Sci-Fi και Θεολογία
Ο διάλογος των ταινιών Επιστημονικής Φαντασίας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Στα ευρύχωρα λημέρια τα γήινα και τα συμπαντικά, τα σημερινά και τα μελλοντικά ή εσχατολογικά, με όχημα τα ουτοπικά ή δυστοπικά σχήματα, «βλέπουμε» πως οι ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας (Science-Fiction ή Sci-Fi) αναδεικνύονται σε αγωγούς πολιτικών ή κοινωνικών ζητημάτων, αποκαλύπτουν μεταφυσικά ερωτήματα και φιλοσοφικά αινίγματα, μετουσιώνονται σε υπαρξιακές δυνατότητες, σε όνειρα της πολιτιστικής αναδημιουργίας και της αναστάσιμης διαπλάτυνσης εκεί στους ανοικτούς ουρανούς της γαλαξιακής μας απεραντοσύνης και της ευαγγελικής οικουμενικότητας. Μάλλον εξελίσσονται σε πηγές της Θεολογίας, σε ένα σημαίνον κεφάλαιο της Κινηματογραφικής Θεολογίας.
Μέσα στις συνθήκες της πανδημικής κρίσης, μέσα από τη φιλοκαλία της οδύνης και το μυστήριο του σπαραγμού, και οι ταινίες του βιβλίου αυτού εκφέρουν την ελπιδοφόρα συνηγορία πως εμείς «θὰ μάθουμε ἀπὸ ἄλλη πηγή, πιὸ θετική» ότι η καρποφορία της αγάπης και της ελπίδας οδηγεί στην πλήρωση μιας χριστεπώνυμης ευδοκίας και την εκπλήρωση της εσχατολογικής παρηγοριάς.
Αρκεί με τον πρώτο ήχο της «καμπάνας» «ἡ πίστη νά ξυπνάει πρώτη»
Κική Δημουλά
Αγαπώμαι, άρα σκέφτομαι
Κεφάλαια θεολογικής επιστημολογίας και οντολογίας
Πώς γνωρίζει ο πεπερασμένος άνθρωπος τον άπειρο Θεό; Η Ενσάρκωση του Θεού αλλάζει με ρηξικέλευθο τρόπο την προοπτική: «γνόντες Θεόν, μᾶλλον δὲ γνωσθέντες ὑπὸ τοῦ Θεοῦ» (Γαλ. 4,9): Γνωρίζουμε μεθεκτικά τον Θεό, αφού πρώτα μας έχει γνωρίσει Αυτός με την αγάπη Του, την ίδια αγάπη με την οποία μας έφερε από το μηδέν στο είναι. Αφού την προτεραιότητα έχει η αγάπη του Άλλου, το θεολογικό κόγκιτο είναι ένα «αγαπώμαι, άρα σκέφτομαι»: Η εμπιστοσύνη που προκαλεί η αγάπη δίνει τον χώρο για σκέψη χωρίς αυτο-πεποίθηση, αλλά με την ετερο-αυτο-πεποίθηση του Αποκαλυπτομένου που μας συναντά.
Στην αρχέγονη Εκκλησία μια αρχική «αντιφιλοσοφία» για τη «μωρία της σοφίας του κόσμου τούτου» (Α΄ Κορ. 1,20) δίνει τη θέση της στη σύνθεση της ελληνικής μεθεκτικής γνωσιολογίας με την αποκάλυψη ότι ο Λόγος είναι ο Χριστός. Στην Ανατολή, η Νηπτική γνωσιολογία τονίζει την κάθαρση και τον νου ως ένα απλό όμμα που διαυγάζεται από τους πολλούς λόγους ως αλήθειες που τον φωτίζουν στον εσχατολογικό ορίζοντα του Ενός Λόγου. Στη Δύση αναπτύσσεται μια κατακτητική γνωσιολογία της συνείδησης που διχάζει τον κόσμο σε συνειδητό/φαινόμενο και σε απρόσιτο Πράγμα (Καντ), ασυνείδητο (Φρόυντ), Πραγματικό (Λακάν).
