Αγάπησέ με
Εμπνευσμένο από τη ζωή του “Αγίου των λεπρών” στη Σπιναλόγκα.
«Το σκήνωμά του το σκέπασαν μύρα κι ασπασμοί. Κι οι χρόνοι που περάσανε σκεπάσανε τη μνήμη του.
Η Σπιναλόγκα που αγάπησε έγινε αξιοθέατο…
Μα το βουβό θυσιαστήριο του Αη-Παντελεήμονα κράτησε μέσα του, όπως τα ιερά απομεινάρια των μαρτύρων που το στέριωσαν, το δάκρυ του. Το φύλαξε βαθιά στα σπλάγχνα του να ανακράζει «μνήσθητι!»…»
Ο π. Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης υπήρξε ο τελευταίος ιερέας της Σπιναλόγκας. Γεννήθηκε το 1893 και εκάρη μοναχός το 1911 στην Ι. Μ. Τοπλού Σητείας. Αργότερα πήγε στην Ι. Μ. Φανερωμένης Ιεράπετρας. Από εκεί έφυγε για τη Σπιναλόγκα εθελοντικά το 1947, όπου και διακόνησε το νησί μέχρι το κλείσιμο του λεπροκομείου το 1957. Παρέμεινε στη Σπιναλόγκα μόνος του για μια πενταετία για να φροντίζει τους τάφους των λεπρών και να τελεί τρισάγιο. Επέστρεψε στη Ι. Μ. Τοπλού για λόγους υγείας. Κοιμήθηκε το 1972. Είχε δικαίως τη φήμη αγίου.
Ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης, ο επονομαζόμενος και «αρχάγγελος της Σπιναλόγκας», είναι το δεύτερο υπαρκτό πρόσωπο του μυθιστορήματος.
Μέσα από τη μυθοπλασία, η Μαρία Παστουρματζή ζωντανεύει τα ατελείωτα «πάθια» και τους «καημούς» των κατοίκων της Σπιναλόγκας και ζωγραφίζει τη μόνη δύναμη που νικά τον ανθρώπινο πόνο: την Αγάπη που ανεβαίνει ως τον σταυρό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 360
Α΄ έκδοση: 11/2016
Άγιοι… δίπλα μας
Συναξάρια καθημερινών ανθρώπων
Τούτο το βιβλίο περιέχει ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων που πασχίζουν να προσφέρουν εξαγιασμένο τον εαυτό τους στον Θεό. Αλλάζουν αυτοί και μαζί τους αλλάζουν και πολλοί άλλοι – όσοι έχουν ειλικρινή προαίρεση – αφού το παράδειγμα του καθενός μας επηρεάζει σε επάλληλους κύκλους πολλούς ανθρώπους, με πρώτους την οικογένειά μας, φίλους και γνωστούς. Κοινό χαρακτηριστικό τους πως κάποια στιγμή της ζωής τους η οδύνη ταρακούνησε συθέμελα την ύπαρξή τους, αναγνώρισαν αστοχίες, ματαιότητες κι υπερβολές και αποζήτησαν να ξεδιψάσουν με το «ὕδωρ τὸ ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον».
Όλα τα αφηγήματα βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες που ακούσαμε στην εξομολόγηση. Βέβαια αλλάξαμε ονόματα και λεπτομέρειες. Είναι ιστορίες αγίων της διπλανής πόρτας που είναι άγνωστοι στους πολλούς αλλά εξαγιασμένοι στα μάτια του Θεού.
Ευχή μας να συνεχίσουν έτσι, μέχρι το τέλος, καθώς δυστυχώς ξέρουμε πολλούς που βίωσαν την αγάπη Του κι ύστερα παρασύρθηκαν, ξεχάστηκαν και αφέθηκαν.
Ίσως κάποιος άμοιρος μετανοίας να τις διαβάσει και να νομίσει πως πρόκειται για ηθικοπλαστικά διηγήματα για αφελείς, όμως είναι ιστορίες που συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν όσο οι άνθρωποι αγωνίζονται να κάνουν πράξη εκείνο «οὗ ἐστὶ χρεία», όπως μας παρήγγειλε ο Χριστός.
Ένα μικρό συναξάρι αγιότητας εκείνων που αποτελούν
τον πραγματικό λαό του Θεού, το σώμα του Χριστού,
τα κλήματα της Αμπέλου μέσα σε έναν κόσμο
που ξεχνά πως πλάστηκε για να αγαπά και να απολαμβάνει
τα δώρα του Θεού δοξολογώντας σαν τους αγγέλους.
