Επί την λυχνίαν
Που οδηγείται ο άνθρωπος σήμερα, όταν θέλει να προχωρεί μόνος, χωρίς Θεό, εμπιστευόμενος μόνο στη δική του νοημοσύνη και στις παρωθήσεις της καρδιάς του; Πετυχαίνει ο άνθρωπος την ελευθερία της υπάρξεως του, όταν η μεγάλη σύγχρονη μηχανή τον κάνει ένα εξάρτημά της, ένα απρόσωπο ανταλλακτικό; Ή όταν ο άνθρωπος γίνεται άθυρμα της εικονικής οικονομίας των Τραπεζών και των Χρηματιστηρίων; Ή η γυναίκα ελευθερώνεται, όταν κάτω από το πρόσχημα, ορισμένες φορές, των ίσων δικαιωμάτων και ίσων καθηκόντων, αναγκάζεται να εργάζεται σε βαρειές, ανθυγιεινές και επικίνδυνες εργασίες; Δεν βλέπουμε εδώ μια τάση, που θέλει να εξομοιώσει και τον άνδρα και την γυναίκα με κάποιο τρίτο είδος ανθρώπου; Να τούς εξομοιώσει δηλ. με μια ύπαρξη χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οπότε δεν θα υπάρχει πια η δυνατότητα αλληλοσυμπληρώσεως. Η δυνατότητα δηλ. της συναρμόσεως ενός ζεύγους με μια αμοιβαιότητα σχέσεων, αλλά θα πρόκειται για μια ύπαρξη κατάλληλη για να υπηρετεί τίς ανώνυμες δυνάμεις του κράτους, της εξουσίας, της οικονομίας, της τεχνολογίας. Αυτό το ερώτημα το αφήνω ανοικτό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 360
Α΄ Έκδοση: 05/2018
Επιστολή προς Διόγνητον
Για τον χριστιανικό τρόπο ζωής
Το κείμενο που είναι γνωστό ως Επιστολή προς Διόγνητον βρέθηκε το 1436 από έναν Καθολικό ιερέα, τον Thomas d’ Arezzo, σε ένα ιχθυοπωλείο, στην Κωνσταντινούπολη. Η ύπαρξη του μοναδικού χειρόγραφου κώδικα, η απουσία αναφοράς στον συγγραφέα όπως και η απουσία σύγχρονων ή μεταγενέστερων πατερικών αναφορών στο κείμενο έκανε πολλούς ερευνητές να θεωρήσουν ότι το κείμενο είναι πλαστό, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι πρόκειται για ένα κείμενο που γράφτηκε για λόγους εντυπωσιασμού.
Στην εισαγωγή της επιστολής ο συγγραφέας θέτει τρία ερωτήματα σχετικά με τα οποία ο Διόγνητος θέλει να ενημερωθεί επαρκέστερα:
◆ποια είναι η ταυτότητα του Θεού των χριστιανών;
◆πού οφείλεται αυτή η υπέρμετρη αγάπη που δείχνουν προς τον πλησίον; και
◆γιατί η πίστη τους εμφανίστηκε τόσο αργά στον κόσμο;
Απαντώντας στα ερωτήματα, ο συγγραφέας θα ασκήσει κριτική τόσο στην ειδωλολατρία όσο και στις εσφαλμένες αντιλήψεις των Εβραίων σχετικά με τη λατρεία του Θεού. Ακολούθως θα αναφερθεί στον τρόπο ζωής των χριστιανών οι οποίοι, αν και ζουν στη γη, όπως όλοι οι άλλοι, είναι ήδη πολίτες του Ουρανού καθώς είναι μέλη της Εκκλησίας, και στα επόμενα κεφάλαια θα παρουσιάσει τη χριστιανική διδασκαλία για τον Θεό, ενώ παράλληλα θα ασκήσει κριτική στις απόψεις διαφόρων φιλοσόφων. Σε ό,τι αφορά στο ερώτημα για την αργοπορημένη παρουσία της χριστιανικής πίστης στον κόσμο, ο συγγραφέας θα πει ότι το λυτρωτικό σχέδιο του Θεού διά του Υιού Του πραγματοποιήθηκε όταν ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε μόνος του να σωθεί.
