Τα λόγια σου σαν μέλι
Σύγχρονες αναγνώσεις στους Ψαλμούς
Ο άνθρωπος πρώτα αισθάνθηκε και μετά συλλογίσθηκε, πρώτα προσευχήθηκε και κατόπιν θεολόγησε. Η αποκάλυψη του ζώντος Θεού σεβάστηκε αυτή την ανθρωπολογική σταθερά. Και φιλανθρώπως ποιούσα, παραχώρησε την θεολογούσα διάνοια ως συνοδοιπόρο στη φλεγόμενη καρδία. Για να μη χαθεί στον δρόμο του αχανούς και πολυεπίπεδου αισθήματος.
Οι Ψαλμοί λειτουργούν ως μια τέτοια πυξίδα…
Η ποίηση προορίζεται ανέκαθεν για τα μη συμβατικά, για τα ουσιώδη, για τα “ενώπιον του Θεού πολύτιμα” (Α’ Πέτρου 3: 4). Και όταν δεχθεί την ευλογία να εκφέρεται συλλογικά στα πλαίσια της Λατρείας, “εν ενί στόματι και μια καρδία”, τότε επιτελεί το αναντικατάστατο έργο να ενώνει τα “πολύτιμα” των πιστών σε ένα, τους εκπαιδεύει να συμφωνούν στις καίριες προτεραιότητες, προσανατολίζει την κοινότητα της ζωής τους προς τα θεανθρωπίνως ουσιώδη. Προς “τα θυσιαστήρια Κυρίου των δυνάμεων” (Ψαλμ. 83: 4).
Ένα βιβλίο αφιερωμένο σ’ εκείνους που παλεύουν στη ζωή τους σε κλίματα παρόμοια και πλέουν σε νερά σαν εκείνα που χαρτογραφούν οι Ψαλμοί, είτε εντός είτε εκτός της Εκκλησίας.
Ταξιδεύοντας μέσα στον πόνο
Οι αυτοβιογραφικές αφηγήσεις ενός αγίου της εποχής μας…
«Ταξιδεύοντας μέσα στόν πόνο» εἶναι ὁ τίτλος τῆς αὐτοβιογραφίας τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, ὁ ὁποῖος σέ πολύ λίγο διάστημα ἔγινε εὐρύτατα γνωστός στόν εὐσεβῆ λαό μας, ἀγαπήθηκε πολύ καί τιμᾶται πλέον εὐρύτατα, ἐνῶ διαρκῶς μνημονεύονται καί νέα θαύματα τοῦ Ἁγίου στή ζωή ὅσων τόν ἐπικαλοῦνται.
Ὁ Ἅγιος καταγράφει τήν πορεία του ἡ ὁποία εἶναι πορεία μέσα ἀπό ἕνα κοπάδι λύκων πού προσπαθοῦν νά τόν κατασπαράξουν, ἀλλά κάθε φορά ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ «διασκεδάζει βουλάς ἐθνῶν». Ἔτσι ἡ πορεία του ἦταν πραγματικά μιά πορεία μέσα στόν πόνο καί τήν ἴδια στιγμή μιά συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο αὐτός ὁ πόνος καί οἱ δοκιμασίες δέν ἔκαμψαν τό φρόνημα τοῦ Ἁγίου, ἀλλά τόν χαλύβδωσαν καί καλλιέργησαν μέσα στήν ψυχή του μιά ρωμαλέα πίστη, μιά ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Ὑπαγόρευσε τήν αὐτοβιογραφία του στή γραμματέα του τό 1958, τρία χρόνια πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, γιατί ὁ ἴδιος ἦταν τυφλός. Διαβάζοντας κανείς αὐτή τήν καταγραφή τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο κάθε φορά ἀντιμετώπιζε τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς, βλέπει ἕναν ἄνθρωπο πού βίωσε τή λειτουργική προτροπή «πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς δέν ἀνήκει σέ κάποια μακρινή ἐποχή. Εἶναι ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας. Στάθηκε ἀτρόμητος καί ἐλεύθερος ἀπέναντι σέ κάθε ἀπειλή καί κατέδειξε πῶς μπορεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος νά παραμένει ἐλεύθερος καί δυνατός ἀπέναντι σέ ὁποιοδήποτε καθεστώς δουλείας…