Στον 20ο αιώνα, η έννοια της ελευθερίας είναι πολύ διαφορετική. Στη Δύση ο Χάιντεγκερ καταγγέλλει την «οντοθεολογία». Ο Καρλ Μπαρτ προβάλλει μια ριζική Θεολογία της Αποκάλυψης, ενώ ο Πάουλ Τίλιχ τη μέθοδο του συσχετισμού. Οι Ορθόδοξοι δεν αργούν να απαντήσουν με τις δικές τους επιστημολογικές μεθόδους: Ο Βλάντιμιρ Λόσκι με τον αποφατισμό ως απομάθηση και απο-εννοιοποίηση. Ο π. Γεώργιος Φλορόφκσι με την ενδεχομενική Ιστορία ως πεδίο γνώσης. Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) με την εσχατολογική ερμηνευτική όπου όλα ερμηνεύονται από το μέλλον προς το παρελθόν. Ο Χρήστος Γιανναράς με την παραδοξολογική σύνθεση Φαινομενολογίας και Μεταφυσικής. Στον χώρο των Βαλκανίων, θεολόγοι, όπως ο π. Δημήτριος Στανιλοάε, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς και ο Αθανάσιος Γιέφτιτς προβαίνουν στις δικές τους ισορροπημένες συνθέσεις. Ενώ από τη Δύση μας έρχονται με φιλική διάθεση πρωτοπόρες επιστημολογίες, όπως η Φαινομενολογία του Ζαν-Λυκ Μαριόν, η Αφηγηματική Θεολογία, η πιθανοκρατική Φυσική Θεολογία του Ρίτσαρντ Σουίνμπερν και η επιστημολογία της μεθέξεως του Τζον Μίλμπανκ. Πολλοί δρόμοι για τον Ένα Λόγο καθ’ οδόν για τη συνάντησή Του.
Αϊβαλί, γη Κυδωνίας
Στα τέλη του 16ου αιώνα και ενώ οι Βενετσιάνοι αγωνίζονται για να κρατήσουν τις κτήσεις τους στην Ανατολή, ένας Πολέμαρχος από Βυζαντινή γενιά, ο Μιχαήλ Σεβαστός απ’ τ’ Ανάπλι, με νωπές τις μνήμες από τη ναυμαχία της Ναυπάκτου, ιδρύει μια μυστική πολιτεία, που στα αόρατα τειχιά της από στεριά και θάλασσα θα κλείσει το όραμα ενός λαού για εθνεγερσία και απελευθέρωση.
Τ’ Αιβαλί, ο Κυδωνότοπος της Ανατολής, θα ζήσει έκτοτε στον απόηχο των σημαντικότερων γεγονότων του 17ου και 18ου αιώνα, θα γίνει το λίκνο της εθνικής παιδείας των υποδούλων και θα καταστραφεί τελικά λίγο μετά την έκρηξη της Επανάστασης του 1821.
Η ιστορία της πόλης ολόκληρη… Πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις στη διαδρομή δύο και πλέον αιώνων που αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές της ζωής σημαντικών προσωπικοτήτων, Ελλήνων και Τούρκων, που σημάδεψαν την ιστορία μας.
Αλλάζει ο άνθρωπος;
Οι άνθρωποι αν αφεθούν στο μοιραίο, δεν αλλάζουν επειδή ο καιρός περνάει.
Απλώς η φθορά τούς αλλοιώνει και γερνούν και πεθαίνουν μέσα στην παραίτηση.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή έζησαν κάποια συνταρακτικά γεγονότα.
Θα τα ξεχάσουν την επόμενη στιγμή, δίχως να αφήσουν να τους αγγίξουν.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή ερωτεύτηκαν.
Θα ξενερώσουν μετά από την πρώτη απογοήτευση.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή άλλαξε η οικονομική τους περιουσία.
Θα γίνουν απλώς χειρότεροι.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή το βιογραφικό τους
θα γεμίζει με πολλούς ακαδημαϊκούς τίτλους.
Η ζωή τους θα είναι άδεια.