Εισαγωγή – Μετάφραση – Σχόλια: Πλεξίδας Ιωάννης
Έργον ποίησον ευαγγελιστού
Και το βιβλίο αυτό, όπως και τα προηγούμενα, περιέχει ομιλίες και περιλήψεις ομιλιών μου από αυτές, που κάνω στους διαφόρους ιερούς ναούς, όταν κατά Κυριακάς και Εορτάς λειτουργώ και κηρύττω. Ειδικά στο βιβλίο αυτό, περιέχονται μηνύματα από αποστολικές περικοπές Κυριακών, από Θεομητορικές εορτές και από μνήμες Αγίων. Αυτές οι περιλήψεις έχουν αναρτηθεί και στη φιλόξενη ιστοσελίδα Romfea.gr. Σκοπός μου είναι να βοηθήσω όσους μοχθούν για το κήρυγμα του θείου λόγου, κυρίως τους νεωτέρους. Μπορούν, παίρνοντας κάποιες σκέψεις από το βιβλίο αυτό και προσθέτοντας και τις δικές τους, να διαμορφώνουν το κήρυγμά τους.
Το κήρυγμα είναι μία μορφή, τολμώ να πω, κυοφορίας. Όπως ο Υιός και Λόγος του Θεού κυοφορήθηκε με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος στη γαστέρα της Θεοτόκου και εγεννήθη ως Θεάνθρωπος, ώστε, εκτός των άλλων συνεπειών της Ενανθρωπήσεως, να γίνει προσιτός στον άνθρωπο, έτσι και ο θείος λόγος κυοφορείται εν προσευχή, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, μέσα στην καρδιά και τη σκέψη του ιεροκήρυκος, για να προσφερθεί προσιτός και εύπεπτος στον άνθρωπο της εποχής μας. Μιάς εποχής με πολλή αμφισβήτηση, αλλά και πολλές προκλήσεις και δυνατότητες.
Έρωτας ή τίποτα
«Έρωτας ή τίποτα», ένα βιβλίο για τον έρωτα σε καιρούς μεταμοντέρνους.
«Έρωτας ή τίποτα», αφού ο έρωτας δεν αφορά ένα συναίσθημα που προκύπτει κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά αποτελεί τη δυνατότητα να κατανοήσει κανείς εμπειρικά το νόημα της ύπαρξης. Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί, οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή.
Τίποτα: Το κενό. Το άδειο. Η απουσία. Η εγκατάλειψη. Η ανυπαρξία. Ο θάνατος.
Η εμπειρία των αδιέξοδων σεξουαλικών επαφών δίχως έρωτα γίνεται η αφορμή για την αναζήτηση του έρωτα που θα αφορά όλη την ύπαρξη.
«Έρωτας ή τίποτα» για όλους εκείνους που δεν αποδέχονται το συμβιβασμό της μετριότητας.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 408
Α΄ έκδοση: 10/2014
έστηκα επί την θύραν
Η Εκκλησία μας, θα μπορούσαμε να πούμε, ζει από την Τράπεζα της Θ. Ευχαριστίας, που είναι το κέντρο και ο πυρήνας της, αλλά και από την τράπεζα του Θ. λόγου. Με το κήρυγμα του λόγου, το ιεραποστολικό πρώτα, γεννιέται η πίστη και οδηγούνται οι άνθρωποι στον Χριστό και στην Εκκλησία. Και με το κήρυγμα πάλι καλλιεργούνται οι πιστοί και ενώνονται με τον Χριστό εν τη Εκκλησία. Με το κήρυγμα της Εκκλησίας δηλαδή κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεται η ενανθρώπιση του Λόγου. Γιατί μ’ αυτό ο λόγος του Θεού φθάνει σε μας τους ανθρώπους εκφρασμένος με τον λόγο του ανθρώπου. Γι’ αυτό ο υπερβατικός θείος λόγος χρησιμοποιεί όλες τις δυνατότητες του ανθρώπινου λόγου, όπως ο ενανθρωπίσας Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και μπήκε στην ανθρώπινη ζωή και στην ανθρώπινη Ιστορία.