Της ομορφιάς ψηφίδες
“Ο καιρός βροχερός, η άνοιξη ακόμη δειλή, υπνώττουσα, ήδη όμως έχει αρχίσει, και βάφει τα τοπία με εξαίσιες πινελιές που βάφουν και την καρδιά μας. Αχειροποίητα. Καμιά βέβαια σημασία δεν έχουν οι εξωτερικές συνθήκες στην ψυχική μας διάθεση, απεναντίας μάλιστα, είτε “καλές”, είτε “κακές”, μάς οδηγούν στην ατέρμονη ομορφιά κάνοντάς μας να τις χαιρόμαστε πολύ κι αυτές μαζί! Όλα έχουν κάτι να μας πουν, να μας ψιθυρίσουν, σαν εξαίσια μυστικά ραβασάκια της αγάπης του Θεού, του Πρωτομάστορα, που έκατσε κι έφτιαξε με πολύ μεράκι κάθε τι και μας το πρόσφερε. Ας ευχαριστήσουμε και σήμερα την Ομορφιά”.
Ο π. Εφραίμ, με τρόπο μοναδικό καταφέρνει να συνδυάσει επιτυχώς το πηγαίο λογοτεχνικό του τάλαντο με την επιστημονική θεολογική του συγκρότηση και την ιερατική του ιδιότητα, προσφέροντάς μας έτσι κείμενα υψηλής αισθητικής αρτιότητας αλλά και θεολογικής ουσίας, όπως αυτά που συμπεριλαμβάνονται στο ανά χείρας βιβλίο. Με πρωτοτυπία, ζωντάνια, αμεσότητα και παραστατικότητα, μας δείχνει το γνήσιο ορθόδοξο ήθος που προβάλλει μέσα από την ποιητική και αφηγηματική του δεινότητα, πράγμα που αναδεικνύεται μέσα από τις ποικίλες θεματικές που πραγματεύεται λογοτεχνικά και θεολογικά.
Το αγόρι με το ποδήλατο, το κορίτσι με τα πατίνια
Tο αγόρι είχε ένα ποδήλατο. Όχι πολύ ιδιαίτερο. Ο πατέρας του ήταν ένας από εκείνους τους λιμενεργάτες. Του είχε διηγηθεί ιστορίες φοβερές που άκουσε από ναύτες και καπετάνιους. Ιστορίες απίστευτες. Μύθους αληθινούς. Για φουρτούνες και κύματα πελώρια, που σαν δράκοι άνοιγαν τα γιγάντια στόματά τους να καταπιούνε τα καράβια. Για λιμάνια που άνοιγαν την αγκαλιά στους ναυτικούς και πρόσφεραν στον καθένα ό,τι ποθούσε. Για σπάνια αντικείμενα που θα συμπλήρωναν κάποια ιδιόρρυθμη συλλογή. Για φαγητά και αρώματα των λιμανιών του κόσμου. Για κορίτσια που ονειρεύτηκαν ότι μια μέρα ένας ναύτης θα τ’ αγαπήσει αληθινά και θα τα πάρει μαζί του σε χώρα μακρινή. Για εκκλησίες κάθε θρησκείας, για καφενεία, για γέφυρες μεγάλες κρεμαστές και δρόμους εμπορικούς. Για τη μάνα εκείνη που γύρευε τον δικό της γιο, ο οποίος είχε μπαρκάρει πριν χρόνια πολλά και δεν ήξερε αν ζει ή αν πέθανε. Για δέντρα φορτωμένα με λογής καρπούς, που σε προκαλούσαν να τα γευτείς ακόμα κι αν έχανες για πάντα τον Παράδεισο…
Είδε ένα κορίτσι να τρέχει φορώντας στα πόδια της φανταστικά πατίνια…
Το αίνιγμα του πόνου
Ψάχνοντας το γιατί…
Πώς ένας Θεός αγάπης είτε θα προκαλούσε είτε θα επέτρεπε τον συνεχή πόνο των αθώων;
Τολμώ να πω ότι αν οι αθώοι πάσχουν, αυτό συμβαίνει επειδή ένας από μας –εσύ, εγώ, κάποιος άλλος παλιάνθρωπος–, τώρα ή στο παρελθόν, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για τα βάσανά τους.