Οι άνθρωποι αλλάζουν αν…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 496
Α΄ Έκδοση: 10/2018
Ανάσταση στα Μπαλκόνια
και άλλα διηγήματα
Ύστερα άνοιξε και το παράθυρο, να αισθανθεί την πρωινή αύρα του Απρίλη και μέσα στην πρωτόγνωρη ησυχία της πόλης, την ώρα αυτή που άλλοτε άκουγε αυτοκίνητα και μηχανάκια, κοντινές ανθρώπινες ομιλίες έξω από τα μαγαζιά του δρόμου ή μακρινές εφηβικές φωνές από το σχολείο του παραδιπλανού τετραγώνου, τη ζωηρή αυτή ώρα που ο ήλιος βρισκόταν ακόμη στα χαμηλά σκαλοπάτια της ανηφορικής του κλίμακας, ο Μάρκος τώρα άκουγε μονάχα τους πανηγυρισμούς των χελιδονιών, που αξιώθηκαν την καινούργια, θερμή και φωτεινή μέρα, ικανή να τα χαρίσει ξέγνοιαστα πετάγματα, αέρινα παιχνιδίσματα, φτερουγίσματα ανέμελα και απρόσμενους έρωτες.
Ανεμογραφίες
Αυτογνωσία και Θείος Έρωτας
Η σεμνότητα υπογραμμίζει την ομορφιά.
Αν θες να γίνεις οπωσδήποτε δυστυχισμένος, να επιδιώκεις την ατομική σου ευτυχία.
Μερικές φορές αυτό που “πρέπει” μας εμποδίζει να δούμε αυτό που “είναι”.
Η πιο σύντομη οδός για τον Θεό είναι το αδιέξοδο.
Ο Θεός είναι “μασκαράς”. Ντύνεται “άνθρωπος” και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Οι μάσκες του είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων. Όλων των ανθρώπων.
Μην εκλαμβάνεις την Ορθοδοξία σαν λιμάνι για να αράξεις, αλλά σαν πλοίο για να ταξιδέψεις πέρα από κάθε σύνορο. Μην ρίχνεις τις άγκυρες.
Άνοιξε τα πανιά για το μεγάλο ταξίδι.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 208
Α΄ Έκδοση: 04/2014
Αντιπαλεύοντας την παρακμή
ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ 2022
Πόσοι Ελληνώνυμοι σήμερα συνειδητοποιούν πως, με την ίδρυση του ελλαδικού εθνικού κρατιδίου, τελειώνει ιστορικά ο Ελληνισμός;
Άλλοτε, ακόμα και κάτω από φρικτό ζυγό δουλείας, οι Έλληνες παρήγαν πολιτισμό, κοινοτικούς και συντεχνιακούς θεσμούς, αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση, όραμα ιστορικού μέλλοντος.
Τώρα πια παράγουν μόνο μίμηση και μεταπρατισμό, αγλωσσία, παρανάγνωση της Ιστορίας, με ζηλευτό πρότυπο ανάπτυξης τη Σιγκαπούρη!
Αντλούμε ελπίδα, όσο υπάρχουν αντιστάσεις στην ισοπέδωση: Μνημονεύουμε Σεφέρη, Ελύτη, Τσαρούχη, Χατζηδάκι, Γκάτσο, Πικιώνη, Θεοτοκά.
Αντριάνα, το τζιβαέρι της Ίμβρου
Ίμβρος, 1953.
Η Αντριάνα η Ρωμιά και ο Σαμί ο τούρκος τελωνοφύλακας ερωτεύονται. Θαρρούν πως ο έρωτάς τους είναι παντοκράτορας. Ωστόσο γρήγορα διαψεύδονται.
Ο έρωτας αυτός θα ξυπνήσει την καχυποψία και τα τραύματα που παρέμεναν αγιάτρευτα ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Η αγάπη, αφού κατάφερε να φιλιώσει δυο κορμιά και δυο ψυχές, ήρθε η ώρα να γαληνέψει τη φουρτούνα που χωρίζει δυο λαούς.
Ωστόσο το παρελθόν συγκρούεται σκληρά με το μέλλον και το ζευγάρι αυτό δίχως να το θέλει βρίσκεται στη δίνη ενός καιρού αδυσώπητου για όλους.