Άγιον Όρος χώρα ζώντων
Σύγχρονες μορφές της Ορθοδοξίας όπως τις έζησα.
Τον καιρό που έμενε στο Κουτλουμούσι στο Άγιον Όρος ο Γέροντας Αμβρόσιος φρόντιζε ασκητές και ανήμπορα γεροντάκια… Ήταν κι ένας ξυπόλητος ασκητής, ο μοναχός Λάζαρος, που πήγαινε καμιά φορά και λειτουργόταν και έτρωγε μετά στο Κουτλουμούσι. Έμενε απέξω από το μοναστήρι στο ύπαιθρο, στο ξενοδοχείο των πολλών αστέρων, όπως λέει και ένας άγιος Γέροντας της εποχής μας…
Ο Γέροντας Αμβρόσιος τον φρόντιζε και επεδίωκε να του μιλάει, παρόλο που ο πατήρ Λάζαρος χρησιμοποιούσε τη σαλότητα και ό,τι άλλη μέθοδο μπορούσε για να αποφεύγει την ανθρώπινη τιμή και δόξα.
Κάποτε χιόνισε δυο μέτρα χιόνι και ο Γέροντας Αμβρόσιος πήγε να τον βρει στη ρεματιά που σύχναζε μονάχος. Πήρε και κάνα δυό φίλους μοναχούς και τελικά ξέθαψαν τον πατέρα Λάζαρο που προσευχόταν κάτω από το χιόνι. Όχι, δεν ήταν παγωμένος, ήταν πολύ ζεστός και ζεματούσε. “Αχ, και να ξέρατε τι κακό μου κάνατε”, τους είπε όταν συνήλθε…
Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα Αμβρόσιο, πώς καταλάβαινε πως κάποιος έχει αγιότητα και χάρισμα προσευχής. Σαν απάντηση μού διηγήθηκε για την επίσκεψή του στο κελλί του Γέροντα Ιωσήφ του Σπηλαιώτη: “Καθόταν κάτω οκλαδόν, σε ένα ψαθί και έκανε προσευχή, και σείονταν το έδαφος, σαν να γινότανε σεισμός”, μού διηγήθηκε. “Τι θέλεις άλλα να σου πω; Έτρεμε το ψαθί, έτρεμε ο βράχος…”.
Οι ιστορίες και αναμνήσεις του Στέφανου Δημόπουλου αποπνέουν μιαν αφηγηματική αμεσότητα και απαλότητα. Είναι ένας λόγος γλαφυρός και ελκυστικός, ενός ανθρώπου που αναδεικνύεται σε έξοχο αφηγητή, γιατί ακριβώς ο λόγος του είναι αληθής.
Επίμετρο: Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Ελισαίος, καθηγούμενος Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 374
Α΄ Έκδοση: 04/2019
Αν δεν ερχόσουν Εσύ…
“Η Λήδα χαμογέλασε. Κοίταξε απ΄ το παράθυρο….Αν δεν ερχότανε αυτή. Αν δεν την έβρισκε η Κάρλα στη Βιέννη,Αν η Κάρλα δεν είχε γνωρίσει τον Ανδρέα για να γίνει η Ζωή. Αν η Κατερίνα δεν την είχε πάει στην Αγγελική. Αν η Αγγελική δε γνώριζε τη Νάντια. Αν δεν έμπαινε στο σπίτι η μικρή. Αν δεν την είχε βρει στη Σκιάθο ο Απόστολος Γληνός. Αν παντρευότανε τον Άλεξ. Αν δεν γινόταν το ατύχημα. Αν…Αν…. Ένιωσε ίλιγγο. Μια ατελείωτη αλυσίδα από “αν” που τέλειωνε σε μία μόνο πρόταση:Αν δεν ερχόσουν Εσύ!…”
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 240
Γ΄ έκδοση: 10/2015
Αν ο σπόρος δεν πεθάνει…
Κηρύγματα στα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών του έτους
Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο… διαπερνώντας τον. Δεν επέστρεψε για να ξαναπεθάνει. Δεν αναστήθηκε επιστρέφοντας στην προηγούμενη συνθήκη (δέσμευση χώρου, τροφής, επικοινωνίας). Αναστήθηκε φανερώνοντας την όντως Ζωή που δεν νικιέται από τον θάνατο. Βγήκε από τον τάφο άνθρωπος αλλά άλλος άνθρωπος. Ποιος άνθρωπος; Αυτός που βγήκε από τα χέρια του Δημιουργού. Αυτός που δεν απατήθηκε από εύκολες επιτυχίες. Αυτός που είχε ελεύθερη και άμεση σχέση με τον αγαπημένο Πλάστη. Τον Πλάστη που του δημιούργησε τη σωματική ύπαρξη και παρουσία, έκφραση και φανέρωση των τρόπων επικοινωνίας: από το βλέμμα και το χάδι μέχρι την υλοποίηση της «μιας σάρκας».