ISBN: 9789606156410
Ζήσε στ΄ αλήθεια
Κράτα ζωντανή την καρδιά σου στην Αγάπη
Όσο περισσότερο αξιολογείς και κρίνεις τις συμπεριφορές των άλλων, τόσο περισσότερο μόνος είσαι. Όσο δικάζεις τους άλλους, τόσο εγκλωβίζεσαι στην ερημιά σου. Αν δεν είσαι έτοιμος να αναλάβεις την ευθύνη της ελευθερίας,δεν είσαι έτοιμος να ζήσεις την αγάπη. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου και μάθε να χάνεις τον έλεγχο. Τον δρόμο σου δεν τον επιλέγεις μία φορά. Τον επιλέγεις κάθε στιγμή.
- Τα έκανες θάλασσα;
- Καιρός για ένα νέο ξεκίνημα.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 296
Α΄ Έκδοση: 04/2017
Ζωή δίχως συνταγές
Σκέψεις χωρίς δίχτυ ασφαλείας…
Οι αληθινές σχέσεις ανατρέπονται.
Παίζονται κάθε μέρα κορώνα-γράμματα.
Μάθε να γράφεις και να σβήνεις συνεχώς την ιστορία της ζωής σου,
δίχως να φοβάσαι τις μουντζούρες και τα λάθη.
Να έχει ο άλλος την ανάγκη να γείρει πάνω σου
γιατί σε αγάπησε και όχι γιατί ψάχνει κάπου να στηριχτεί.
Είναι στιγμές που δεν σου φτάνει το οξυγόνο.
Δεν αρκούν οι δυνάμεις σου. Θέλεις ένα φιλί ζωής.
Τότε κάπου αρχίζει η σχέση με τον Θεό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 208
Α΄ Έκδοση: 10/2018
Η “μωρία” του Θεού και η “σοφία” του ανθρώπου
Διαδρομές μεταξύ Θεολογίας και πνεύματος της εποχής
Γιατί αυτοί διδάχθηκαν, και με το δίκιο τους, ότι η παρούσα ζωή δεν ήταν εκείνη που είχε χαρίσει από την αρχή ο Θεός στους ανθρώπους, αλλά διδάχθηκαν μυστικά πως ήταν άλλη, θεία και πάντοτε ίδια, και έκριναν ότι κυρίως εκείνη θα πρέπει να είχε ετοιμασθεί αρχικά γι’ αυτούς από τον Θεό που είναι αγαθός. Στρέφοντας προς αυτή τα μάτια της ψυχής δια της σοφίας κατά την χάρη του Πνεύματος, όσο ήταν δυνατόν να γίνει στους θνητούς ανθρώπους, και δεχόμενοι στην καρδιά τους τον θείο πόθο, πίστεψαν δικαιολογημένα ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν αυτή την παρούσα ζωή, αν θέλουν να επιδοθούν αγνά στην άλλη, κατά τον σωστό τρόπο. Κι επειδή εγκατάλειψη της ζωής δεν γίνεται χωρίς θάνατο, σαν θάνατο της ζωής επινόησαν την αποβολή κάθε σαρκικής στοργής, από την οποία έγινε η είσοδος του θανάτου στην ζωή, ώστε επινοώντας τον θάνατο με τον θάνατο, να σταματήσουν να ζουν μέσω του θανάτου, πεθαίνοντας τον τίμιον θάνατο ενώπιον του Κυρίου, τον αληθινό θάνατο του θανάτου, αυτόν που μπορεί να φθείρει την φθορά και που παρέχει στους αξίους την είσοδό τους στην μακαρία ζωή και αφθαρσία. Γιατί το τέλος αυτής της παρούσας ζωής δεν είναι, νομίζω, δίκαιο ούτε να το ονομάζουμε θάνατο, αλλά απαλλαγή από τον θάνατο και χωρισμό από την φθορά, κι ελευθερία από την δουλεία, και λήξη της ταραχής, και κατασίγαση των πολέμων, και τελείωμα της σύγχυσης, και υποχώρηση του σκότους, και ανάπαυση από τους κόπους, και σιγή του ακατανόητου βουητού, και γαλήνεμα του αναβρασμού, και συγκάλυψη της ντροπής, και αποφυγή των παθών, και αφανισμό της αμαρτίας, και, για να το πω μ’ ένα λόγο, περιορισμό όλων των παθών. Οι άγιοι, κατορθώνοντας όλα αυτά με εθελούσια νέκρωση, έδειξαν πως είναι ξένοι και παρεπίδημοι στην παρούσα ζωή. (Μάξιμος Ομολογητής, Περί διαφόρων αποριών)