Μπορούν άραγε οι ανθρώπινες καρδιές να γλυτώσουν από τις Συμπληγάδες μιας σκληρής συλλογικής μνήμης;
Έχει τη δύναμη το μυστικό που κρύβεται μέσα σε κάποιο σπίτι στα περίχωρα της Πόλης να προσφέρει την κάθαρση και να ξεπλύνει ντροπές και ενοχές;
Μια ιστορία που μηδενίζει τον χρόνο και ανοίγει μια χαραμάδα στην ελπίδα για έναν κόσμο, όπου η αγάπη θα νικά το δίκιο του ισχυρότερου.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 552
Α΄ Έκδοση: 06/2017
Από τα Χανιά στο Κάλε-Γκρότο
Η Μικρασιατική Εκστρατεία
Ιστορικό – φωτογραφικό αρχείο λοχία Παναγιώτη Ν. Σοϊλεντάκη
Πρόλογος: Ιωάννης Κ. Φίλανδρος, Ιστορικός
Εισαγωγή: Στυλιανός Χ. Παναγόπουλος, Αντγος ε.α., Υπαρχηγός Γ.Ε.ΕΘ.Α ε.τ.
«Φοβερό πράγμα να χάσεις το ηθικό σου στον πόλεμο. Αν σου συμβεί είσαι ήδη σκοτωμένος». Μ’ αυτήν τη διαπίστωση ο Παναγιώτης Ν. Σοϊλεντάκης συνοψίζει την εμπειρία του στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922. Την εμπειρία αυτή καλούμαστε να αποτιμήσουμε ιστορικά έχοντας επίγνωση του ομφάλιου λώρου, που συνδέει την ημερολογιακή καταγραφή, τη μνήμη και την ιστορία. Σε μια στιγμή που η ιστοριογραφία θα προκαλέσει ποικίλα ερεθίσματα για αναστοχασμο, υπάρχει γόνιμο έδαφος για τη δημοσίευση της παρούσας κειμενικής και φωτογραφικής πρωτογενούς πηγής….
Η αφήγηση για όσα έζησε στη Μικρασιατική εκστρατεία συνοδεύεται από πενήντα πέντε αθησαύριστες φωτογραφίες του φωτογράφου της V Μεραρχίας Ευάγγελου Αχειλά. Αυτές οι «από τα κάτω» φωνές φωτίζουν μια οπτική σαφως λιγότερο προβεβλημένη ως τώρα για την κατανόηση της εμπειρίας του πολέμου… Ο αναγνώστης θα έλθει αντιμέτωπος με το ηθικό παράδειγμα του συντάκτη – λοχία, με τον ρεαλισμό της επιβίωσης και με το θάρρος του να υπονομεύσει τον ηρωισμό και τα κατορθώματα για χάρη της ζωής και της αξίας που έχει ένα σακί με σταφίδες.
Ι. Κ. Φίλανδρος
Από την φιλοσοφική στην θεολογική έννοια της δικαιοσύνης
Με τον θάνατο του Αριστοτέλους το 322 π.Χ. η Ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας εισέρχεται σε μία νέα φάση· κλείνει ο κύκλος της κλασικής ελληνικής φιλοσοφίας και αρχίζει η ελληνιστική περίοδος, που θα τερματισθεί το 31 π.Χ., όταν με την κατάλυση του κράτους των Πτολεμαίων θα ολοκληρωθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση και ο Ελληνισμός θα παύσει να έχει την δική του πολιτική οντότητα. Η ελληνική φιλοσοφία, στενά δεμένη με την πολιτική ζωή, υφίσταται τον αντίκτυπο της κοσμοϊστορικής αλλαγής. Η κλασική αττική φιλοσοφία είχε αναπτυχθεί μέσα στα πλαίσια της πόλεως-κράτους. Τώρα, μετά τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, πόλεις-κράτη δεν υπάρχουν πια, και οι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα.