Και αν οι αθώοι εξακολουθούν να υποφέρουν, αυτό συμβαίνει επειδή απομένει σ’ εμάς να αναλάβουμε την ευθύνη για όσα περνούν· χρωστάμε ακόμη αρκετή προκειμένου να ανακουφιστούν.
«Τι μπορώ να κάνω;» ψιθυρίζουμε και –αν δεν είμαστε ακόμη εντελώς νεκροί– μπορεί να νιώσουμε και λίγο ένοχοι για τον πόνο γύρω μας. Η ελάχιστη αυτή συναίσθηση της δικής μας ενοχής αποτελεί ανεπαίσθητη ένδειξη ότι ίσως υπάρχει ελπίδα για μας ακόμη.
Ο Ζωσιμάς του Ντοστογιέφσκυ έχει οξύτατη αίσθηση αυτής της ενοχής. «Μια σωτηρία υπάρχει για σένα», λέει στη συγκεντρωμένη αδελφότητα. «Πάρε τον εαυτό σου και κάνε τον υπεύθυνο για τα κρίματα των ανθρώπων…».
Όταν πάσχει ένα μέλος, όλα τα μέλη πάσχουν…
Το δώρο της εφηβείας
H εφηβεία για το παιδί είναι το βιολογικό δώρο της ζωής σε ένα νέο ανθρώπινο πλάσμα, να μπορέσει να διεκδικήσει και να κατακτήσει κάποια στιγμή τη διαφορετικότητα της μοναδικής του αλήθειας και ελευθερίας. Είναι βιολογικό δώρο γιατί δίνεται ανεξάρτητα από τις συνθήκες που θα επικρατήσουν γύρω του και γιατί θα το βρει δίπλα του ανεξάρτητα από τη θεωρία και την κοσμοαντίληψη που ακολούθησαν οι γονείς του. Ουσιαστικά για πρώτη φορά, δίνεται στο παιδί η δυνατότητα να ομολογήσει ότι γοητεύεται και από πράγματα έξω από αυτά που του είχαν δοθεί στην παιδική του ηλικία.
Η εφηβεία αποτελεί ταυτόχρονα δώρο προς τους γονείς και το οικογενειακό σύστημα και κατ’ επέκταση προς την κοινωνία, γιατί για πρώτη φορά δίνει τη δυνατότητα σε ένα παιδί να τολμήσει με έναν νέο τρόπο να σχετιστεί με εκείνα τα τείχη ασφάλειας και εξάρτησης που του έχουν δοθεί από το οικογενειακό του σύστημα: ενώ ως παιδί σχετιζόταν μαζί τους μέσα από μια παθητική θέση απολαβής, τώρα μπορεί να τολμήσει για πρώτη φορά να τα ραγίσει και να τολμήσει, μέσα από αυτές τις ρωγμές, τις χαραμάδες ή ακόμα και τις τρύπες και διεξόδους που θα δημιουργηθούν στα τείχη, να δει τον άλλο, τον ξένο, αλλά και τον δικό του άλλο εαυτό και τον δικό του νέο πιθανώς ενήλικα εαυτό. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, έχουμε μια διαδικασία στην οποία αξιοποιούνται ξανά τα τείχη, αλλά με μια άλλη μορφή. Τα γκρεμίσματα από αυτά τα τείχη μπορεί να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για μια διεργασία που λέγεται ουσιαστικά αυτονόμηση και τελικά ενηλικίωση…
Το έσχατο μυστήριο
Κείμενα για την Υπεραγία Θεοτόκο. Της είχε ανατεθεί, προαιωνίως, ένα μοναδικό καθήκον, αλλά και σ’ εμάς έχει ανατεθεί, πάλι προαιωνίως, κάτι μοναδικό. Πολύ σωστά έχει ειπωθεί ότι αναφορικά με τον άνθρωπο, ο Θεός ποτέ δεν κάνει κάτι δυο φορές και, επιπλέον, ο κόσμος έχει ανάγκη από κάθε έναν μας ξεχωριστά. Δεν είμαστε τυποποιημένα ή ανταλλάξιμα αντικείμενα, αλλά καθένας από μας είναι διαφορετικός και ξεχωριστός. Έργο ολόκληρης της ζωής μας είναι να ανακαλύψουμε τι το ιδιαίτερο και εξαιρετικό μας έχει επιμερίσει ο Θεός ως κλήση.