Πρόλογος: Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 304
Α΄ Έκδοση: 09/2017
Η «Μεγάλη Πυρκαγιά» έναν αιώνα μετά…
ΜΝΗΜΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ
Μια «κυρα-Στρατήγα» από τη Σμύρνη, που σχεδιασμένα πυρπολείται για να σβήσει κάθε ίχνος ελληνικής και χριστιανικής «κατάθεσης» στον πολιτισμό, στην αγωνιζόμενη να δει άσπρη μέρα ελλαδίτικη μιζέρια…
Oύτε «χρονικό» ούτε «τοιχογραφία» ούτε τίποτα τέτοιο: επικλήσεις της άμεσης ανθρώπινης μοίρας, σαν να «διαβάζεις Ιστορία» και σιγά σιγά να θυμάσαι ότι «έτσι μου τα έλεγε ο/η… στην παιδική γειτονιά»…
Ένα ατελές και ίσως κάπως «αφηρημένο», σπασμωδικό και μεταπαραδοσιακό πορτρέτο, που στα «χαντάκια» και τους ασύνδετους ήχους του πυκνώνει η αίσθηση του «νεοέλληνα» ότι τα γεγονότα δεν έχουν καμιά συνοχή και, άρα, είναι φυσική η «μνήμη χρυσόψαρου»…
Συμβάντα, εκρηκτική πρόοδος ουσίας, «προκυμαίες» και «τάγματα εργασίας», θάνατοι, τυραννίες, πολιτικά λάθη και εγκλήματα, «προοδευτικοί» και «αντιδραστικοί» σε μια ισότιμη επαναθεμελίωση της βασικής στρέβλωσης που γεννά αδιάκοπα την Ελλάδα σαν «από θαύμα ζούμε», «σύμμαχοι» που εξευτελίζουν κάθε έννοια «φιλίας» και ανθρωπιάς, «συνέλληνες» από πυρωμένο σίδερο να αφήνει ανεξίτηλα σημάδια κακίας και «λαός» ταγμένος να υπηρετεί τη ρωμέικη πίστη της δοτικότητας και της γης ως κοινού αγαθού.
Η Άγια Νύκτα. Ο μύθος του χριστουγεννιάτικου τριαντάφυλλου
Τότε η γιαγιά έβαλε το χέρι της στο κεφάλι μου λέγοντας: «Πρέπει αυτό να το θυμάσαι, γιατί είναι τόσο αληθινό, όσο τ’ ότι εγώ βλέπω εσένα και ‘συ εμένα. Δεν φανερώνεται με το φως απ’ τις λάμπες ή τα κεριά και δεν εξαρτάται από τον ήλιο και το φεγγάρι· μα εκείνο που χρειάζεται είναι, να έχουμε τέτοια μάτια, που να μπορούν να βλέπουνε τη δόξα του Θεού».
Τα δύο παραμύθια της Σέλμα Λάγκερλεφ (1858-1940) που φιλοξενεί ο παρών τόμος είναι ένα μικρό δείγμα από την πλούσια σοδειά που μας άφησε η πρώτη γυναίκα που έλαβε το βραβείο Νόμπελ για το λογοτεχνικό της έργο μόλις την πρώτη δεκαετία του αιώνα που μας πέρασε. Η ξεχωριστή Σουηδή συγγραφέας με τις αισθαντικές, ατμοσφαιρικές αφηγήσεις, έστω και αν δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των προβεβλημένων κλασικών του περασμένου αιώνα, είναι παρούσα με το έργο της και διατίθεται στους φίλους της ανάγνωσης προς τέρψη και παραμυθία. Ας μην ξεχνάμε πως ο μύθος που υπηρέτησε, ο ανθρωπιστικά και θεολογικά διαποτισμένος, υποδεικνύει και υποβάλλει με μαεστρία τούτη τη λησμονημένη ιδιότητα των παραμυθιών να παραμυθούν, δηλαδή να παρηγορούν τους αναγνώστες.
