ορθόδοξη ρωμαίικη παράδοση.

Το παιδί συνέχεια ζητάει κάτι από τους γονείς του.
Η διάσταση του ασύμμετρου αιτήματος
είναι δομικό στοιχείο της σχέσης γονιών παιδιών.

Η καραντίνα και η πανδημία προκάλεσαν ένα πληθωρισμό αιτημάτων του παιδιού, που ενίοτε έφθανε στα όρια της αφόρητης πίεσης ή και της απόγνωσης. Το δομικό στοιχείο απέκτησε διαστάσεις συμπτώματος, με αρνητικές επιπτώσεις για όλους. Ανακινώντας με οξύτητα επείγοντος το ερώτημα: Μπορεί το παιδί να μάθει να ζητά λαβαίνοντας υπόψη και τον άλλον; Συναισθανόμενο τις δυνατότητές του, τις διαθεσιμότητές του, τη διάθεσή του; Και αν ναι, πώς;
Η ανάλυση των μηχανισμών του αιτήματος αναδεικνύει μια απλή και άμεσα εφαρμόσιμη μέθοδο που οδηγεί το παιδί σ’ αυτή την αναπτυξιακή κατάκτηση. Γονείς και παιδαγωγοί είναι αναγκαίοι και πολύτιμοι εταίροι του παιδιού στην πορεία από την ωμή ναρκισσιστική απαίτηση στο έντεχνο αίτημα.

Ο Νίκος Σιδέρης γνωρίζει βαθύτατα τον κόσμο και την ψυχή του παιδιού και οι ψυχοπαιδαγωγικές συνεισφορές του έχουν συναντήσει ευμενέστατη υποδοχή. Με αυτό το έργο εμπλουτίζει τη γνώση και την πράξη της ανατροφής του παιδιού, λαβαίνοντας υπόψη και τους γονείς του. Οι οποίοι, παραδόξως, είναι και αυτοί άνθρωποι ― όσο και αν κάποιες φορές τα παιδιά το παραβλέπουν, αλλά και οι ίδιοι το ξεχνούν προσπαθώντας να γίνουν σουπερ-γονείς, χωρίς να υπάρχει λόγος.

Ποντιακή Κουζίνα – Η παράδοση και η εξέλιξη

Οι σελίδες αυτού του βιβλίου έχουν σκοπό να μας ταξιδέψουν στις ρίζες της Ποντιακής κουζίνας. Tαυτόχρονα μέσα από νέες τεχνικές και παρασκευές μεταμορφώνονται σε καινούριες συνταγές, κρατώντας πάντα τη βάση των παραδοσιακών προϊόντων. Εύχομαι ολόψυχα να το αγαπήσετε και να εντάξετε την Ποντιακή κουζίνα στο καθημερινό σας τραπέζι.

Οι πρώτες μνήμες μου έχουν να κάνουν με τις πέντε κυρίες των αισθήσεων. Οι πέντε αυτές κυρίες, που μεγαλώνοντας έμαθα τα ονόματά τους, με βοήθησαν να κατανοήσω την τέχνη της μαγειρικής. Ως τέκνο ποντιακής καταγωγής και συγκεκριμένα από το χωριό Μελάνθιο (Μεσουντιέ), μυήθηκα στις συνταγές των προγόνων μου δίπλα στις γιαγιάδες μου και τη μητέρα μου, οι οποίες και αποτελούν την πρώτη μου επαφή με την ποντιακή κουζίνα. Η συγκεκριμένη κουζίνα, μέσα από τα δικά μου μάτια, απαρτιζόταν από πολλές τέχνες. Οι δοκιμές των συνταγών με έκαναν να νιώθω γευσιγνώστης. Τα αρώματα έκαναν την όσφρηση μου να χορεύει. Τα χρώματα από τα μπαχάρια έκαναν την όρασή μου να συνθέτει έναν μοναδικό πίνακα ζωγραφικής.
Η ακοή μου εκπαιδεύτηκε μέσα από την πάλη της κουτάλας με την κατσαρόλα, βγάζοντας μια περίεργη μουσική. Με την αφή ένιωθα να αγγίζω άλλοτε ζεστό και άλλοτε κρύο… ανάλογα με τη φαντασία που διαθέτει και ένας ποιητής. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα τη συνδεσιμότητα των τεχνών, το μεγαλείο της μαγειρικής και σε ποιο επίπεδο πρέπει να καταταχθεί η συγκεκριμένη τέχνη. Το παρόν βιβλίο στηρίζεται στην παράδοση των συνταγών του Πόντου, οι οποίες διατηρούν τη βάση των παραδοσιακών προϊόντων αλλά παρουσιάζονται με μία νέα οπτική μέσω των διαφορετικών τεχνικών και παρασκευών. Στόχος μου είναι να προτρέψω όλους τους λάτρεις της μαγειρικής, γνώστες και μη, να ακολουθήσουν τον δρόμο της μακροζωίας, τον οποίον μπορεί να εξασφαλίσει η ποντιακή διατροφή.

Φωτογραφία -Καλλιτεχνική επιμέλεια: Νένα Συμεωνίδου