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Εξώφυλλο: Χαρτόδετο μαλακό
Σελίδες: 208
Α΄ έκδοση: 03/2016
Το ημιυπόγειο της χάριτος
π. Αντώνιος Γκίγκιζας, ο αφανής γέροντας της Αθήνας
Ποιος να φανταστεί ότι σε μια απ’ τις πιο πολύβουες λεωφόρους της, τη λεωφόρο Αλεξάνδρας στον αριθμό 59, στο ημιυπόγειο μιας πολυκατοικίας ζούσε και εργαζόταν πνευματικά, οδηγώντας ψυχές στον Θεό, ένας πνευματικός, τόσο ταπεινός, τόσο αφανής, τόσο απλός! Σε αυτό το μικρό διαμέρισμα αντίκρυζες ένα γέροντα σαν εκείνους που διαβάζουμε στο Γεροντικό με βαθιά ταπείνωση, λεπτή ευγένεια, μεγάλη διάκριση, πολλή αγάπη.
Ο γέροντας δεν είναι άλλος από τον π. Αντώνιο Γκίκιζα.
Το ημιυπόγειο, ένα μικρό διαμέρισμα με λιγοστό φως, πολύ πτωχικό, απλό. Τόσο απλό που πέρναγε η σκέψη ότι ίσως ο σταύλος του Αγ. Ιωάννου του Ρώσου να ήταν καλύτερος. Αυτό ήταν το κελάκι του γέροντα.
Ο γέροντας είχε ένα σκοπό: τη βοήθεια κάθε ταλαιπωρημένης, κουρασμένης ψυχής με ένα πατρικό, απλό, στοργικό τρόπο αγάπης, κατανόησης, προσευχής. Μία επιθυμία είχε στην ψυχή του, την πνευματική επικοινωνία με τον Θεό. Παρόλο που ζούσε μέσα στην Αθήνα, ήταν μακριά από τα του κόσμου. Μόνο η προσευχή “υπέρ σύμπαντος του κόσμου” υπήρχε στην καρδιά του…
Το θαύμα
Μυθιστόρημα μετανοίας βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα
Το ένιωθε το σκόρπισμα του εαυτού του κάθε βράδυ μέσα σε τόσο κόσμο. Το πρωί στο Υπουργείο τον πλάκωνε η ρουτίνα, δεν τον ενδιέφερε πλέον η δουλειά του, είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Έλεγε πως κάνει υπομονή να σιγουρέψει το μέλλον και μετά λογάριαζε να παραιτηθεί. Είχε πάντα την αίσθηση πως δεν ανήκει εκεί, πως όλα αυτά μοιάζουν με όνειρο, πολλές φορές ξυπνούσε ανήσυχος μέσα στην νύχτα από έναν ακαθόριστο εφιάλτη, κοιμόταν ελάχιστα. Όλα τα θέματα παρέμεναν το ίδιο άλυτα, ήξερε πως κάποτε έπρεπε να τα αντιμετωπίσει, να σταματήσει να κρύβεται, να μην τα απωθεί. Αλλιώς είχε ξεκινήσει, κάποτε φιλοδοξούσε να αφιερωθεί στον συνάνθρωπο, κατά βάθος ήξερε πως η ζωή είναι αλλού, δεν γνώριζε που όμως…
Μια διαδρομή οδύνης, ενοχών, αλλοτρίωσης και αναζήτησης από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Οι ήρωες του αφηγήματος αυτού δημιουργήθηκαν από τις πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που ζουν πλάι μας. Θελήσαμε να διηγηθούμε την ζωή τους για να ψελλίσουμε πως υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο κι αν έχει αστοχήσει κανείς, όσο κι αν πόνεσε, όσο κι αν έφταιξε, φτάνει να έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα αναλάβει απόλυτα την ευθύνη της ζωής του και θα επιθυμήσει να ξανοιχτεί στο Φως.