Η αδικία που πληγώνει
Η αδικία που πληγώνει ανατρέχει στα επώδυνα βιώματα της παιδικής ηλικίας. Αναζητάει τους όρους και τις συνθήκες που την παράγουν στο οικογενειακό περιβάλλον. Καταγράφει τις προσδοκίες για την απάλειψή της, αλλά και τις επώδυνες ματαιώσεις στις συντροφικές σχέσεις. Επεξεργάζεται την εμφάνισή της στο εργασιακό περιβάλλον. Αναδεικνύει όμως την δυνατότητα να μην ταυτιστεί η μοίρα του ανθρώπου με τα τραύματά του, γιατί κάτι τέτοιο θα οριζόταν ως μοιραία παράδοση στην κατάθλιψη.
Η αδικία που πληγώνει είναι μία κίνηση απεγκλωβισμού από τις μονοδιάστατες κατανοήσεις των κλινικών διαγνώσεων. Είναι μία αισιόδοξη θέαση, απόρροια μακρόχρονης κλινικής εργασίας με ανθρώπους που με αγωνία εμπιστεύτηκαν τα μυστικά της ψυχής τους στον θεραπευτή και την ίδια στιγμή που τους κυριαρχούσε ο φόβος για την κλινική ματιά του, εκείνη ακριβώς τη θαυμαστή στιγμή προκαλούσαν την απεριόριστη εκτίμησή του.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 280
Έκδοση: 20η
Η ανοικτή ιστορία και οι εχθροί της
Η άνοδος του Βελούδινου Ολοκληρωτισμού
Ποιές εγγενείς αδυναμίες και αντιφάσεις ταλανίζουν την μετα-Διαφωτιστική νεωτερικότητα; Ούτε η φιλοσοφία του υποκειμένου, ούτε η ψυχολογία του ασυνειδήτου, ούτε η Μαρξιστική ή φιλελεύθερη οικονομία, ούτε η κοινωνιολογία των θεσμών, μαζί και μια θεολογία που έχει χάσει το χάρισμα της προφητείας, μπόρεσαν να προβλέψουν αυτό που παραταύτα εγκαθιδρύεται, θριαμβευτικά σχεδόν και αδιερώτητα, ως μετα-ανθρώπινη εποχή, στον Ελληνο-δυτικό κόσμο. Δεν μπόρεσαν δηλαδή να προβλέψουν πως δεν υπάρχουν όροι και όρια στην ανθρώπινη αποσυνδεμένη από την φύση και τον Θεό αυτο-επέκταση. Πως το άνοιγμα στις τρομερές δυνατότητες μπορεί να είναι κλείσιμο. Πως ο σκληρότερος Ολοκληρωτισμός είναι βελούδινος…
Η δημιουργία ως μυστήριο
Θεολογική προσέγγιση της οικολογικής πρό(σ)κλησης
Στο παρόν πόνημά του, ο π. Ιωάννης Χρυσαυγής διερευνά και αναδεικνύει την πνευματική διάσταση του φυσικού περιβάλλοντος, όπως αυτή αποτυπώνεται στα έργα των Πατέρων, αλλά και στην λειτουργική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Προβάλλει ολοκληρωμένα την παραδοσιακή και συνάμα προοδευτική αυτή κοσμοθεωρία, υπογραμμίζοντας την ανάγκη της προσωπικής και κοινωνικής συμμόρφωσης και μεταμόρφωσης μέσω εκείνων των πολιτικών, ηθικών και οικονομικών επιλογών, που θα σέβονται και θα συντηρούν «την δημιουργία ως μυστήριο».
Εξαιρετικό βιβλίο, που δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο τώρα που αναζητούμε την πνευματικότητα που θα μεταμορφώσει ουσιαστικά την αμαρτωλή και απερίσκεπτη καταστροφή που επιφέρουμε στην δημιουργία του Θεού.
Rowan Williams,
πρώην Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι
Αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα βιβλία για τη σχέση θεολογίας και οικολογίας.