Η μεταβολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα να καταλυθούν οι δεσμεύσεις του ατόμου στην στενή πολιτική οργάνωση της πόλεως. Ο πολίτης απέκτησε πολιτική ελευθερία, την οποία προηγουμένως δεν είχε. Τώρα μπορεί να κινείται έξω από τα όρια της στενής εδαφικής περιοχής της πόλεως, χωρίς να δεσμεύεται πολιτικώς από τις αποφάσεις της. Αλλά η ελευθερία αυτή αντισταθμίσθηκε από μία επικίνδυνη αστάθεια. Η νέα πραγματικότητα έθεσε στον άνθρωπο νέα προβλήματα, που έπρεπε να αντιμετωπισθούν. Το πρώτο πρόβλημα της εποχής ήταν ηθικό: πώς, τώρα, πρέπει να διαμορφωθούν οι σχέσεις των ατόμων μεταξύ τους; Και το δεύτερο πρόβλημα, μετά το ηθικό, ήταν το πολιτικό: Πώς πρέπει να διαμορφωθούν οι σχέσεις των απομονωμένων ατόμων προς τα αχανή κράτη των Μακεδόνων, προς την ρωμαϊκή αυτοκρατορία και την ανθρωπότητα ολόκληρη; Με την αποδυνάμωση της πόλεως αποδυναμώθηκαν και οι θεσμοί που συνείχαν την κοινωνία της πόλεως και οι ηθικοί δεσμοί πού συνέδεαν τους πολίτες μεταξύ τους.
Από του καρπού του αμπελώνος
Ο Θεός δεν αφήνει το πλάσμα Του να συντριβεί. Καλεί τον άνθρωπο. Είναι η κλήση του Μωυσή (Ἔξ. γ´, 3 – 14). Και στην σχετική ερώτηση του Μωυσή ο Θεός ονοματίζει τον εαυτό Του: “ο Ων”! Μυστηριώδες όνομα. Απορρίπτει κάθε όνομα που προέρχεται από την γη, από τούς ανθρώπους· Δηλώνει ότι ο τρόπος υπάρξεως του Θεού είναι το κατ᾿ εξοχήν “ον”. Αυτό εκφράζει την πραγματικότητα της ουσίας Του, της υπάρξεώς Του, της δυνάμεώς Του, της εξουσίας Του.
Με την ονοματοδότηση αυτή του Θεού, ονοματίζεται και ο άνθρωπος. Είναι αυτός πού καλείται από τον “Όντα” στο “είναι”. Και καλείται σε μία μόνιμη σχέση. Διαρρηγνύει αυτή την σχέση ο άνθρωπος; Δεν πλησιάζει τον τόπο, πού τον καλεί ο Θεός; Οδηγείται στην “ατοπία”. Και παρ᾿ όλα τα επιτεύγματά του τελικώς καταλήγει στην “ουτοπία”! Αυτή είναι δυστυχώς μια πικρή πείρα για τον άνθρωπο σήμερα.
Όταν χάσουμε το όνομα του ζώντος Θεού, χάνουμε όχι μόνο και το δικό μας όνομα, αλλά και το νόημα της ζωής μας. Και πελαγοδρομούμε τότε από το μηδέν στο πουθενά! Γιατί μόνο με το δικό μας αληθινό και αυθεντικό όνομα, πού πηγάζει από το όνομα του Θεού, μπορούμε να οδηγηθούμε σωστά και αταλάντευτα, μέσα από τον λαβύρινθο της ζωής και της ιστορίας στην αιωνιότητα της δόξης των τέκνων του Θεού.
Αφανής αρμονία
Μεταφυσική Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας
Η αρχαία φιλοσοφία μπορεί να ιδωθεί από την πλευρά της μεταφυσικής της ιστορίας, η οποία ήδη στον Αριστοτέλη αποκαλύπτεται ως θεολογική; Η πρωτοτυπία του βιβλίου αυτού έγκειται στο ότι πραγματοποιεί μια προσέγγιση του μεταφυσικού/θεολογικού υποστρώματος των αρχαιοελληνικών φιλοσοφικών αναζητήσεων, όχι εξερευνώντας την ιστορία των κοινών με την Χριστιανική θεολογία όρων, αλλά με μια μέθοδο υπαρξιακής συσχέτισης. Έτσι αναδεικνύεται μια σειρά βαθύτερων θεολογικών/μεταφυσικών αιτημάτων της αρχαίας φιλοσοφίας, στα οποία η Χριστιανική θεολογία κατόρθωσε ή οφείλει να απαντήσει.