Μυστήριο είναι αυτό και φτωχά τα λόγια για να το περιγράψουμε, μα συμβαίνει καθημερινά γύρω μας κι εμείς λαχταρήσαμε να το μοιραστούμε.
Το μυστικό της ερήμου
Έχει να πει κάτι σήμερα το γεροντικό;
Η κοινότητα της ερήμου λέει στην Εκκλησία, τότε και τώρα, ότι δουλειά της είναι να αποτελεί μια κοινότητα δίχως φόβο, και μας υποδεικνύει ορισμένες από τις συνήθειες που πρέπει να αναπτύξουμε ώστε να γίνουμε άφοβοι – συνήθειες που έχουν να κάνουν με την αυτογνωσία και την προσοχή του ενός προς τον άλλο, συνήθειες που θεμελιώνονται στην επίγνωση του Θεού που διαποτίζει το «είναι» και που προέρχεται από τη διαρκή έκθεσή μας σε Εκείνον, μέσα από την ανάγνωση της Γραφής και την προσευχή.
Καθετί υπαρκτό οφείλει την ύπαρξή του στη μοναδική δημιουργική πράξη του Θεού· οφείλει την ύπαρξή του στον λόγο που του απευθύνει αδιάκοπα ο αιώνιος Λόγος – κάθε ον έχει στο κέντρο της ύπαρξής του τον δικό του «λόγο». Κάθε αληθινή σχέση προς οτιδήποτε, συνιστά μια αποκάλυψη αυτού του λόγου…
Ένα βαθιά πνευματικό βιβλίο, από έναν άνθρωπο με διεισδυτική θεολογική κρίση και αυθεντική χριστιανική αγωνία!
Μετάφραση: Χρήστος Μακρόπουλος
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 192
Α΄ έκδοση: 02/2017
Το τέλος είναι μονάχα η αρχή
Η συναρπαστική και ανατρεπτική πορεία ζωής ενός σύγχρονου αναζητητή της αλήθειας, του Κλάους Κένεθ. Το υπαρξιακό ταξίδι ενός ανθρώπου από τη διάλυση της προσωπικότητάς του στην ανέλπιστη επάνοδό του στην πραγματική ζωή και στο φως της Ορθοδοξίας, με καταληκτικό σταθμό αυτής της περιπλάνησης τη συνάντηση με τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ.
Η μοναδικότητα και η ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου ως κατάφαση στην αγαπητική κλήση του Θεού, η αλήθεια ως προσωπική-υποστατική αρχή, το νόημα της ύπαρξης ως αγάπη και ελευθερία, δείχνουν έναν άλλον υπαρξιακό ορίζοντα, όπου ακόμη και η απελπισία βιώνεται ως προνόμιο που δεν οδηγεί ποτέ στην πικρή αίσθηση της απόγνωσης και του θανάτου, αλλά στην αναμονή και στην προσδοκία για την εκ νέου δεξίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Έτσι, το τέλος είναι μονάχα η αρχή…
Εξώφυλλο: Μαλακό πλαστικοποιημένο
Σελίδες: 176
Α΄ Έκδοση: 01/2019
Το τρίτο ταξίδι
“Αλήτης” για την αγάπη του Χριστού
Ο μικρός Άγγελος ακούει τυχαία για το Άγιο Όρος. Ένας ζήλος τον κυριεύει να πάει κι αυτός εκεί.
Ο Πειραιάς του 1915, όμως, όπου ζει και εργάζεται, είναι αρκετά μακριά και τα χρήματα που έχει για εισιτήριο ελάχιστα.