Andrew Torrance,
Καθηγητής Πανεπιστημίου του St. Andrews
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες πρωτοβουλιών από ακτιβιστές, εκπροσώπους ομάδων πίεσης και θεωρητικούς που ασχολούνται με την οικολογική κρίση, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία, ενίοτε δε ίσως και με τη δική του ατζέντα. Η κλιματική αλλαγή και η υπερθέρμανση του πλανήτη, η εξαφάνιση της χλωρίδας και της πανίδας, η διάβρωση του εδάφους και η αποψίλωση των δασών, η θαλάσσια και η χερσαία μόλυνση, η ηχορύπανση και η ατμοσφαιρική ρύπανση τυγχάνουν καθημερινά πλέον αυξανόμενης προσοχής και εντυπωσιακής δημοσιότητας σε διεθνές επίπεδο. Πράγματι, οι ανησυχίες αυτές απέκτησαν μία αυξανόμενη αίσθηση του επείγοντος, αν και η ένταση με την οποία συχνά αντιμετωπίζονται και επιλύονται απέχει πολύ από το να είναι εντυπωσιακή η πειστική. Με την έμφαση που δόθηκε τον εικοστό και τον εικοστό πρώτο αιώνα στο άτομο και τα ατομικά δικαιώματα, ποιος θα μπορούσε να προβλέψει ότι η εκμετάλλευση και η κακομεταχείριση –τελικά, ο «βιασμός» της φύσης– θα απέβαιναν, αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον εξίσου σημαντικά με την αγωνία και τον φόβο για την επιβίωση του ίδιου του ανθρώπινου γένους; (Από την εισαγωγή του βιβλίου)
Η δυστυχία του να είσαι άθεος
Παρεξηγημένες Σκέψεις ως δοκίμια για την αντοχή της Αλήθειας.
Πολλοί είναι της γνώμης ότι η πίστη στον Θεό είναι η χειρότερη μορφή εξάρτησης, διότι στην πραγματικότητα καταργεί παντελώς την ελευθερία του ανθρώπου. Η πίστη στον Θεό δεν συνεπάγεται καμιά απολύτως εξάρτηση κι αυτό επειδή – προκειμένου να είναι πραγματική και γνήσια- προϋποθέτει τη δική μας ελεύθερη προαίρεση και βούληση. Όποιος πιστεύει στον Θεό αληθινά και πραγματικά δεν το κάνει εξαναγκαστικά, αλλά ελεύθερα με του δική του απολύτως ελεύθερη βούληση.
Πίστη εξαναγκασμένη δεν είναι πίστη!
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 242
Α’ Έκδοση: 03/2016
Η Εκκλησία πάει σινεμά
Ο διάλογος της ορθόδοξης Θεολογίας και του Κινηματογράφου
Μέσα από τη συνάντηση και τον διάλογο με τον Κινηματογράφο η Εκκλησία μπορεί και οφείλει να αποκαλύψει και να ερμηνεύσει τη Σάρκωση του Λόγου στο σύγχρονο γίγνεσθαι, να φωτίσει το πρόσωπο του μετανεωτερικού ανθρώπου, και μέσα από την κινηματογραφική αποτύπωση της ιστορικής της επάρκειας και ανεπάρκειας να διεκδικήσει στα νέα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολυπολισμικά περιβάλλοντα τον επ-αναστατικό και αντισυστημικό λόγο της.
Ο Κινηματογράφος μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε τον ρυθμό μιας άλλης ζωής «ἐφεκτικής στά θαύματα» που χωράει εντός της όλη την έκταση και την ένταση της ευαγγελικής μαρτυρίας. Τα δημιουργήματα των ποιητών της 7ης τέχνης σηματοδοτούν ένα πεδίο διαλόγου της Ορθόδοξης Θεολογίας με τον σύγχρονο κόσμο και πολιτισμό, με τη νεωτερική σκέψη και τον υπαρξιακό αναστοχασμό της μετανεωτερικής ανθρωπότητας. Μάλιστα λειτουργούν και προς μια Θεολογία που απλώνεται σαν μια προσευχή και καθώς πλαταίνει και πληθαίνει ως το Πνεύμα της Πεντηκοστής συναντά την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.