Αυτόν τον άνθρωπο ανέστησε ο Χριστός. Του έδωσε ολοκληρία και όχι μόνο. Του έδωσε και δυνατότητες που δεν είχε. Να ξέρει και να μπορεί…
Αν υπάρχει παράδεισος
Κείμενα αυτογνωσίας και αναζήτησης βασισμένα σε αληθινές εμπειρίες
Το βιβλίο αυτό μετατρέπει την καθημερινότητα σε πεδίο άσκησης της διάκρισης και ανακάλυψης της αλήθειας. Αν υπάρχει παράδεισος θα περνά μέσα από την αλήθεια. Ο συγγραφέας μάς παίρνει από το χέρι για να μάς ξεναγήσει στην έκπληξη ότι αλήθεια δεν είναι μόνο όσα φαίνονται με μια πρώτη ματιά.
Πολλές από τις ιστορίες του βιβλίου έχουν το κοινό γνώρισμα να περιγράφουν καταστάσεις περιορισμένης ελευθερίας. Η μαστορική του συγγραφέα μάς μαθαίνει πώς να εξάγουμε συμπεράσματα βαθύτερα, ενίοτε και αντίθετα, από εκείνα στα οποία μας ωθεί η παρόρμηση της στιγμής. Η κουλτούρα που μας περιβάλλει ευνοεί την επιφανειακότητα. Το βιβλίο αυτό είναι ένας ευχάριστος και εμπράγματος οδηγός στο να την αποφεύγουμε.
Κρατάμε στα χέρια μας και έναν έντυπο βοηθό ανακάλυψης ενός άλλου Θεού, διαφορετικού από τα στερεότυπα και των πιστών και των αδιάφορων. Ενός Θεού ο Οποίος προτιμά να είμαστε ελεύθεροι έστω και αν έτσι δεν Τον βλέπουμε. Έναν Θεό που μας συμπαραστέκεται αδιάκοπα στην περιποίηση του μέσα κήπου μας, έστω και αν εμείς αρνούμαστε να αποδώσουμε σε Αυτόν την προέλευση των λουλουδιών. Έναν Θεό που, αν υποψιαστούμε στο ελάχιστο την αγάπη Του, θα Τον βρούμε.
Αφού υπάρχει παράδεισος…
(Από τον πρόλογο του π. Βασιλείου Θερμού)
Ανάμεσα σε δύο μάνες
Την ημέρα που ο πατριάρχης της οικογένειας Πέτρος Λεοπάρδος αναχωρεί για την αιωνιότητα, στη βίλα “Καλή ελπίδα” εμφανίζεται η ζητιάνα Ρόζα. Η γυναίκα που πενήντα πέντε χρόνια πριν τον εγκατέλειψε για να ζήσει έναν μοιραίο έρωτα, αφήνοντας μαζί με τον άνδρα της και το μονάκριβο γιο της Στέφανο. Κανείς δεν γνωρίζει την ταυτότητά της. Ούτε κι η ίδια γνωρίζει το περίεργο παιχνίδι της μοίρας. Καλά κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται, οι μοιραίοι πρωταγωνιστές νιώθουν το αγκάθι του πόνου να τους στερεί την υποτιθέμενη ευτυχία τους. Κι ένας παπάς, ο πνευματικός της οικογένειας και φίλος του Πέτρου Λεοπάρδου αναλαμβάνει να διακονήσει το μυστήριο της αγάπης, της συγνώμης και της μετάνοιας. Κάποιοι θα τα καταφέρουν, κάποιοι όχι. Γιατί η Αγάπη είναι δύσκολη, και θέλει κόπο… Μια ζωή ανάμεσα σε δυο μάνες μια ζωή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, στη συγχώρεση και το μίσος, στον Σταυρό και την Ανάσταση.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 184
Α΄ Έκδοση: 7/2018
Άνθρωπος έσομαι
Στοχασμοί για το μυστήριο της ζωής και του ανθρώπου
Αυτό το βιβλίο είναι ένας στοχασμός πάνω στις διαστάσεις και τις συνέπειες του συγκλονιστικού γεγονότος πως ο Χριστός μάς δείχνει τι σημαίνει να είναι Θεός μέσα από τον τρόπο που πεθαίνει ως άνθρωπος. Και μ’ αυτό τον τρόπο μάς δείχνει τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος. Συνδέοντας το τέλος -“τετέλεσται”- με την αρχή -“ποιήσωμεν άνθρωπον”- ο π. Ιωάννης Μπερ μάς παρακινεί να σκεφτούμε ξανά ποιοι είμαστε, τι σημαίνει ότι είμαστε άνδρες και γυναίκες, τι καλούμαστε να γίνουμε, και ποια η σχέση μεταξύ ζωής και θανάτου σε αυτήν την πορεία.