Όταν τελικά καταφέρνει να μπει στο καράβι, αμέσως αντιλαμβάνεται τις συνέπειες της πράξης του. Η πάλη μέσα στην καρδιά του έχει ήδη ξεσπάσει. Είτε θα φύγει στα κρυφά για να πετύχει τον σκοπό του, είτε απλώς θα συμβιβαστεί…
Ο ίδιος ο Άγιος Πορφύριος αφηγείται μία κρίσιμη περιπέτεια της ζωής του, η οποία με τη σειρά της αποκαλύπτει την ξεκάθαρη θέση του στα διλήμματα, την δύναμη της αποφασιστικότητάς του, αλλά και την διακριτική επέμβαση της Θείας Πρόνοιας όταν κάποιος χρειάζεται… λίγη βοήθεια παραπάνω.
Η παρούσα έκδοση είναι εικονογραφημένη από τον Χρήστο Γουσίδη με απόλυτη συνέπεια στους τόπους, την μορφή του κόσμου και τις συνθήκες εκείνης της εποχής.
Από 8 ως 88 ετών
Το Φως που Ελευθερώνει
Οντολογικές, υπαρξιακές και ψυχολογικές διαστάσεις της Εξομολόγησης.
Τό Μυστήριο τῆς μετάνοιας καί ἐξομολόγησης κατέχει μιά ἰδιότυπη θέση ἀνάμεσα στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ μόνη ἱεροπραξία γιά τήν ὁποία (ἐκτός ἀπό τίς εἰσαγωγικές προσευχές) δέν ὑπάρχει καθορισμένο κείμενο, τό Μυστήριο στό ὁποῖο τό πρόσωπο τοῦ πιστοῦ ξεδιπλώνει στόν μεγαλύτερο βαθμό τήν ἐλευθερία καί αὐθεντικότητά του. Ἀρχίζοντας νά τελεσιουργεῖται στά ἄδυτα τῆς καρδιᾶς ὡς μετάνοια, ὁλοκληρώνεται ὡς ἐξαγόρευση καί ἄφεση, γιά νά φέρει εἰς πέρας μέσα ἀπό μιά ἀργή διαδικασία τήν ἐξυγίανση τῆς προαίρεσης καί τόν ἁγιασμό της, γιά νά καταυγάσει μέσα στά ὅποια στεγανά τῆς ψυχῆς τό Φῶς τῆς Χάριτος τό ὁποῖο ἐλευθερώνει.
Ἴσως, ἀκριβῶς στόν ὑψηλό βαθμό ἐλευθερίας τήν ὁποία ἡ τέλεσή του παρουσιάζει, νά ὀφείλεται καί ἡ τόσο ἐντυπωσιακή ἀποτυχία μας. Σάν νά ἀποδεικνύεται πώς, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βγεῖ ἔξω ἀπό τίς φόρμες τῆς λατρείας, τά χάνει καί ἀρχίζει νά σφάλλει. Σάν νά μήν ἀντέχει τήν ἐμπιστοσύνη μέ τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τόν περιβάλλει κατά τήν ἐξατομικευμένη διεξαγωγή τοῦ Μυστηρίου αὐτοῦ.
Ἀλλιῶς δέν ἐξηγεῖται τόση στρέβλωση. Μᾶς παραδόθηκε μιά μνημειώδης πρωτοβουλία τῆς μανικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τήν μετατρέψαμε σέ βραχνά καί πηγή ἄγχους. Μᾶς κληροδοτήθηκε μιά δωρεά μέ ἀναγεννητική δύναμη καί τήν ἐκφυλίσαμε σέ νομική διεργασία καταλογισμοῦ. Μᾶς διδάχθηκε μιά πράξη βαθειᾶς ἀπελευθέρωσης καί τήν ἐκμεταλλευθήκαμε ὡς εὐκαιρία ἐξουσίας.