Αχ, Μικρασία! Σύλλη, η γη των γονιών μας
«Σαν ένας αχθοφόρος, φόρτωσα το καροτσάκι μου Ανατολίτικες πραμάτειες από τη Σύλλη και το Ικόνιο· Μικρασιάτικες αυθεντικές αφηγήσεις, ειπωμένες με νοσταλγία και πόνο για τα “ευλογημένα μέρη”, την πολυχρόνια συμβίωση με τους Τούρκους, την πίστη στην προγονική παράδοση κι ελληνικότητα, τις χειμωνιάτικες βεγγέρες με τα συναρπαστικά παραμύθια και τα χωρατά του Νασρεντίν Χότζα, αλλά και τον κατατρεγμό, τις εξορίες, τις εκτελέσεις και τέλος τον υποχρεωτικό ξεριζωμό. Κι ύστερα για τη Δραπετσώνα, όπου με μαχητικότητα και πρωτόγνωρη αισιοδοξία πάλεψαν για την επιβίωση και την προσαρμογή σ’ έναν άλλο τόπο κι έναν άλλο τρόπο ζωής…
Αυτά κι άλλα πολλά, είναι φορτωμένα για σας, στο καροτσάκι που επιγράφεται: “Αχ, Μικρασία! Σύλλη, η γη των γονιών μας.» Ν.Ι.Κ.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 346
Α΄ Έκδοση: 10/2018
Για την υπεράσπιση των χριστιανών
Ο Αθηναίος φιλόσοφος και χριστιανός Αθηναγόρας έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους απολογητές της εποχής του. Το κείμενό του, Για την υπεράσπιση των χριστιανών, που μεταφράζεται και σχολιάζεται στην παρούσα έκδοση, απευθύνεται στον φιλόσοφο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο και τον γιο του Κόμμοδο. Ο Αθηναγόρας επιχειρεί να ανασκευάσει και να ανατρέψει τις τρεις βασικές κατηγορίες κατά των χριστιανών: αθεΐα, θυέστεια δείπνα (ανθρωποφαγία) και οιδιπόδειες μίξεις (αιμομιξία). Διατυπώνει τα επιχειρήματά του με ηπιότητα, νηφαλιότητα και αξιοπρέπεια ενώ, όντας πλατωνικός φιλόσοφος, σύνολο το έργο του διαπνέεται από τον πλατωνισμό. Έναν πλατωνισμό που χρησιμοποιεί ως αφετηρία προκειμένου να οικοδομήσει και να παρουσιάσει τα θεολογικά επιχειρήματά του σε ό,τι αφορά στον μονοθεϊσμό.
Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια: Πλεξίδας Ιωάννης
Δεν πειράζει…
Γνώρισε και αγάπησε τον εαυτό σου και τους άλλους
Οι προβληματισμοί οι οποίοι δημοσιεύονται σε αυτό το βιβλίο βασίζονται αφενός στην εικοσάχρονη εμπειρία μου ως κλινικός ψυχολόγος και αφετέρου σε προσωπικά βιώματα.
Ελπίζω να βοηθήσουν τον αναγνώστη:
-Να γνωρίσει άγνωστες πτυχές του εαυτού του και των γύρω του.
-Να αποδεχθεί και να συμφιλιωθεί με τις αδυναμίες του ώστε να τις διαχειρίζεται εποικοδομητικά και να τις υπερβαίνει.
-Να επικοινωνεί καλύτερα με γονείς, ερωτικό-ή σύντροφο και παιδιά.
-Να μην απογοητεύεται όταν όλα φαίνονται δύσκολα, αλλά να αντιμετωπίζει με δημιουργικό τρόπο τις αντιξοότητες.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 176
Β΄ Έκδοση: 01/2013