Ο αναγνώστης, μέσα από το ποιητικό και στοχαστικό ύφος του κειμένου, που διανθίζεται με αγιογραφικά και πατερικά χωρία, καλείται σε μια στοχαστική ανάγνωση, δίνοντας βάρος στο ουσιαστικό περιεχόμενο της κάθε λέξης και όχι στο επιφανειακό προσπέρασμά τους.
Άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης όπως τον έζησα
«Πρωτοσυνάντησα τον π. Ιάκωβο όταν ήμουν παιδί, μαθητής του κατηχητικού. Τότε πηγαίναμε εκδρομή με το κατηχητικό από τη Χαλκίδα.
Ανεβαίναμε στο μοναστήρι με τα πόδια από τις Ροβιές – δεν υπήρχε δρόμος. Για κάποιους που ίσως δυσκολευόντουσαν έστελναν οι πατέρες κάνα δυο μουλάρια.
Αυτό που έχει μείνει στη μνήμη μου είναι ότι καθώς ανεβαίναμε στο μοναστήρι ψάλλαμε ή τραγουδούσαμε. Μας άκουγε λοιπόν ένας καλόγερος και έβγαινε να μας προϋπαντήσει. Είχε τόσο λεπτό περπάτημα που νόμιζες ότι περπατάει στις μύτες των ποδιών του.
Ψηλός, ασκητικός μάς υποδεχόταν ψάλλοντας κι αυτός: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!». Ήταν ο π. Ιάκωβος!
Έψελνε για μας αλλά και για τους πατέρες που μας συνόδευαν. Μου έχει μείνει αυτή η εικόνα από την παιδική μου ηλικία: ένας άνθρωπος να προχωρά σαν να μην πατά στο έδαφος και συνάμα πολύ αδύνατος πολύ ασκητικός λιπόσαρκος σε σημείο που νομίζεις ανά πάσα στιγμή ότι θα πέσει με το φύσημα του ανέμου…
…Όταν αναπολώ τα περασμένα, σκέφτομαι καμιά φορά ότι, όπως εγώ έζησα τον Άγιο Ιάκωβο, έτσι και σήμερα υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας άλλοι άνθρωποι, είτε μοναχοί, είτε ιερείς ή απλοί λαϊκοί, που φαίνονται σαν κοινοί άνθρωποι, αλλά είναι Άγιοι.
Όταν μάλιστα βλέπεις κάποιους ανθρώπους να ζουν ιδιαίτερα προσεκτική ζωή και να είναι ταπεινοί. Πιστεύω πως η ταπείνωση είναι το κατ’ εξοχήν γνώρισμα των Αγίων. Κι είναι αυτή ακριβώς η ταπείνωση που τους κάνει να κόβουν το θέλημά τους και να γεμίζουν αγάπη για τον διπλανό τους. Όποιος δεν είναι ταπεινός, δεν μπορεί να αγαπήσει…».
Η μορφή ενός σύγχρονου αγίου, του Αγίου Ιακώβου (Τσαλίκη) του εν Ευβοία, μέσα από την περιγραφή του Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου (Ιωάννου).
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 176
Α΄ Έκδοση: 06/2018
Από καρδιάς… κείμενα για το καθημερινό και το αιώνιο
Είναι φορές που αν δεν ρισκάρεις, που αν δεν κάνεις το βήμα, το αβέβαιο, το δύσκολο, δεν θα προχωρήσει τίποτα. Θα κάθεσαι και θα βλέπεις τη ζωή σου να περνά, τους γύρω σου να προχωρούν τις ζωές τους, και εσύ να δυστυχείς μέσα στις ανασφάλειές σου.