EΠΙΜΕΛΕΙΑ: π. Stephen Muse – π. Βασίλειος Θερμός
Το ωραιότερο πρόσωπο πάνω στη γη
Αληθινές ιστορίες γυναικών που το σκέφτηκαν αλλιώς
Το βιβλίο αυτό μιλάει για τις γυναίκες που αντιστάθηκαν στις σημερινές πρακτικές της ιατρικής ευγονικής. Για τις γυναίκες που τους είπαν ότι δεν πρέπει να γεννήσουν τα παιδιά τους, επειδή διαγνώστηκε κάποια αναπηρία είτε στις ίδιες είτε σ᾽ εκείνα. Για τις γυναίκες που αντιστάθηκαν στην ιδεολογία ελέγχου ποιότητας και προτύπων τελειότητας. Τόλμησαν να προκαλέσουν την κρατούσα ιατρική και κοινωνική νοοτροπία. Στάθηκαν απέναντι σε μια κοινωνία απέραντα φοβική προς την αναπηρία και τα στίγματά της. Παρότι αντιμετώπισαν σιωπηρή αποδοκιμασία έως και εχθρότητα, γέννησαν τα παιδιά τους, με την πεποίθηση ότι αξίζει να γευθούν το δώρο της ζωής…
Αυτό που καθιστά το παρόν βιβλίο μοναδικό είναι η τόλμη και σαφήνεια με την οποία αντιμετωπίζει τις θεωρούμενες δύσκολες ηθικά περιπτώσεις, αναδεικνύοντας την αδιαπραγμάτευτη αξία του ανθρώπου, ιδιαίτερα στη φάση ή στην κατάσταση της ζωής του που αυτή τού αμφισβητείται κοινωνικά, ηθικά και νομικά. Αυτή η αξία δεν μειώνεται ακόμη και όταν ο άνθρωπος θεωρείται ατελής, ή παρουσιάζει σωματική αναπηρία, ή χαρακτηρίζεται ως μη επιθυμητός. Ίσως τότε να αποκτά τη μεγαλύτερη τιμή της…
ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Τραύμα και θαύμα
Ιστορίες Ψυχικής Ανθεκτικότητας και Συγχώρησης
Ζούμε μια ζωή παραμορφωμένη, με πολλές ανοιχτές πληγές και νεκρές στιγμές. Καλούμαστε να μεταμορφώσουμε το προσωπικό μας τραύμα που μας πονάει και δεν μας αφήνει να ζήσουμε, σε κάτι πιο δυνατό που θα μας αφυπνίσει και θα μας δώσει πίσω τη χαμένη μας ζωτική δύναμη.
Κάθε πόνος μέσα μας, αντί να μας μολύνει, μπορεί να γίνει ένας ανεκτίμητος θησαυρός στον βαθμό που τον αποδεχόμαστε και γνωρίζουμε πώς να τον αντιμετωπίσουμε. Αν τον μεταχειριστούμε σωστά και δεν τον απωθήσουμε, θα αποτελέσει την εφαλτήρια δύναμη για μεταμόρφωση.
Μέσα από την επίπονη αλλά θεραπευτική διαδικασία της συγχώρησης, σιγά σιγά η καρδιά μαλακώνει. Όλα τα δυσλειτουργικά προστάγματα που κουβαλούσαμε τόσα χρόνια και μας καθήλωναν, όλα τα βαρίδια που δεν μας άφηναν να πετάξουμε και μας κρατούσαν ακινητοποιημένους στο έδαφος, τώρα ως εκ θαύματος εξαφανίζονται. Αρχίζουμε να γινόμαστε συμπονετικοί και ελεήμονες προς όλον τον κόσμο. Διαπιστώνουμε ότι αν δεν αγαπάμε στενεύουμε μέσα μας. Όταν αγαπάμε, πλαταίνει η καρδιά και μετά θέλουμε να τους αγκαλιάσουμε όλους. Ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά με άλλο τρόπο. Η νέα ζωή, με την αρχή που κάθε μέρα βάζουμε, ανοίγεται μπροστά μας συνοδευόμενη από μια αίσθηση προσωπικής ευθύνης και ελπίδας. Η πορεία τώρα δεν είναι καθοδική, όπως παλιά˙ νιώθουμε πως ανεβαίνουμε, ακόμα και όταν πονάμε. Κι όλο αυτό είναι ένα θαύμα.
Το θαύμα δεν πρέπει να το περιμένουμε αλλά να το πραγματώνουμε…