Έχε στο νου σου πως αν το πουλί δεν κάνει το βήμα να φύγει από την φωλιά, δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να πετάει.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 128
Α΄ έκδοση: 12/2018
Από τα Ουράλια στα Ουράνια
Αληθινές ιστορίες σε καιρούς αθεΐας
Έξι αληθινές ιστορίες από τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, στις οποίες δόθηκε μια μυθιστορηματική πλοκή. Ιστορίες ανθρώπων που αναζήτησαν τον Θεό σε αθεϊστικά περιβάλλοντα. Έξι μαρτυρίες πίστεως και ελπίδας, για τη χάρη του Θεού, που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον άνθρωπο…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 272
Α΄ Έκδοση: 10/2017
Απομνημονεύματα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
Απόδοση στη σύγχρονη νεοελληνική με σχόλια και γλωσσάρι
«O κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς, αν δεν ήμασταν τρελοί, δεν θα κάναμε την Επανάσταση…»
Η διήγηση του Κολοκοτρώνη στον Γεώργιο Τερτσέτη το 1836 και η έκδοση των Απομνημονευμάτων του από τον τελευταίο το 1851 αποτελεί ένα ορόσημο καθώς έφερε στο φως μια ενιαία αφήγηση των γεγονότων ενός εκ των βασικών πρωταγωνιστών της Επανάστασης. Διακόσια χρόνια μετά η εξομάλυνση και η προσαρμογή της γλώσσας του Κολοκοτρώνη δεν είναι μόνο μια φιλολογική πρόκληση, αλλά και ένα χρέος ώστε αυτή η αφήγηση που αντικατοπτρίζει μια εξόχως σημαντική ματιά για την Επανάσταση, να μπορέσει να γίνει κτήμα των πολλών και να διαβαστεί. Έτσι, θα συμβάλλει στην ερευνητική προσέγγιση της ιστορίας μέσα από τις πρωτογενείς πηγές και την κριτική τους προσέγγιση.
Από τον πρόλογο του Δρ Στέφανου Καβαλλιεράκη, Διευθυντή Μουσείου Πόλεως Αθηνών-Ιδρύματος Βούρου-Ευταξία
Aπόδοση στη σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα με υπομνηματισμό κειμένου (γλωσσάρι, σχόλια, παρατηρήσεις):
Φλώρα Βγόντζα, Φιλόλογος / Ελένη-Φιλοθέη Καλαθά, Ιστορικός
Βιβλίο με CD
Αργά βαδίζει ο Χριστός
Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού.
Ο δρόμος Του είναι δύσκολος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά.
Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 216
Ε΄ έκδοση: 06/2013
Άσε, θα βγούμε πέρα…
Αναμνήσεις από τον γέροντα Ανανία Κουστένη
Το βιβλίο αυτό αποτελείται από κείμενα που γράφτηκαν σταδιακά τα τελευταία δύο-τρία χρόνια πριν μας αφήσει ο Γέροντας Ανανίας. Ελάχιστα από αυτά γράφτηκαν μετά την κοίμησή του.
Περιλαμβάνει ιστορίες καθημερινότητας, ανάλαφρα περιστατικά, αλλά και τις δυσκολίες και τα εμπόδια του πνευματικού έργου του μεγάλου αυτού εκκλησιαστικού ανδρός.
Συχνά η αφήγηση του συγγραφέα αγκαλιάζει τις ζωές και περιστατικά άλλων μορφών για τις οποίες είχε μιλήσει και ασχοληθεί ο Γέροντας Ανανίας.
Δεν πρόκειται περί βιογραφίας ή αξιολόγησης του τεράστιου συγγραφικού και ποιμαντικού έργου του Γέροντος. Είναι ψήγματα μιας άλλης, πνευματικής βιοτής, μικρές ή μεγάλες απολαβές από την παρουσία ενός σύγχρονου ποιμένα αναμεσά μας…
Βήμα βήμα ως τη Λαμπρή με Κυρά Σαρακοστή
Η “Κυρά Σαρακοστή”, ένα ιδιότυπο ημερολόγιο για την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, που βοηθά τα παιδιά να ανακαλύψουν την πνευματική αξία και το νόημα της νηστείας.
Συνοδεύεται από μικρό βιβλίο (10,5Χ14,5)